Φαίνεται ότι η πεθερά μου με αγαπάει, κι ότι θα ζήσω πολλά χρόνια. Αυτό, τουλάχιστον, μου λένε στο τηλέφωνο πολλοί φίλοι και γνωστοί.
Πρόσφατα μπήκα σε ένα πρόγραμμα του ΟΤΕ «απεριόριστες κλήσεις», που σημαίνει ότι μπορώ να τηλεφωνώ όση ώρα θέλω, αστικές και υπεραστικές κλήσεις, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη, από τη γειτονιά μου μέχρι τη μακρινή Αυστραλία, χωρίς να πληρώνω ούτε μια δεκάρα περισσότερο.
Πήρα, λοιπόν, κι εγώ τον τηλεφωνικό μου κατάλογο, καμιά 500 τηλέφωνα, κι άρχισα να τηλεφωνώ με τη σειρά σε όλους όσους είχα γραμμένους εκεί. Σ’ αυτούς που επικοινωνώ συχνά, αλλά και σε άλλους που είχα πάνω από ένα – δυο χρόνια να μιλήσω.
Μου έκανε εντύπωση ότι οι περισσότεροι από αυτούς, μόλις άκουγαν τη φωνή μου, το πρώτο πράγμα που μου έλεγαν ήταν,
– Πολλά χρόνια θα ζήσεις, σήμερα κι όλας, πριν από λίγο, είχαμε την κουβέντα σου…
– Είμαστε στο τραπέζι, έλα να φάμε, η πεθερά σου θα σε αγαπάει πολύ…
– Δεν θα το πιστέψεις, αλλά κι εγώ σκεφτόμουν να σου τηλεφωνήσω…
Εγώ, φυσικά, δεν πιστεύω τέτοια πράγματα. Απλούστατα, γιατί, εάν κάποιος ήθελε πραγματικά να μου τηλεφωνήσει, είχε τη δυνατότητα και την ευκαιρία να το κάνει επί δύο ή τρία ολόκληρα χρόνια. Κι αν κάποιος θέλει να μου κάνει το τραπέζι ή να με προσκαλέσει για καφέ, το μόνο που χρειάζεται είναι δέκα δευτερόλεπτα να σηκώσει το ακουστικό του τηλεφώνου και να μιλήσει.
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Αλήθεια ή ψέματα μου λένε όλοι αυτοί ;
Νομίζω ότι λένε την αλήθεια. Δηλαδή ότι πράγματι το έχουν σκεφτεί, αλλά ποτέ δεν του έδωσαν προτεραιότητα. Διαρκώς το αναβάλλουν.
Ομολογώ ότι το ίδιο κάνω κι εγώ. Τις διάφορες επιθυμίες και υποχρεώσεις μου τις αξιολογώ και τις βάζω σε μια λίστα. Πάνω – πάνω τις επείγουσες και τις ευχάριστες, και κάτω – κάτω τις δυσάρεστες. Για παράδειγμα, πάνω – πάνω βάζω τον οδοντίατρο ή το ψάρεμα και τις εκδρομές, και κάτω – κάτω την επισκευή του νεροχύτη. Το ένα δεν μπορεί να περιμένει, ενώ το άλλο δεν χάλασε ο κόσμος αν το αφήσω για αργότερα – εξάλλου δεν μου είναι και ευχάριστο, και πρέπει να πληρώσω χρήματα που δεν έχω.
Δεν ξέρω τι λογαριασμός θα μου έλθει από τον ΟΤΕ στο τέλος του μήνα μετά τα 500 τηλεφωνήματα που έκανα, αλλά το σίγουρο είναι ότι ξαναήλθα σε επαφή με πολλούς, έμαθα πολλά νέα, και ανταλλάξαμε καμιά εικοσαριά προσκλήσεις για καφέ ή φαγητό.