του ΄Ακη Δημητριάδη

 Άλλαξαν πλέον οι γευστικές μας προτιμήσεις και αξιώσεις. Για την ακρίβεια εγκαταλείψαμε το νόστιμο και συμβιβαζόμαστε με το  άνοστο, το άγευστο, το «άχυρο». Κάναμε την ανάγκη φιλοτιμία. Επειδή δεν έχουμε λεφτά τα αγοράσουμε την ακριβή αλανιάρα τσιπούρα των 30 ευρώ, συνηθίσαμε να τρώμε την φτηνή του ιχθυοτροφείου των 5 ευρώ. Και να μας αρέσει κι όλα.

Σύντομα θα καταντήσουμε σαν τους βορειοευρωπαίους και τους Αμερικάνους, οι οποίοι δεν μαγειρεύουν και δεν δίνουν καμία σημασία, ούτε στο τι τρώνε ούτε αν αυτό που τρώνε είναι νόστιμο ή όχι. Τρώνε τα χάμπουργκερ στα φάστφουντ ή κάτι που πήραν από την κατάψυξη και το ζέσταναν στα γρήγορα στον φούρνο μικροκυμάτων.

Ακόμα χειρότερα, σύντομα θα φτάσουμε στο σημείο να μη μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς τρώμε, ούτε και να μας ενδιαφέρει. Τα τρόφιμα ολοένα τείνουν να χάνουν την ιδιαίτερη γεύση τους, και σε λίγο καιρό όλα θα έχουν περίπου την ίδια γεύση. Είτε κοτόπουλο τρως είτε κατεψυγμένη γλώσσα, θα είναι το ίδιο πράγμα.

Η γνήσια γεύση και το άρωμα της παλιάς ντομάτας έχει πλέον εξαφανιστεί. Δεν υπάρχει. Είναι κάτι άγνωστο για τις νεότερες γενιές.  Όλες οι ντομάτες είναι πανομοιότυπες, διότι βγαίνουν ένα καλούπι από το θερμοκήπιο. Το ίδιο φαίνεται ότι θα συμβεί σύντομα και με τα ψάρια. Θα βγαίνουν όλα πανομοιότυπα, ίδιο καλούπι, από το ιχθυοτροφείο. Ταϊσμένα με ιχθυάλευρα και ενισχυτικά. Ή, θα μας έρχονται εισαγωγή από τη Χιλή και το Ομάν, άχυρο σκέτο, και γεύση που θα θυμίζει κάπως τα ψάρια…