του ΄Ακη Δημητριάδη

        Εδώ και πολλά χρόνια παρακολουθούμε καθημερινά στην τηλεόραση (και κάθε 3-4 χρόνια προεκλογικά στα μπαλκόνια) τα δύο μεγάλα κόμματα να παίζουν ένα περίεργο παιχνίδι κολοκυθιάς:

–  Ντροπή σας, ρε, γι’ αυτά που κάνετε!  Λέει με αγανάκτηση το ένα κόμμα, της αντιπολίτευσης.

–  Η μισή ντροπή δική μας, κι η άλλη μισή δική σας, ρε, γιατί κι εσείς τέτοια κάνατε όταν ήσασταν κυβέρνηση!     Απαντάει χαιρέκακα η κυβέρνηση.

        Το δημοφιλές αυτό παιχνίδι το έχουν βαφτίσει ως «συμψηφισμό» σκανδάλων, παρανομιών και παραλείψεων. Τελικά, αυτός που πρέπει να ντρέπεται, είμαστε μάλλον όλοι εμείς οι ψηφοφόροι. Γιατί και στις επόμενες εκλογές, παρά την απογοήτευσή μας, παρά την αγανάκτηση και τις διαμαρτυρίες μας, πάλι τους ίδιους θα ψηφίσουμε!

        Πώς συμβαίνει αυτό το μυστήριο πράγμα, δηλαδή να ξαναψηφίζουμε αυτούς που και οι ίδιοι ομολογούν ότι πρέπει να ντρέπονται; Πολύ απλό. Έχουμε πάθει φθορά, μπλάκ-άουτ, πλύση εγκεφάλου και ανοσία.

        Στην πραγματικότητα δείχνουμε αδιαφορία στη διαφθορά που ζούμε καθημερινά, και την συνηθίσαμε τόσο, σαν να πρόκειται για ένα φυσιολογικό γεγονός που συμβαίνει γενικά. Πιστεύουμε μάλιστα ότι όλοι είναι το ίδιο. Ότι όποιος πάει με το σταυρό στο χέρι στο τέλος θα βρει και τον μπελά του. Ότι η δύναμη του ισχυρού σχεδόν επιβραβεύεται και το δόγμα ο θάνατός σου η ζωή μου νομιμοποιείται. Πολλοί μάλιστα, αντί να καταδικάζουμε με κάθε τρόπο τους χωρίς ηθικές αρχές αδίστακτους, ενδόμυχα τους ζηλεύουμε και θα ήμασταν πρόθυμοι να τους μοιάσουμε για να επωφεληθούμε.

        Με άλλα λόγια, όχι μόνο πάθαμε ανοσία, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε και τις στοιχειώδεις ηθικές αξίες, την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια.