Στις αρχές κάθε χρόνου παίρνω πολλές προσκλήσεις από διάφορους συλλόγους για το κόψιμο της πίτας και για χορούς. Ακολουθούν τα διάφορα ρεβεγιόν, τσικνοπέμπτη, μπουζούκια, κ.ά.

Υποτίθεται ότι σ’ αυτές τις εκδηλώσεις ο κόσμος διασκεδάζει, ότι περνάει πολύ ωραία και το ευχαριστιέται. Εγώ, πάντως, δεν το ευχαριστιέμαι καθόλου και έχω μεγάλο πρόβλημα.

·               Πρώτα – πρώτα τα καθίσματα είναι στενά και μένω καθηλωμένος για ώρες ολόκληρες στην ίδια θέση, οπότε πιάνομαι ολόκληρος.

·               Ο χώρος δεν εξαερίζεται, όλοι καπνίζουν κι αναγκάζομαι να αναπνέω τον καπνό απ΄ τα τσιγάρα.

·               Στην πίστα απ’ τους κυκλωτικούς χορούς σηκώνεται σκόνη, η οποία κι αυτή πάει κατευθείαν στα πνευμόνια μου.

·               Το κεφάλι μου γίνεται κουδούνι απ’ τα μεγάφωνα στην διαπασών και τις αγριοφωνάρες του τραγουδιστή ή της τραγουδίστριας.

·               Αντί να ευθυμήσω και να φχαριστηθώ, μελαγχολώ και με πιάνει κατάθλιψη από τους αναστεναγμούς και τα κλαψιάρικα σεβνταλίδικα τραγούδια, όπως, λ.χ. «Το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω… Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα μια πνοή, σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή…, Συννεφιασμένη Κυριακή, μοιάζεις με την καρδιά μου… Από τότε που σ’ έχασα λιώνω, τ’ όνομά σου φωνάζω με πόνο»…

·               Το χειρότερο από όλα είναι ότι πληρώνω πολύ αλμυρά όλη αυτή την περιπέτεια

o       Για βενζίνες κλπ.       30 ευρώ.

o       Για τις προσκλήσεις,   40 ευρώ.

o       Για τα τριαντάφυλλα που θα προσφέρω στη γυναίκα μου, άλλα 15 ευρώ.

o       Για φωτογραφίες, 20 ευρώ.

o       Για το έξτρα μπουκάλι ουίσκι, άλλα 20 ευρώ.

o       Για λαχνούς, άλλα 30 ευρώ.  Σύνολο, αισίως, 165 ευρώ.

Αυτό δεν πρέπει να λέγεται ρεβεγιόν και διασκέδαση, αλλά ληστεία, βασανιστήριο και βλακεία !