του ΄Ακη Δημητριάδη

            «Πιστεύω τω φίλω. Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει»  (μτφ. Έχω εμπιστοσύνη στον φίλο. Ο φίλος δεν εγκαταλείπει τον φίλο όταν είναι κίνδυνοι και δυσκολίες).

             Μ’ αυτό το κείμενο άρχιζε το μάθημα των Αρχαίων ελληνικών όταν πήγαινα στο 6/τάξιο Γυμνάσιο, πριν από 40 χρόνια. 

            Την εποχή εκείνη είχαμε δυσκολίες μεγάλες.  Μας έλειπαν όλες οι σύγχρονες ανέσεις και ευκολίες, η ιατρική περίθαλψη, το καλό φαγητό, τα ρούχα, η ψυχαγωγία.  Φτώχεια καταραμένη, ανασφάλεια, αβεβαιότητα για το μέλλον, μετανάστευση, καταπίεση από την αστυνομία-ασφάλεια.

             Είχαμε όμως φίλους πραγματικούς, που ήταν έτοιμοι να βάλουν το χέρι τους στη φωτιά για μας, να γίνουν θυσία στην μεγάλη ανάγκη.  Είχαμε ανθρώπινες σχέσεις, ήμασταν όλοι μια παρέα, ήμασταν πιο κοντά ο ένας στον άλλον.  Η χαρά του ενός ήταν χαρά όλων.  Το ίδιο κι πόνος και τα προβλήματα.

             Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.  Για να κάνεις επίσκεψη σε ένα φίλο, συγγενή ή γνωστό, πρέπει να κάνεις αίτηση, να τηλεφωνήσεις και να συνεννοηθείς μια βδομάδα νωρίτερα πότε ευκαιρούν και πότε έχουν ελεύθερο χρόνο. 

            Ακόμα κι απ’ το τηλέφωνο είναι δύσκολο να επικοινωνήσεις με κάποιον.  Το πρωί λείπει στη δουλειά.  Απ’ τις 2 μέχρι τις 6 είναι ώρα μεσημβρινής ανάπαυσης.  Στις 6 λείπει γιατί πάει τα παιδιά στο φροντιστήριο. 7 – 8 έχει κομμωτήριο ή έχει βγει για ψώνια.

             Δυστυχώς δεν υπάρχουν φίλοι σήμερα.  Όποιος έχει αντίθετη γνώμη, ας ψάξει να βρει, για παράδειγμα, τρία γνωστά άτομα, που θα ήταν πρόθυμα να του δανείσουν αμέσως 3.000 ευρώ...