«…και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε [ο Κύριος ο Θεός] τα Χερουβείμ και την ρομφαία την φλόγινην, την περιστρεφομένην, διά να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής» (Γέν. γ/24).

 

Μια προσεκτική ματιά στα συμφραζόμενα θα μας δείξει ότι η εσκεμμένη αυτή πράξη του Θεού να τοποθετήσει την πύρινη ρομφαία στην είσοδο της Εδέμ ήταν ένα προληπτικό μέτρο κατά του Αδάμ, που βρισκόταν πια σε πτώση, και του γένους του, τώρα γνωστού ως «σάρκα», να επιχειρήσει να φτάσει ή να οικειοποιηθεί εκείνο που ανά τους αιώνες συμβολίζει την Άγια Ζωή του Θεού. Βασικά αυτή η ρομφαία δείχνει το Χριστό ως τη Ζωή, την Οδό της Ζωής και την Πηγή της Ζωής.

 

Η αρχή λοιπόν η οποία τόσο νωρίς καθιερώνεται εδώ είναι ότι η υπόθεση που κάνει η «σάρκα», δηλαδή ο σαρκικός άνθρωπος, ότι μπορεί να μπει στο βασίλειο το οποίο είναι ολοκληρωτικά  και αποκλειστικά βασίλειο του Θεού είναι κάτι που πρέπει να παταχτεί ριζικά. Και αυτό δεν αφορά μόνο την περίπτωση που η σάρκα συμπεριφέρεται με εγωιστική αυτάρκεια ή με άφρονη και υπερφίαλη αλαζονικότητα, διότι η φλόγινη ρομφαία δεν είναι στραμμένη προς μία μόνο κατεύθυνση αλλά προς πάσα κατεύθυνση («περιστρεφομένη»). Συνεπώς το κάθε και προς πάσα κατεύθυνση βήμα του σαρκικού ανθρώπου αντιμετωπίζεται με τον ίδιο τρόπο. Ποιος θα μπορούσε ποτέ να καταλογοποιήσει ή να προσδιορίσει τις πολυποίκιλες μορφές που παίρνει η ανθρώπινη πράξη και η θέση την οποία εκάστοτε παίρνει ο άνθρωπος απέναντι στην πραγματικότητα «Θεός»;

Οι Γραφές ωστόσο δίνουν ένα μεγάλο αριθμό τέτοιων παραδειγμάτων. Εμείς βέβαια δεν μπορούμε να τα περιλάβουμε όλα εδώ, αλλά θα αναφερθούμε σε μερικά τα οποία είναι ενδεικτικά και χαρακτηριστικά. Πρώτα πρώτα ας επισημάνουμε ότι οι Γραφές καθιερώνουν τις αρχές προς τις οποίες καλούν τον άνθρωπο να συμμορφωθεί με τρόπο δραστικό και δυναμικό κι αν στη σημερινή εποχή που έχουμε στη διάθεσή μας τα Βιβλικά κείμενα, την εποχή δηλαδή μετά την καθιέρωση του Ιερού Κανόνα των Γραφών, ο Θεός δεν εμφανίζεται απαραίτητα με την ίδια πύρινη μορφή ή έκφραση, η αρχή παραμένει η ίδια: δεν υπάρχει απόκλιση από εκείνο που ο Θεός καθιέρωσε στο Λόγο Του.

Θα ήταν ευχής έργο να αναγνωρίζαμε το μεγάλο νόμο της «αγιότητος εις τον Κύριον», της «προς τον Θεόν αφιέρωσης» και τα θεμέλια πάνω στα οποία στηρίζεται αυτός ο νόμος. Οι δύο μεγάλοι παράγοντες στη σχέση του ανθρώπου προς το Θεό είναι:

Το Αίμα και το Πνεύμα

Όπου υπάρχουν αυτά τα δύο, το Αίμα και το Πνεύμα, υπάρχει και η αγιότητα του Θεού. Εκείνο που έχει την αφετηρία του ‘εκτός’ αυτών των δύο, μετέχει της σάρκας και αυτό είναι επικίνδυνο για τον άνθρωπο. Συνεπώς, παρατηρούμε ότι στο μεγάλο σύστημα συμβολικών παραστάσεων της Παλαιάς Διαθήκης καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να μην εμφανιστεί ποτέ τίποτε ενώπιον του Θεού και των πραγμάτων που σχετίζονται με το Θεό το οποίο να είναι «σάρκα» ακάλυπτη.

 

Η Αίγυπτος, που συμβολίζει τη δύναμη της σάρκας στον τομέα της θέλησης, θα έρθει πολλές φορές να αντιταχθεί θεληματικά προς το Θεό, αλλά αυτό πάντοτε θα επισύρει την κρίση. Ο Φαραώ αντιπροσωπεύει το θεληματικό «εγώ» του εχθρού του Θεού και καθώς προσπαθεί να βάλει χέρι πάνω σ’ εκείνο που έχει αγιαστεί από το αίμα του αμνού και έχει υπαχθεί στη σφαίρα της στήλης της νεφέλης, δηλαδή του Πνεύματος, καταστρέφεται με φοβερή κρίση—με παγίδευση, σύγχυση και κατατρόπωση. Κατ’ αυτό τον τρόπο ενήργησε η πύρινη ρομφαία.

Στους δούλους του Θεού αυτή η σαρκική θέληση του ανθρώπου δεν εξουδετερώνεται άπαξ και διά παντός. Περιορίζει το Θεό και συχνά επιφέρει φοβερά πάθη στους ανθρώπους συνήθως για πολλά χρόνια της ζωής τους. Συχνά το καλύτερο και αποτελεσματικότερο σμίλεμά της γίνεται ακριβώς μέσα από τον πόνο και σε βραχύ σχετικά χρονικό διάστημα, όταν η φυσική δύναμη στα πνευματικά πράγματα ελαττώνεται και ο άνθρωπος μαθαίνει πως μόνο ο Θεός μπορεί να φέρει σε πέρας το δικό Του έργο (στην Παλαιά Διαθήκη η φυσική δύναμη των δούλων του Θεού, δηλαδή η διατήρηση των σωματικών τους ικανοτήτων και της υγείας τους, είναι απλά ένας τύπος της πνευματικής δύναμης—βλ. Μωυσής, Χάλεβ κλπ.). Τελικά θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο Θεός δεν διάκειται ευμενώς προς την αυτοκυβέρνηση της δύναμης του «θέλω» των δούλων Του, όσο καλοπραοαίρετα κι αν είναι τα κίνητρα και το αντικείμενό της. Αν ο Κύριος Ιησούς είναι παράδειγμα για κάτι, είναι πάνω απ’όλα για την εξάρτησή Του από το Θεό. Τα γυρίσματα που είχε το επίγειο ταξείδι Του ήταν πολύ μακρόπνοα και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα. Η ειρήνη και η εμπιστοσύνη Του, η αταραξία και η αυτοκυριαρχία Του είναι το αποτέλεσμα της ζωής την οποία ζούσε μυστικά με τον Ουράνιο Πατέρα στον Οποίο και προσέφευγε διαρκώς. Η φράση Του «απ’εμαυτού δεν κάμνω ουδέν» τα λέει όλα.

 

Ένα από τα πιο καταστρεπτικά πράγματα στον τομέα του έργου του Θεού, αυτό που τελικά οδηγεί σε αισχύνη, σύγχυση και μεγαλη θλίψη, είναι:

Η Φυσική Δύναμη της Ψυχής

Η φυσική δύναμη της ψυχής είναι εκείνο που παρατηρείται στους επιθετικούς, ισχυρογνώμονες και με σκληρή θέληση χριστιανούς οι οποίοι πνευματικά δεν έχουν φτάσει στο επίπεδο να διακρίνουν μεταξύ επίμονης αδιαλλαξίας, προσωπικής δέσμευσης και αποφασιστικότητας αφενός, και πνευματικής Χάρης ως προς την υπομονή, επιμονή και εσωτερική δύναμη εν Θεώ αφ’ ετέρου.

 

Συχνά ο Θεός χρειάζεται να συντρίψει το πρώτο για να κάνει τόπο για το δεύτερο. Ας μη μιλάμε για την εξαιρετική δύναμη του Παύλου να συνεχίσει τον αγώνα. Ας μιλάμε για την υπέροχη Χάρη που του έδωσε ο Θεός να συνεχίσει.

 

Κάθε φορά που ένας άντρας ή μια γυναίκα πραγματικά αναγνωρίζει την αλήθεια ότι ο Γολγοθάς σημαίνει το τέλος του «εγώ» και εμπιστεύεται το Θεό να υλοποιήσει αυτό στη ζωή του, η πύρινη ρομφαία θα εμφανίζεται πάντα στο σημείο που η «σάρκα» θα επιχειρεί να μπει στο ουράνιο βασίλειο στο οποίο ο Αδάμ δεν έχει πια κανένα δικαίωμα.

Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της αυτοκυβέρνητης ανθρώπινης θέλησης είναι σκληράδα, παγερότητα, θάνατος, δυσανασχέτηση για τις παρεμβάσεις, καχυποψία προς τους αντιπάλους, αδιαλλαξία προς τους παρεμβάλλοντες εμπόδια, απομόνωση, ανεξαρτησία, μυστικοπάθεια, θυμός, κλπ. Αντίθετα, η πνευματική δύναμη πάντοτε χαρακτηρίζεται από αγάπη, ζεστασιά, ζωή, κοινωνία, ψυχικό «ξεκούμπωμα», εχεμύθεια και εμπιστοσύνη στο Θεό.

Ανά τους αιώνες, όποτε ο Θεός ήθελε να αναφερθεί στην εξαιρετικά μεγάλη Του δύναμη και να δώσει ένα παράδειγμα αυτής, αναφερόταν στην λύτρωση του λαού Ισραήλ από το Φαραώ και στην Έξοδό του από την Αίγυπτο. Η Αίγυπτος ήταν η μεγάλη κατά κόσμο δύναμη και η Αίγυπτος αντιστάθηκε στο Θεό στο έπακρο. Αλλά ποιο ήταν το μέσο με το οποίο ανατράπηκε μια τέτοια εξουσία; Ο αμνός και η χύση του αίματός του. Και στα τέλη των ημερών, στην Αποκάλυψη, από τον Αμνό αφανίζεται η όλη δύναμη του Σατανά. Ο αμνός είναι το σύμβολο της υποχώρησης και της α-δυναμίας. Αν λοιπόν η αδυναμία του Θεού μπορεί να επιφέρει τέτοια μνημειώδη καταστροφή, τι δεν μπορεί  να κάνει η δύναμή Του;

Ο Παύλος στη Β΄ Κορινθίους λέει για το Χριστό ότι «εάν εσταυρώθη εξ ασθενείας, ζη όμως εκ δυνάμεως Θεού» και προσθέτει στη συνέχεια και για τον άνθρωπο ότι «και ημείς ασθενούμεν εν αυτώ, πλην εκ δυνάμεως Θεού θέλομεν ζήσει μετ’ αυτού».

Ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα που έχουν να μάθουν τα παιδιά του Θεού ειναι:

Η ανάθεση του κάθε ζητήματος στο Θεό

Ακόμα και για κάποιο ζήτημα το οποίο είναι σωστό και σύμφωνο με το σκοπό του Θεού, ο άνθρωπος χρειάζεται να μάθει το μάθημα που δίδαξε ο Θεός μέσω του Ισαάκ. Το θέμα δεν είναι να προκολλούμαστε προσωπικά στα πράγματα που μας χάρισε ο Θεός—υποσχέσεις ή αποκτήματα—αλλά να αναπαυόμαστε με πίστη στον Ίδιο το Θεό. Εάν μας δόθηκε κάποιο πράγμα από τον Κύριο, να είμαστε βέβαιοι πως ό,τι Εκείνος έδωσε, δεν θα το πάρει πίσω χωρίς να έχει κάποιον ευρύτερο σκοπό στο Θεϊκό Σχεδιασμό Του. Από την άλλη πλευρά, κανείς δεν μπορεί ποτέ να μας πάρει εκείνο που ο Θεός έχει ορίσει για μας. Υπάρχουν όμως πολλοί κίνδυνοι που πηγάζουν από τη δική μας θέληση σε σχέση με ένα Θεϊκό δώρο ή σκοπό. Ο πρώτος κίνδυνος είναι να οικειοποιηθούμε αυτό το πράγμα αντί να το κρατάμε εν Κυρίω και για τον Κύριο. Αυτό είναι εκείνο που οδηγεί τον άνθρωπο σε αγριότητα και προσωπική επανάσταση. Στη συνέχεια η ζήλεια δεν θ’ αργήσει να δείξει το άσχημο πρόσωπό της και αυτή—μαζί με τη δίδυμη αδελφή της, την καχυποψία—σύντομα θα καταστρέψει τη συναναστροφή και την πηγαία κοινωνία. Μήπως η ζήλεια δεν είν’ εκείνη που διακηρύττει με στεντόρεια φωνή την άποψη ότι πρόκειται για προσωπικό απόκτημα και συμφέρον; Αν συνειδητοποιούσαμε πόσο προνομιούχοι είμαστε που είμαστε μέτοχοι ενός απειροελάχιστου κομματιού από τα πράγματα του Θεού και πως τα πάντα πηγάζουν από τη δική Του Χάρη, σίγουρα θα νιώθαμε εξαιρετικά ευγνώμονες που έχουμε έστω και τη μακρινότερη δυνατή σχέση μ’ Εκείνον.

Αντίθετα, όταν κρατάμε τα πράγματα που λάβαμε ή τα υποσχεθέντα ή εκείνα που εν πάση περιπτώσει πιστεύουμε πως είναι για μας απλά και μόνο εν Κυρίω και αναπαυόμαστε σ’αυτή την εμπιστοσύνη, διευκολύνουμε το Θεό να μας γλιτώσει από πλάνη πάνω σ’ αυτό το ζήτημα. Δεν είναι ασύνηθες να έρθει μια στιγμή κατά την οποία το παιδί του Θού να διακρίνει ότι εκείνο που πίστευε ακράδαντα πως είναι το θέλημα ή η οδός του Θεού για τη ζωή του δεν ήταν πράγματι έτσι και πρέπει να απαγκιστρωθεί απ’ αυτό και να το παραδώσει. Αν είχε επενδυθεί κάποιο στοιχείο προσωπικού «θέλω» σ’ αυτή την πεποίθηση, η εμπειρία θα είναι τραυματική και θ’ αφήσει κατάλοιπα πικρίας και δυσπιστίας. Γιατί έτσι είναι: μια ισχυρή προσωπική άποψη και ανθρώπινη θέληση γύρω απ’ τα πράγματα του Θεού συχνά μάς εγκαθιστά ως «νόμο» πάνω στους εαυτούς μας. Παίρνουμε έτσι τη θέση ότι μόνο εμείς γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. Δεν εμπιστευόμαστε δηλαδή ότι και άλλοι μπορεί να έχουν οδηγία από το Θεό πάνω στο θέμα, οπότε καταστέφεται ή παραλύει η όλη συλλογική καθοδήγηση που είναι τόσο απαραίτητη στον Οίκο του Θεού.

Η αλήθεια είναι πως όταν κάτι είναι πράγματι εκ Θεού και σύμφωνο με το θέλημά Του—δώρο ή υπόσχεση—κι εμείς αρχίζουμε να προσπαθούμε να το ενεργοποιήσουμε, πραγματοποιήσουμε, αξιοποιήσουμε με τη δική μας δύναμη ή σοφία, το πράγμα αυτό αρχίζει να σκληραίνει και να νεκρώνεται. Τότε μέσα από μια μάχη στην οποία ανακατεύονται όλων των ειδών τα ερωτήματα, οι φόβοι, οι εξάψεις και τα ρίγη, ερχόμαστε στο σημείο να πούμε «Κύριε, αν αυτό είναι πράγματι από Σένα, έχω τη βεβαιότητα ότι θα το πραγματοποιήσεις. Αν όχι, τότε εγώ παραιτούμαι». Αυτό είναι νίκη! Η οδός του Κυρίου είναι ξεκάθαρη! Το θέλημα του Θεού «το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον» μας γίνεται γνωστό μόνο όταν εμείς–τα σώματά μας—έχουμε ανέβει πάνω στο βωμό. Ας σιγουρευτούμε λοιπόν ότι αυτό το οποίο εμείς πιστεύουμε ότι είναι μια θέση θεμελιωμένη στο ισχυρό βάθρο της πίστης και αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε όντας βέβαιοι ότι είναι «εκ Θεού» δεν έχει μέσα του τα στοιχεία που πηγάζουν από μια δική μας αυτοπεποίθηση και από μια απέχθεια—ιδιοσυγκρατική ή περιστασιακή—στο να υποχωρήσουμε και να εμπιστευτούμε το θέμα στα χέρια του Θεού. Το να παραιτούμαστε από κάτι και να το εμπιστευόμαστε στο Θεό μπορεί να οφείλεται σε έλλειψη πίστης ή σε αδυναμία χαρακτήρος. Αλλά μπορεί και να οφείλεται στην ένδοξη νίκη της πίστης να εμπιστευθούμε το ζήτημα στα χέρια του Θεού!

Μετάφραση: Δρ. Γιούλικα Κ. Masry (9 Μαΐου 2009)

 

Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό “A Witness and a Testimony” (Ιούλ.-Αύγ. 1930, Τεύχ. 8-4) και σήμερα εμφανίζεται στο Διαδίκτυο, στον ιστότοπο που φιλοξενεί τα έργα του Τ. Austin–Sparks, με τον τίτλο “The Flame of a Sword”.