Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Το ανθρώπινο πνεύμα που ανταποκρίθηκε στη χάρη του Θεού, αντιδρά όπως ο αετός, όταν τον κλείσουν στο κλουβί. Έστω κι αν έχει τις καλύτερες τροφές στη διάθεσή του, θα βρει τρόπο να σπάσει το συρματόπλεγμα, για να πετάξει στους απόκρημνους βράχους των πανύψηλων βουνών.

Ο Θεός έπλασε το πνεύμα μας με τέτοιο τρόπο ώστε να χαίρεται και να αγάλλεται όταν ελευθερώνεται από την έλξη των γήινων πραγμάτων. Παρόλο που πατάμε στη γη, εντούτοις δεν πρέπει να συρόμαστε στο χώμα πιεζόμενοι από το βάρος των υλικών αναγκών μας. Διότι υπάρχει ο κίνδυνος να συνηθίσουμε αυτή τη ζωή, η οποία θα μας μετατρέψει σε ανθρώπινα ερπετά. Ο Χριστός μπορεί να αλλάξει ριζικά έναν άνθρωπο, πλάθοντας μέσα του μιαν εξευγενισμένη, ευαίσθητη και υπερχειλίζουσα από αγάπη καρδιά. «Ημείς δε έχομεν νουν Χριστού» (Α Κορ.2/16). «Τα αρχαία παρήλθον ιδού γέγονεν καινά τα πάντα» (Β Κορ.5/17), λέει ο Απ. Παύλος. Η πτώση των προπατόρων μας, αλλοίωσε την «αετίσια» φύση μας και από «αετοί» καταντήσαμε σαν κοτόπουλα σε περιφραγμένο κοτέτσι. Ο Θεός όμως μπορεί να αφυπνίσει τη συνείδησή μας και να μας χορηγήσει τις απαραίτητες πνευματικές δυνάμεις για μια νέα ζωή με το Χριστό. Αυτός μπορεί να εμφυσήσει στην καρδιά μας τον πόθο για πνευματικά φτερουγίσματα σε ύψη ουρανοφόρα. Ο Χριστός απλώνει τα χέρια στον καθένα, για να τον σηκώσει απ’ το «κοτέτσι του διαβόλου» και σαν αετό να τον ανεβάσει μεταμορφωμένο στις κορυφές του Θαβώρ. Αλήθεια, πόσο σκληρές πρέπει να είναι οι καρδιές μας, για να μην ανταποκριθούμε! Πόσο απερίσκεπτοι είμαστε, αφού για χάρη μας δυο χέρια τρυπημένα ακόμα περιμένουν.