Rick Warren

 

«να παραστήσετε τον εαυτό σας στον Θεό…

και τα μέλη σας όπλα δικαοσύνης στον Θεό»* (Ρωμ. 6/13β)

 

 ουσία της λατρείας έγκειται στο να ‘παραδoθείς’ στον Θεό.

Το ‘παράδοση’ δεν είναι καθόλου δημοφιλής λέξη και οι άνθρωποι την απεχθάνονται όσο απεχθάνονται και τη λέξη ‘υποταγή.’ Σημαίνει ότι χάνεις και κανείς δεν θέλει να χάνει. Το να παραδίνεσαι θυμίζει δυσάρεστες εικόνες παραδοχής ήττας, εγκατάλειψης ενός παιχνιδιού, ή αναγνώρισης κάποιου αντίπαλου ως πιο ισχυρού. Σχεδόν πάντα η λέξη χρησιμοποιείται με αρνητική έννοια. Επί παραδείγματι, λέμε ότι οι εγκληματίες που συλλαμβάνονται ‘παραδίδονται’ στις αρχές.

            Στη σημερινή εποχή του ανταγωνισμού μάς διδάσκουν να μην παραδινόμαστε ποτέ και να μην υποχωρούμε ποτέ. Έτσι, το να ‘παραδίνεσαι’ δεν είναι μια λέξη που πολυακούγεται. Αν η νίκη είναι το παν, η παράδοση είναι κάτι το αδιανόητο! Προτιμάμε να μιλάμε για νίκες, επιτυχία, ξεπέρασμα των δυσκολιών και κατακτήσεις παρά για υποχωρήσεις, παράδοση, υπακοή και υποταγή.

            Το να υποτάσσεσαι όμως στον Θεό είναι η πεμπτουσία της λατρείας. Είναι η φυσική απάντηση στη θαυμαστή Χάρη και στο Έλεος του Θεού. Δινόμαστε σ’ Αυτόν όχι από φόβο ή από καθήκον, αλλά από αγάπη, «επειδή Εκείνος μας αγάπησε πρώτος»[1]. Αφού ο Παύλος έγραψε έντεκα ολόκληρα κεφάλαια στην Επιστολή προς Ρωμαίους εξηγώντας την απίστευτη Χάρη του Θεού προς εμάς, μάς προτρέπει να αφιερώσουμε τη ζωή μας πλήρως στη λατρεία. «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, για χάρη των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσετε τα σώματά σας ως θυσία ζωντανή, άγια, ευάρεστη στον Θεό, πράγμα που είναι και η λογική σας λατρεία»[2].

            Πραγματική λατρεία –που φέρνει ευχαρίστηση στο Θεό– υπάρχει μόνο όταν προσφέρεις τον εαυτό σου πέρα για πέρα στο Θεό. Και η αρχή αυτού του εδαφίου και το τέλος του μιλούν για το ίδιο πράγμα: την προσφορά λατρείας.

            Το να προσφέρεις τον εαυτό σου στο Θεό είναι ό,τι ακριβώς υπονοεί η έννοια ‘λατρεία.’ Αυτή η πράξη της προσωπικής παράδοσης έχει πολλά ονόματα. Λέγεται αφιέρωση, λέγεται το να κάνεις τον Ιησού Χριστό Κύριο της ζωής σου, να σηκώνεις το σταυρό σου, να πεθαίνεις στο ‘εγώ’ σου, να δίνεις το προβάδισμα στο Άγιο Πνεύμα, κτλ. Εκείνο όμως που έχει σημασία δεν είναι με ποιο όνομα την αποκαλείς, αλλά το να την κάνεις πραγματικότητα. Ο Θεός θέλει τη ζωή σου. Ολόκληρη τη ζωή σου. Δεν αρκεί το ενενήντα πέντε τοις εκατό.

            Υπάρχουν τρία εμπόδια για την ολοκληρωτική μας παράδοση στον Θεό: ο φόβος, η περηφάνεια και η σύγχυση. Δεν συνειδητοποιούμε πόσο πολύ μας αγαπά ο Θεός και θέλουμε να ’χουμε εμείς οι ίδιοι τον έλεγχο της ζωής μας. Έτσι είναι που παρανοούμε την έννοια της ‘παράδοσης.’

 

πορώ να εμπιστευτώ τον Θεό; Η εμπιστοσύνη είναι απαραίτητος παράγοντας για την παράδοση. Δεν μπορείς να παραδοθείς στο Θεό, αν δεν Τον εμπιστεύεσαι. Αλλά δεν μπορείς να Τον εμπιστευτείς, αν δεν Τον μάθεις καλύτερα. Ο φόβος μάς εμποδίζει να Τον εμπιστευτούμε, αλλά η αγάπη διώχνει κάθε φόβο.

            Πώς το ξέρεις ότι ο Θεός σε αγαπά; Σου δίνει πολλές αποδείξεις. Πρώτα πρώτα, ο Θεός στο λέει ότι σε αγαπά («Ο Κύριος είναι αγαθός προς όλους και οι οικτιρμοί Του καλύπτουν όλα Του τα δημιουργήματα»)[3]. Λέει ότι δεν σ’ αφήνει ποτέ απ’ τα μάτια Του («Ερευνάς το περπάτημά μου και το πλάγιασμά μου και γνωρίζεις όλους μου τους δρόμους»)[4]. Λέει ότι ενδιαφέρεται για όλες τις λεπτομέρειες της ζωής σου («Όσο για τις τρίχες του κεφαλιού σας είναι όλες αριθμημένες»)[5]. Σου έδωσε την ικανότητα να απολαμβάνεις κάθε είδους ευχαρίστηση («[Ο ζωντανός Θεός] μάς τα δίνει όλα πλούσια για απόλαυση»)[6]. Έχει σχέδια αγαθά για τη ζωή σου («Επειδή εγώ γνωρίζω τις προθέσεις που έχω για σας, προθέσεις ειρήνης και όχι κακού, για να σας δώσω το προσδοκώμενο τέλος»)[7]. Σε συγχωρεί («Επειδή εσύ, Κύριε, είσαι αγαθός και σπλαχνικός και πολυέλεος με όσους σε επικαλούνται.»)[8]. Είναι απέραντα υπομονετικός μαζί σου από αγάπη («Ελεήμονας και οικτίρμονας είναι ο Κύριος, σπλαχνικός και πολυέλεος»)[9]. Ο Θεός σε αγαπά πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εσύ μπορείς να φανταστείς.

            Η μεγαλύτερη έκφραση αυτής της αγάπης Του είναι η θυσία του Υιού Του για σένα («Ο Θεός δείχνει την αγάπη Του για μας με το ότι, ενώ εμείς ήμαστε ακόμα αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για μας»)[10]. Αν θέλεις να μάθεις πόση σημασία έχεις για το Θεό, κοίταξε το Χριστό με τα χέρια απλωμένα επάνω στο Σταυρό να λέει, «Σ’ αγαπώ τόοοοοοοοσο πολύ! Προτιμώ να πεθάνω παρά να ζήσω χωρίς  εσένα».

            Ο Θεός δεν είναι βάναυσος κύριος δούλων ή τύραννος που χρησιμοποιεί τη γυμνή βία για να μας εξαναγκάσει να υποταχτούμε. Δεν προσπαθεί να σπάσει τη θέλησή μας, αλλά μας καλεί προς τον Εαυτό Του, έτσι που εμείς από μόνοι μας να Του προσφέρουμε το είναι μας μέσ’ απ’ την ελευθερία μας. Ο Θεός είναι Θεός που αγαπά και ελευθερώνει. Το να υποταγεί κανείς σ’ Αυτόν φέρνει ελευθερία, όχι σκλαβιά. Όταν υποτάξουμε πλήρως τον εαυτό μας στον Ιησού Χριστό, ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι τύραννος αλλά Σωτήρας, δεν είναι αφεντικό αλλά αδελφός, δεν είναι δικτάτορας αλλά φίλος.

 

α παραδεχτούμε τις αδυναμίες μας. Ένα δεύτερο εμπόδιο στην πλήρη υποταγή είναι η περηφάνεια μας. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι απλά είμαστε δημιουργήματα και δεν ελέγχουμε εμείς το Σύμπαν. Αυτό είναι ο αρχαιότερος πειρασμός, «Θα γίνετε σαν τον Θεό»[11]. Αυτή η επιθυμία του να έχουμε εμείς τον απόλυτο έλεγχο είναι σε μεγάλο βαθμό η αιτία που έχουμε στρες στη ζωή. Η ζωή είναι αγώνας. Αλλά εκείνο που δεν συνειδητοποιούν οι περισσότεροι είναι ότι ο αγώνας μας, ακριβώς όπως και ο αγώνας του Ιακώβ, είναι με τον Θεό! Θέλουμε να είμαστε Θεοί και δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσουμε σ’ αυτό τον αγώνα.

            Ο Α. W. Τόζερ κάποτε είπε, «Ο λόγος που πολλοί είναι ακόμα μπερδεμένοι, εξακολουθούν να ψάχνουν κι έχουν κάνει μικρή πνευματική πρόοδο είναι γιατί δεν έχουν ακόμα φτάσει στο τέρμα της ατομικής τους προσπάθειας. Εξακολουθούμε να θέλουμε να ελέγχουμε εμείς τα πράγματα και αυτό γίνεται εμπόδιο στη δουλειά που κάνει στην καρδιά μας ο Θεός».

            Θεοί δεν είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ. Είμαστε άνθρωποι. Όταν προσπαθούμε να γίνουμε Θεοί, τότε είναι που καταλήγουμε να γινόμαστε σαν τον Σατανά που κι αυτός το ίδιο πράγμα επιθυμούσε.

            Με το μυαλό μας βέβαια δεχόμαστε ότι είμαστε απλά και μόνο άνθρωποι. Δεν το δεχόμαστε όμως με την καρδιά μας. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ατέλειές μας, αντιδρούμε με δυσαρέσκεια, θυμό και αγανάκτηση. Θέλουμε να είμαστε ψηλότεροι (ή κοντύτεροι!), εξυπνότεροι, δυνατότεροι, πιο ταλαντούχοι, πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι. Θέλουμε να τα έχουμε όλα και να είμαστε ικανοί για τα πάντα κι όταν δεν τα καταφέρνουμε, δυσανασχετούμε. Και όταν βλέπουμε ότι ο Θεός έχει δώσει σε άλλους δώρα που εμείς δεν τα έχουμε, η αντίδρασή μας είναι φθόνος, ζήλεια και μαρασμός.

 

ι σημαίνει το να παραδίνουμε τον εαυτό μας; Το να παραδώσουμε τον εαυτό μας στον Θεό δεν είναι μία παθητική υποχώρηση, αποδοχή του πεπρωμένου ή δικαιολογία για οκνηρία. Δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε το status quo αλλά ακριβώς το αντίθετο! Σημαίνει να θυσιάσεις τη ζωή σου ή να υποφέρεις προκειμένου ν’ αλλάξει αυτό που πρέπει ν’ αλλάξει. Συχνά ο Θεός καλεί τους ανθρώπους που έχουν παραδώσει τον ευατό τους σ’ Εκείνον να πολεμήσουν για χάρη Του. Το να παραδίνει κανείς τον εαυτό του στον Θεό δεν είναι υπόθεση για δειλούς ή αδύνατους χαρακτήρες. Επίσης δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθεί κανείς απ’ την ορθολογιστική σκέψη. Ο Θεός δεν θα χαράμιζε το μυαλό που σου έδωσε! Δεν θέλει ο Θεός ρομποτάκια να Τον υπηρετούν.

            Ούτε το να παραδίνεται κανείς στο Θεό σημαίνει καταπίεση της προσωπικότητας. Ο Θεός θέλει να χρησιμοποιείς τη μοναδική προσωπικότητα που σου έδωσε! Αντί λοιπόν να συρρικνώνεται η προσωπικότητά σου με την παράδοση του είναι σου στον Θεό, αυξάνει. Ο C. S. Lewis είχε πει, «Όσο περισσότερο επιτρέπουμε στον Θεό να πάρει Εκείνος τα ηνία, τόσο πιο πολύ γινόμαστε ο εαυτός μας –γιατί Εκείνος μας έφτιαξε. Εκείνος επινόησε όλα τα διαφορετικά είδη ανθρώπων που είχε σκοπό να φτιάξει, εμένα κι εσένα… Μόνο όταν στρέφομαι προς τον Χριστό, όταν πλήρως παραδίνω τα ηνία της ζωής μου στη δική Του Προσωπικότητα, αρχίζω να αποκτώ εγώ ο ίδιος μια μοναδική ατομική προσωπικότητα».

            Η παράδοση του εαυτού μας στον Θεό φαίνεται κυρίως στην υπακοή. Λες, «Ναι, Κύριε» σε ό,τι σου ζητήσει να κάνεις. Το να πεις, «Όχι, Κύριε» είναι εξ ορισμού αντιφατικό. Δεν μπορείς να αποκαλείς τον Ιησού Χριστό ‘Κύριο’ και συγχρόνως να αρνείσαι να Τον υπακούσεις. Μετά από κείνη τη νύχτα που οι προσπάθειες του Πέτρου για να πιάσει ψάρια είχαν πλήρως αποτύχει, ο Σίμων Πέτρος έδωσε το παράδειγμα της υπακοής με το να ξαναρίξει τα δίχτυα του, όταν τον παρότρυνε ο Ιησούς να προσπαθήσει για άλλη μια φορά. «Δάσκαλε, όλη νύχτα αποκάμαμε, αλλά δεν πιάσαμε τίποτε. Επειδή όμως το λες Εσύ, θα ξαναρίξω το δίχτυ μου»[12]. Οι άνθρωποι που έχουν παραδώσει το είναι τους στον Θεό, υπακούν το λόγο Του ακόμα κι αν τους φαίνεται παράλογος.

            Ένα άλλο χαρακτηριστικό του πλήρως παραδομένου στον Θεό ανθρώπου είναι η εμπιστοσύνη. Ο Αβραάμ ακολούθησε την οδηγία του Θεού, παρόλο που δεν ήξερε πού θα τον οδηγήσει. Η Άννα περίμενε να της δώσει ο Θεός παιδί, μολονότι δεν ήξερε πότε θα γινόταν αυτό. Η Μαρία, η μητέρα του Χριστού, περίμενε ένα θαύμα, χωρίς να γνωρίζει πώς θα γινόταν αυτό. Ο Ιωσήφ εμπιστεύτηκε τις προθέσεις του Θεού, δίχως να ξέρει γιατί τα γεγονότα ξετυλίγονταν με τον τρόπο που ξετυλίγονταν. Όλα αυτά τα πρόσωπα είχαν πλήρως παραδώσει την ύπαρξή τους στον Θεό.

            Γνωρίζεις ότι έχεις παραδώσει τη ζωή σου στον Θεό όταν εμπιστεύεσαι τον Θεό να ενεργήσει στην περίπτωσή σου, αντί να προσπαθείς εσύ ο ίδιος να χειραγωγήσεις τους άλλους, να επιβάλεις το δικό σου και να ελέγχεις την κατάσταση. Αφήνεσαι στον Θεό και αφήνεις τον Θεό να ενεργήσει. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις πάντα εσύ τον έλεγχο. Η Αγία Γραφή λέει, «Να αναπαύεσαι στον Κύριο και να Τον προσμένεις»[13]. Αντί να προσπαθείς περισσότερο, εμπιστεύσου περισσότερο. Το ότι έχεις παραδώσει τον εαυτό σου στον Θεό φαίνεται όταν δεν αντιδράς στην κριτική και δεν σπεύδεις να υπερασπίσεις τον εαυτό σου. Τις παραδομένες καρδιές τις αναγνωρίζεις στις σχέσεις. Δεν εξωθείς τους άλλους, δεν απαιτείς το δίκιο σου και δεν εξυπηρετείς τα δικά σου συμφέροντα όταν η καρδιά σου είναι παραδομένη στον Θεό.

            Το πιο δύσκολο πράγμα να παραδώσουν οι άνθρωποι είναι τα χρήματά τους. Πολλοί σκέφτονται, «Θέλω να ζήσω για τον Θεό, αλλά θέλω επίσης να βγάλω αρκετά χρήματα ώστε να ζω άνετα και να συνταξιοδοτηθώ κάποια στιγμή». Η συνταξιοδότηση δεν είναι ο στόχος μιας ζωής που τη διακρίνει η παράδοση της ανθρώπινης ύπαρξης στον Θεό γιατί τότε θα συναγωνιζόταν με τον Θεό ως προς την προτεραιότητα. Ο Ιησούς Χριστός είπε, «Δεν μπορείτε να λατρεύετε και τον Θεό και τον Μαμμωνά»,[14] καθώς επίσης και, «όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι κι η καρδιά σας»[15].

            Το τέλειο παράδειγμα της παράδοσης της ζωής του ανθρώπου το δίνει ο Ιησούς Χριστός. Τη νύχτα πριν σταυρωθεί παρέδωσε τον εαυτό Του στο σχέδιο του Θεού. Προσευχήθηκε και είπε, «Αββά, Πατέρα, όλα είναι δυνατά σ’ Εσένα. Απομάκρυνε από μένα αυτό το ποτήρι. Όχι όμως ό,τι θέλω εγώ, αλλά ό,τι θέλεις Εσύ»[16].

            Ο Ιησούς δεν προσευχήθηκε να πει, «Θεέ, αν μπορείς να απομακρύνεις από μένα αυτό τον πόνο, Σε παρακαλώ να το κάνεις». Είχε ήδη αναγνωρίσει ότι ο Θεός είναι ικανός να κάνει ό,τι θέλει! Αντίθετα, προσευχήθηκε και είπε, «Θεέ, αν είναι προς το δικό Σου συμφέρον να απομακρυνθεί αυτό το ποτήρι από μένα, Σε παρακαλώ να το κάνεις. Αν όμως εκπληρώνει δικό Σου σκοπό, τότε αυτό θέλω κι εγώ».

            Η γνήσια παράδοση του εαυτού μας στον Θεό λέει, «Πατέρα, αν αυτό το πρόβλημα –ο πόνος, η αρρώστια, οι εν γένει συνθήκες– εκπληρώνουν το σκοπό Σου και είναι για τη Δόξα Σου, Σε παρακαλώ μην τα απομακρύνεις από μένα». Αυτό όμως το επίπεδο πνευματικής ωριμότητας δεν επιτυγχάνεται εύκολα. Στην περίπτωση του Ιησού Χριστού δημιούργησε τέτοια αγωνία μέσα Του που ο ιδρώτας Του έγινε σαν σταγόνες αίματος. Είναι δύσκολο να παραδώσει κανείς την ύπαρξή του στον Θεό. Στη δική μας περίπτωση, την περίπτωση των ανθρώπων, υπάρχει ο φοβερός πόλεμος εναντίον της εγωκεντρικής μας φύσης.

 

 ευλογία του να παραδώσεις τον εαυτό σου στον Θεό. Η Αγία Γραφή το λέει ξεκάθαρα πως ευεργετείσαι όταν παραδίνεις τον εαυτό σου πλήρως στον Θεό. Πρώτα απ’ όλα έρχεται μέσα σου η ειρήνη. «Σταμάτα λοιπόν να βλέπεις τον Θεό σαν εχθρό σου και κάνε μαζί Του ειρήνη. Έτσι, θα προκύψει για σένα αγαθό»[17]. Το άλλο που θα δοκιμάσεις είναι η ελευθερία. «[Πριν] ήσαστε δούλοι της αμαρτίας, αλλά υπακούσατε με την καρδιά σας στον τύπο της διδασκαλίας, στον οποίο και παραδώσατε το είναι σας. Έτσι, αφού ελευθερωθήκατε από το ζυγό της αμαρτίας, μόνο τη δικαιοσύνη υπηρετείτε»[18]. Το τρίτο είναι ότι γεύεσαι τη δύναμη του Θεού στη ζωή σου. Επίμονοι πειρασμοί και άλυτα προβλήματα μπορούν να νικηθούν από τον Χριστό, αν τα παραδώσει κανείς σ’ Αυτόν.

            Καθώς ο Ιησούς του Ναυή πήγαινε στη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του[19], είχε μία συνάντηση με τον Θεό. Έπεσε στα πόδια Του, Τον προσκύνησε και παρέδωσε σ’ Εκείνον τα δικά του σχέδια. Αυτή η υποταγή του οδήγησε σε μια εκπληκτική νίκη στην Ιεριχώ. Η νίκη έρχεται σαν αποτέλεσμα της παράδοσης του είναι μας. Αυτό δεν μας εξασθενεί, αλλά μας δυναμώνει. Όταν υποταχτείς στον Θεό, δεν έχεις πια ανάγκη να φοβηθείς ή να υποταχτείς σε οτιδήποτε άλλο. Ο Γουίλιαμ Μπουθ, ιδρυτής του ‘Στρατού της Σωτηρίας’ (Salvation Army), είπε: «η μεγαλοσύνη ενός ανθρώπου έγκειται στο μέτρο κατά το οποίο έχει παραδώσει την ύπαρξή του στον Θεό».

            Οι άνθρωποι τους οποίους χρησιμοποιεί ο Θεός είναι άνθρωποι με τους εαυτούς τους παραδομένους σ’ Εκείνον. Ο Θεός διάλεξε τη Μαρία για να γίνει μητέρα του Χριστού όχι επειδή ήταν ταλαντούχα, πλούσια ή όμορφη, αλλά επειδή το είναι της ήταν πλήρως υποταγμένο σ’ Εκείνον. Όταν ο άγγελος τής εξήγησε το απίστευτο σχέδιο του Θεού, εκείνη απάντησε ήρεμα, «Να, εδώ είμαι, η δούλη του Κυρίου. Ας γίνει σ’ εμένα σύμφωνα με το λόγο σου»[20]. Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό από το να παραδίνεις τη ζωή σου στα χέρια του Θεού. «Δώστε λοιπόν τον εαυτό σας στον Θεό»[21].

 

 καλύτερος τρόπος ζωής. Ο καθένας μας τελικά παραδίνει τον εαυτό του σε κάτι ή σε κάποιον. Αν δεν παραδοθείς στον Θεό, θα παραδοθείς στις γνώμες και στις προσδοκίες των άλλων, στα χρήματα, στην αγανάκτηση, στο φόβο, στην περηφάνεια, στους πόθους ή στο ‘εγώ’ σου. Έχεις δημιουργηθεί για να λατρεύεις τον Θεό και αν δεν Τον λατρέψεις, θα δημιουργήσεις άλλα πράγματα (είδωλα) να αφιερώσεις τη ζωή σου. Είσαι βέβαια ελεύθερος να διαλέξεις πού θα παραδώσεις το είναι σου, αλλά δεν είσαι απαλλαγμένος από τις συνέπειες που θα έχει αυτή σου η επιλογή. Ο Στάνλεϊ Τζόουνς είπε, «Αν δεν παραδώσεις τον εαυτό σου στον Θεό, θα τον παραδώσεις στο χάος».

            Το να παραδώσεις τον εαυτό σου στον Θεό δεν είναι απλά ένας καλύτερος τρόπος ζωής. Είναι ο μόνος τρόπος ζωής. Τίποτε άλλο δεν ωφελεί. Όλες οι άλλες λύσεις σε αφήνουν ανικανοποίητο και απογοητευμένο. Σε οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Το να παραδώσεις στον Θεό τη ζωή σου δεν είναι μια ανόητη, συναισθηματική, παρορμητική πράξη αλλά μια λογική και έξυπνη απόφαση, το πιο υπεύθυνο πράγμα που μπορείς να κάνεις στη ζωή σου. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Παύλος είπε, «Γι’ αυτό και φιλοτιμούμαστε… να είμαστε ευχάριστοι σ’ Αυτόν»[22]. Οι στιγμές της μεγαλύτερης σοφίας που θα επιδείξεις στη ζωή σου είναι οι στιγμές που θα πεις ‘ναι’ στον Θεό.

            Μερικές φορές αυτό παίρνει χρόνια. Τελικά όμως καταλαβαίνεις κάποια στιγμή πως το μεγαλύτερο εμπόδιο δεν είναι οι άλλοι αλλά ο εαυτός σου, η δική σου θέληση, η αλύγιστη υπερηφάνειά σου και η προσωπική σου φιλοδοξία. Δεν μπορείς να εκπληρώσεις το θέλημα του Θεού για τη ζωή σου, αν εστιάζεσαι στα δικά σου σχέδια.

            Αν είναι να κάνει ο Θεός το μεγαλύτερο έργο Του στην καρδιά σου, απ’ αυτό θ’ αρχίσει. Παράδωσέ τα λοιπόν όλα στον Θεό –τις παλιές απογοητεύσεις σου, τις παρούσες δυσκολίες σου, τα μελλοντικά σου σχέδια, τους φόβους, τα όνειρα, τις αδυναμίες, τις συνήθειες, τις πληγές σου, τα προβλήματα που πάνω τους σκοντάφτεις. Βάλε τον Ιησού Χριστό στο τιμόνι της ζωής σου και βγάλε εσύ τα χέρια σου. Με οδηγό της ζωής σου τον Χριστό, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Θα είσαι σαν τον Παύλο που είπε, «Είμαι ικανός για τα πάντα δια μέσου του Χριστού που με ενδυναμώνει»[23].

            Η στιγμή κατά την οποία ο Παύλος παρέδωσε τη ζωή του ήταν στο δρόμο προς τη Δαμασκό, όταν τον έριξε κάτω ένα εκτυφλωτικό φως. Ο Θεός τραβάει την προσοχή άλλων με λιγότερο εκθαμβωτικές μεθόδους. Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτό, το να παραδώσει κανείς τον εαυτό του στο Θεό δεν γίνεται ποτέ άπαξ και δια παντός. Ο Παύλος είπε, «Πεθαίνω καθημερινά»[24]. Υπάρχει μια πρώτη στιγμή που παραδίνει κανείς τον εαυτό του στον Θεό και υπάρχει και η συνήθεια του να το κάνεις αυτό διαρκώς, κάτι δηλαδή που πρέπει να γίνεται κάθε λεπτό και το οποίο κρατάει μια ολόκληρη ζωή. Το πρόβλημα με τη ‘ζωντανή θυσία’ είναι ότι μπορεί να ξεγλιστρήσει από το βωμό και να πρέπει μετά εσύ να την ξανατοποθετείς επάνω πενήντα φορές την ημέρα! Πρέπει δηλαδή αυτό να γίνει μια καθημερινή συνήθεια. Ο Ιησούς Χριστός είπε, «Αν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του, καθημερινά, και ας με ακολουθεί» [25].

            Και θέλω να σας προειδοποιήσω. Όταν αποφασίσετε να ζήσετε μια ζωή πλήρους υποταγής, αυτή σας η απόφαση θα τεθεί σε δοκιμασία. Μερικές φορές θα συνεπάγεται να κάνετε κάτι που δεν σας βολεύει ή δεν είναι καθόλου δημοφιλές, κάτι που έχει μεγάλο κόστος για σας ή που φαίνεται τελείως ακατόρθωτο. Συχνά θα φαίνεται ότι είναι το ακριβώς αντίθετο από κείνο που θέλατε εσείς να κάνετε.

            Ένας από τους μεγάλους χριστιανούς ηγέτες του εικοστού αιώνα ήταν και ο Μπίλ Μπράιτ, ο ιδρυτής της ‘Σταυροφορίας για τον Χριστό στα Πανεπιστήμια’ (Campus Crusade for Christ). Από αυτή του τη δραστηριότητα –τα φυλλάδια με τους Τέσσερις Πνευματικούς ‘Νόμους’ που μοίρασε το προσωπικό της οργάνωσης ανά τον κόσμο και το βίντεο για τον Ιησού (που, σημειωτέον, το έχουν δει τέσσερα δισεκατομμύρια άνθρωποι)– οδηγήθηκαν στην πίστη στον Ιησού Χριστό πάνω από εκατόν πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι, οι οποίοι θα περάσουν την αιωνιότητα στη Βασιλεία των Ουρανών.

            Κάποτε ρώτησα τον Μπιλ πώς έγινε και ο Θεός ευλόγησε τη ζωή του τόσο πάρα πολύ. Μου απάντησε, «Όταν ήμουν νέος έκανα μία συμφωνία με το Θεό. Πραγματικά την έγραψα σε χαρτί και την υπέγραψα κιόλας! Έλεγε, ‘Απ’ αυτή την ημέρα κι έπειτα είμαι δούλος του Ιησού Χριστού’».

            Εσείς έχετε ποτέ υπογράψει μια τέτοια συμφωνία με τον Θεό; Ή ακόμα διαπραγματεύεστε και επιχειρηματολογείτε μαζί Του για τον αν έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει με τη ζωή σας; Η στιγμή για να παραδοθείτε είναι τώρα! –να παραδοθείτε στη θαυμαστή Χάρη, Αγάπη και Σοφία του Θεού.

 

Rick Warren

 

Μετάφραση: Δρ Γιούλικα Κ. Masry (2003)

 

(Τίτλος πρωτοτύπου: ‘The Heart of Worship’. Αποτελεί το δέκατο κεφάλαιο στο βιβλίο του Rick Warren, The Purpose Driven Life (Η ζωή που κατευθύνεται από σκοπό), Zondervan, Grand Rapids, Michigan 49530, USA, 2002 –ένα βιβλίο το οποίο έγινε το υπ’ αριθμόν 1 μπεστσέλλερ των New York Times).