Σχόλια στον Ψαλμό 1
Του Σπύρου Ματθαίου
1. «Μακάριος ο άνθρωπος, που δεν περπάτησε σε θέλημα ασεβών, και σε δρόμο αμαρτωλών δεν στάθηκε, και σε καθέδρα χλευαστών δεν κάθισε, 2. αλλά στο νόμο του Κυρίου είναι το θέλημά του, και στο νόμο του μελετάει ημέρα και νύχτα».
Ο πρώτος ψαλμός αποτελείται από δύο τμήματα. Το πρώτο μας διδάσκει το δρόμο που πρέπει να πάρουμε, αν θέλουμε να απολαύσουμε τις άνωθεν ευλογίες από τον Θεό. Το δε δεύτερο μας προειδοποιεί να μην πέσουμε σε αμαρτίες που θα έχουν καταστροφικές συνέπειες στην ψυχή μας.
Στο 1:1, Μακάριος είναι ο άνθρωπος που αποφεύγει τον τρόπο ζωής που ακολουθούν οι ασεβείς. Στις επαφές του μαζί τους, αποφεύγει να γίνεται συνένοχος στις αμαρτωλές πράξεις τους. Δεν εγκρίνει την τακτική τους. Αντίθετα, τους κάνει γνωστή την αμαρτία, τη δικαιοσύνη και την κρίση και επιδιώκει να τους κάνει γνωστό το Χριστό, τη μόνη πηγή απόλαυσης.
Στο 1:2, Ο Μακάριος έχει ακόρεστη δίψα για το Λόγο του Κυρίου. Τον μελετάει μέρα και νύχτα. Έτσι η ζωή του γίνεται πιο πλούσια, κι αυτός ένα κανάλι ευλογίας στους άλλους.
Στο 1:3, «Και θα είναι σαν ένα δέντρο φυτεμένο κοντά στα ρυάκια των νερών που δίνει τον καρπό του στον καιρό του, και το φύλλο του δεν μαραίνεται, και όλα όσα αν πράττει, θα ευοδωθούν». Αυτός που έχει αποχωριστεί από την αμαρτία και έχει ενωθεί με το Θεό, μέσω του Λόγου Του, έχει την ιδιότητα ενός δυνατού, υγιή και καρποφόρου δέντρου. Ένας τέτοιος άνθρωπος θα προοδεύσει με ότι κι’ αν ασχοληθεί. Κι ο λόγος είναι γιατί ζει σε κοινωνία με τον Κύριο και η όλη η ζωή και η υπηρεσία του, οδηγούνται από το Άγιο Πνεύμα. Ο μόνος τρόπος να επιτύχει κάποιος το σκοπό του, είναι με την οδηγία του Πνεύματος του Θεού. Οι ανθρώπινες ενέργειες, χωρίς το Θεό, είναι άκαρπες.
Στο 1:4, «Δεν είναι έτσι οι ασεβείς αλλά σαν το λεπτό άχυρο που το παρασύρει ο άνεμος». Στο εδάφιο αυτό μπαίνουμε στο δεύτερο τμήμα του Ψαλμού, που έρχεται σε αντίθεση με το πρώτο. Το δεύτερο τμήμα, μιλάει για τους αμαρτωλούς, που είναι σαν τα άχυρα που τα σκορπίζει ο αέρας. Δεν έχουν στέρεο θεμέλιο. Όταν τους φυσούν οι άνεμοι και ξεσπάσουν οι καταιγίδες της ζωής, βλέπουμε την αστάθειά τους, διαλύονται.
Στο 1:5, «Για αυτό, δεν θα σηκωθούν οι ασεβείς σε κρίση». Ασφαλώς, θα παρουσιαστούν ενώπιον του μεγάλου θρόνου, αλλά δεν θα ‘χουν επαρκή υπεράσπιση που θα τους βοηθήσει να σταθούν όρθιοι την ώρα της απολογίας. «Ούτε οι αμαρτωλοί στη σύναξη των δικαίων». Θα είναι παντοτινά αποκλεισμένοι απ’ αυτούς που έχουν σωθεί με την χάρη, μέσω πίστεως στον Ιησού Χριστό.
Στο 1:6, «Επειδή ο Κύριος γνωρίζει το δρόμο των δικαίων». Ο Χριστός δεν είναι μόνο ενήμερος για τη ζωή των δικαίων, αλλ’ επιπλέον τους εγκρίνει. Δίκαιος είναι εκείνος που έχει μετανοήσει για τις αμαρτίες του κι έχει δεχτεί τον Κύριο Ιησού Χριστό ως προσωπικό του Σωτήρα. Η δίκαιη ζωή του, είναι ο καρπός, το επακόλουθον της νέας του ζωής στο Χριστό.
«Ενώ ο δρόμος των ασεβών θα χαθεί». Αμαρτωλός είναι εκείνος που αρνείται να αναγνωρίσει τη μεγάλη εκείνη ανάγκη να γονατίσει ταπεινά μπροστά στο Χριστό. Προτιμάει να παραμείνει στην αμαρτία του, παρά να έχει Σωτήρα. Έτσι επισφραγίζεται μόνος του την καταδίκη του.
Σε ποια κατηγορία ανήκεις ή θέλεις να ανήκεις φίλε μου; Στους ευσεβείς που ο Λόγος του Θεού είναι η τροφή τους ή στους ασεβείς, που απορρίπτουν τον Χριστό και τη Σωτηρία και στο τέλος θα καταδικαστούν αιώνια;