Γράφει ο Χάρης Ι. Νταγκουνάκης, Νομικός

 

«Ο λόγος του Σταυρού»

όρινθος! Ένας αλλιώτικος κόσμος. Μετά την Αθήνα με την κουλτούρα της, τη φιλοσοφία της και το σκεπτικισμό της, μια πόλη ανοιχτή, πολυπολιτισμική και κοσμοπολίτικη.

    Μια κοινωνία βυθισμένη στην ειδωλολατρία στην πιο ανήθικη μορφή της, επακόλουθο του κομβικού σημείου της θέσης της, που ήταν πέρασμα όλων των εμπορικών πλοίων της περιοχής. Ο ναός της υψωνόταν πάνω στην Ακροκόρινθο, και γύρω του σε καλαίσθητους οικίσκους, μέσα σε κηπάρια με τριανταφυλλιές, οι χίλιες ιερόδουλες υπηρετούσαν τη θεά Αφροδίτη, έπαιρναν το χρήμα και την υγεία των πλούσιων ξένων, των περιηγητών, των στρατιωτών, των ναυτικών, των εμπόρων και των πλοιοκτητών, και “έστελναν” στα πέρατα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κάθε είδους αφροδίσια νοσήματα. Σε όλο τον κόσμο δεν άκουγες παρά το “ου παντός πλειν ες Κόρινθον”.

    Ο Κορίνθιος μπεκρής κι ο καλοφαγάς ήταν μόνιμοι τύποι στο θέατρο της εποχής, ενώ κάτω στα δύο λιμάνια, των Ισθμίων και της Κορίνθου, μέσα στις ταβέρνες των ναυτικών και στα ύποπτα κέντρα στοιβάζονταν τα αποβράσματα όλου του κόσμου. Εικάζεται ότι, καθώς ο Παύλος έγραφε από την Κόρινθο την προς Ρωμαίους επιστολή του ζωγραφίζοντας τη σκοτεινή εικόνα του ειδωλολατρικού κόσμου, αυτή την πόλη είχε υπόψη του. Κι όμως, την αγαπούσε περισσότερο απ’ ό,τι την Αθήνα, απ’ όπου έφυγε περίπου άπρακτος! Γιατί το χειρότερο εμπόδιο για το ευαγγέλιο δεν προέρχεται τόσο από τη σάρκα που αμαρτάνει, αλλά από την υπερηφάνεια του πνεύματος: «Όπου επερίσσευσεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» (Ρωμ. 5:20).

    Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον ο απόστολος των εθνών δεν δίστασε να υψώσει τον “λόγον του σταυρού”, κόβοντας κάθε δεσμό από την τοπική συναγωγή, με κεντρικό πυρήνα-συνεργάτες του τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα, τον πολύ μορφωμένο Απολλώ, τον Στεφανά με όλη του την οικογένεια, τον Φουρτουνάτο, τον Αχαϊκό, και τον Τίτιο Ιούστο, που πρόσφερε το σπίτι του για τις συνάξεις της εκκλησίας. Οι Εβραίοι της πόλης δεν ήθελαν ν’ ακούσουν έναν ξένο που τους κατέστρεφε την υπόληψη με την εξευτελιστική διδασκαλία του, ότι δήθεν όλες οι περήφανες ελπίδες του έθνους τους, όλα τα χιλιόχρονα προνόμιά τους τέλειωναν μ’ έναν Μεσσία που πέθανε σαν δούλος στον σταυρό της αισχύνης.

    Έτσι, ο Παύλος αποδεσμευμένος από κάθε παράδοση του παρελθόντος ξεκινάει τη διακονία του στην Κόρινθο, όπου ο Θεός τού φανέρωσε με όραμα πως είχε πολύ λαό έτοιμον να δεχτεί το μήνυμά του (βλ. Πραξ 18:1-11).

ΤΟ ΜΗΝΑ αυτό, τον Απρίλιο, που όλων μας οι καρδιές και τα μάτια θα στραφούν κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο στο σταυρό του Χριστού, είναι πιστεύω σκόπιμο να δούμε το κήρυγμα αυτό, το “λόγο” του σταυρού, όπως τον έφερε στα πέρατα της γης ο απόστολος Παύλος.

    Πολλά είπαν γι’ αυτό τον απόστολο των εθνών: Πως ήταν πανάσχημος εξωτερικά, πως δεν τον βοηθούσε η ομιλία του, η προφορά του ήταν ακατάλληλη για κήρυκα, πως δεν είχε το δικαίωμα να λέγεται “απόστολος” κλπ. Κι όμως, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν τον εμπόδισε να διακηρύξει το μήνυμα του σταυρωμένου Χριστού. Απ’ την αρχή  ξεκαθάρισε σε όλους ότι δεν είχε σκοπό να χρησιμοποιήσει “σοφά και περίτεχνα λόγια”, ακριβώς για να μη χάσει το περιεχόμενό του ο σταυρός του Χριστού. Έτσι, αυτό το κήρυγμα, ο “λόγος” του σταυρού, έγινε το κεντρικό σημείο αναφοράς όλων των πιστών ανά τους αιώνες, ανεξάρτητα σε ποια επιμέρους Ομολογία ανήκει καθένας. Γιατί συνέβη αυτό; Επειδή:

1.  Ο σταυρός αποκαλύπτει το σωτήριο σχέδιο του Θεού

    Ο σταυρός του Χριστού είναι το μόνο μέσον με το οποίο ο Θεός έλυσε μια για πάντα το μεγάλο πρόβλημα της αμαρτίας: νικήθηκε ο σατανάς, συντρίφτηκε η ανθρώπινη περηφάνια και η ανθρώπινη σοφία, θριάμβευσε ο Υιός του Θεού, εξασφαλίσθηκε η σωτηρία για το ανθρώπινο γένος. Ο Χριστός είναι το Αρνίον που είχε θυσιασθεί “προ καταβολής κόσμου”. Ο Θεός, καθώς δημιουργούσε τον άνθρωπο, είχε προβλέψει και το ενδεχόμενο  ο άνθρωπος να πέσει, κάνοντας χρήση της ελευθερίας εκλογής με την οποία τον είχε προικίσει ο ίδιος ο Δημιουργός. Και τότε έπρεπε να υπάρχει μια λύση αποκατάστασης. Κι αυτή ήταν η από αιώνων προσφορά του Υιού «Νά με, Θεέ, έρχομαι να κάνω το θέλημά σου (Εβρ. 10:1-7 –Νέα Μετάφραση της Βίβλου).

2.  Ο σταυρός απελευθερώνει τις θείες δυνάμεις

    Ο Παύλος έγραφε στους Κορίνθιους: «Το κήρυγμα για το σταυρικό θάνατο του Χριστού… για μας που είμαστε στο δρόμο της σωτηρίας είναι η δύναμη του Θεού» (Α΄ Κορ 1:18 –ΝΜΒ). Κανένα άλλο μήνυμα δεν μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο. Αυτό το κάνει μόνο η δύναμη του Θεού. Οι Έλληνες θα παραδέχονταν ένα περίπλοκο φιλοσοφικό σύστημα. Αυτό θα είχε κάποια δύναμη γι’ αυτούς. Οι Ιουδαίοι ήθελαν έναν δυναμικό Μεσσία, κατακτητή, κι όχι έναν εξευτελισμένο “κρεμάμενον επί ξύλου”. Ένα τέτοιο μήνυμα θα είχε κάποια δύναμη γι’ αυτούς. Όμως, η δύναμη του Θεού εκλύεται μόνο από τη μωρία και το σκάνδαλο του σταυρού, και διοχετεύεται στον άνθρωπο και τον σώζει!

3.  Ο σταυρός αποκαλύπτει το πρόσωπο του Θεού

Δεν αναρωτιόμαστε πια για τη φύση ή το χαρακτήρα του Θεού. Τώρα

ξέρουμε πως ο Θεός είναι Αγάπη! Όταν διαβάζουμε ότι ο Θεός δεν λυπήθηκε τον Υιό του αλλά τον παρέδωσε για χάρη μας στον θάνατο, α, τότε αυτό το μήνυμα του σταυρού αγγίζει την καρδιά μας. Ξέρουμε πως αν ο Θεός δεν λυπήθηκε τον Υιό του, τότε μαζί μ’ αυτόν θα μας χαρίσει τα πάντα. Το έχουμε σκεφθεί αυτό; Τα πάντα! Η αγάπη του Θεού μεταμορφώνει την καρδιά του ανθρώπου. Κι αυτό το μήνυμα της αγάπης του σταυρού δεν έχει καμιά σχέση με τη σοφία του κόσμου. Έχει εντελώς δική του προέλευση, δική του διαδρομή, δική του ένδοξη κατάληξη. Αποκαλύπτει τη σοφία του Θεού.

4.  Ο σταυρός δοξάζει το Θεό

    Μόνο στον Θεό ανήκει η δόξα για τη σωτηρία δια του σταυρού, γιατί ήταν η δική του αγάπη που έκανε δυνατή αυτή τη σωτηρία, και σήμερα την προσφέρει δωρεάν δια της πίστεως. Οι αιώνες δεν θα αρκέσουν για να δοξολογούν οι λυτρωμένοι το Αρνίον, και να εμβαθύνουν στο “γιατί” αυτής της αγάπης του Θεού. Γιατί μας αγάπησε ο Θεός; Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να του προσφέρουμε τη δοξολογία μας ως πιστοί. Τέλος,

5.  Ο σταυρός αποκαλύπτει όλο το πάθος του Θεού για τον άνθρωπο

   Ο Μωσαϊκός Νόμος στην Παλαιά Διαθήκη ήταν “άγιος, και οι εντολές του επίσης άγιες και δίκαιες και καλές” (Ρωμ 7:12 –ΝΜΒ) αλλά μόνο για να δείξουν στον άνθρωπο την αμαρτωλότητά του και να τον καταδικάσουν που ήταν παραβάτης. Έτσι, εμφάνιζε το Θεό να επιδιώκει διαρκώς την εξολόθρευση του αμαρτωλού ανθρώπου. Όμως το μήνυμα του σταυρού είναι λυτρωτικό. Ο Θεός εν Χριστώ κατεβαίνει κάτω χαμηλά, στο βάραθρο που έχει ξεπέσει ο αμαρτωλός, τού δίνει το χέρι και τον ανεβάζει στην ποίμνη του. Τώρα το πάθος το Θεού δεν είναι να καταστρέψει τον αμαρτωλό αλλά να τον σώσει. Ο Θεός δεν θέλει να καταστραφεί κανείς αλλά όλοι να σωθούν (Β΄ Πε 3:9).

    Φίλε μου, όταν ο λεπρός Νεεμάν ξεκινούσε με εντολή του προφήτη να βουτήξει επτά φορές στον Ιορδάνη για να καθαριστεί, έλεγε: «Τι ανοησίες μού είπαν να κάνω, εγώ, ολόκληρος στρατηγός…» –και όμως, καθαρίστηκε! Όταν ο Δαβίδ ξεκινούσε με μια σφεντόνα και πέντε βότσαλα από το ποτάμι να αναμετρηθεί με το Γολιάθ, όλοι έλεγαν «Πάει το παιδάκι, χάζεψε…» –αλλά ο Δαβίδ νίκησε τον Γολιάθ! Όταν ο Ιησούς του Ναυή με το λαό γύριζαν κάθε μέρα γύρω από τα τείχη της Ιεριχώ, οι πολεμιστές από πάνω απολάμβαναν το θέαμα και τους περνούσαν για βλαμμένους –όμως τα τείχη της Ιεριχώ έπεσαν! Όταν ο Μωυσής έφτιαξε στην έρημο ένα χάλκινο φίδι και το κρέμασε ψηλά, ώστε να το κοιτούν οι πληγωμένοι Ισραηλίτες και να σώζονται, πολλοί έλεγαν «τι χαζομάρες είναι αυτές…» –αλλά όσοι πίστεψαν και κοίταζαν το χάλκινο φίδι, θεραπεύονταν! Και «όπως ο Μωυσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο», λέει ο Χριστός, «έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ’ αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια» (Ιω 3:15 –ΝΜΒ).

    Μπορεί να σου φαίνεται ανόητος αυτός “ο λόγος” του σταυρού. Αλλά αυτό ακριβώς είναι του Θεού η δύναμη και του Θεού η σοφία. Ρίξε ένα βλέμμα πίστεως στον σταυρό και θα σωθείς για πάντα.