Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός
Κάθε πρωί που σ’ αγναντεύω Πενταδάκτυλε, η καρδιά μου ραγίζει απ’ τον πόνο. Πιστεύω πως είσαι μια πρόκληση για μας. Ο λαός σε ατενίζει μα δεν κατανοεί πως είσαι το κέντρισμα και η αφορμή για αγώνα στην προσευχή. Ο Θεός, μας έστησε απέναντι σου, για να αφυπνίσει τις συνειδήσεις μας ώστε να επιστρέψουμε στο Χριστό. Τελευταία το συλλογίζομαι συχνά. Φαντάζομαι ένα λαό να προσεύχεται στον Παντοδύναμο. Κι ελπίζω και περιμένω και ονειρεύομαι να δω εκατομμύρια χέρια να υψώνονται στον Κύριο της δόξας. Το νιώθω Πενταδάκτυλε, πως είσαι η πέτρα του σκανδάλου και η δοκιμασία της πίστης μας. Πάνε τριανταέξη χρόνια που οι αντίχριστοι ζωγράφισαν τη σημαία τους στα πλευρά σου. Αλλά εμείς που δεν είμαστε αντίχριστοι, πότε ήλθαμε ως ικέτες στο Χριστό;
Ήταν μια νύχτα θυμάμαι, πέρσι το Δεκέμβρη, όταν είπα στην ομήγυρη. «Ο Χριστός μπορεί να μας ελευθερώσει, μα δεν του το ζητήσαμε ακόμα». Και μειδίασε η ομήγυρη. Και άνοιξε διάπλατα το στόμα για να γελάσει και η χοντρή κυρία με το σταυρό στο λαιμό. Χρυσός, με διαμαντάκι στο κέντρο, τον έχει φαίνεται κομψό στολίδι στον άσπρο της λαιμό. Μόνο ένα παιδάκι, δέκα χρονών θαρρώ, με κοίταξε στα μάτια σαν να’ θελε να μου πει. Γίνε σαφέστερος, εξήγησέ μας. Και είναι για την ψυχούλα εκείνη την πολύτιμη, που τόλμησα να βάλω τους μαργαρίτες μου μπροστά στους χοίρους. Και είπα: « Χριστιανός δεν είναι αυτός που διαφημίζει την πίστη του, αλλά αυτός που αναγνωρίζει συνειδητά το Χριστό σαν Θεό και Σωτήρα του. Τον έχει οδηγό, βοηθό και Κύριο στη ζωή του. Κι αν τέτοιοι είμαστε όλοι, ερωτώ: Γιατί δεν πέσαμε ως τώρα στα πόδια Του; Η σωτηρία της Κύπρου θα εξαρτηθεί από τις μάχες που θα δώσουμε ο καθένας στο ταμείο του. Τα γόνατά μας αν δε λύγισαν ακόμα σε προσευχή, αν ικεσίες προς τον Παντοδύναμο ποτέ απ’ το στόμα μας δε βγήκαν, γιατί περιμένουμε καλύτερες μέρες; Αυτοί που ομολογούν ότι δε θέλουν το Χριστό στη ζωή τους, είναι ειλικρινείς. Αλλά οι «χριστιανοί» των μπουζουκιών και του καρναβαλιού είναι υποκριτές. Γιατί ποτέ δεν πήρανε στα σοβαρά τα λόγια του Κυρίου: «ό,τι αν προσευχόμενοι αιτείσθε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε και έσται υμίν» (Μαρ.11/24). Σκόνταψαν στο «πιστεύετε». Τον ονομάζουν Κύριο, μα ποτέ δεν Του επέτρεψαν να πάρει τα ηνία. Τον λένε Παντοδύναμο, μα ποτέ δεν το πίστεψαν. Οι περισσότεροι θέλουν να είναι χριστιανοί είτε γιατί φοβούνται, είτε γιατί δεν τους συμφέρει να μην είναι». Περισσότερα δεν έκρινα πως έπρεπε να πω. Η ομήγυρη σίγησε. Κανείς δεν κουνήθηκε απ’ τη θέση του. Μονάχα η χοντρή κυρία, έκρυψε το χρυσό σταυρό μέσα στον κόρφο της. Κατάλαβε θαρρώ, πως ο σταυρός πρέπει να είναι στις καρδιές μας κι όχι στολίδι μοδάτο στο λαιμό. Έριξα μια λοξή ματιά στο αγόρι και μου φάνηκε πως υγρά διαμαντάκια κρέμονταν απ’ τις άκρες των ματιών του. Ω, πόσο ωραιότερα είναι από τα διαμαντάκια στο στολίδι της κυρίας! Θεέ μου, «ευχαριστώ σοι, ότι απέκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά νηπίοις. Ναι, ο Πατήρ ότι ούτως εγένετο ευδοκία έμπροσθέν σου (Ματ.11/25, 26).
* Ο Πενταδάκτυλος είναι οροσειρά που εκτείνεται στις βόρειες ακτές της Κύπρου.