Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Ίσως να έλθει και σήμερα ο κοκκινολαίμης. Εγώ θα είμαι πιστός στο ραντεβού μου. Θα βρίσκομαι στη θέση μου πίσω από το τζάμι και τις μισόκλειστες κουρτίνες. Ο φτερωτός μου φίλος, ο κοκκινολαίμης, (εγώ τον ονόμασα έτσι) θα μου χαρίσει και πάλι ένα ωραίο μουσικό απόγευμα. Δέκα μέρες τώρα με επισκέπτεται ανελλιπώς. Χορεύει ανάμεσα στα πυκνά κλαδιά της ροδακινιάς δίπλα από το φράχτη και τραγουδά ώσπου να ροδίσουν τα σύννεφα. Ω, πόσο ανάλαφρα αγγίζουν την ψυχή μου οι νότες του! Τα τραγούδια του κοκκινολαίμη με ωθούν σε μια δοξολογία προς τον Παντοδύναμο Θεό μου. Τις τελευταίες μέρες μια ιδέα στριφογυρίζει στο νου μου. Μήπως δεν είναι τυχαίες οι καθημερινές του επισκέψεις; Σε λίγο θα αρχίσει η συναυλία κι εγώ πρέπει να είμαι στη θέση μου. Να δοξολογήσουμε μαζί το Χριστό. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που με επισκέπτεται. Ο Θεός μπορεί να μας διδάξει ακόμα και με τα πετεινά του ουρανού, ότι πρέπει να έχουμε μιαν καθημερινή συνάντηση μαζί Του. Ο κοκκινολαίμης με δίδαξε, πως ο Χριστός μπορεί να γλυκάνει την ψυχή μας σε μια τακτική, ανελλιπή κοινωνία μαζί Του. Το καθημερινό μας ραντεβού με τον Κύριο είναι μια κάθαρση του νου, ένα ξέπλυμα της ψυχής, ένα ξεχείλισμα χαράς, ανάπαυση πνεύματος και μια μετάγγιση αγάπης από τον ωκεανό της αγάπης Του. Οι προσευχές μας είναι ευχαριστήριοι ύμνοι της καρδιάς μας στον Αγαπημένο και ένδοξο Λυτρωτή μας. Είναι το οξυγόνο της πνευματικής μας ζωής.

Τώρα που κατάλαβα αγαπητέ αναγνώστη, τι γύρευε ο κοκκινολαίμης δέκα μέρες στη ροδακινιά μου, νομίζω πως Αυτός που μου τον έστειλε θα τον οδηγήσει και σε κάποιαν άλλη ψυχή που τον έχει ανάγκη. Κι αν δεν έλθει ξανά ο κοκκινολαίμης, εγώ πάντα θα έχω μια ωδή για τον Αγαπημένο. Γιατί πάντα θα χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Χριστό. Θα Τον ευχαριστώ στο καθιερωμένο μας απογευματινό ραντεβού, ώσπου χτυπά η καρδιά μου.