του ΄Ακη Δημητριάδη

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα γεράσω. Ακόμα κι όταν βγήκα στη σύνταξη, αισθανόμουν πολύ καλά. Πήγαινα τακτικά στο ψάρεμα, ασχολούμουν με τον κήπο, έκανα επισκευές στο σπίτι, πήγαινα βόλτες με το ποδήλατο, έπλενα τακτικά το αυτοκίνητο, πήγαινα πιο τακτικά στον οδοντίατρο και γενικά φρόντιζα περισσότερο την υγεία μου.

Σιγά – σιγά, όμως, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν.

–                      Ο αστυνομικός της τροχαίας μου είπε ότι πρέπει να περάσω ιατρικές εξετάσεις και να ανανεώσω το δίπλωμα οδήγησης, διότι μετά τα 65 δεν ισχύει…

–                      O γιατρός μου συνέστησε το βράδυ να τρώω ελαφρά, γιαουρτάκι, κανένα φρούτο, χαμομήλι και τέτοια…

–                      Ένας συμμαθητής μου πρότεινε να γραφτούμε στο ΚΑΠΗ για να κάνουμε φτηνές εκδρομές και να έχουμε έκπτωση στα εισιτήρια ως άτομα τρίτης ηλικίας…

–                      Μια – δυο φορές αργά το βράδυ με πήρε ο ύπνος την ώρα που έβλεπα τηλεόραση…

–                      Προχτές δεν μπορούσα να θυμηθώ πού είχα παρκάρει το αυτοκίνητο…

Μέχρι που συνέβη το μοιραίο. Στο αστικό λεωφορείο μια κυρία έκανε παρατήρηση σε ένα νεαρό κορίτσι που καθόταν δίπλα μου, ενώ εγώ ήμουν όρθιος.

–                      Σήκω να καθίσει ο κύριος! Δεν βλέπεις ότι αυτή η θέση είναι για ηλικιωμένους; Το γράφει και η πινακίδα, «ΔΙΑ ΑΤΟΜΑ ΧΡΗΖΟΝΤΑ ΒΟΗΘΕΙΑΣ»…

Στην αρχή νόμισα ότι το έλεγε για κάποιον άλλον, αλλά διαπίστωσα ότι το έλεγε ακριβώς για μένα.  Εγώ ήμουν ο ηλικιωμένος!

Τη χαριστική βολή μου την δίνει συνέχεια ο εγγονός μου. Συνέχεια Παππού με ανεβάζει, Παππού με κατεβάζει…