του ΄Ακη Δημητριάδη

                  Ξέρω πολλούς γονείς, που δουλεύουν σκληρά μέχρι τα βαθιά γεράματά τους, 40, 50, ακόμα και 60 χρόνια, προκειμένου να «αποκαταστήσουν» τα παιδιά τους:  να τα σπουδάσουν, να τα παντρέψουν, να τα προικίσουν, να τους πάρουν αυτοκίνητο, διαμέρισμα, να τους ανοίξουν μαγαζί, κλπ.

                  Κι όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και τα εγγόνια.

                  Γίνονται πραγματική θυσία, στερούνται τα πάντα, προκειμένου τα παιδιά και τα εγγόνια τους «να μην υποφέρουν και να μη στερηθούν» όσα υπέφεραν και στερήθηκαν οι ίδιοι.

                  Κι έχουν την κρυφή ελπίδα ότι, όταν γεράσουν, όταν αρρωστήσουν και δεν μπορούν, τα παιδιά θα τους φροντίσουν και θα τους γηροκομήσουν.

                  Από όσο ξέρω, στις μεγάλες πόλεις, τα σημερινά παιδιά σπάνια ανταποδίδουν στους γονείς. Είτε γιατί δεν μπορούν, είτε γιατί δεν το σκέφτονται, είτε γιατί δεν το θέλουν. Τους θυμούνται, συνήθως, μόνον όταν τους έχουν ανάγκη, όταν έχουν να πάρουν.