Γράφει η Δρ Αλτάνα Φίλου Διαβάστε ένα επίκαιρο άρθρο της και άλλα ενδιαφέροντα κείμενα κάνοντας κλικ στο παρακάτω link : http://nikites.eu/politistika/1015-advent

Είναι λίγοι. Γιατί χάνονται στο πλήθος των άλλων, των πολλών, που έχουν βαφτίσει την διαφθορά, εξυπνάδα και το φακελάκι, εξυπηρέτηση. Των πολλών που μετρούν τις αξίες στη ζωή τους με την μάρκα του αυτοκινήτου τους και με την πισίνα του εξοχικού τους δίπλα στη θάλασσα! Των πολλών που ακόμη φεύγουν για «σπουδές» έξω με έναν σκοπό: να επιστρέψουν για τις αμέσως επόμενες εκλογές με το «χαρτί» που θα τους «βολέψει», στην πιο ακριβοπληρωμένη θέση στον κρατικό μηχανισμό.

Οι άλλοι, οι λίγοι, είναι αυτοί οι κάποιοι που «επέλεξαν να δώσουν τον δικό τους αγώνα μέσα», όπως μου θύμισε η αγαπητή φίλη Γ. Κ. την οποία και ευχαριστώ για την επισήμανση. Είναι οι λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι, καθηγητές, πανεπιστημιακοί, γιατροί και δικηγόροι, που ενώ είχαν την δυνατότητα να ζήσουν, όπως οι πολλοί, συνειδητά επέλεξαν, τον άλλον δρόμο. Σ΄εκείνον που το ρουσφέτι δεν έχει θέση και το ψέμα μαζί με την αδελφή του την απάτη δεν είναι κακά συναπαντήματα. Δεν ξέρω πολλούς τέτοιους, αλλά στον κύκλο γνωστών και φίλων, μπορώ από κάθε κλάδο να μετρήσω στα δάχτυλα του ενός χεριού μου κάποιους. Είναι αυτοί οι κάποιοι, που έμειναν πιστοί να φυλάνε τις «Θερμοπύλες» των χαμένων ηθικών και πνευματικών αξιών. Απαιτεί ηρωισμό και δεν είναι εύκολο σε μια κοινωνία, όπως την ελληνική που τα τελευταία χρόνια «ευημερούσε» με τις κάθε λογής κομπίνες, να λες, «όχι, ευχαριστώ δεν θα πάρω!». Στο κάτω-κάτω όλοι το ίδιο έκαναν, το είπε και ο αντιπρόεδρος της ελληνικής Κυβέρνησης κάποια στιγμή, με το ανεπανάληπτο, «μαζί τα φάγαμε»!

Ε, δεν είναι έτσι! Αυτοί οι κάποιοι λίγοι αρχίζουν, επιτέλους να αντιδρούν! Να μη δέχονται, ότι το «νόμιμο» είναι πάντα και «ηθικό»! Κάποιοι πάνε και παραπέρα και βλέπουν στην παρούσα κατάσταση «το Έλεος του Θεού» για την πολύπαθη αυτή χώρα. Βλέπουν την κρίση, ως «μια ευλογία εν μεταμφιέσει, που θα ταρακουνήσει τους συμπατριώτες μας, ώστε να επανεξετάσουν τις θέσεις τους απέναντι στη ζωή», μου έγραφε η άλλη φίλη Π. Μπ. και δεν έχει άδικο! Είναι κάποιοι λίγοι, που δεν βάζουν το «εγώ» στο κέντρο της ζωής τους και δεν συμβιβάζονται με τα εύκολα «εύγε» του Δήμου. Διαβάζουν τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή και προσπαθούν να συντάξουν την ζωή τους σύμφωνα με αυτόν. Άλλοι θα τους πουν θρησκευόμενους, εγώ θα τους έλεγα, συνειδητούς χριστιανούς, στην προκειμένη περίπτωση. Πέρα από εκκλησίες και δόγματα και μακράν κάθε «ιεραρχικής» καθοδήγησης, παρακολουθούν στενά τα γεγονότα και αρχίζουν, με τον τρόπο τους να αντιδρούν. Είναι και πρέπει να μείνουν το «φύραμα», που θα κάνει, στον καιρό της, τη ζύμη και πάλι να φουσκώσει …

Στις Βρυξέλλες παίρνονται σήμερα, στην Σύνοδο Κορυφής, οριακές αποφάσεις για το μέλλον της Ευρώπης και της χώρας μας κατά συνέπεια. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς και αυτό κανείς δεν το αμφισβητεί, πιστεύω. Σαφώς και εκ των πραγμάτων, άλλοι κινούν τα νήματα, ας μην ψάχνουμε όμως πάντα τον «Μέττερνιχ» για την κατάντια μας! Εκείνον τον ευρωπαίο διπλωμάτη, που κινούσε τα νήματα της ιστορίας στην Ευρώπη στον καιρό της Ελληνικής Επανάστασης και που το προσωπικό του σύμβολο ήταν η «αράχνη, παραμονεύουσα το θύμα της». Είχε περάσει και ένα φεγγάρι από τις Βρυξέλλες το 1849. Και η Ελληνική Επανάσταση πέτυχε τότε στην ώρα της, αλλά και στην Ευρώπη έχουν άλλες σκοτούρες και έγνοιες αυτή τη στιγμή από του να διαβουλεύονται, πώς να εξαφανίσουν την Ελλάδα. Αυτό το … μπορούμε και μόνοι μας!

                                                                       ******

Οι έξω Έλληνες

Είναι πολλοί! Ζουν και διαπρέπουν σε κάθε γωνιά της γης, τιμώντας συγχρόνως τη χώρα που τους γέννησε. Εκ των πραγμάτων, μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να δώσει τις ευκαιρίες σε κάποιον, που έχει τις δυνατότητες μυαλού και θέλησης, να ξεχωρίσει, να γίνει μπροστάρης στον τομέα του και να κάνει να μιλούν διεθνώς για «τον Έλληνα»! Να, όπως ο Γεώργιος Παπανικολάου, ο οποίος αφού τελείωσε την Ιατρική στην Αθήνα, τον περασμένο αιώνα, το ανήσυχο πνεύμα του τον οδήγησε στις ΗΠΑ, όπου εκμεταλλεύτηκε όλες τις ευκαιρίες, που του δόθηκαν, με γνώμονα, όπως λέγεται, πάντα και το καλό της κοινωνίας. Το αποτέλεσμα ήταν να δώσει το όνομά του σε ένα ιατρικό τέστ, που είναι παγκόσμια γνωστό, ως «Τέστ Παπανικολάου» και έχει σώσει από τότε εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο. Στις τόσες δεκαετίες που ζω και εργάζομαι εκτός Ελλάδος, έχω γνωρίσει πάμπολλους τέτοιους, λίγο-πολύ, «Παπανικολάου», που ξεπερνώντας τον εαυτό τους και τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, συνετέλεσαν ώστε «έξω» και εξ αιτίας τους να μιλούν θετικά και με ενθουσιασμό για την Ελλάδα. Έτσι με βεβαιότητα μπορώ να πω, πως αν κάποιος πραγματικά το θέλει, θα αγωνιστεί και θα ψάξει την ευκαιρία που θα τον βοηθήσει να ξεχωρίσει από την μετριότητα. Επιτρέψτε μου, όμως να πω επίσης, ότι το τίμημα για κάτι τέτοιο είναι συνήθως, πολύ μεγάλο και δεν μπορούν όλοι να το αντέξουν, ιδιαίτερα στον ξένο και αφιλόξενο τόπο, αν δεν το «λέει η καρδιά τους»! Γιατί «έξω» θα πρέπει να στηριχθεί κάποιος κατά κανόνα στα δικά του πόδια, να προχωρήσει «με την αξία του» και να την αποδείξει επίσης. Η αξιοκρατία λογίζεται πάνω απ΄όλα, κάτι που στην Ελλάδα λείπει …

Στη Γενεύη της Ελβετίας είναι σε λειτουργία ο μεγαλύτερος επιταχυντής στον κόσμο, γνωστός με το όνομα CERN. Τα πειράματα, που διεξάγονται εκεί, μέσα σε μια σήραγγα είκοσι επτά περίπου χιλιομέτρων, κάτω από βουνά και σύνορα, απειλούν, όπως λέγεται, να «τορπιλίσουν τον Άινσταϊν και την θεωρία του περί σχετικότητας».

Βρέθηκα πρόσφατα  εκεί, ως συνοδός, μέλους της οικογένειας που ασχολείται μ΄αυτά. Παρά τα ιδιαίτερα μαθήματα καθ΄οδόν, λίγα συγκράτησα από την παράξενη συμπεριφορά των νετρινίων και των φωτονίων στην ιλιγγιώδη πορεία τους!

Φτάσαμε πολύ αργά το βράδυ και τα μάτια μας κλείναν από τη κούραση. Μετά τον εξονυχιστικό έλεγχο στην εξωτερική πύλη του Ερευνητικού Κέντρου, μας έδειξαν το δρόμο προς τον Ξενώνα για την διανυκτέρευση. Ο πλατύς δρόμος που ξεκινούσε από την πύλη είχε το όνομα «Άινσταϊν», άλλος ένας που διέπρεψε εκτός πατρίδας, για άλλους όμως λόγους! Το όνομα του πρώτου κάθετου δρόμου δεξιά, έκανε την καρδιά μου να χοροπηδήσει: «Δημόκριτος»! Νάτος, «ο «Έλληνας»! Θα πρέπει εδώ να σας εξομολογηθώ την «διαστροφή» μου, όπου βρεθώ και σταθώ να ψάχνω αυτό το κάτι «ελληνικό» και να μην ησυχάζω μέχρι να το βρω! Έτσι κοιμήθηκα ήσυχα εκείνο το βράδυ, παρά την γνώση, ότι κάτω από το κρεβάτι μου έκαναν αγώνα δρόμου τα νετρίνια στην ξέφρενη πορεία τους.

Ο αρμόδιος στον Ξενώνα, μας πληροφόρησε ευγενικά ότι το εστιατόριο ήταν ανοιχτό, αν θέλαμε κάτι. Κοιτάξαμε τα ρολόγια μας, κόντευαν μεσάνυχτα. Δύσπιστοι αλλά και περίεργοι πήραμε τον δρόμο για κει. Δεν είμασταν μόνοι! Πολλοί νέοι, φοιτητές, από όλο τον κόσμο, γιατί τα προγράμματα εκεί συν-χρηματοδοτούνται από πολλές χώρες του κόσμου, αλλά και μεγαλύτεροι, προφανώς καθηγητές, συζητούσαν τρώγοντας σε παρέες. Ένας «τρελός» μικρόκοσμος, που εκτός από το «σπάσιμο» της ταχύτητας, «σπάει» και το παραδοσιακό ωράριο εργασίας, προφανώς και αυτό της βάρδιας. Δεν τους βλέπαμε να πολυνοιάζονται για το πιάτο μπροστά τους. Ήταν ολοφάνερα, αλλού! Είμαι σίγουρη, ότι το τράβηξαν μέχρι τα ξημερώματα, παρέα με τα νετρίνια – πολύ όμορφη λέξη παρεμπιπτόντως!

Την άλλη μέρα το πρωί, ο ίδιος κόσμος, σε διαφορετική όμως σύνθεση, απολάμβαναν το πρωινό τους με θέα την επιβλητική οροσειρά του Mont Blanc, στο βάθος. Η συζήτηση κυριαρχούσε πάλι και όλο και κάποιες σημειώσεις έβγαιναν από τα απαραίτητα σακίδια στο πλάι τους. Έμαθα, ότι εκεί πάνε λίγοι αλλά οι καλύτεροι στον τομέα τους! Τους χάζευα, τους χαιρόμουν και … τους ζήλευα! Σίγουρα και οι ίδιοι θα θεωρούσαν τον εαυτό τους «τυχερό». Την ευκαιρία, που τους παρουσιάστηκε, στον δύσκολο δρόμο της έρευνας,«την έπιασαν από τα μαλλιά»! Η θεά, που οι Αρχαίοι Έλληνες την είχαν ονομάσει Ευκαιρία είχε μια τούφα μαλλιά μόνο μπροστά στο κούτελό της. Αν σου παρουσιαζόταν και την άφηνες να σε προσπεράσει, πάει την έχανες, γιατί ήταν άπιαστη πια για σένα … Μου το έλεγε ένας ξένος δάσκαλός μου, εκτός Ελλάδος, που είχε «λόξα», με την Ελλάδα και την αρχαία ιστορία της.

Φεύγοντας από το CERN την άλλη μέρα, πήρα μαζί μου την είδηση, ότι σ΄αυτό το φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα συμμετέχουν ενεργά – και με πρωτοποριακές ιδέες – και τέσσερις Έλληνες Φυσικοί, καταξιωμένοι καθηγητές ήδη από δεκαετίες, σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Νάτο πάλι, το ελληνικό στοιχείο!

Στο δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουν όλα τα νέα παιδιά που κυριολεκτικά τα διώχνει η Ελλάδα από τον τόπο τους, στην συγκεκριμένη σκληρή για όλους συγκυρία. Αλλά για κάποιους, όσοι το θέλουν πραγματικά, και θα μοχθήσουν γι΄αυτό, ίσως είναι η ευκαιρία να ξεχωρίσουν ακόμα στον τομέα τους, στο κατάλληλο περιβάλλον που τυχόν θα βρεθούν. Η ιστορία, πάντως, αυτό δείχνει. Αρκεί να υπάρχουν οι στόχοι που κάνουν να ξεπερνιούνται τα προσωπικά και τα της στιγμής για την βόλεψη. Τότε κερδίζουν οι ίδιοι, και μαζί τους σίγουρα η Κοινωνία. Αλλά όλο και κάτι επιστρέφει και στην Ελλάδα!