του Παναγιώτη Σταυρινού, Μαθηματικού
Τούτο το πρωί πήρε ένα γράμμα ο Μωχάμεντ. Ήταν από τη φίλη του την Ελίζα από το Τέξας της Αμερικής. ΄Ηταν συμμαθητές ως πέρσι, πριν επαναπατριστεί με την οικογένειά του στη Βαγδάτη. Διάβασε το γράμμα και η καρδιά του χτυπούσε σαν τύμπανο απ’ τη συγκίνηση. Πήρε αμέσως χαρτί και μολύβι και με βουρκωμένα μάτια κάθισε με τα πόδια σταυρωτά κάτω απ’ την αγαπημένη του χουρμαδιά. Βιαζόταν να απαντήσει στη φίλη του, γιατί αύριο ίσως να ήταν πολύ αργά.
«… μου γράφεις πως σχεδιάζεις να μπεις στην αρχιτεκτονική σχολή του πανεπιστημίου και νομίζω πως καλά κάνεις. Σου εύχομαι καλή επιτυχία. Πού ξέρεις, ίσως μια μέρα να έχεις συμμετοχή στα σχέδια ανοικοδόμησης της Βαγδάτης, που σε λίγες μέρες θα κατεδαφιστεί από τους κρουζ και τους τόμαχοκ. Τι σχεδιάζω να κάνω στο μέλλον; Αγαπητή μου Ελίζα, τα παιδιά στην πατρίδα μου έχουν πάψει να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Ακόμα και στον ύπνο τους δεν μπορούν να το κάνουν. Τα φάντομς δε μας αφήνουν να κοιμηθούμε τα βράδια. Πώς να ονειρευτούμε λοιπόν; Θυμάσαι εκείνη την ανόητη δασκάλα που μας ρώτησε μια φορά τι σημαίνει η λέξη εφιάλτης; Κι εγώ της είπα με σιγουριά: « Η ζωή στο Ιράκ, κυρία». Κι ενώ γελούσε η τάξη όλη, αυτή με κατσάδιασε άγρια. Τούτες τις μέρες η σκέψη μου πάει και ξαναπάει σ’ εκείνο το βροχερό δειλινό, που καθόμαστε κοντά στο τζάκι και μου διάβαζες απ’ το ιερό σας βιβλίο. «Λύσε τους τέσσερις αγγέλους που είναι δεμένοι στο μεγάλο ποτάμι τον Ευφράτη. Λύθηκαν τότε οι τέσσερις άγγελοι που είχαν προετοιμαστεί για τη συγκεκριμένη αυτή ώρα και μέρα και μήνα και χρονιά να σκοτώσουν το ένα τρίτο των ανθρώπων» (Αποκ.9/15). Λες αγαπητή μου Ελίζα να έφτασε τούτη η ώρα; Αν είναι έτσι, ίσως να βρίσκομαι κι εγώ σε τούτο το ένα τρίτο. Γι’ αυτό μη μου ξαναγράψεις. Εξάλλου δε θα’ χουμε πια ταχυδρομεία. Θα τα ισοπεδώσουν τα τανκς. Αλλά και οι ταχυδρόμοι, σε ποια σπίτια και ποιες διευθύνσεις θα ρίχνουν τα γράμματα; Κλαίω για μια χελιδονοφωλιά στο ανώγι μας, που σε λίγες μέρες θα τη συντρίψουν τα σιδερένια πουλιά που θα’ ρθουν πέρα απ’ τον Ατλαντικό. Αγαπητή μου Ελίζα, νομίζω πως έχει δίκαιο ο Θεός σας που λέει, «αγαπάτε αλλήλους». Κι εγώ σας αγαπώ όλους παρόλο που μας σκοτώνετε. Κι εσένα πιο πολύ. Για πάντα δικός σου, Μωχάμεντ»