του ΄Ακη Δημητριάδη 

Μεγάλο αγώνα δίνει ο υπουργός Υγείας να περιορίσει τη σπατάλη στα νοσοκομεία, την ανεξέλεγκτη συνταγογράφηση και την υπερκατανάλωση φαρμάκων. Κάθε χρόνο σαν χώρα ξοδεύουμε πολλά δισεκατομμύρια για φάρμακα. Ασφαλώς και τα φάρμακα χρειάζονται, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και το πιο απλό φάρμακο έχει παρενέργειες, και αντί για καλό μπορεί να μας κάνει κακό.

Στην Ελλάδα φαίνεται ότι ο «καλός» γιατρός είναι εκείνος που γράφει πολλά φάρμακα. Εάν πάς σε ένα ιατρείο και περιμένεις στον προθάλαμο, θα δεις σίγουρα εκείνους τους τύπους με το κουστούμι, τη γραβάτα και την τσάντα, τους πλασιέ φαρμάκων, οι οποίοι παίρνουν τη σειρά σου, χώνονται μέσα στο γραφείο του γιατρού, και τον «ενημερώνουν» για τα νέα φάρμακα. Οι κακές γλώσσες λένε ότι, μετά από αυτή την ενημέρωση, πολλοί γιατροί επιλέγουν και συνταγογραφούν φάρμακα ορισμένων εταιριών, και ότι μπορεί να παίρνουν και προμήθεια για αυτό το πράγμα.

Η αλήθεια είναι ότι σε κάθε γωνιά έχουμε κι ένα φαρμακείο. Κι αν γίνει η περίφημη «απελευθέρωση» των κλειστών επαγγελμάτων, θα έχουμε ακόμα πιο πολλά φαρμακεία. Πρόσφατα ένας από τους υπουργούς μας ανακοίνωσε ότι η Θεσσαλονίκη έχει περισσότερα φαρμακεία από ολόκληρη την Αυστρία!

Δεν ξέρω τι αποτελέσματα θα έχει αυτός ο αγώνας ενάντια στην υπερκατανάλωση φαρμάκων, εγώ όμως αποφάσισα κάτι πολύ απλό:

–          Όταν δεν είμαι καλά στην υγεία μου, πάω στους γιατρούς, γιατί κάτι παραπάνω από μένα ξέρουν. Στο τέλος πληρώνω την επίσκεψη, γιατί κι αυτοί πρέπει να ζήσουν. 

–          Κατόπιν πάω στους φαρμακοποιούς και αγοράζω τα φάρμακα που μου έγραψαν οι γιατροί, γιατί κι αυτοί έτσι βγάζουν το ψωμί τους. 

–          Στο τέλος, όταν πάω στο σπίτι, πετάω τα φάρμακα στα σκουπίδια, γιατί κι εγώ …πρέπει να ζήσω!