Γράφει ο Χάρης Ι. Νταγκουνάκης, Νομικός

 

Τα τείχη πέφτουν μόνο με σεισμό

 

 Σαμοθράκη είναι ένα πανέμορφο νησί του βορείου Αιγαίου. Είναι συνυφασμένη με τη λατρεία και την τέλεση μυστηρίων των Μεγάλων θεών στην αρχαιότητα αλλά και με το άγαλμα της “Νίκης της Σαμοθράκης”, που είναι παγκόσμια γνωστό. Το όρος Σάος που υψώνεται επιβλητικά στο μεγαλύτερο τμήμα του νησιού, τα δάση των πλατανιών, τα ενδημικά φυτά, τα άφθονα τρεχούμενα νερά (πηγές, ρυάκια, καταρράκτες) και οι λιμνούλες (βάθρες) και η αξιόλογη πανίδα, στοιχεία σημερινά, θα πρέπει να συνέθεταν έναν επίγειο παράδεισο. Κι όμως, αυτός ο φυσικός παράδεισος δεν μπόρεσε να κρατήσει τον Παύλο και τον Σίλα εκεί. Ήθελαν να πάνε στους Φιλίππους για το έργο της εξάπλωσης του ευαγγελίου.

    Οι Φίλιπποι από την άλλη μεριά, “πρώτη της μερίδος της Μακεδονίας, πόλις κολωνία” (Πραξ. 16:12), δηλαδή η σπουδαιότερη πόλη της περιοχής και αποικία των Ρωμαίων, λειτουργούσε σαν μαγνήτης για τους πρώτους εκείνους ιεραποστόλους. Το ευαγγέλιο του Χριστού πατούσε για πρώτη φορά πόδι στην Ευρώπη. Συναγωγή, ποτάμι “της Λυδίας”, προσευχή με τους πρώτους προσήλυτους πιστούς, ώσπου ήρθε ο διωγμός, η κατηγορία, η φυλακή.

    Φαίνεται πως αυτή η εμπειρία στη ζωή και τη διακονία του Παύλου και του Σίλα είχε καταλάβει περίοπτη θέση στις διηγήσεις της αρχέγονης Εκκλησίας, και γι’ αυτό τη διασώζει κι ο Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων. Αφού τους είχαν βασανίσει με ραβδισμούς, τους έκλεισαν στη φυλακή και τους έβαλαν τα πόδια στην ξυλοπέδη. Βρίσκονταν πεταγμένοι μέσα στα ρωμαϊκά μπουντρούμια των φυλακών των Φιλίππων, χωρίς να μπορούν να κουνηθούν, κι εκείνοι έψαλλαν και προσεύχονταν και όλοι οι φυλακισμένοι άκουγαν.

    Κι εκεί που όλοι άκουγαν, έγινε ένας φοβερός σεισμός, που συγκλόνισε τα θέμελα της φυλακής, άνοιξαν τα κελιά και λύθηκαν τα δεσμά των φυλακισμένων.

 

*****

ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση στις διηγήσεις της Γραφής να πειραματίστηκε κάποιος τη δύναμη του Θεού στη ζωή του είτε με τη μορφή θεραπείας είτε με τη μορφή κάποιου οράματος ή άλλου γεγονότος είτε με τη μορφή της συγχώρησης των αμαρτιών του, που να μη βγήκε μετά στη συνέχεια να διακηρύξει αυτή του την εμπειρία.

    Τυφλοί ή λεπροί που θεραπεύονταν πήγαιναν παντού και διακήρυτταν τη θεραπεία τους και τη συνάντησή τους με το Χριστό. Οι τυφλοί που τους θεράπευσε ο Χριστός βγήκαν μετά και τον διαφήμισαν σε όλη την περιοχή τους. Οι γυναίκες και οι Απόστολοι δεν μπορούσαν να μη κηρύττουν την ανάσταση του Ιησού. Ο Ευνούχος της Κανδάκης, όταν βαπτίσθηκε, συνέχισε το δρόμο του με χαρά και, κατά την παράδοση, έγινε ο πρώτος ιεραπόστολος του Χριστού στη χώρα του, την Αιθιοπία. Ο Παύλος παντού όπου βρισκόταν, είτε στις συναγωγές είτε στις πρώτες εκείνες εκκλησίες, είτε στα δικαστήρια και τώρα στη φυλακή των Φιλίππων, άλλο δεν έκανε παρά με κάθε τρόπο να δίνει τη μαρτυρία του για το Χριστό. Στην Αποκάλυψη του Ιωάννη όσοι μαρτύρησαν για το Χριστό κατέχουν περίοπτη θέση στα οράματα του εκτοπισμένου αποστόλου.

    Κι αυτή η μαρτυρία έφερνε αναστάτωση στο περιβάλλον της εποχής εκείνης. Οι μαθητές ήταν γνωστοί με την φράση “οι την οικουμένην αναστατώσαντες” (Πραξ 17,6).

    Πού οφείλεται όμως αυτή η δύναμη της μαρτυρίας;

    1. Στο γεγονός ότι οι πιστοί ως μάρτυρες της πίστεώς τους είναι απεσταλμένοι από τον ίδιο το Θεό.

    Ο Χριστός είπε στους μαθητές του, και κατ’ επέκταση σε όλους τους πιστούς: «Θα λάβετε δύναμη όταν θα ’ρθει το Άγιο Πνεύμα σ’ εσάς και θα γίνετε μάρτυρες δικοί μου…» (Πραξ 1,8 –Νέα Μετάφραση της Βίβλου). Η δύναμη του Αγίου Πνεύματος είναι που δίνει δύναμη στη μαρτυρία, και η αποστολή του λόγου του Χριστού. Ο μάρτυρας της πίστεως δεν βγαίνει από μόνος του, ούτε είναι κάποιο εκκλησιαστικό καθήκον να πούμε στους άλλους τι βρήκαμε στο Χριστό. Είναι εντολή του Χριστού του ίδιου, που τη συνοδεύει με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.

    2. Στο ότι ο μάρτυρας του Χριστού το μόνο που διακηρύττει είναι η προσωπική του μαρτυρία.

    Το τι βρήκε ο ίδιος στο Χριστό, το πώς τον έσωσε ο Χριστός, πώς είναι σήμερα η ζωή η δική του –όχι των γύρω του πιστών— με το Χριστό. Κι αυτό είναι κάτι που λειτουργεί σαν μια πιεστική, υπαρξιακή ανάγκη μέσα του, που δεν μπορεί αν δεν μιλήσει στους γύρω του για το Χριστό. Όταν οι Φαρισαίοι απαγόρευαν στους μαθητές να μιλάνε για το όνομα του Ιησού, η απάντησή τους ήταν: «Αποφασίστε μόνοι σας αν είναι σωστό ενώπιον του Θεού ν’ ακούμε περισσότερο εσάς ή το Θεό. Εμείς πάντως δεν μπορούμε να μη μιλάμε γι’ αυτά που είδαμε και ακούσαμε» (Πραξ 4,19-20 –ΝΜΒ). Χριστιανοί που βαριούνται, που φοβούνται ή ντρέπονται να δώσουν τη μαρτυρία τους για το Χριστό στο περιβάλλον τους, πρέπει να επανεξετάσουν τη σχέση τους με το Χριστό. Μια υγιής σχέση είναι και σχέση δυναμική με επίδραση στο περιβάλλον της.

    3. Στο ότι ο μάρτυρας δεν είναι μόνος του.

    Ο ίδιος ο Θεός συμπαρίσταται στο λόγο της μαρτυρίας μας. Στην προς Εβραίους επιστολή διαβάζουμε σχετικά με το κήρυγμα της σωτηρίας που διαδιδόταν από την πρώτη Εκκλησία, ότι «Ο Θεός πρόσθετε τη μαρτυρία του γι’ αυτήν (τη σωτηρία) με κάθε λογής θαυματουργικές ενέργειες και με τις διάφορες δωρεές των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με το θέλημά του» (Εβρ 2,4 –ΝΜΒ). Σήμερα δεν μπορούμε όπως τότε να κάνουμε θαυματουργικές ενέργειες. Τότε αυτές είχαν ιδιαίτερο ρόλο. Σήμερα η “συνεπιμαρτυρία” του Θεού είναι η καλή μαρτυρία της συνεπούς πνευματικής ζωής, που συνοδεύει τα λόγια μας. Δεν μπορούμε να μιλάμε για το Χριστό και η ζωή μας να είναι αντίθετη με τα λόγια μας. Όταν όμως οι άνθρωποι δεν έχουν να αντιπαραθέσουν τίποτε στη μαρτυρία των λόγων μας, που να έχει σχέση με την κακή μας διαγωγή, τότε η μαρτυρία παίρνει άλλες διαστάσεις και από απλός λόγος γίνεται σεισμός.

    Κι όπως ο σεισμός συγκλόνισε τα θεμέλια της φυλακής των Φιλίππων, που δεν ήταν κανένα αυθαίρετο να πέσει, έτσι και ο σεισμός της σωστής, της ολοκληρωμένης μαρτυρίας του πιστού, μπορεί να γκρεμίσει προκαταλήψεις, εχθρικές διαθέσεις, άγνοια, πλάνη και ο,τιδήποτε άλλο έχει αλυσοδέσει το σύγχρονο άνθρωπο. Αν σήμερα η μαρτυρία μας δεν έχει δύναμη, δεν φταίνε τόσο οι άνθρωποι που δεν πείθονται ή που αδιαφορούν, αλλά κυρίως φταίει η έμπρακτη ζωή μας, που δεν μπορεί να υποστηρίξει το μήνυμα της μαρτυρίας μας.

    Ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας χαρίσει τη θαυμαστή ζωή της δυναμικής μαρτυρίας του Πνεύματος. Και τότε θα δούμε αυτή τη μεγάλη αλήθεια: πως τα τείχη πέφτουν μόνο με αυτής της μαρτυρίας το σεισμό…