Γράφει ο Γιώτης Κανταρτζής

Κρατώντας τις σύριγγες στα χέρια μου άρχισα να βλέπω πρόσωπα. Πρόσωπα κατ’ εικόνα Θεού, πλασμένα για άλλα. Έβλεπα όνειρα χαμένα, ζωές αδειανές, αποστραγγισμένες από νόημα και ελπίδα. Ένιωθα κάθε βελόνα να με τρυπά στην καρδιά…

Καθαριότητα στον Λόφο του Στρέφη. Θυμάμαι να είχα διαβάσει παλιά ότι ο λόφος αυτός  στην άκρη των Εξαρχείων είναι καταφύγιο των ναρκομανών. Όμως πρέπει να  πω ότι ήμουν απροετοίμαστος για το θέαμα που θα αντίκριζα. Εκατοντάδες  σύριγγες πεταγμένες παντού. Στην αρχή το αίσθημα ήταν μάλλον ένας ρηχός,  φτηνός εντυπωσιασμός. Τις μετρούσα. Πέντε, δέκα, είκοσι, τριάντα… Τις  φωτογράφιζα. Μετά ήρθε ο φόβος. Προσέξτε πως τις πιάνετε μην τρυπηθείτε  και κολλήσετε τίποτα. Στη συνέχεια όμως ήρθε μια άλλη θέαση. Αφορμή το  σχόλιο κάποιου από τους καθαριστές του Δήμου, «δες τι ωραίος λόφος αλλά  τον καταστρέφουν οι θαμώνες του». Αρχικά ένευσα με συγκατάβαση. Ναι, τι  κρίμα, τόσο ωραίο τοπίο χαμένο. Μετά όμως ξύπνησα. Μα τι λέμε τώρα!  Θρηνούμε το χαμένο τοπίο και προσπερνούμε τους ανθρώπους; Μας ενοχλεί η  καταστροφή ενός λόφου και όχι η αυτοκαταστροφή τόσων νέων συνανθρώπων μας;  Από τη στιγμή εκείνη όλα άλλαξαν. Κρατώντας τις σύριγγες στα χέρια μου  άρχισα να βλέπω πρόσωπα. Πρόσωπα κατ’ εικόνα Θεού, πλασμένα για άλλα.  Έβλεπα όνειρα χαμένα, ζωές αδειανές, αποστραγγισμένες από νόημα και  ελπίδα. Ένιωθα κάθε βελόνα να με τρυπά στην καρδιά. Άρχισα να  προσεύχομαι. Δεν μάζευα πια σύριγγες. Προσπαθούσα να μεταφέρω ένα  μήνυμα: Κάποιος ήρθε εκεί που χθες τρυπήθηκες. Το πρόσεξε. Άγγιξε την  ίδια σύριγγα που άγγιξες και εσύ. Την κράτησε στα χέρια του και την  πέταξε. Και το έκανε επειδή κάποιος Άλλος έκανε το ίδιο για κάθε  άνθρωπο. Ο Λόγος έγινε σάρξ. Ο Αμνός σήκωσε την αμαρτία του κόσμου.  Δηλαδή, άγγιξε την σύριγγα με την οποία ποτίσαμε δηλητήριο την ύπαρξή  μας. Την σήκωσε, την κράτησε, την πήρε πάνω στον σταυρό, την έσπασε και  την πέταξε. Ξέρω ότι τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα στη ζωή από ότι στα  λόγια. Σήμερα όμως αισθάνομαι ότι κήρυξα το ευαγγέλιο της χάρης του  Χριστού με έναν τρόπο που δεν είχα ξανανιώσει στη ζωή μου.