Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης
Η 21η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Αλτσχάιμερ, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης για τη νόσο.
Η αρρώστια αυτή είναι η πιο συχνή μορφή άνοιας, δηλαδή την έκπτωση των νοητικών λειτουργιών, καταρχήν της μνήμης και ακολούθως του λόγου, της κρίσης και συνολικά της προσωπικότητας. Από τη νόσο Αλτσχάιμερ πάσχει όλη η οικογένεια. Αυτοί που έχουν υπό τη φροντίδα τους ασθενείς, φέρουν δυσβάστακτο ψυχολογικό, σωματικό και οικονομικό φορτίο.
Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχουν 150.000 τέτοιοι ασθενείς και παγκόσμια 40.000.000. Προσβάλλονται το 5% των ατόμων άνω των 65 ετών και το 25% άνω των 85. Σύμφωνα με τις προβλέψεις των επιστημόνων, στο μέλλον ο αριθμός θα αυξηθεί δραματικά, ιδιαίτερα στις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες, όπου ο προσδόκιμος χρόνος ζωής είναι μεγαλύτερος.
Πρόσφατα έκλεισα τα 67 και πήρα τα 68 μου χρόνια, κι αυτό με προβληματίζει, αφού, σύμφωνα με τους επιστήμονες, θεωρητικά είμαι μέσα στους υποψήφιους. Με παρηγορεί, πάντως, ότι υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος. Όπως συνέβη με ένα ζευγάρι υπερηλίκων, ηλικίας γύρω στα 80.
Ήταν, λοιπόν, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων και μια μέρα η γυναίκα έστειλε τον άντρα να πάει στο σουπερμάρκετ να ψωνίσει μερικά πράγματα. Όταν αυτός βγήκε στο δρόμο, βλέπει κάποιον, στην ίδια περίπου ηλικία, ο οποίος του φάνηκε πολύ γνωστός. Τον κοιτάζει από εδώ, τον κοιτάζει από κει, στο τέλος φώναξε,
– Ρε συ Κώστα! Εσύ δεν είσαι;
– Ναι, εγώ είμαι ο Κώστας. Εσύ ποιός είσαι;
– Δε με θυμάσαι, ρε Κώστα; Ο συμμαθητής σου είμαι, ο Γιώργος!
που υπηρετήσαμε μαζί στρατιώτες πριν από 60 χρόνια!…
Ο άλλος τον κοίταξε καλά-καλά, κι αφού τον αναγνώρισε, του λέει,
– Βρε Γιώργο, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω! Τι γίνεσαι; Πού βρίσκεσαι; Πώς έτσι από εδώ;
Ο Γιώργος απάντησε,
– Όχι εδώ στη μέση του δρόμου, καλύτερα να πάμε στο σπίτι μου. Να, εδώ απέναντι είναι, να πιούμε έναν καφέ και να τα πούμε με την ησυχία μας…
Πήγαν λοιπόν στο σπίτι, μόλις άνοιξαν την πόρτα τους υποδέχτηκε η γυναίκα του Γιώργου.
– Αγάπη μου, από εδώ είναι ένας παλιός μου φίλος και συμμαθητής, τον οποίο είχα πάρα πολλά χρόνια να δω. Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα! Δεν μας φτιάχνεις έναν καφέ να πιούμε και να τα πούμε;
– Ευχαρίστως, είπε η γυναίκα, και πήγε στην κουζίνα, ετοίμασε τον καφέ και τους σέρβιρε.
– Τι γίνεσαι, βρε Κώστα; Πού μένεις; Είσαι καλά στην υγεία σου; Έχεις παιδιά; Εγγόνια; Θυμάσαι εκείνη τη φορά…;
Τέτοια πράγματα συζητούσαν ώρα πολλή, οπότε κάποτε ο Γιώργος ξαναφώναξε τη γυναίκα του
– Αγάπη μου, μπορείς να μας σερβίρεις από εκείνο το νόστιμο σπιτικό λικέρ και το γλυκό κουταλιού που φτιάχνεις;
– Ευχαρίστως, είπε η γυναίκα, και πήγε στην κουζίνα, ετοίμασε το γλυκό και το λικέρ και τους τα σέρβιρε.
– Άλλο, τι κάνεις; Τι κάνει εκείνος ο παλιός συμμαθητής μας, εκείνη η ομορφούλα, εκείνος ο καθηγητής, πώς πάς με την υγεία σου; Παίρνεις καλή σύνταξη; …. ….
Έτσι, με τα νέα και τις πληροφορίες δεν κατάλαβαν πότε πέρασε η ώρα και ήλθε μεσημέρι. Οπότε κάποια στιγμή ο Γιώργος λέει,
– Δεν πιστεύω να πάς να φας στο εστιατόριο, εδώ στο σπίτι θα φάμε μαζί, ό,τι έχουμε. Έχω και καλό κρασάκι.
Ξαναφώναξε λοιπόν τη γυναίκα του
– Αγάπη μου, μπορείς να μας ετοιμάσεις κάτι να τσιμπήσουμε; Βάλε και από εκείνο το δικό μας κρασάκι…
– Ευχαρίστως, είπε η γυναίκα, και πήγε στην κουζίνα να ετοιμάσει το τραπέζι.
Όταν έφυγε η γυναίκα, ο Κώστας λέει στο Γιώργο:
– Ρε συ Γιώργο, τι βλέπω; Σαν πολύ ερωτευμένος είσαι… Αγάπη μου την ανεβάζεις τη γυναίκα σου, Αγάπη μου την κατεβάζεις… Σ’ αυτήν την ηλικία..! συνήθως συμβαίνει το αντίθετο… εσύ όμως μου φαίνεσαι πολύ ερωτευμένος…!
Κι ο Γιώργος του απαντάει:
Αχ, ρε Κώστα, δεν είναι έτσι ακριβώς όπως νομίζεις. Άλλη είναι η αιτία. Δεν ξέρω τι έχω πάθει τώρα τελευταία, εδώ και μερικούς μήνες άρχισα να ξεχνάω πολύ εύκολα… Η μνήμη μου δεν με βοηθάει… Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά της… Γι’ αυτό το λόγο τη λέω «αγάπη μου» …!