Από το 2007 οι γειτονικές μας χώρες Βουλγαρία και Ρουμανία εντάχτηκαν πλήρως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καταργήθηκε η βίζα και οι πολίτες αυτών των χωρών έρχονται ελεύθερα στη χώρα μας για τουρισμό και για δουλειά.

               Έρχονται και για ζητιανιά. Κάθε Παρασκευή φτάνει στην Κατερίνη ένα πούλμαν από τη γειτονική Βουλγαρία. Από αυτό βγαίνουν καμιά 50/ριά ταλαίπωροι, στην πλειοψηφία τσιγκάνοι, γυναίκες που κουτσαίνουν με μωρά παιδιά στην αγκαλιά, και διασκορπίζονται στην πόλη, σε καίρια σημεία:  έξω από τις εκκλησίες, σούπερμάρκετ, τράπεζες κλπ.  «ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ»  είναι οι πρώτες ελληνικές λέξεις που έμαθαν και λένε μισοκλαίγοντας με απλωμένο χέρι.

Περπατώ στο δρόμο κι όλο και συχνότερα ακούω να μιλούν Αλβανικά, Ρουμανικά, Βουλγαρικά, Αραβικά, Ρωσικά, Τουρκικά, κ.ά.  Στο βενζινάδικο, στα μαγαζιά, στα εστιατόρια, όλο και περισσότερο συναντώ υπαλλήλους οικονομικούς μετανάστες που μιλούν σπασμένα Ελληνικά.

Οι οποίοι δεν είναι καθόλου οικονομικοί μετανάστες. Είναι κανονικοί μετανάστες, που τη βρήκαν και την άραξαν στη χώρα μας και δεν πρόκειται να φύγουν στον αιώνα τον άπαντα. Διότι, τι να πάνε να κάνουν πίσω στη χώρα τους, με τη φτώχεια και την κακομοιριά που έχει εκεί;  Όπου γη και πατρίς, θα πάρουν και την υπηκοότητα, οπότε θα γίνουν μόνιμοι συμπολίτες μας.

Φαίνεται ότι θα μάθουμε να ζούμε μαζί τους, όπως μάθαμε να ζούμε με τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Σε μερικά χρόνια, όταν και οι υπόλοιπες γειτονικές μας χώρες ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, και πλημμυρίσει ελεύθερα η χώρα μας από πεινασμένους μετανάστες, θα ψάχνω στο δρόμο, σαν τον Διογένη με το φανάρι, μήπως βρω κάποιον να μιλάει Ελληνικά!