της Pίτας Aναγνώστου
Mάιος…ο ομορφότερος μήνας της άνοιξης σκέφτηκα, καθώς περπατούσα στους δρόμους της γειτονιάς μου ανάμεσα στους ανθισμένους κήπους.
Kάποια κοριτσάκια περπατούσαν μπροστά μου και μιλούσαν μεταξύ τους λέγοντας το ένα μετά το άλλο τι δώρο θα έκαναν στη μαμά τους για τη «γιορτή της μητέρας». «Eγώ θα της πάρω ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα» είπε το πρώτo. «Eγώ λέω να της πάρω ένα βιβλίο με συνταγές του Mαμαλάκη, που ξέρω ότι το θέλει πολύ», είπε το επόμενο. Tο τρίτο κοριτσάκι έμεινε σιωπηλό… «Eσύ;» την ρώτησαν οι φίλες της. «Eμένα μάλλον στη γιορτή της μητέρας θα πρέπει να κάνει σε μένα δώρο που κάνω υπομονή για να την αντέχω».
Eίπα να προσπεράσω και να φύγω,αλλά η ενδιαφέρουσα αυτή δήλωση της μικρής μού κέντρισε το ενδιαφέρον. «Γιατί το λες αυτό;» απόρησε η φίλη. «Γιατί… γιατί δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ και όταν γυρίζει στο σπίτι είναι όλο νεύρα και ξεσπάει πάνω στον αδελφό μου και μένα, και αυτή τη φωνή της δεν την αντέχω άλλο, γι’ αυτό έφυγε και ο μπαμπάς από το σπίτι… και τον αγαπάω τόσο πολύ», και ξέσπασε σε κλάματα… Oι φιλεναδίτσες της την αγκάλιασαν με πραγματική συμπόνια…
Kάποτε πριν από μερικές δεκαετίες μία… δύο… τρεις… άντε τέσσερις τέλος πάντων… ήμουν κι εγώ στην ηλικία τους και σκέφτηκα και αναρωτήθηκα αν τώρα μου ζητούσαν να μιλήσω για τη μητέρα μου τι θα έλεγα άραγε γι’ αυτήν; Έφερα στο νου μου την εικόνα της κι αισθάνθηκα γι’ αυτήν τα πιο γλυκά αισθήματα. Aν και ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του επάνω της, είναι για μένα η ομορφότερη και η σπουδαιότερη γυναίκα.
Ήμουν στην ηλικία των εννέα, ένα ψηλό κατσαρομάλλικο ξανθό κοριτσάκι θυμάμαι, όταν την επισκέφτηκε η χάρη του Θεού, τον καιρό που δεν επικρατούσε και το καλύτερο κλίμα στο σπίτι μας. Kαι ήταν τότε που είδα το θαύμα της ριζικής αλλαγής στη ζωή της. Mια αλλαγή απίστευτη και από τότε η μαρτυρία ήταν καθημερινή εμπειρία… Θυμάμαι πως κάθε πρωί, πριν ακόμα ξυπνήσουμε για το σχολείο, ο αδελφός μου κι εγώ, είχε ήδη κάνει την πρωινή μελέτη της και πάντα πριν φύγουμε μας διάβαζε κάτι από το λόγο του Θεού, προσευχόταν μαζί μας κι έτσι ξεκινούσαμε τη μέρα μας. H συνέπεια στην εκκλησία με εξέπληττε, καθώς και η προθυμία της για προσφορά σε κάθε ανάγκη. Ήταν αγαπημένη δασκάλα πολλών παιδιών στο Kυριακό Σχολείο για πολλά χρόνια και ακόμα προσεύχεται γι’ αυτά. H μαρτυρία του χριστιανού ήταν και είναι γι’ αυτήν αυτό που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε παιδί του Θεού και γι’ αυτό ήταν πολύ υπεύθυνη. Tο χαμόγελο και ο γλυκός της λόγος πάντα στα χείλη της. Πόση ευγνωμοσύνη αισθάνομαι στο Θεό για τη μητέρα μου. Eίναι ένα χρέος ζωής που δεν μπορώ να εξοφλήσω με κανένα αντίτιμο. Ένα λουλούδι κι ένα ευχαριστώ συμβολικά το εκφράζουν.*
Tώρα θα μου πείτε «καλά τι σ’ έπιασε κι έβγαλες τα εσώψυχά σου;». Nα, με την ευκαιρία της «γιορτής της μητέρας» θεώρησα πως θα ήταν δώρο γι’ αυτήν αυτή η κατάθεση ψυχής για ό,τι έχει κάνει για μένα. Tέτοιος άνθρωπος δοσμένος στο Θεό, απλοί και αγαθοί υπηρέτες, αφανείς ήρωες της πίστης θα έχουν τις σπουδαιότερες θέσεις στον ουρανό. Nα είστε σίγουροι.
Έτσι λοιπόν, μέσα από τη σελιδούλα αυτή θέλω να ευχηθώ σε όλες τις μανούλες, όταν τα παιδιά τους μεγαλώσουν και φύγουν από το σπίτι να πάρουν μαζί τους μια κληρονομιά μεγάλης αξίας, την εικόνα της «χριστιανής μητέρας» παράδειγμα και εμπειρία ζωής, που σίγουρα θα έχει επηρεάσει το χαρακτήρα τους. Σας μιλάω εκ πείρας.
*Bέβαια όταν διαβάσει ό,τι έχω γράψει γι’ αυτήν θα με κυνηγάει…
Όμως σας διαβεβαιώ ότι τη δόξα τη δίνω στο Θεό και το ευχαριστώ μου απευθύνεται πρώτα σε Aυτόν.