του Χάρη Ι. Νταγκουνάκη, Νομικού
Στις 11 του Σεπτέμβρη έκλεισαν ακριβώς έξι μήνες από τότε που στις 11 Μάρτη έγινε ο μεγάλος σεισμός και το συνακόλουθο τσουνάμι που σάρωσαν τη ΒΑ Ιαπωνία, και γονείς παιδιών, τα οποία εξακολουθούν να αγνοούνται, συνεχίζουν να ερευνούν τα χαλάσματα. Ακόμη και τις πιο ζεστές μέρες, όταν η υγρασία κάνει δύσκολη την αναπνοή, η Ναόμι Χιρατσούκα ανεβαίνει στην καμπίνα του… εκσκαφέα της και κατευθύνει το μεταλλικό του μπράτσο μέσα στη λάσπη γύρω από το Δημοτικό Σχολείο Οκάουα στην πόλη Ισινομάκι. Παίρνει θέση δίπλα στους πυροσβέστες, τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και τους αστυνομικούς απ’ όλη την Ιαπωνία, που εργάζονται στον τόπο της τραγωδίας.
Η 37χρονη Χιρατσούκα, ωστόσο, δεν είναι εργάτρια αλλά καθηγήτρια αγγλικών, και ο λόγος που βρίσκεται εκεί είναι οδυνηρά προσωπικός: Πριν από έξι μήνες η 12χρονη κόρη της, η Σατόρου, ήταν ένα από τα 108 παιδιά του σχολείου που παρασύρθηκαν από το τσουνάμι. Εβδομήντα τέσσερα απ’ αυτά έχασαν τη ζωή τους μαζί με δέκα καθηγητές τους, και ώς τώρα έχουν βρεθεί 70 πτώματα. Όμως η Σατόρου δεν έχει βρεθεί, και γι’ αυτό η μάνα της έκανε εντατικά μαθήματα τον Μάιο για να πάρει άδεια χειριστή βαρέων μηχανημάτων, και να βρει η ίδια το παιδί της! Που βέβαια ξέρει πως θα το βρει νεκρό…
Αιώνες έχουν περάσει από τότε που ο άνθρωπος άφησε πίσω του τον παράδεισο της σχέσης του με τον Θεό και χάθηκε στο σκοτάδι της αμαρτίας. Όσο κι αν μόχθησε να δημιουργήσει, όσα επιτεύγματα κι αν παρουσίασε στη διαδρομή της Ιστορίας, όσο κι αν προσπάθησε να ξαναβρεί μόνος του ακόμη και τον δρόμο για να ξαναγυρίσει στον παράδεισο, δεν παύει να είναι ένα πλανημένο πρόβατο, μια χαμένη αξία, ένας άσωτος γιος. Για τον Θεό είναι νεκρός, χαμένος μέσα στα χαλάσματα των ερειπίων της ζωής του. Είναι νεκρός με την έννοια ότι είναι ξεκομμένος από τον Θεό, που είναι η ζωή.
Όμως ο Θεός εξακολουθεί ν’ αναζητεί το πλάσμα του και να το περιμένει να γυρίσει. Έκανε κάτι το αδιανόητο μέσα στην Ιστορία, όπως εκείνη η μάνα που έμαθε να χειρίζεται τον εκσκαφέα: κατέβηκε εν Χριστώ κάτω στον κόσμο μας, ανακατεύτηκε με τη λάσπη της εχθρότητάς μας, κι έκανε έργο αποκατάστασης και σωτηρίας πάνω στον σταυρό. Και τώρα εξακολουθεί ν’ αναζητεί τον χαμένο.
Σου μιλάει με χίλιους τρόπους ο Θεός, σου φέρνει περιστατικά στη ζωή σου, σου δείχνει την αγάπη του με τα δώρα του που σου χαρίζει ή προσπαθεί να σε διαπαιδαγωγήσει με τις θλίψεις που φέρνει στη ζωή σου, μήπως και συνειδητοποιήσεις πόσο έχεις αποτύχει. Σε περιμένει όμως να τον επικαλεστείς. Στον Λόγο του διαβάζουμε ότι «οποιοσδήποτε επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί» (Ρωμαίους 10,13). Μακάρι να μπορούσε και η μικρή Σατόρου να φωνάξει στη μάνα της που την ψάχνει! Εσύ όμως μπορείς να φωνάξεις στον Θεό μέσα από το βαθύτερο πηγάδι όπου μπορεί να βρίσκεσαι, και θα σε ακούσει. Κάμε το με πίστη και με απόφαση ν’ αλλάξεις πορεία, και τότε θ’ αρχίσεις να ζεις και μια άλλη, μια πνευματική ζωή.