Η «Ομάδα Όνειρο» που έφερε διακρίσεις, δόξα και μετάλλια στην Ελλάδα έπεσε μέσα σε λίγα λεπτά στην καταισχύνη και ανυποληψία μέσω της Κίνας! Ο αρχιπροπονητής και οι άλλοι παράγοντες της άρσης βαρών από το πάνθεον των αθάνατων έπεσαν στην έσχατη ντροπή. Εξάλλου τόσο κρατεί η δόξα των ανθρώπων. Από το ζενίθ τους πρωταγωνιστές τους κατεβάζουμε στο ναδίρ! Οπωσδήποτε δε μηδενίζουμε τα ένδοξα επιτεύγματα των Ολυμπιονικών μας στο παρελθόν. Βέβαια, εμείς δεν είμαστε οι ειδήμονες να κρίνουμε ποιος φταίει. Ελπίζουμε οι αρμόδιοι φορείς, δεν θα μείνουν σε λόγια αλλά θα εξετάσουν το θέμα με σοβαρότητα και θα τιμωρήσουν παραδειγματικά τους υπαίτιους αυτής της συμφοράς.
Ο χάρτινος πύργος της dream team κατάρρευσε, όταν σε αιφνίδιο έλεγχο που έγινε από την Παγκόσμια Υπηρεσία Αντιντόπινγκ, στις 7/3/08, 11 έλληνες αρσιβαρίστες/αρσιβαρίστριες από τους 14 της εθνικής ομάδας, «πιάστηκαν στα πράσα» να έκαναν χρήση απαγορευμένων ουσιών. Αυτό δείχνει ότι γίνονταν συστηματικό ντοπάρισμα των αθλητών. Έτσι η διεθνής ελληνική ομοσπονδία αποκλείεται από τις διεθνείς διοργανώσεις για δύο χρόνια, που ισοδυναμεί πρακτικά με ταφόπλακα για το άθλημα που ήταν η αιχμή του δόρατος των επιτυχιών του ελληνικού αθλητισμού. Μια φουρνιά αθλητών, που κόπιασε σκληρά, βλέπει τώρα το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της. Ένας αθλητής, από τη νεανική ομάδα, είπε, κλαίγοντας: «Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έγινε αυτό; Εμείς έχουμε καταστραφεί. Αφήσαμε τα σπίτια μας, τις οικογένειές μας, τις σπουδές μας, κυνηγώντας αυτό το όνειρο και επηρεασμένοι από τις διακρίσεις των προκατόχων μας. Τι θα κάνουμε τώρα;». Ποιοι θα απαντήσουν στο κλάμα του;
Το ηθικό πλήγμα που δέχθηκε η άρση βαρών, και ο αθλητισμός μας, είναι ανυπολόγιστο. Οι διάφορες δικαιολογίες ότι δηλ. από λάθος στάλθηκε το υλικό αυτό κ.λπ., δεν πείθουν ούτε τους αφελείς. Δηλαδή, δίνουμε στους αθλητές, στα παιδιά μας, σκευάσματα που δεν ελέγχονται από ειδικούς, που είναι επικίνδυνα για την υγεία τους; Δεν είναι θλιβερό τα παιδιά μας να καταστρέφουν την υγεία τους για ένα μετάλλιο εφήμερης δόξας. Σε τι θα τους βοηθήσουν όλα αυτά, όταν χάσουν την υγεία τους; Τα τελευταία χρόνια το ολυμπιακό πνεύμα της «ευγενούς άμιλλας», που γεννήθηκε στη χώρα μας, εξανεμίστηκε εμπορικοποιήθηκε. Τα δάφνινο στεφάνι της νίκης το αντικατέστησαν τα εκατομμύρια. Πολλά λέγονται για τα προνόμια των πρωταθλητών μας. Τα χρήματα και τις κάθε είδους παροχές που κερδίζουν, αφού πρώτα μας κάνουν «εθνικά υπερήφανους». Μια εφημερίδα της Αθήνας καταγράφει πώς αποτιμώνται οι μεγαλύτερες αθλητικές διακρίσεις: «Η κατάκτηση ενός χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου ισοδυναμεί αυτόματα με σχεδόν 300.000 ευρώ μετρητά στον τραπεζικό λογαριασμό του θριαμβευτή. 190.756 ευρώ βάσει της αθλητικής νομοθεσίας και επιπλέον 100.000 ευρώ από τα ΕΛΤΑ (182.062 ευρώ το συνολικό ποσό για ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο, 127.715 για χάλκινο, με την κλιμακωτή διαβάθμιση να συνεχίζεται μέχρι την 8η θέση). Αυτό είναι το στάτους που διαμορφώθηκε λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Από εκεί και πέρα υπάρχει πάντοτε το γνωστό καθεστώς της ένταξης στις Ένοπλες Δυνάμεις και της πριμοδότησης από τον ΟΠΑΠ. Διάκριση σε Ευρωπαϊκό, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και Ολυμπιακούς Αγώνες σημαίνει σίγουρη θέση σε κάποιο από τα Σώματα Ασφαλείας (με, τιμητικά, υποτυπώδη παρουσία στην υπηρεσία). Δηλαδή, εγγυημένος μισθός και σύνταξη αξιωματικού…» Στην αρχαιότητα οι νικητές έπαιρναν το κότινο. Πριν μερικές δεκαετίες οι αθλητές και ποδοσφαιριστές αγωνίζονταν για τη φανέλα! Και κάτι από την προσωπική μου πείρα. Στα νιάτα μου υπήρξα αθλητής του «Μακεδονικού» Θεσσαλονίκης, που πριν μισό αιώνα είχε την καλύτερη ομάδα κλασικού αθλητισμού στην Β. Ελλάδα. Όταν πήραμε μέρος στους Παμβορειοελλαδικούς αγώνες στίβου στις Σέρρες, μας έκαναν τα ναύλα, κοιμόμασταν όλοι οι αθλητές σε δυο αίθουσες με θρανία, πάνω σε κουβέρτα, στρωματσάδα, σε ένα γυμνάσιο και μας πρόσφεραν το γεύμα! Αυτό ήταν όλη η αμοιβή μας! Και ήμασταν ευτυχισμένοι. Και, βέβαια, τότε δεν ξέραμε για τα διάφορα σκευάσματα και βιταμίνες!
Σήμερα ο αθλητισμός έγινε επιχείρηση. Το «ευ αγωνίζεσθαι» είναι μόνο στα χαρτιά και στην ιστορία. Σ’ αυτή την κατάσταση φτάσαμε με τη συμμετοχή της πολιτείας, που της ενδιαφέρει το μάζεμα μεταλλίων και νικών, που της ανεβάζουν το γόητρο. Κι αν τολμούσε κάποιος να φέρει στο φως τα όσα γίνονταν εν κρυπτώ και παραβύστω, τον έτρωγε το μαύρο σκοτάδι ως συκοφάντη και τον έδιωχναν από την ομάδα!
Δυστυχώς οι αρμόδιοι δεν συνετίστηκαν από την περίπτωση του Κεντέρη και της Θάνου, που κρύφτηκαν για να αποφύγουν το αντιτόπιγκ κοντρόλ. Θα διαβάσατε τι έπαθε η περίφημη Αμερικανίδα Ολυμπιονίκης Μάριον Τζόουνς, που με δάκρυα παραδέχτηκε ότι έπαιρνε απαγορευμένα σκευάσματα. Επέστρεψε τα μετάλλια και καταδικάστηκε σε φυλάκιση για ψευδορκία.
Είναι καιρός να σταματήσει αυτός ο εμπαιγμός με τα αναβολικά. Πρέπει οι νόμοι να γίνουν πιο αυστηροί και οι διακινητές των απαγορευμένων ουσιών και οι άλλοι υπεύθυνοι και οι αθλητές να τιμωρούνται αυστηρά, όπως οι έμποροι των ναρκωτικών. Και ακόμη να σταματήσουν ή να μειωθούν οι εξωφρενικές παροχές.
Ο τίτλος ενός άρθρου μας τρομάζει: «Ντοπαρισμένη πολιτεία». Το ντοπάρισμα πήρε ανησυχητικές διαστάσεις, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και στην παιδεία και σε άλλους τομείς της ζωής. Ο ανταγωνισμός, η άμιλλα για καλυτέρους βαθμούς, για περισσότερες γλώσσες, για μεγαλύτερα νούμερα τηλεθέασης κ.λπ., έχουν κάνει τα παιδιά και τη νεολαία μας να καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες και να χρησιμοποιούν κάθε τρόπο και μέσο με σκοπό την πρωτιά και την προβολή. Οι γονείς για το πρώτιστο που ενδιαφέρονται είναι οι μεγάλοι βαθμοί και οι καλές επιδόσεις. Κι ενώ τα παιδιά παίρνουν καλούς βαθμούς και έχουν επιτυχίες στα μαθήματα, φυτοζωούν και υποσιτίζονται πνευματικά. Όλοι η προσοχή μας στρέφεται στην κατάκτηση τίτλων και επαίνων, μιας καλής και κερδοφόρας δουλειάς –και ας επιτυγχάνονται αυτά με μέσα πολλές φορές ανήθικα και ανέντιμα. Γι αυτό και υπάρχει παρακμή στην πνευματική ζωή της νεολαίας μας. Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για τα πράγματα του Θεού, για την Αγία Γραφή. Τα συναρπάζει το πρόσκαιρο και τ’ αφήνει αδιάφορους το αιώνιο. Κι υστέρα παραπονιόμαστε γιατί η κοινωνία μας βουλιάζει ηθικά και η διαφθορά έγινε εθνικό σπορ! Είναι καιρός ν’ αρχίσουμε να ενδιαφερθούμε για το αιώνιο μέλλον των παιδιών μας, για την ψυχή μας, αυτό το διαμάντι που είναι μέσα μας, που θα ζήσει αιώνια. Ας αγωνιστούμε όλοι, όχι για να κερδίσουμε κάποιο επίγειο στεφάνι, που γρήγορα χάνεται αλλά να πάρουμε το βραβείο που έχει ετοιμάσει ο Σωτήρας Χριστός για τους Νικητές. Αυτός λέει: « Ο ΝΙΚΗΤΗΣ θα ντυθεί με ρούχα λευκά και το όνομα του δεν θα το σβήσω από το Βιβλίο της Ζωής… Στον ΝΙΚΗΤΗ θα δώσω το δικαίωμα να καθίσει μαζί μου στο θρόνο μου» (Αποκάλυψη 3/5,21)
Γεώργιος Σ. Κανταρτζής