Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Όταν για πρώτη φορά επισκέφθηκα τα χωριά του Πηλίου, αυτό που πρόσεξα ιδιαίτερα ήταν οι υπέροχες ορτανσίες στα μπαλκόνια. Σε κάθε δρομάκι ξεπροβάλλουν από τα παράθυρα των σπιτιών μέσα σε πήλινες γλάστρες και τενεκεδένια βαρέλια. Όταν αναπολώ το Πήλιο, στη σκέψη μου αναδύεται η ζωγραφιά μιας φουντωτής βαθυγάλαζης ορτανσίας που κρέμεται από ένα παραθύρι. Επιστρέφοντας στη Λεμεσό, προσπάθησα να καλλιεργήσω μερικές στον κήπο μου, αλλά απογοητεύτηκα. Αυτό το λουλούδι δεν αρέσκεται σε ήπιους χειμώνες, αλλά προτιμά τις παγωνιές και τους ανέμους, τις βροχές και τα χιόνια του βουνού. Οι απάνεμες γωνιές και οι υπέρμετρες φροντίδες δεν το βοηθούν. Την άνοιξη, οι ορτανσίες του Πηλίου είναι χάρμα οφθαλμών, παρόλο που πέρασαν ένα χειμώνα με ανεμοβρόχια και νυχτερινές καταιγίδες, ενώ οι δικές μου, με τόσες φροντίδες παραμένουν καχεκτικές.

Σε όλα αυτά που διαβάζεις αγαπητέ αναγνώστη, υπάρχει ένα πνευματικό μήνυμα για σένα. Αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί μαθητές του Χριστού, είναι ανάγκη να περάσουμε από πνευματικούς χειμώνες. Η τελείωσή μας γίνεται μέσα στις μπόρες της ζωής, στις δυσκολίες, στις θύελλες και στη νυχτερινή παγωνιά του κόσμου. Η απαξίωση για πνευματική ζωή και τα θερμοκήπια της καλοπέρασης δεν προάγουν το γνήσιο χριστιανικό φρόνημα. Αν βρίσκεσαι μπροστά σε αδιέξοδα, είναι γιατί ένα περαστικό «μαύρο σύννεφο» σου κρύβει τον «Ήλιο». Οι χριστιανοί μοιάζουν με τις ορτανσίες του Πηλίου. Ευδοκιμούν στις βαριές σκιές και το άγριο αγέρι του κόσμου. Περίμενε και έλπιζε στο Θεό. Θέλει να σε μάθει τι σημαίνει υπομονή και εμπιστοσύνη στην πρόνοιά Του. Σε εκπαιδεύει μέσα από προσωπικά βιώματα, να αποχτήσεις την πείρα ώστε να κάνεις τ’ αγκάθια ν’ ανθίσουν (να φέρεις ψυχές στο Χριστό). Κι αν αυτά σε πληγώσουν μην απογοητευθείς. Αυτό είναι το τίμημα, για να τα κάνεις ν’ ανθίσουν. Σκέψου, πως κάποτε  κι εμείς ήμαστε «αγκάθια». Αν αγαπάμε το Χριστό πρέπει να κοπιάσουμε, για να έλθει η «Άνοιξη» (η Βασιλεία του Θεού) στις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων.