Ο φυσικός ουρανός είναι μια εικόνα της ψυχής. Είναι ακατάληπτος, μυστηριώδης κι ανεξερεύνητος, όπως κι αυτή. Σχεδόν κάθε μέρα, σύννεφα ποικιλόμορφα τον σκεπάζουν και συνθέτουν παράξενους και ευμετάβλητους σχηματισμούς. Σπάνια παραμένει αίθριος, γιατί ένα συννεφάκι θα ξεπροβάλει ανύποπτα κάποια ώρα της ημέρας. Το ίδιο συμβαίνει και στην ψυχή. Οι ψυχικές μας καταστάσεις είναι ευμετάβλητες και περίεργες σαν τους αλλόκοτους σχηματισμούς των νεφών. Δημιουργούνται απροσδόκητα και φεύγουν το ίδιο απλά όπως διαλύονται τα σύννεφα με το πρώτο αεράκι. Τους χειμωνιάτικους μήνες ο ουρανός σκοτεινιάζει. Ογκώδη, γκριζόμαυρα νέφη αναδεύονται ασταμάτητα, προκαλώντας βροχές, αστραπές, βροντές και κεραυνούς. Τα μολυβένια νέφη που μας κρύβουν τον ήλιο είναι οι προάγγελοι μιας καταιγίδας.

Παρόμοια συμβαίνουν και στην περίοδο του πνευματικού μας χειμώνα, αγαπητέ αναγνώστη. Το κοσμικό φρόνημα, η αλαζονεία του βίου, οι ποικίλες βιοτικές μέριμνες και η πολυδαίδαλη ζωή που διαλέξαμε, συσκοτίζουν την ψυχή και αποκρύπτουν τον πνευματικό μας Ήλιο, που είναι ο Χριστός. Τα πάθη σαρώνουν τον εσωτερικό μας κόσμο σαν καταιγίδα και οι αμαρτίες είναι τα βροχοφόρα νέφη που θα φέρουν τις αλμυρές βροχές των δακρύων. Ο πόνος και η εσωτερική ταραχή αυλακώνουν την ψυχή όπως ο κεραυνός που ξεσχίζει τον ουρανό στην άγρια νύχτα. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι πάνω από τα βαριά καταιγιδοφόρα νέφη, εξακολουθεί να λάμπει στον ουρανό ο φωτοδότης ήλιος. Υπεράνω των παθών μας συνεχίζει να ακτινοβολεί σαν ήλιος αειλαμπής ο Χριστός. Ας στρέψουμε τα μάτια της ψυχής μας με αγάπη κι εμπιστοσύνη στο πρόσωπό Του και ας επικαλεσθούμε τη χάρη Του. « Κύριε, δώσε μας πνευματικούς οφθαλμούς ώστε να δούμε τη μορφή σου πίσω από τα ”μαύρα νέφη”. Ύστερα κάνε να βγει ένα ”ουράνιο τόξο” στα βάθη της καρδιάς μας».