Ξεστρατίζω
(Εβραίους 2:1-4)
Η αμέλεια της μεγάλης σωτηρίας και η συνέπειά της
2:1 «Γι αυτό πρέπει εμείς να στρέφουμε την προσοχή μας περισσότερο σ΄αυτά που ακούσαμε για να μην ξεστρατίσουμε απ’ αυτά σε καμιά περίπτωση.» Ο συγγραφέας μόλις πριν τελείωσε το επιχείρημά του «ότι ο Χριστός είναι ασύγκριτα ανώτερος των αγγέλων, αφού είναι Γιος του Θεού». Πριν ακόμη μας δείξει ότι είναι υπέρτατος ως Γιος του Ανθρώπου, στέκεται στο σημείο αυτό και κάνει την πρώτη του προειδοποίηση σ’ αυτούς που πιθανόν ξεστράτησαν από το μήνυμα του Ευαγγελίου. Θέλει όλους αυτούς που θα ακούσουν το μήνυμα του Ευαγγελίου να δώσουν περισσότερη προσοχή από ο,τιδήποτε άλλο. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να απομακρυνθούν από το Πρόσωπο του Χριστού και να γυρίσουν στις θρησκευτικές τους συνήθειες. Φοβάται μήπως αποστατήσουν και πέσουν στην αμαρτία για την οποία δεν υπάρχει μετάνοια.
2:2,3 «Γιατί, αν ο λόγος που κηρύχτηκε μέσω των αγγέλων αποδείχτηκε αληθινός και κάθε παράβαση και παρακοή πήρε τη δίκαιη ανταμοιβή της σύμφωνα με το νόμο, πώς θα μπορέσουμε εμείς να ξεφύγουμε, αν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη σωτηρία; Η οποία άρχισε να πρωτοκηρύττεται από τον Κύριο, μας την επιβεβαίωσαν στη συνέχεια εκείνοι που την άκουσαν.» ΄Εχουμε ήδη αναφέρει ότι οι Εβραίοι έδιναν μεγάλη σημασία στη διακονία των αγγέλων που ήταν συνυφασμένη με την εθνική τους ιστορία. Κι αυτό πιθανόν όταν τους δόθηκαν οι νόμοι – που έγινε – παρουσία πολλών αγγέλων (Δευτ. 32:2 και Ψαλμ. 68:17). Είναι αλήθεια ότι ο νόμος ειπώθηκε μέσω αγγέλων, και κάθε παρέμβαση και κάθε παρακοή έλαβε δίκαιη ανταπόδοση.
Τώρα το επιχείρημα μεταφέρεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Εάν αυτοί που παραβίαζαν το νόμο τιμωρούνταν, ποια θα είναι η τύχη όλων εκείνων που αδιαφορούν για το Ευαγγέλιο του Χριστού; Ο νόμος λέει στους ανθρώπους τι πρέπει να κάνουν, το Ευαγγέλιο λέει στους ανθρώπους τι ο Θεός έχει κάνει. Με το νόμο ερχόμαστε στην επίγνωση της αμαρτίας, με το Ευαγγέλιο στην επίγνωση της σωτηρίας.
Το να αδιαφορούμε για μια τόσο μεγάλη σωτηρία είναι πιο σοβαρό από το να παραβιάζουμε το νόμο. Ο νόμος δόθηκε απ’ το Θεό μέσω αγγέλων στο Μωϋσή και τότε στους ανθρώπους. Αλλά το Ευαγγέλιο ήρθε από τον Ίδιο τον Ιησού Χριστό. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά επιβεβαιώθηκε στους πρώτους Χριστιανούς από τους αποστόλους και από άλλους που άκουσαν για το Σωτήρα. Ο Θεός είχε βάλει τη σφραγίδα Του στη μαρτυρία τους με το να τους δίνει δύναμη να κάνουν σημεία και θαύματα όπως υποσχέθηκε στο Ευαγγέλιο του Μάρκου κεφάλαιο 16 και σε πολλά άλλα εδάφια. Αυτά τους ακολουθούσαν καθώς κήρυτταν το Λόγο και το Άγιο Πνεύμα, που εργαζόταν μέσα απ’ αυτούς, επικύρωνε το μήνυμα του Ευαγγελίου. Το να απομακρυνθεί κανείς απ’ το Χριστιανισμό θα πει ότι βλασφημεί κατά του Αγίου Πνεύματος. Αν απέρριπταν το μήνυμά Του, απέρριπταν το Πνεύμα το Άγιο, κι αυτό τους καταδίκαζε σε αιώνιο θάνατο. Και για να μην έχουμε την ίδια τύχη ας προσέχουμε όλους αυτούς που μας κηρύττουν. Κι αν ό,τι μας κηρύττουν είναι έξω απ΄τη διδασκαλία του Θεού, σίγουρα δεν υπάρχει φως μέσα τους (Ησαϊας 8:20), και υπάρχει πιθανότητα μαζί με αυτούς να οδηγηθούμε κι εμείς μαζί τους στο λάκκο.
2:4 « Ενώ παράλληλα ο Θεός πρόσθετε τη δική Του μαρτυρία με καταπληκτικά φαινόμενα και υπερφυσικά γεγονότα και με μια ποικιλία θαυμάτων, όπως και με κατανομή χαρισμάτων από το Άγιο Πνεύμα σύμφωνα με το δικό Του θέλημα.» Σημεία ήταν όλα τα θαύματα του Κυρίου και των αποστόλων τα οποία σήμαιναν πνευματικές αλήθειες. Για παράδειγμα ο χορτασμός των πέντε χιλιάδων (Ιωάν. 6:1-14) διαμόρφωσε τη βάση της ομιλίας πάνω στο θέμα του Άρτου της Ζωής που ακολουθεί (Ιωάν. 6:25-59). Σημεία ήταν τα θαύματα που σκοπό είχαν να διεγείρουν το θαυμασμό των θεατών. Η ανάσταση του Λαζάρου επεξηγεί αυτό που διαβάζουμε στον Ιωάννη 11:1-14. Θαύματα ήταν όλα όσα έδειχναν την υπερφυσική δύναμη που ξεπερνούσε τους νόμους της φύσης. Τα δώρα του Αγίου Πνεύματος ήταν ειδικά χαρίσματα που είχαν δοθεί σε ανθρώπους να μιλούν και να ενεργούν κατά τρόπο που ήταν πάνω από τις φυσικές ικανότητες.
Ο σκοπός όλων αυτών των θαυμάτων ήταν να επιβεβαιώσουν την αλήθεια του Ευαγγελίου, ειδικά στους Εβραίους που ζητούσαν περισσότερα σημεία πριν πιστέψουν.
Τα λόγια: «Σύμφωνα με τη θέλησή Του,» δηλώνουν ότι αυτές οι θαυματουργικές δυνάμεις δόθηκαν κατ’ επιλογήν από το Άγιο Πνεύμα. Είναι δώρο που δίνει μόνον ο Θεός. Δε μπορούν να απαιτηθούν δικαιωματικά από ανθρώπους, ούτε να αξιούν ότι τα πήραν με την προσευχή τους, γιατί ο Θεός ποτέ δεν υποσχέθηκε κάτι τέτοιο.
Οδός = Δρόμος
«Εγώ είμαι η οδός και η Αλήθεια και η Ζωή». Πριν η αμαρτία εισέλθει στον κόσμο, ο Αδάμ απολάμβανε το προνόμιο της σχέσης του με το Θεό. Είχε κοινωνία μαζί Του. Τον γνώριζε και είχε πνευματική ζωή. Αλλά όταν Τον παράκουσε κι έπεσε, αυτή η τριπλή σχέση διακόπηκε. Αποξενωμένος απ’ το Θεό, με το να πιστέψει στα ψεύδη του Διαβόλου, του ήταν αδύνατο ν’ αντιληφθεί την αλήθεια και να έχει πνευματική ζωή.
Στην ίδια κατάσταση είναι καταδικασμένοι όλοι οι απόγονοι του Αδάμ, γιατί «ό,τι γεννιέται από σάρκα είναι σάρκα» – και ένας αμαρτωλός γονιός δε μπορεί παρά να φέρει στον κόσμο ένα αμαρτωλό παιδί. Κάθε αμαρτωλός έχει τριπλή ανάγκη – συμφιλίωση, φωτισμό, αναγέννηση. Αυτή η τριπλή ανάγκη εκπληρώνεται σε τέλειο βαθμό απ’ το Σωτήρα. Αυτός είναι ο Δρόμος προς τον Πατέρα. Είναι η Αλήθεια ενσαρκωμένη, είναι η Ζωή σε όσους πιστεύουν στο Χριστό.
Ας εξετάσουμε προσεκτικά και τις τρεις περιπτώσεις.
1ον «Εγώ Είμαι ο Δρόμος». Ο Χριστός συνδέει την απόσταση μεταξύ Θεού και αμαρτωλού. Ο άνθρωπος με τη φαντασία του κατασκευάζει μια δική του σκάλα και με δικές του αποφάσεις και μεταρρυθμίσεις, με τις προσευχές του και τα δάκρυά του σκαρφαλώνει στο Θεό. Αλλά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. «Αυτός είναι ένας δρόμος που στον άνθρωπο φαίνεται σωστός, αλλά τα τέλη του φέρνουν θάνατο» (Παρ. 14:12).
Ο Σατανάς είναι εκείνος ο οποίος κρατάει τον ασκούμενο αμαρτωλό σε μια δική του, αυτεπιβαλλόμενη πορεία για το Θεό. Αυτό που η πίστη χρειάζεται είναι να στηριχτεί στην ένδοξη αλήθεια ότι ο Χριστός έχει διανύσει ολόκληρη την απόσταση να’ρθει εδώ κοντά στους αμαρτωλούς. Ο αμαρτωλός δε μπορεί να’ρθεί στο Θεό, αλλά ο Θεός στο πρόσωπο του Γιου Του έχει έρθει έξω, εδώ, στους αμαρτωλούς. Αυτός είναι ο Δρόμος, ο δρόμος στον Πατέρα, ο Δρόμος στον Ουρανό, ο Δρόμος στην ευλογημένη αιωνιότητα!!!
2ον «Εγώ είμαι η αλήθεια». Ο Χριστός είναι η πλήρης και τελική αποκάλυψη του Θεού. Ο Αδάμ πίστεψε στο ψεύδος του Διαβόλου και έκτοτε ο άνθρωπος ψάχνει με αβεβαιότητα ανάμεσα στην άγνοια και το λάθος. « Ο δρόμος των ασεβών είναι σαν το σκοτάδι, δεν ξέρουν πού προσκόπτουν» (Παρ. 4:19). «Σκοτισμένοι στη διάνοια, καθώς είναι απαλλοτριωμένοι από τη ζωή του Θεού, εξαιτίας της άγνοιας που είναι μέσα τους, εξαιτίας της πώρωσης της καρδιάς τους» (Εφ. 4:18). Χίλια δύο μηνύματα μηχανεύεται το μυαλό. «Ο Θεός έκανε τον άνθρωπο τίμιο και απλό, αλλά οι άνθρωποι έγιναν περίπλοκοι» (Εκκλ. 7:29). «Δεν υπάρχει κανένας συνετός» (Ρωμ. 3:11). Ο Πιλάτος φώναξε δυνατά τη σύγχυση του πλήθους όταν ρώτησε, «Τι είναι Αλήθεια;» (Ιωάν. 18:38). Η Αλήθεια δε μπορεί να βρεθεί μέσα σ’ ένα σύστημα φιλοσοφίας, αλλά σ’ ένα Πρόσωπο – ο Χριστός είναι η Αλήθεια. Αυτός αποκαλύπτει το Θεό και εκθέτει τον άνθρωπο στο φως. Μέσα σ’ Αυτόν είναι κρυμμένοι «όλοι οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσης» (Κολ. 2:3).
Τι φοβερή μωρία να Τον αγνοούμε! Τι θα σας ωφελήσει στην Κόλαση, αγαπητοί αναγνώστες, ακόμα κι αν έχετε πάρει πτυχία απ’ όλες τις επιστήμες και έχετε κερδίσει ό.τι σας προσφέρει η εδώ ζωή; Πόσο θα επιθυμούσατε τότε να είχατε διαβάσει λιγότερο τις εφημερίδες που διαβάσατε, και περισσότερο τη Γραφή, και με όλη σας τη μάθηση να είχατε γονατίσει μπροστά στο Χριστό και την αλήθεια!
3ον «Εγώ Είμαι η Ζωή». Ο Χριστός είναι απελευθερωτής του θανάτου. Ολόκληρη η Γραφή φέρει αυστηρή μαρτυρία πάνω στο γεγονός ότι ο φυσικός άνθρωπος είναι άψυχος (νεκρός). Περπατάει σύμφωνα με την πορεία του κόσμου. Δεν έχει αγάπη για τα πράγματα του Θεού. Δεν έχει φόβο Θεού μέσα του ούτε ενδιαφέρεται για τη δόξα Του. Ο εαυτός του είναι το κέντρο της περιφέρειας της ύπαρξής του.Έχει ζωή για κοσμικά πράγματα, αλλά για ουράνια πράγματα είναι νεκρός. Εκείνος που είναι έξω απ’ το Χριστό υπάρχει, αλλά δεν έχει πνευματική ζωή. Όταν ο άσωτος γιος ξαναγύρισε απ’ τη μακρινή χώρα, ο Πατέρας είπε: «Αυτός εδώ ο γιος μου ήταν νεκρός και τώρα ξανάζησε, χαμένος ήταν και βρέθηκε» (Λουκ. 15:24). Αυτός που πιστεύει στο Χριστό έχει περάσει απ’ το θάνατο στη ζωή (Ιωάν. 5:24). Αυτός που πιστεύει στο Γιο έχει ζωή αιώνια (Ιωάν. 3:36). Τότε στρέψου ολοκληρωτικά σ’ Εκείνον που είναι η Ζωή.
«Κανένας δεν έρχεται στον Πατέρα παρά μονάχα περνώντας από μένα». Ο Χριστός είναι ο μόνος δρόμος για το Θεό. Είναι εντελώς αδύνατο να κερδίσουμε την εύνοια του Θεού με δικές μας προσπάθειες. «Γιατί κανένας δε μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο, εκτός από Εκείνον που ήδη υπάρχει, ο Οποίος είναι ο Ιησούς Χριστός (Α΄ Κορ. 3:11), και «σε κανέναν άλλο δε βρίσκεται σωτηρία και ούτε υπάρχει πρόσωπο διαφορετικό απ’ αυτό, δοσμένο κάτω απ’ τον ουρανό μεταξύ των ανθρώπων, μέσω του οποίου εμείς μπορούμε να σωθούμε» (Πρ. 4:12). «Υπάρχει μόνον ένας Θεός, και ένας μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός» (Α΄Τιμ. 2:6). Κάθε χριστιανός ας δοξάζει το Θεό για την ανεκδιήγητη δωρεά Του, και «αφού λοιπόν αδελφοί, το αίμα του Ιησού μας δίνει το θάρρος να μπούμε στα Άγια των Αγίων από ένα νέο ζωντανό δρόμο, τον οποίο μας εγκαινίασε διά του καταπετάσματος, δηλαδή της σάρκας Του, και αφού έχουμε έναν ιερέα μέγα επικεφαλής του οίκου του Θεού, ας προσερχόμαστε με ειλικρινή καρδιά και με πλήρη βεβαιότητα που δίνει η πίστη, με τις καρδιές μας καθαρισμένες από πονηρή συνείδηση και με το σώμα μας λουσμένο με καθαρό νερό» (Εβρ. 10:19-22).
Οικονομία του Θεού – Η περίοδος της χάρης Του
Οικο + νομία = Οίκος και νόμος
Επομένως, οικονομία σημαίνει δοίκηση οικογένειας, διαχείριση, ή διευθέτηση.
Η πρόθεση του Θεού στην οικονομία Του είναι να διανείμει την ιδιότητά Του στον άνθρωπο. Μέσω της θαυμάσιας πορείας του Χριστού, ο Θεός είναι τώρα προσιτός σε όλους τους ανθρώπους υπό την ιδιότητα του Πνεύματος (Λουκ. 11:13, Ιωάν. 3:34, Γαλ. 3:5). Έτσι ο τρόπος με τον οποίο εμείς μπορούμε να αποκτήσουμε εμπειρία στην οικονομία του Θεού είναι να δεχτούμε την προσφορά Του. Σ΄αυτού του είδους την οικονομία ο Θεός δε σκοπεύει να εργαστούμε γι Αυτόν. Αυτό που μάλλον επιθυμεί είναι να δεχτούμε και να απολαύσουμε τη δωρεά της χάρης Του.
Η παραβολή των εργατών του αμπελώνα στο Ματθαίο 20: 1-16 μας δίνει μια πλήρη εικόνα. Ας δούμε τι λέει:
1 «Η βασιλεία των ουρανών είναι όμοια μ’ έναν οικοδεσπότη που βγήκε το πρωί με τα χαράματα να προσλάβει εργάτες για το αμπέλι του. 2 Κι αφού συμφώνησε με τους εργάτες ένα δηνάριο την ημέρα, τους έστειλε στο αμπέλι του. 3 Βγήκε κατόπιν στις εννιά η ώρα και είδε άλλους, που στέκονταν στην αγορά χωρίς δουλειά. 4 Και σ’ εκείνους είπε: Πηγαίνετε κι εσείς στο αμπέλι και ό,τι είναι δίκαιο θα σας δώσω. Κι εκείνοι πήγαν. 5 Μετά ξαναβγήκε στις δώδεκα και στις τρεις η ώρα και έκανε το ίδιο. 6 Και γύρω στις πέντε η ώρα βγήκε ξανά και είδε άλλους που στέκονταν εκεί χωρίς δουλειά, και τους λέει: Γιατί μείνατε εδώ όλη την ημέρα χωρίς δουλειά; 7 Του λένε: Γιατί δε μας προσέλαβε κανένας. Τους λέει: Πηγαίνετε κι εσείς στο αμπέλι και ό,τι είναι δίκαιο θα το πάρετε. 8 Όταν λοιπόν βράδιασε, λέει ο ιδιοκτήτης του αμπελιού στο διαχειριστή του: Κάλεσε τους εργάτες και πλήρωσέ τους το μεροκάματό τους αρχίζοντας από τους τελευταίους και φτάνοντας ως τους πρώτους. 9 Ήρθαν τότε εκείνοι που προσλήφθηκαν γύρω στις πέντε η ώρα και πήραν από ένα δηνάριο. 10 Έτσι, όταν ήρθαν οι πρώτοι νόμισαν πως θα πάρουν περισσότερα, αλλά πήραν κι αυτοί από ένα δηνάριο. 11 Κι όταν το πήραν άρχισαν να γκρινιάζουν εναντίον του οικοδεσπότη, 12 λέγοντας: Αυτοί οι τελευταίοι εργάστηκαν μια ώρα και τους εξίσωσες μ’ εμάς που υπομείναμε το βάρος της ημέρας και τον καύσωνα; 13 Εκείνος όμως αποκρίθηκε και είπε σ’ έναν απ’ αυτούς: Φίλε, δε σε αδικώ. Ένα δηνάριο δε συμφώνησες μαζί μου; 14 Πάρε το δηνάριό σου και πήγαινε. Θέλω όμως και σ’ αυτόν τον τελευταίο να δώσω όσο και σε σένα. 15΄Η δεν έχω το δικαίωμα να χειριστώ την περιουσία μου όπως εγώ θέλω; Ή μήπως βλέπεις με πονηριά την καλοσύνη μου; 16 Έτσι, οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι και οι πρώτοι τελευταίοι, γιατί πολλοί είναι οι προσκαλεσμένοι, αλλά λίγοι οι εκλεκτοί».
Ο οικοδεσπότης της παραβολής μας είναι ο Κύριός μας και οι εργάτες είναι εκείνοι που άκουσαν το κάλεσμά Του και ήρθαν να προσφέρουν την υπηρεσία τους στον αμπελώνα Του.
Οι εργάτες περιμένουν στην αγορά. Η αγορά είναι ο τόπος που μισθώνονται. Θα πρέπει μάλιστα «να προσέξουν» οι εργάτες σε ποιον πρέπει να προσφέρουν την υπηρεσία τους.
Ο χρόνος τως ζωής είναι περιορισμένος. Είναι μόνο για μια μέρα και η αμοιβή αιώνια!
Τους μισθώνει στον αμπελώνα Του. Η εκκλησία είναι ο αμπελώνας του Θεού. Εκεί γίνεται η καλλιέργεια. Ο καθένας έχει το δικό του αμπελώνα. Να εργαστεί τη δική του ψυχή που ανήκει στο Θεό. Δεν υπάρχει χρόνος για τεμπελιά. Όλοι ξέρουμε ότι οι τεμπέληδες πιάνουν περισσότερο χώρο από τους νεκρούς. Άλλωστε ο χρόνος εργασίας είναι για μια μέρα. Στο τέλος της ημέρας έρχεται η ξεκούραση και η αμοιβή! Οι διαφορετικές εκείνες ώρες που μας καλεί είναι οι διαφορετικές ηλικίες που οι άνθρωποι καλούνται στην υπηρεσία Του. Άλλοι νέοι, μεγάλοι κι άλλοι γέροι. Δεν υπάρχει όριο ηλικίας. Όπου υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα! Η ίδια ελπίδα που είναι για το νέο, είναι και για το γέρο αμαρτωλό, όταν έρθει στο Χριστό με αληθινή μετάνοια.
Η διανομή της αμοιβής είναι «η Χάρη» που ο Θεός μας δίνει. Δεν είναι κάτι που ο Θεός μας οφείλει. Έτσι δεν πρέπει να υπάρχει και μουρμούρα (12) από τη δική μας πλευρά. Αν οι ευλογίες Του σε άλλους είναι μεγαλύτερες από τις δικές μας (13) δεν έπεται ότι ο Θεός μας αδίκησε. Αυτό που Του ζητήσαμε είναι η χάρη Του (14) και σ’ αυτήν πρέπει να αρκούμαστε. Αφού όλα είναι δικά Του (15), αφού είναι κυρίαρχος των πάντων, μπορεί να κάνει και ό,τι θέλει. Αυτός είναι ο Πλάστης κι εμείς ο πηλός. Γι αυτό ας μην αφήνουμε το μάτι της ζήλιας να μας παρασύρει. Δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ Εβραίου και Εθνικού, όσον αφορά τη δικαίωσή μας. Εκείνοι που καυχιούνται ότι υπέφεραν στον καύσωνα και τις κακουχίες με την υπηρεσία τους, ας προσέξουν (16) να μη βρεθούν τελευταίοι και οι τελευταίοι πρώτοι.
Ας κάνουμε καλή χρήση της θείας Χάρης και όχι κατάχρηση. Γιατί πολλοί είναι οι καλεσμένοι, λίγοι όμως οι χριστιανοί.
Παράδοση
Το Ματθ. 15: 1-20 είναι αρκετό να μας δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση πάνω στο θέμα αυτό της παράδοσης που έχει παρασύρει πολλές ψυχούλες στον όλεθρο. Ας το διαβάσουμε:
1 «Έρχονται τότε στον Ιησού οι νομοδιδάσκαλοι και οι Φαρισαίοι των Ιεροσολύμων και του λένε: 2 «Γιατί οι μαθητές σου παραβαίνουν την παράδοση των πρεσβυτέρων; Διότι δεν πλένουν τα χέρια τους όταν τρώνε ψωμί». 3 Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: «Κι εσείς γιατί παραβαίνετε την εντολή του Θεού για χάρη της παράδοσής σας; 4 Διότι ο Θεός έδωσε εντολή λέγοντας: Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου κι επίσης: Όποιος κακολογεί τον πατέρα του ή τη μητέρα του πρέπει να θανατώνεται». 5 Εσείς όμως λέτε: Μπορεί κανείς να πει στον πατέρα του ή τη μητέρα του: Εκείνο που ήταν να ωφεληθείς από μένα να κάνω δωρεά στο ναό, κι έτσι να μην τιμήσει τον πατέρα του ή τη μητέρα του και να είναι εντάξει! 6 Και καταργήσατε έτσι την εντολή του Θεού για χάρη της παράδοσής σας. 7 Υποκριτές! Καλά προφήτεψε για σας ο Ησαϊας που λέει: 8 Ο λαός αυτός με το στόμα του με πλησιάζει και με τα χείλη με τιμάει, αλλά η καρδιά του απέχει πολύ από μένα! 9 ‘Αδικα λοιπόν με λατρεύουν διδάσκοντας διδαχές που είναι ανθρώπινα παραγγέλματα». 10 ΄Επειτα, αφού κάλεσε τον κόσμο κοντά του, τους είπε: Ν’ ακούτε και να καταλαβαίνετε: 11 Τον άνθρωπο δεν τον μολύνει αυτό που μπαίνει από το στόμα, αλλά αυτό που βγαίνει από το στόμα, αυτό είναι που μολύνει τον άνθρωπο». 12 Τότε τον πλησίασαν οι μαθητές Του και Του είπαν: «Το ξέρεις πως οι Φαρισαίοι σκανδαλίστηκαν ακούοντας αυτά που είπες;» 13 Κι αποκρίθηκε εκείνος και είπε: «Κάθε φυτεία που δεν τη φύτεψε ο Πατέρας μου ο Ουράνιος θα ξεριζωθεί. 14 Αφήστε τους αυτούς. Είναι τυφλοί οδηγοί τυφλών ανθρώπων. Κι όταν τυφλός οδηγεί τυφλό και οι δύο θα πέσουν σε λάκκο». 15 Μίλησε τότε ο Πέτρος και είπε: «Εξήγησέ μας την παραβολή αυτή». 16 Ο Ιησούς απάντησε: «Ακόμα κι από σας λείπει η σύνεση; 17 Δεν καταλαβαίνετε ακόμα πως καθετί που μπαίνει στο στόμα, προχωράει στην κοιλιά και αποβάλλεται έπειτα στο αποχωρητήριο; 18 Εκείνα όμως που βγαίνουν από το στόμα, πηγάζουν από την καρδιά κι εκείνα είναι που μολύνουν τον άνθρωπο. 19 Γιατί από την καρδιά πηγάζουν οι πονηρές σκέψεις, οι φόνοι, οι μοιχείες, οι πορνείες, οι κλεψιές, οι ψευδομαρτυρίες, οι βλαστήμιες. 20 Αυτά είναι που μολύνουν τον άνθρωπο, ενώ το να φάει με χέρια άπλυτα δε μολύνει τον άνθρωπο».
Σκοποί στέκονται οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς. Μαζεύτηκαν κοντά Του στα Ιεροσόλυμα και Τον παρακολουθούν. Κατηγορούν τους μαθητές Του που τρώνε με άπλυτα χέρια. Μιλάμε για τη συμπεριφορά των άλλων. Γινόμαστε προληπτικοί. Αφήνουμε την παράδοση και τη συνήθεια να μας γίνουν θρησκεία κι αγνοούμε τη διδασκαλία του Κυρίου μας που σκοπό έχει να μας οδηγήσει από τον ανθρώπινο νόμο στο νόμο του Θεού. Το εξωτερικό πλύσιμο δίνει και παίρνει. Το «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν» είναι άγνωστο.
«Γυρίζοντας από την αγορά, έπρεπε απαραίτητα να πλυθούν, γιατί μπορεί να είχαν εκτεθεί και λερωθεί από την επαφή τους με εθνικούς (ξένους με τη διδασκαλία και τη νομοθεσία τη δική τους). Οι παραδόσεις ήταν πολλές, που καμιά φορά χρειαζόταν και πλύσιμο όλων των σκευών και αντικειμένων που ήταν στο σπίτι. Ακόμη και των κρεβατιών» (Μάρκ. 7:14).
Οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς Τον ρωτούν: «Γιατί οι μαθητές Σου δεν τηρούν την παράδοση των πρεσβυτέρων;» Υπάρχουν πολλά εδάφια που μιλάνε στην Πεντάτευχο (το νόμο του Μωϋσή) για πλύσιμο. Σ’ αυτήν όμως την περίπτωση δεν αναφέρονται στο πλύσιμο που γράφει ο Λόγος του Θεού, «αλλά στην παράδοση των πρεσβυτέρων». Και τι κάνουμε; Εφαρμόζουμε περισσότερο την παράδοση από το Λόγο του Θεού. Ο Λόγος έρχεται σε σύγκρουση με την παράδοση. Αν όμως Τον αφήσουμε να μας μιλήσει, είναι αρκετός να μας φωτίσει και να μας κατατοπίσει στο δρόμο που πρέπει να πάρουμε για να είμαστε παιδιά του Θεού (Β΄Τιμ. 3:16-17).
Ο Ιησούς, που πάντοτε στηρίζεται στη Γραφή, παίρνει ένα από τα εδάφια του Ησαϊα που γράφει: «Τι υποκρισία δέρνει το λαό, να τιμά το Θεό μόνο με τα χείλη και όχι με την καρδιά. Μάταιος ο σεβασμός αφού οι διδασκαλίες είναι ανθρώπινες και όχι θείες». Πόσο πιο όμορφα θα μπορούσε να μιλήσει η Γραφή; «Αφήνετε τις εντολές του Θεού και κρατάτε τις ανθρώπινες παραδόσεις;» Επίσης «εσείς διαβάζετε τις Γραφές και δε μπορείτε να δείτε για ποιον μιλούν;» (Ιωάν. 5:36). «Ωραία λοιπόν, απορρίπτετε τις εντολές του Θεού και κρατάτε τις παραδόσεις». Αν αυτό δε μπορεί να το διανοηθείς, φίλη ψυχή, είναι γιατί δεν έχεις πάρει Πνεύμα Θεού. Έτσι αντί του Λόγου θα δέχεσαι πάντοτε τις ανθρώπινες σοφίες που είναι μωρία για το Θεό (Α΄Κορ.1). Θα ήθελα να δώσεις προσοχή στη συνέχεια μέχρι το τέλος του 20ου εδαφίου, αν θέλεις να ελευθερωθείς απ’ ό,τι μέχρι τώρα σ’ έχουν διδάξει οι άνθρωποι, που ποτέ δε συμβουλεύονται το Λόγο του Θεού.
Ο Θεός είπε: «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου κι εκείνος που θα παραβιάσει μια τέτοια εντολή, η ποινή του θα είναι θάνατος». Τα παιδιά ήταν υποχρεωμένα να βοηθούν τους ανήμπορους γονείς. Τώρα, οι καλοθελητές είχαν αλλάξει το νόμο, με το να πείσουν τον κόσμο ότι αν έδιναν στο ναό για τη συντήρησή του, δε χρειαζόταν να προσφέρουν τίποτα στον πατέρα ή τη μητέρα. Μ’ άλλα λόγια ακύρωναν το Λόγο του Θεού με την παράδοση. «Ακούστε με καλά και δώστε προσοχή σε ό,τι θα σας πω», λέει ο Κύριος. «Τίποτα το εισερχόμενο στον άνθρωπο δεν τον κάνει ακάθαρτο, αλλά μόνον ό,τι εξέρχεται». Εκείνο λοιπόν που εισέρχεται από το στόμα με πλυμένα ή άπλυτα χέρια δε μας μολύνει. Εκείνο που μας μολύνει είναι ό,τι βγαίνει μέσα από την καρδιά μας με σκέψεις, λόγια και έργα. Η φροντίδα μας είναι να νίψουμε τα ανομήματά μας και όχι τα χέρια μας και την εξωτερική μας εμφάνιση. «Όταν άκουσαν αυτά οι Φαρισαίοι, σκανδαλίστηκαν». Είναι αλήθεια, ότι αρρωστημένα μάτια δε μπορούν ν’ αντιμετωπίσουν το φως. Πολλές φορές οι άνθρωποι επιχειρούν να τροποποιήσουν το Λόγο του Θεού για να φανεί πιο ελαστικός στους αδύνατους. Ξεχνάμε ότι δεν παίρνει τροποποιήσεις και πως πρέπει να τον δεχτούμε και να τον διαβιβάσουμε, όπως έρχεται απ’ το στόμα του Θεού. «Κάθε φυτό που δε φύτεψε ο Πατέρας μου ο ουράνιος, θα ξεριζωθεί». Η θρησκευτική απόχρωσή τους δε στηριζόταν στο Λόγο του Θεού. Είχε τις ρίζες της έξω απ’ τη διδασκαλία Του, όπως τακτικά συναντάμε στην ορατή εκκλησία. Ας προσέξουν λοιπόν δάσκαλοι και μαθητές να μην τελειώσουν τη ζωή τους στο λάκκο. «Οι μαθητές εκπλήττονται» (Μάρ.7:17). Ο Πέτρος ζητάει απ’ τον Κύριό μας να τους ερμηνεύσει την παραβολή αυτή. Απαντά σ’ όλους όσοι Τον πλησιάζουν με ενδιαφέρον. Έτσι διακηρύττει στα εδάφια που ακολουθούν, ότι όλα τα φαγητά είναι καθαρά κι ευλογημένα και μπορούμε να τα παίρνουμε χωρίς να μολύνεται η ψυχή μας, «Διότι δεν μπαίνουν μέσα στην καρδιά μας, αλλά στην κοιλιά μας και βγαίνουν στο αποχωρητήριο».
Εκείνο που βγαίνει από τον άνθρωπο, αυτό κάνει τον άνθρωπο ακάθαρτο. Διότι μέσα από την καρδιά των ανθρώπων βγαίνουν οι κακοί διαλογισμοί (σκέψεις), μοιχείες, πορνείες, φόνοι, κλοπές, πλεονεξίες, πονηριές, δόλοι, ασέλγεια, οφθαλμός πονηρός, βλαστήμια, υπερηφάνεια, αφροσύνη.
Αν ζητήσουμε όμως απ’ το Θεό να μας κάνει παιδιά Του και με καινούργια καρδιά, να είστε βέβαιοι ότι θα το κάνει. Θα διαγράψει ολόκληρο το κακό παρελθόν μας και θα μας κάνει καινούργιους και τέλειους για κοινωνία μαζί Του. Αυτή είναι και η επιθυμία Του.
Σημείωση:
Ο αρχικός σκοπός της παράδοσης ήταν να ερμηνεύει τη διδασκαλία του νόμου του Θεού. Οι παραδόσεις όμως άρχισαν να πληθαίνουν και οι επιτήδειοι βρήκαν την ευκαιρία να φέρουν τις παραδόσεις σα συμπλήρωμα του νόμου. Τις ημέρες μάλιστα που ο Ιησούς ήταν ανάμεσά μας και κήρυττε το Λόγο του Θεού, οι ραβίνοι έλεγαν στους ανθρώπους ότι ο νόμος του Μωϋσή ήταν νερό και η παράδοση κρασί. Με αυτόν τον τρόπο έδιναν στις παραδόσεις μια θέση τιμής. Αν όμως τις μελετήσουμε προσεκτικά, θα δούμε ότι το κρασί των ραβίνων στάθηκε πολύ δυνατό να τους κρατήσει νηφάλιους. Τότε ο Κύριος άρχισε στην επίγεια διακονία Του και με βαριές φράσεις να καυτηριάζει το σύστημα των παραδόσεων που εκτόπιζε κι εξουθένωνε το νόμο του Θεού. «Ακυρώσατε, λέει στους Γραμματείς, τις εντολές του Θεού για την παράδοσή σας» (Ματθ. 15:6).
Μπορεί τα ελατήρια να ήταν καλά στο ξεκίνημά τους, αλλά τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια. Η παράδοση που εκινείτο από στόμα σε στόμα άρχισε να παρουσιάζει ένα άλλο πρόσωπο κάθε φορά και να γίνεται ασαφής. Μάλιστα, η αοριστία της να δείχνει ότι είναι άσχετη με το Λόγο του Θεού.
Πολλές προσπάθειες έγιναν να καθοριστούν τα όρια της παράδοσης, και τελικά ο ορισμός φιλοτεχνήθηκε από το Βικέντιο της Lerins της Νότιας Γαλλίας, που έζησε τον 5ο αιώνα μ. Χ. Ο ορισμός εκείνος μας λέει ότι σαν αξιόπιστη παράδοση μπορούμε να δεχτούμε εκείνη που πιστεύεται «Παντού, Πάντοτε και από Όλους». Παρόλ’ αυτά, τα αποτελέσματα δεν ήταν ικανοποιητικά. Οι δύο μεγάλες εκκλησίες, Καθολική και Ορθόδοξη που δέχονται τις ανθρώπινες παραδόσεις και τις έχουν μάλιστα υιοθετήσει σαν πηγή θείας αποκάλυψης, κατηγορούν η μια την άλλη και δημιουργείται ένας τραγέλαφος. Αυτό δεν είναι αστείο, αλλά κάτι που να μας λυπεί και να κλαίμε για τις ψυχές που ποτέ δεν έκαναν την επαφή τους με το Θεό και χάνονται παντοτινά. Κι αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει τα λόγια του Κυρίου μας που είπε, αλίμονό σας, νομοδιδάσκαλοι. Αφαιρέσατε το κλειδί της (θείας) γνώσης και όχι μόνο δε μπήκατε εσείς στη βασιλεία των ουρανών, αλλά και αυτούς που θέλησαν να μπουν τους εμποδίσατε» (Λουκ. 11:52).
Το σύμβολο της πίστης που συντάχθηκε από την Α΄Οικουμενική σύνοδο της Νίκαιας, διατυπώνει ορθά και σε συντομία όλα τα βασικά και απαραίτητα δόγματα του Χριστιανισμού. Κι εδώ γεννιέται το ερώτημα: Ποιο από τα δόγματα αυτά δεν προέρχεται από την Αγία Γραφή; Κι ακόμη, ποιο απ’ αυτά τα δόγματα προέρχεται από την άγραφη παράδοση; Κανένα βέβαια, για να’χουμε ανάγκη την Παράδοση που μας τη σερβίρουν για δήθεν συμπλήρωμα των Γραφών. Ο απόστολος Παύλος, ο αρχιτέκτονας του Ευαγγελίου, λέει: «Ό,τι παρέλαβα, σας το παρέδωσα» (Α΄Κορ. 15:3), ακόμη, «Ό,τι βρίσκεται στη Γραφή είναι εμπνευσμένο από το Πνεύμα του Θεού κι είναι ωφέλιμο για τη διδασκαλία της αλήθειας, για τον έλεγχο της πλάνης, για τη διόρθωση των λαθών, για τη διαπαιδαγώγηση σε μια ζωή όπως τη θέλει ο Θεός, ώστε ο άνθρωπος του Θεού να είναι τέλειος και καταρτισμένος για κάθε καλό έργο» (Β΄Τιμ. 3:16, 17).Έτσι δεν υπάρχει ανάγκη καμία για συμπλήρωμα ή προσθήκη στο Ευαγγέλιο του Θεού. Την αλήθεια αυτή την επικυρώνει και το γεγονός ότι σε όλες τις μεγάλες δογματικές συζητήσεις που έγιναν στις έξι πρώτες Οικουμενικές Συνόδους, όλοι όσοι πήραν μέρος αντλούσαν τα επιχειρήματά τους από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη χωρίς να προστρέχουν σε καμιά «Παράδοση». Αυτό αποτελεί ακλόνητη απόδειξη ότι το Ευαγγέλιο περιέχει ολόκληρο το υλικό που χρειάζονταν οι χριστιανοί. Κι αν η χριστιανική εκκλησία κρατούσε αγνά κι ανόθευτα τα δόγματα αυτά από τον 1ο μέχρι τον 16ο αιώνα θα ήταν περιττή η μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα. Σήμερα μάλιστα όλοι θα είχαμε το Ευαγγέλιο σαν κώδικα της ζωής μας. Όλοι θα είχαμε πλήρη γνώση πάνω στο Πνεύμα με το Οποίο ο Χριστός μας μιλάει. Γιατί απορρίπτοντας το Πνεύμα Του είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο. Γι αυτό ας ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας με το Ευαγγέλιο όσο πιο γρήγορα μπορούμε. Κι αν υπάρχει κάτι που δεν το καταλαβαίνουμε, ας κάνουμε αναδρομή σ’ εκείνα που μελετάμε κι ο Θεός θα μας αποκαλύψει όλη την αλήθεια.
Πάτερ ημών – Η Κυριακή προσευχή (Ματθαίο 6:5-13)
Βρισκόμαστε στην επί του όρους ομιλία. Πιστεύω ότι η σύντομη αυτή ανάλυση έχει να μας πει πολλά.
5 «Όταν προσεύχεσαι, μην είσαι σαν τους υποκριτές που τους αρέσει στις γωνιές των πλατειών και στις συναγωγές να στέκονται και να προσεύχονται για να επιδειχτούν στους ανθρώπους. Σας βεβαιώνω πως έχουν κιόλας πάρει ολόκληρη την αμοιβή τους».
Όταν προσεύχεστε μην υποκρίνεστε, γιατί «όσο και να σας αρέσει η προσευχή» δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι δε μιλάτε σε κάποιον άνθρωπο, αλλά στο Θεό. Η προσευχή είναι η προσωπική σας επαφή μαζί Του. Όταν προσεύχεστε επιδεικτικά «απέχετε του μισθού σας», βρισκόσαστε μακριά απ’ την πραγματικότητα και η προσευχή σας δεν ανεβαίνει πιο ψηλά απ’ το ταβάνι.
6 «Εσύ απεναντίας, όταν θέλεις να προσευχηθείς, μπες στο δωμάτιό σου και, αφού κλείσεις την πόρτα σου, προσευχήσου κρυφά στον Πατέρα σου που είναι παρών παντού. Και ο Πατέρας σου που βλέπει τι κάνεις στα κρυφά, θα σε ανταμείψει φανερά.
Η προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής του χριστιανού. Αυτό ο χριστιανός το αντλεί από το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο τον ικανώνει να κλείνει έξω μακριά, ό,τι μπορεί να του αποσπάσει την προσοχή και ν’ ανοίγει την καρδιά του στο Θεό, όπως το μικρό παιδί στο φυσικό του πατέρα. Τότε ο Θεός του δίνει ό,τι Του ζητήσει σύμφωνα με το άγιο θέλημά Του.
7 «Και όταν προσεύχεστε, μην περιττολογείτε όπως κάνουν οι ειδωλολάτρες , γιατί νομίζουν πως, χάρη στην πολυλογία τους, θα εισακουστούν. 8 Λοιπόν, μη μοιάσετε σ’ αυτούς, γιατί ξέρει ο Πατέρας σας τι είναι εκείνα που χρειάζεστε, προτού εσείς Του τα ζητήσετε».
Ας μην Του λέμε πολλά, γιατί τα πολλά λόγια δείχνουν την πνευματική μας φτώχεια. Αυτό κάνουν οι εθνικοί, αυτοί που δεν επιτρέπουν στο Άγιο Πνεύμα να μεσιτεύει γι’ αυτούς στο Θεό, ο Οποίος γνωρίζει τις ανάγκες μας πριν ακόμη εμείς Του τις εμπιστευτούμε (Εφεσ. 3:20).
Επίσης είναι πολύ άσχημο ν’ ακούμε κάποιον να μας λέει προσευχές που έχει γράψει ένας παππούς του. Αυτό μου θυμίζει ένα νέο που είχε κάνει κάτι φοβερό και που ζητούσε να του γράψουν μερικά λόγια να τα πει απ’ το τηλέφωνο στον πατέρα του που είχε στεναχωρήσει. Μετά από μήνες, με πλησίασε ο πατέρας του και μου είπε ότι ο γιος του του είχε τηλεφωνήσει και κατάλαβε πως ό,τι του έλεγε απ’ το τηλέφωνο, κάποιος του το είχε γράψει. «Δε βαριέσαι», μου λέει, «αφού μέσα του δεν υπάρχει κόκκος αλήθειας, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, έτσι θα ΄ναι πάντοτε, χαμένος».
Η Κυριακή προσευχή
9 «Εσείς λοιπόν να προσεύχεστε έτσι:
Πατέρα μας ουράνιε,
Ας αγιαστεί το όνομά σου».
Κάποτε ο Κύριος προσευχόταν και όταν τελείωσε ένας από τους μαθητές Του Τον πλησίασε και Του είπε:
«Κύριε δίδαξέ μας πώς να προσευχόμαστε, όπως ο Ιωάννης δίδαξε τους μαθητές του (Λουκ. 11:1).
Τότε ο Κύριος δίνει στους μαθητές Του το «Πάτερ ημών». Σκοπός της προσευχής αυτής είναι να μας διδάξει τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε ν’ απευθύνουμε κάθε προσευχή μας και σε Ποιον πρέπει να την απευθύνουμε. Αν κάθε ψυχή που την έχει πει, γνώριζε το πνεύμα της προσευχής αυτής, τότε ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.
«Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς». Αυτό που αμέσως παρατηρούμε είναι ότι η προσευχή μας, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Κυρίου μας, πρέπει ν’ απευθύνεται μόνο στο Θεό και όχι σε ανθρώπους και αγγέλους. ΄Οσοι οδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού αυτοί είναι παιδιά του Θεού. Δε λάβαμε πνεύμα δουλείας που να μας φέρνει πάλι στην κατάσταση φόβου, αλλά λάβαμε πνεύμα που μας κάνει υιούς δια του οποίου φωνάζουμε «Αββά, Πατέρα». Αυτό το πνεύμα μαρτυρεί μαζί με το πνεύμα μας ότι είμαστε παιδιά του Θεού» (Ρωμ. 8:14,15,16). Έτσι, μόνο ένα αναγεννημένο παιδί Του μπορεί να Τον φωνάζει «Πατέρα».
«Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς». Ο ουρανός είναι ο θρόνος Του. Ο θρόνος της χάρης Του. Μπορούμε να Τον πλησιάσουμε με θάρρος και πεποίθηση και να πάρουμε ό,τι έχουμε ανάγκη (Εβρ. 4:16).
«Αγιασθήτω το όνομά Σου». Ο Θεός είναι πνεύμα και πρέπει να Τον λατρεύουμε πνευματικά και αληθινά. Και όχι στη μορφή των αγαλμάτων και ομοιωμάτων όπως κάνουν όλοι εκείνοι που έχουν πέσει σε πλάνη. Σαν πνεύμα δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια εικόνα που να Τον παρουσιάζει. «Και ελάλησε Κύριος προς εσάς εκ μέσου του πυρός, σεις ακούσατε την φωνήν των λόγων, αλλά δεν είδατε ουδέν ομοίωμα, μόνο φωνήν ακούσατε» (Δευτ. 4:12). Ο Θεός ως πνεύμα είναι ανεπαίσθητος, δε μπορεί να ξεχωριστεί. Τότε πώς μπορεί να γίνει ομοίωμά Του; «Με τι λοιπόν θέλει εξομοιώσει το Θεό; Ή τι ομοίωμα θέλετε προσαρμόσει εις Αυτόν;» (Ησαϊας 40:18).
Πώς μπορείς να ζωγραφίσεις τη Θεότητα; Μπορούμε να κάνουμε εικόνα για κάτι που δεν είδαμε; Ο Θεός είναι πνεύμα. Θα ήταν ανοησία να προσπαθήσεις να κάνεις μια εικόνα της ψυχής. Κι αυτό, γιατί είναι κάτι πνευματικό. Ο Θεός είναι πανταχού παρών. Δεν είναι παράλογο να προσκυνάμε τη φωτογραφία του βασιλιά, όταν ο ίδιος είναι παρών; Το ίδιο συμβαίνει όταν λατρεύουμε την εικόνα του Θεού, όταν ό ίδιος ο Θεός είναι παρών (Ιερ. 23:24).
«Αγιασθήτω το όνομά Σου». Το πρώτο πράγμα που πρέπει να επιδιώκουμε είναι να δοξάζεται ο Θεός με το σώμα μας και με το πνεύμα μας (Α΄Κορ. 6:20).
Πατέρα, δόξασε το όνομά Σου με το να συγχωρήσεις τις αμαρτίες μου και να καλύψεις τις ανάγκες μου. Πρώτα δίνεται η δοξολογία κι έπειτα ακολουθεί η ευεργεσία. «Σε δοξάζω, Πατέρα, γι ό,τι είσαι και για ό,τι έχεις κάνει στη ζωή μου» (Ματθ. 11:25). Όχι γιατί χρειάζεται η δόξα, αλλά γιατί Του ανήκει. Η δόξα είναι έμφυτη στη Θεότητα. Είναι όπως το φως στον ήλιο. Ο Θεός δε μπορεί να κάνει χωρίς αυτήν. «Δε θέλω δώσει την δόξα μου εις άλλον» (Ησαϊας 48:11).
10 «Ας έρθει η βασιλεία σου,
Ας γίνει το θέλημά σου και στη γη
έτσι όπως γίνεται στον ουρανό».
«Ελθέτω η βασιλεία Σου». Αναφέρεται στη βασιλεία που ο Χριστός θα ιδρύσει κατά τη δεύτερη έλευσή Του πάνω σ’ όλο τον κόσμο. Στη βασιλεία της Χάρης του Θεού που έχει βάλει στις καρδιές των χριστιανών με το Πνεύμα Του και το Λόγο Του.
«Γεννηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης». Προσευχόμαστε όπως ο Θεός μας δώσει τη σοφία Του να τηρήσουμε τις εντολές Του κατά τέτοιον τρόπο που η γη μας να μοιάζει με τον ουρανό.
Η συνεχής μελέτη στο Λόγο Του, η αδιάλλειπτη προσευχή μας στο Θεό και η υποταγή μας στο θέλημά Του και όχι στο δικό μας, θα φέρει τον ουρανό και στο κέντρο της δικής μας καρδιας.
«Γεννηθήτω το θέλημά Σου»
Εχθές σαν αναφώνησα
Γινού το θέλημά Σου
Τίποτα δεν εγνώρισα
Από τα σχέδιά Σου.
Ούτε ποτέ μου θέλησα
Να ξέρω τη ανέχεια
Η χάρη Σου εκάλυψε
Κενά και κάθε συνέχεια.
Και σαν οι μέρες φεύγουνε
Και ο χρόνος μας αφήνει
Απ΄την καρδιά μου αναφωνώ
Το θέλημά Σου ας γίνει!
11 «Δώσε μας σήμερα το καθημερινό ψωμί μας».
«Τον άρτο ημών τον Επιούσιον δος ημίν σήμερον». Ύστερ’ από τη δόξα, τη Βασιλεία και το θέλημα του Θεού προσευχόμαστε για τις καθημερινές ανάγκες της ζωής μας εδώ κάτω.
«Δος μας το καθημερινό μας». Αυτό μας διδάσκει ότι αναγνωρίζουμε την απόλυτη εξάρτησή μας από το Θεό, ο Οποίος μπορεί να καλύψει όλες τις ανάγκες μας. Ακόμη ότι «το καθημερινό» μας είναι αρκετό γιατί η αύριο θα φροντίσει τα δικά της (Ματθ. 6:34).
«Δος ημίν …». Να δώσει καθημερινά το έλεός Του όχι μόνο σε μένα, αλλά σε όλους μας. Το έλεός Του που μπορεί να διατηρήσει το σώμα μας και ν’ ανανεώσει την ψυχή μας.
12 « Και συγχώρησέ μας τις αμαρτίες μας,
όπως κι εμείς συγχωρούμε εκείνους
που αμάρτησαν σε βάρος μας».
«Και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Και συγχώρεσε ό,τι κακό έχουμε κάνει, όπως κι εμείς συγχωρούμε εκείνους που μας έχουν κάνει κακό. Ομολογούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί και ότι χρειαζόμαστε καθημερινά τη συγχώρηση των αμαρτιών μας. Κάθε φορά που κάνουμε αμαρτίες, ο Θεός μας τις καταγράφει. Και επειδή δε μπορούμε να τις πληρώσουμε, Του ζητάμε να μας συγχωρήσει, να μας δώσει «άφεση αμαρτιών».
«Καθώς και εμείς συγχωρούμε αυτούς που μας έχουν κάνει κακό». Αυτό δεν το προβάλλουμε σαν επιχείρημα δικό μας. Προσέξτε τι λέει. Καθώς ο Κύριος εργάστηκε μέσα στη δική μας ψυχή δίνοντάς μας το πολυσύνθετο εκείνο αγαθό να συγχωρούμε, προσευχόμαστε τώρα να συγχωρήσει και τα δικά μας αμαρτήματα.
13 «Και μη μας αφήσεις να μπούμε σε πειρασμό,
Αλλά προστάτεψέ μας από τον πονηρό.
Γιατί δική σου είναι η βασιλεία και η δύναμη και η δόξα στους αιώνες. Αμήν».
«Και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού». Μην επιτρέπεις, Κύριε, να πέσουμε ξανά στον πειρασμό, αλλά ελευθέρωσέ μας από τον πονηρό και τα τεχνάσματά του. Ο Χριστιανός αναγνωρίζει την αδυναμία του και ζητάει από τον Κύριο να μην τον εκθέσει σε μεγάλη δοκιμασία που δε μπορεί να την ξεπεράσει.
«Ότι εσού εστίν η βασιλεία και η δύναμις και η δόξα εις τους αιώνας, Αμήν». Με τα λόγια αυτά διακηρύττουμε την πίστη μας. Ότι στον ουράνιο Πατέρα μας που εξουσιάζει τα «πάντα» ανήκει η βασιλεία και όλη η δύναμη και όλη η δόξα. Η δόξα του Θεού στρέφεται και στα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Στρέφεται στο Θεό – Πατέρα που μας έδωσε ζωή. Το Θεό – Υιό που έδωσε τη ζωή Του για μας και στο Θεό – Άγιο Πνεύμα που δημιουργεί μια νέα ζωή μέσα μας. Πρέπει να δίνουμε δόξα σ’ όλη την Αγία Τριάδα. Μακάριος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να πει το Θεό «Πατέρα» δια του Ιησού Χριστού του Σωτήρα του και με ειλικρινή καρδιά να πει το «Αμήν» για ό,τι περιέχει η προσευχή που ο Κύριος μας δίδαξε.
Σε προτρέπω, φίλη ψυχή, να διαβάσεις Πράξεις Αποστόλων 10:27,28, Αποκάλυψη 22:8,9 και Ματθαίο 11:28.
Αν υπάρχει μόνον ένας Θεός, τότε δεν πρέπει να προσευχόμαστε σε κανέναν άλλο, εκτός από το Θεό. Οι άγιοι στον ουρανό δε γνωρίζουν τις ανάγκες μας. «Ο Αβραάμ δεν εξεύρει ημάς» (Ησαϊας 53:16). Επίσης, απαγορεύεται η αγγελολατρεία (Κολ. 2:18,19). Αυτό μας το ξεκαθαρίζει η επιστολή του αποστόλου Παύλου στους Ρωμαίους 10:14 που λέει: «Πώς να επικαλεστούμε εκείνον στον οποίο δεν πιστέψαμε;»
Αν ο Θεός είναι ένας, τότε ας είναι ένα κι αυτοί που Τον υπηρετούν (Ιωάν. 17:21). Ο απόστολος Παύλος μας προτρέπει να έχουμε όλοι το ίδιο πνεύμα (Α΄ Κορ. 1:10). Γιατί ποια αξία έχει ν’ ακούμε ότι υπάρχει μόνον ένας Θεός, αν Αυτός ο Θεός δεν είναι δικός μας; Το Πνεύμα εργάζεται με την πίστη μας. Με την πίστη μας είμαστε ένα με το Χριστό και δια του Χριστού έχουμε κάνει το Θεό δικό μας.
Η Πίστη – Η εφαρμογή της λύτρωσης
Η πραγματική πίστη είναι η πίστη που πιστεύει τις αλήθειες που αποκαλύπτονται στο Λόγο του Θεού γιατί έχει θεία αυθεντία.
Η πίστη είναι εκείνη που μας δικαιώνει με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι το κόσμημα που στολίζει μόνο τους εκλεκτούς του Θεού.
Η πίστη που μας δικαιώνει αποτελείται από τρία πράγματα:
1) Την αυταπάρνηση,
2) Την εμπιστοσύνη και
3) Την οικειοποίηση του Χριστού
α. Με την πίστη ο άνθρωπος απαρνιέται τον εαυτό του. Όπως οι Ισραηλίτες στην πορεία τους στην έρημο, έβλεπαν πίσω τους τις άμαξες του Φαραώ και μπροστά τους είχαν την Ερυθρά Θάλασσα έτοιμη να τους καταβροχθίσει, έτσι και ο αμαρτωλός, πίσω του βλέπει την οργή του Θεού να τον καταδιώκει για την αμαρτία του, και μπροστά του έχει την κόλαση έτοιμη να τον καταπιεί. Και σ’ αυτή την απελπιστική κατάσταση, δε βλέπει τίποτε στον εαυτό του που μπορεί να τον βοηθήσει. Πρέπει όμως να βρει κάποιον για βοήθεια, αλλιώς είναι χαμένος.
β. Η πίστη πιστεύει στην υπόσχεση, κι επαναπαύεται στο Χριστό. Η υπόσχεση είναι το σκεύος, ο Χριστός είναι η τροφή από την οποία τρέφεται η πίστη. Η πίστη επαναπαύεται στο πρόσωπο του Χριστού που σταυρώθηκε και καυχιέται στο Σταυρό του Χριστού (Γαλ. 6:14).
γ. Την οικειοποίηση του Χριστού. Ένα φάρμακο, όσο δυνατό κι αν είναι, αν δε χρησιμοποιηθεί, δε μπορεί να κάνει κανένα καλό. Και το αίμα του Χριστού δε μπορεί να θεραπεύσει, αν δεν εξασκήσουμε πίστη. Το αίμα του Χριστού, χωρίς την πίστη στο Θεό, δε σώζει. Η οικειοποίηση του Χριστού ονομάζεται αποδοχή (Ιωάν. 1:12). Το χέρι που δέχεται το χρυσάφι, πλουτίζει. Έτσι μας πλουτίζει και το χέρι της πίστης που δέχεται τα χρυσαφένια πλεονεκτήματα της σωτηρίας.
Πώς εργάζεται η πίστη;
Η πίστη είναι το πρώτιστο έργο που το Πνεύμα του Θεού απεργάζεται στην καρδιά του ανθρώπου. Στη δημιουργία του κόσμου ο Θεός δεν είπε παρά ένα λόγο, στην ενεργητική όμως πίστη κινεί όλο το χέρι Του (Λουκ. 1:51). Η ενεργητική πίστη του Πνεύματος, ονομάζεται «το υπερβάλλον μέγεθος της δύναμής Του» (Εφ. 1:19). Τι μεγάλη δύναμη έπρεπε να χρησιμοποιηθεί για να αναστηθεί ο Χριστός από τον τάφο που ήταν κλεισμένος με την πέτρα «των αμαρτιών όλου του κόσμου!» Κι όμως αναστήθηκε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Η ίδια δύναμη εξασκείται με το Πνεύμα το Άγιο στην ενεργητική πίστη. Το Πνεύμα κάνει το νου να λάμπει και υποτάσσει τη θέληση. Η θέληση είναι σα φρουρά που στέκεται αντίθετα στο Θεό. Το Άγιο Πνεύμα με τη γλυκειά βία την κατακτά, την μεταβάλλει. Κάνει τον πιστό να θέλει το Χριστό με οποιουσδήποτε όρους. Να κυβερνηθεί απ’ Αυτόν αφού σώθηκε απ’ Αυτόν.
Πού βρίσκεται η πολυτιμότητα της πίστης;
Στην κύρια χάρη του Ευαγγελίου, την κορωνίδα όλων των χαρίτων. Όπως είναι το χρυσάφι ανάμεσα στα μέταλλα, έτσι είναι και η πίστη ανάμεσα στις χάριτες. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρείας ονομάζει όλες τις χάριτες θυγατέρες της πίστης. Στον Ουρανό η αγάπη θα είναι η πρώτη χάρη. Στη γη όμως η αγάπη πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της στην πίστη. Η αγάπη είναι στεφανωμένη χάρη στον Ουρανό, η πίστη όμως είναι η χάρη που κατακτά στη γη. «Και τούτο είναι το όπλο της νίκης που νίκησε τον κόσμο: η πίστη μας.» (Α΄Ιωάν. 5:48).
Στην επίδρασή της πάνω σ’ όλες τις χάριτες τις οποίες βάζει σε κίνηση. Όπως ο υφασματέμπορος κάνει το φτωχό να εργάζεται, έτσι και η πίστη βάζει την ελπίδα να εργάζεται. Αν η πίστη δεν τροφοδοτεί τη λάμπα της ελπίδας με λάδι, πολύ γρήγορα θα σβήσει. Η πίστη κάνει την ελπίδα να εργάζεται. «Η πίστη έχει σαν κίνητρο την αγάπη» (Γαλ. 5:6). Η πίστη κάνει και την υπομονή να εργάζεται. «Για να μην ατονήσετε αλλά να γίνεται μιμητές εκείνων που με πίστη και μακροθυμία κληρονομούν όλα όσα υποσχέθηκε ο Θεός (Εβρ. 6:12).
Στη χάρη της με την οποία ο Θεός δικαιώνει και σώζει. Οι άλλες χάριτες βοηθούν στον αγιασμό, η πίστη όμως δικαιώνει. «Δικαιωθήκαμε με βάση την πίστη» (Ρωμ. 5:1). Η μετάνοια και η αγάπη δε δικαιώνουν, η πίστη όμως το κάνει.
Γιατί η πίστη σώζει και δικαιώνει;
Ο Θεός καθόρισε τη χάρη αυτή για να δικαιώνει. Και το κάνει γιατί η πίστη είναι μια χάρη που βγάζει τον άνθρωπο από τον εαυτό του και δίνει όλη την τιμή στο Χριστό και τη Χάρη Του. «Αφού δυναμώθηκε στην πίστη, έδωσε τη δόξα στο Θεό» (Ρωμ. 4:20). Γι αυτό ο Θεός τίμησε την πίστη και την κάνει σώζουσα και δικαιώνουσα. Η εικόνα του βασιλιά στο νόμισμα, το κάνει κατάλληλο για την κυκλοφορία. Έτσι και ο Θεός που έβαλε την εικόνα της εξουσίας Του πάνω στην πίστη, της δίνει δύναμη να σώζει και να δικαιώνει.
Η πίστη μας κάνει ένα με το Χριστό (Εφ. 3:17). Είναι η χάρη που μας ενώνει και μας συνδέει με το πρόσωπο του Χριστού. Οι άλλες χάριτες μας κάνουν όμοιους με το Χριστό, η πίστη όμως μας κάνει μέλη του Χριστού. Γι αυτό ας επιδιώκουμε την πίστη πάνω από κάθε τι άλλο. «Παίρνοντας την πίστη σαν ασπίδα» (Εφ. 6:16). Η πίστη θα μας χρειαστεί περισσότερο από κάθε άλλη χάρη. Για τον Ισραηλίτη το μάτι είχε τη μεγαλύτερη αξία απ’ όλα τα μέλη του σώματος, γιατί μ’ αυτό μπορούσε να κοιτάζει στο χάλκινο φίδι για τη θεραπεία του. Δεν είναι η γνώση, αν και αγγελική, ούτε η μετάνοια, αν και θα χύναμε ποτάμια δάκρυα που θα μπορούσαν να μας δικαιώσουν. «Χωρίς πίστη, είναι αδύνατον να ευαρεστήσουμε το Θεό» (Εβρ. 11:6). Αν δεν Τον ευαρεστήσουμε με την πίστη μας, δε θα ευαρεστηθεί κι Εκείνος να μας σώσει. Η πίστη είναι ο όρος της διαθήκης της χάριτος. Χωρίς την πίστη δεν υπάρχει διαθήκη, και χωρίς διαθήκη δεν υπάρχει ελπίδα (Εφ. 2:12).
Ραββουνί!
(Ιωάννη 20:11-16)
«Η Μαρία στεκόταν έξω, κοντά στο μνήμα κι έκλαιγε. Και καθώς έκλαιγε, έσκυψε να δει μέσα στο μνήμα και βλέπει δύο αγγέλους με λευκές στολές να κάθονται εκεί που ήταν τοποθετημένο το σώμα του Ιησού, ο ένας προς το σημείο που βρισκόταν το κεφάλι Του και ο άλλος προς το σημείο που βρίσκονταν τα πόδια Του. Της λένε τότε εκείνοι: «Γυναίκα, γιατί κλαις;» Τους απαντάει: «Σήκωσαν τον Κύριό μου και δεν ξέρω πού Τον έβαλαν.» Και καθώς τα είπε αυτά, γύρισε προς τα πίσω και βλέπει να στέκεται ο Ιησούς, αλλά δεν Τον αναγνώρισε πως ήταν ο Ιησούς. Της λέει τότε ο Ιησούς: «Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον γυρεύεις;» Εκείνη νομίζοντας πως είναι ο κηπουρός, του λέει: Κύριε, αν Τον σήκωσες εσύ, πες μου πού Τον έβαλες κι εγώ θα Τον πάρω. Της λέει ο Ιησούς: «Μαρία;» Γυρίζει εκείνη και του λέει: «Ραββουνί!» που σημαίνει «Δάσκαλε!»
Αναφέρω ολόκληρη την παράγραφο για να σας θυμίσω πώς ο Ιησούς εμφανίστηκε στη Μαρία το πρωϊνό εκείνο της ανάστασής Του. Εμείς σήμερα θα ασχοληθούμε μόνο με τα δύο τελευταία εδάφια της παραγράφου, το 15ο και 16ο εδάφιο.
Γυναίκα, γιατί κλαις; Ποιον ψάχνεις; Τι σε φέρνει εδώ τόσο πρωϊ; Γιατί όλη αυτή η αναστάτωση;» ΄Ισως τα λόγια αυτά του Κυρίου να είχαν κάποια σκληρότητα, όπως εκείνα που βγήκαν απ’ τα χείλη του Ιωσήφ στους αδελφούς του, στους οποίους δεν ήθελε να αποκαλύψει ποιος είναι κι έπαιξε το ρόλο του ξένου πριν τους φανερώσει τον πραγματικό εαυτό του. «Γιατί κλαις; Εγώ Είμαι Αυτός που ψάχνεις. Αναστήθηκα!!!» Όλα εκείνα τα δάκρυα μπορούν να στερέψουν, και όλες οι λύπες μας μπορούν να γίνουν πηγές ευλογίας όταν κι εμείς γνωρίσουμε το μεγαλείο της ανάστασης του Σωτήρα. Αρκεί να Του πούμε ότι Τον ψάχνουμε κι Εκείνος θα φανερώσει τον εαυτό Του όπως ο Ιωσήφ αποκάλυψε τον εαυτό του στους αδελφούς του.
Ρωτάει με ευγένεια και σεβασμό όλους όσους συναντά μήπως γνωρίζουν κάτι για τον Κύριό της. Προσφωνεί τον κηπουρό «κύριε». Θέλει να βρει και να σηκώσει τον Κύριό της. Η αγάπη που βρίσκεται μέσα στην καρδιά της δεν την αφήνει να σκεφτεί τον κίνδυνο που πιθανόν είχε να αντιμετωπίσει απ’ τους Ρωμαίους στρατιώτες, ούτε το γεγονός ότι δε θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος του σώματος του Κυρίου. Η αληθινή αγάπη όλα τα αντιμετωπίζει. Ο Κύριος που δε θέλει να γίνει βάρος στη Μαρία που Τον ψάχνει, της λέει: «Μαρία, Εγώ Είμαι που ψάχνεις.» Αυτή Τον αναγνωρίζει από το λόγο Του, όπως Τον αναγνωρίζουν όλοι όσοι Τον αναζητούν με ειλικρίνεια.
«Μαρία!» την καλεί με το όνομά της, όπως όλα τα μετανοημένα παιδιά Του. «Ραββουνί!» Δάσκαλέ μου! Τον προσφωνεί με τον πιο τιμητικό τίτλο που μπορούσε να δοθεί σε κάποιο επιφανή άντρα της εποχής της.
«Ραββουνί!» Παίρνει τα μάτια της απ’ τους αγγέλους, από τα δημιουργήματα, και στρέφεται στον Ιησού, κάτι που έρχεται να πει και σε μας να αποσπάσουμε την προσοχή και την αξία που δίνουμε στα δημιουργήματα, και να στραφούμε στο Χριστό, το Σωτήρα μας, που πέθανε για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας!
Γιατί λέει: «Αν ομολογήσεις με το στόμα σου τον Κύριο Ιησού, και πιστέψεις με την καρδιά σου ότι ο Θεός Τον ανέστησε από τους νεκρούς, θα σωθείς. Διότι με την καρδιά πιστεύει κανείς για να δικαιωθεί και με το στόμα ομολογεί για να σωθεί (Ρωμ. 10:9,10).
Ο Σπορέας
Με το θέμα αυτό του σπορέα έχω ασχοληθεί πολλές φορές. Τόσο στο 13ο κεφάλαιο του Ματθαίου, όσο και στο 4ο κεφάλαιο του Μάρκου. Ποτέ όμως δεν πρέπει να μας κουράζει κάτι που το διαβάζουμε συχνά στη Γραφή. Φαίνεται πως ο μεγάλος Θεός κάποια πράγματα θέλει από μας. Ό άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει ότι η Γραφή είναι ένας κήπος γεμάτος από δέντρα με φρούτα. Κι ενώ νομίζουμε ότι μασάμε όλα τα φρούτα, γυρίζουμε πίσω και βλέπουμε ότι έμειναν ακόμα πάρα πολλά, πάνω στα δέντρα που δεν τα προσέξαμε. Κι όσο τα μαζεύουμε, τόσο πιο πολλά υπάρχουν ακόμα.
Και τώρα στο μάθημά μας. Η παραβολή του σπορέα αναφέρεται στις τέσσερις ομάδες ακροατών που βρίσκονται εκεί που κηρύττεται το Ευαγγέλιο. Η παραβολή του σπορέα που είναι ο Χριστός και του σπόρου που είναι ο Λόγος του Θεού, δεν είναι μόνο μια απλή προειδοποίηση αλλά και μια μεγάλη ενθάρρυνση. Εκείνος που κηρύττει, πρέπει να κηρύττει το Λόγο κι όχι δικά του λόγια ή ανθρώπινες επινοήσεις. Το κήρυγμα του λόγου έχει δύναμη. Έχει δύναμη Θεού για σωτηρία σ’ αυτόν που πιστεύει (Ρωμ. 1:16). Τι όμορφο πράγμα είναι αυτό για άντρες και γυναίκες, να κηρύττουν το Λόγο, που έχει τη δύναμη να λυτρώνει ψυχές! Ακόμα, ο Λόγος είναι το μόνο μέσο με το οποίο μπορούμε να αναγεννηθούμε (Α΄Πέτρου 1:23) και να σωθούμε (Ιωάν. 5:24).
Ας δώσουμε πολλή προσοχή στα λόγια που ακολουθούν. Η πρώτη κατηγορία αναφέρεται σ’ αυτούς που ακούν το Λόγο, αλλά δε δίνουν προσοχή. Τότε ο εχθρός της ψυχής έρχεται και μαζεύει το σπόρο από τις καρδιές τους για να μην πιστέψουν και σωθούν.
Η δεύτερη κατηγορία αναφέρεται σ’ αυτούς που δέχονται με χαρά το Λόγο, αλλά δε φαίνεται να καταλαβαίνουν τη χαμένη κατάστασή τους μπροστά στο Θεό. Δέχονται το ευαγγέλιο, αλλά γρήγορα βλέπουμε ότι δεν υπάρχει καμμιά ένδειξη που η συνείδησή τους να ασκήθηκε και να επανέφερε έστω και την πιο μικρή αλλαγή στη ζωή τους.
Η τρίτη κατηγορία αναφέρεται σ’ αυτούς που με ειλικρίνεια δέχτηκαν το Λόγο, αλλά οι φροντίδες του κόσμου αυτού φάνηκε γρήγορα ότι είχαν μια μεγαλύτερη θέση μέσα στη ζωή τους από κάθε τι το πνευματικό, κι έτσι ο σπόρος του Θεού δεν καρποφόρησε ποτέ μέσα τους.
Και τώρα ερχόμαστε στην τέταρτη κατηγορία, η οποία είναι αυτή που μας ενδιαφέρει. Η κατηγορία αυτή δείχνει την αληθινή κατάσταση του ανθρώπου μπροστά στο Θεό που ομολογεί την αμαρτωλότητά του και αναγνωρίζει την ενοχή του. Εμπιστευόμενος στο Χριστό, εισέρχεται στην ειρήνη Του, την ειρήνη που ζει καθαριζόμενος και αγιαζόμενος από το Λόγο του Θεού που ενεργεί μέσα του με την αλλαγή που βλέπουμε στη νέα ζωή του, τη ζωή της αναγέννησης. Ο σπόρος είναι ο ίδιος σε κάθε περίπτωση. Το μόνο που διαφέρει είναι η συμπεριφορά του ακροατή. Εκτός της αναγέννησης, βλέπουμε τον αγιασμό και την αγιότητα, δύο λέξεις με την ίδια ρίζα που είναι ο Χριστός. Ο αγιασμός ξεκινάει από τη στιγμή που ο άνθρωπος αρχίζει να αποβάλλει τις παλιές του συνήθειες και να εφαρμόζει το Λόγο του Θεού στη ζωή του, μέχρι τότε που θα βγάλει μπουμπούκι και θα ανθίσει σιγά – σιγά. Όταν το άνθος γίνει καρπός τότε φτάνει στην «αγιότητα» που μπορεί να δοξάζει το Θεό, το Δημιουργό των πάντων! Μια πορεία σταδιακή. Μια πορεία γεμάτη απ’ το μεγαλείο του Θεού!
Προσευχή:
Κύριε, άφησε το Λόγο Σου να κατεβεί στην καρδιά μου και να ελεηθώ με την ενέργεια του Πνεύματός Σου. Αγίασέ με με το λόγο της θείας Σου αλήθειας. Κάνε με ένα αγνό σκεύος. Το όνομά Σου θέλω να δοξάζεται μέσα από τη ζωή μου. Αμήν.
Η Συγχώρηση του Πατέρα
(Λουκά 15:11-32)
11 «Έπειτα τους είπε: «Κάποιος είχε δυο γιους. 12 Κι ο μικρότερος είπε στον πατέρα του: Πατέρα, δώσε μου το μερίδιό που μου αναλογεί από την περιουσία. Κι εκείνος τους μοίρασε την περιουσία. 13 Έτσι, προτού κιόλας περάσουν πολλές μέρες, τα μάζεψε όλα ο μικρότερος γιος κι έφυγε σε μια μακρινή χώρα, όπου και σκόρπισε την περιουσία του ζώντας μέσα στην ασωτία».
Ο μικρός γιος ζητάει το μερίδιο που του ανήκει πριν ο πατέρας πεθάνει. Θέλει να πάρει το μερίδιό του προκαταβολικά, θέλει να το πάρει και να πάει να διασκεδάσει. Ο πατέρας του του το παραχώρησε, μετά από λίγες μέρες ο νέος πήρε τις αποσκευές του μαζί με το μερίδιό του κι αναχώρησε για μια μακρινή χώρα. Ήθελε να είναι ανεξάρτητος. Αυτό είναι το πνεύμα του φυσικού ανθρώπου. Θέλει να ζει μακριά από το Θεό, δε θέλει να έχει κοινωνία μαζί Του. Η όλη εικόνα δείχνει ότι είναι πνευματικά τυφλός. Τα μάτια της ψυχής του χρειάζεται να ανοίξουν. Περιφέρεται στο σκοτάδι.
14 Κι αφού πια τα είχε ξοδέψει όλα, ξέσπασε μεγάλη πείνα στη χώρα εκείνη, οπότε άρχισε αυτός να στερείται. 15 Πήγε τότε και έθεσε τον εαυτό του στην υπηρεσία ενός από τους πολίτες της χώρας εκείνης, κι εκείνος τον έστειλε στα χωράφια του να βόσκει χοίρους. 16 Κατάντησε έτσι να λαχταρά να ικανοποιήσει το στομάχι του με τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι, μα κανένας δεν του έδινε. 17 Ξανάρθε τότε στα λογικά του και είπε: Πόσοι μισθωτοί του πατέρα μου κερδίζουν περισσότερο ψωμί απ’ ό,τι χρειάζονται κι εγώ χάνομαι εδώ από την πείνα!»
Αυτός άρχισε να στερείται, κι αυτό τον ανάγκασε να πιάσει δουλειά σ’ ένα χοιροστάσιο. Ζούσε ανάμεσα στα ακάθαρτα ζώα, όταν κάποια στιγμή κατάλαβε την αφροσύνη και αχαριστία που τον διέκρινε. Ποτέ δε θα μπορούσε να εξοικειωθεί με τα ζώα. Ήταν άνθρωπος πλασμένος σύμφωνα με την εικόνα του Θεού και τίποτα δε θα μπορούσε να τον ικανοποιήσει, εκτός από το Θεό. Είναι αδύνατο για μας που έχουμε δημιουργηθεί για την αιωνιότητα να βρούμε κάτι μέσα στα πράγματα του κόσμου αυτού που θα μπορούσε ποτέ να ικανοποιήσει την ψυχή μας. Μια μέρα μέσα στην απελπισία του, συνήλθε. Άρχισε να σκέφτεται. Κι όταν ο άνθρωπος ξυπνήσει και συνέλθει από τη φοβερή κατάσταση που ο εχθρός της ψυχής τον έχει οδηγήσει, τότε ο εχθρός παύει να διασκεδάζει μαζί του κι ο πεσμένος αμαρτωλός βρίσκεται στο δρόμο της σωτηρίας.
18 «Θα σηκωθώ λοιπόν και θα πάω στον πατέρα μου και θα του πω: «Πατέρα, αμάρτησα τόσο εναντίον σου όσο και εναντίον του ουρανού. 19 Δεν είμαι άξιος να ονομάζομαι γιος σου, κάνε με σαν έναν από τους μισθωτούς σου».
Φίλη ψυχή, αν δεν έχεις ανοίξει την καρδιά σου στο Χριστό, αυτή είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να το αποφασίσεις, και να πεις κι εσύ, «θα σηκωθώ και θα πάω στον πατέρα μου. Θα γυρίσω κοντά στο Θεό και θα Του πω ότι αμάρτησα». Στην Α΄επιστολή του Ιωάννη 1:9 διαβάζουμε: «αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, Αυτός είναι πιστός στο Λόγο Του και είναι δίκαιος, ώστε να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες μας και να μας καθαρίσει από κάθε αδικία». Ας εξετάσουμε προσεκτικά το εδάφιο αυτό να δούμε τι λέει. «Ομολογώ», ομού= μαζί και λέγω. Το ρήμα ομολογώ θα πει αναγνωρίζω σε συμφωνία με άλλον δηλ. το Άγιο Πνεύμα. Προϋποθέτει συναίσθηση και καταδίκη για την αμαρτία. Η πτώση του ρήματος δηλώνει ότι κάθε φορά που νιώθουμε τις αμαρτίες μας και τις ομολογούμε, μας δίνεται συγχώρηση. Το «πιστός» εννοεί ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε το Χριστό που έχει τη δύναμη να μας συγχωρεί κάθε φορά που Του το ζητάμε. Δεν είναι μόνο πιστός αλλά και δίκαιος, εκπληρώνοντας τη διακηρυγμένη υπόσχεσή Του. Από την άλλη πλευρά, αν δεν ομολογούμε τις αμαρτίες μας, είναι μέσα στη δικαιοσύνη Του, να μη μας συγχωρήσει, όπως ένας δίκαιος δικαστής δε θα μπορούσε να αφήσει ένα εγκληματία ελεύθερο.
Ο άσωτος, νιώθοντας την αναξιότητά του, είχε αποφασίσει μέσα στην καρδιά του, τι ακριβώς να πει. Θα πήγαινε να πει στον Πατέρα του ότι ήταν ανάξιος να λέγεται γιος του και να του ζητήσει να τον προσλάβει στη δουλειά του, σαν ένα από τους μισθωτούς του. Βλέπουμε όμως ότι, όταν πλησίασε τον πατέρα του, δε χρειάστηκε να πει όλα αυτά που σκέφτηκε.
20 «Έτσι σηκώθηκε και ξεκίνησε να πάει στον πατέρα του. Κι ενώ βρισκόταν ακόμα μακριά, τον ειδε ο πατέρας του και τον σπλαχνίστηκε κι έτρεξε και τον άρπαξε στην αγαλιά του και τον γέμισε με φιλιά. 21 Του είπε τότε ο γιος: «Πατέρα, αμάρτησα τόσο εναντίον του ουρανού όσο και εναντίον σου και δεν είμαι πια άξιος να ονομάζομαι γιος σου». 22 Μα ο πατέρας είπε στους δούλους του: «Φέρτε την καλύτερη στολή και ντύστε τον, και δώστε του δαχτυλίδι για το χέρι του και υποδήματα για τα πόδια του».
Ο πατέρας δεν περίμενε το παιδί του να φτάσει κοντά στο σπίτι, αλλά, όταν τον αναγνώρισε από μακριά, είπε: «Να το παιδί μου! Τον περιμένω τόσον καιρό!» Τι όμορφη σκηνή είναι αυτή καθώς ο Ιησούς μας την παρουσιάζει. Εικονίζει τον Πατέρα Θεό. Όταν ο αμαρτωλός γυρίζει κοντά Του, ο Θεός είναι εκεί να τον συναντήσει και να τον καλωσορίσει. Ο νέος άρχισε να απολογείται. Δεν πρόλαβε να πει τίποτε άλλο, όπως είχε σκεφτεί να του πει να τον δεχτεί σαν ένα από τους δούλους του. Ο πατέρας είχε πολλούς δούλους δε χρειαζόταν άλλους. Ήταν ο γιος που καλωσόριζε! Είπε τότε στους δούλους του, «φέρτε την καλύτερη στολή και ντύστε τον». Για μας η ενδυμασία είναι ο Χριστός. «Δώστε δαχτυλίδι για το χέρι του». Το δαχτυλίδι δείχνει την αιώνια στοργή. «Και υποδήματα στα πόδια του». Οι δούλοι πήγαιναν ξυπόλητοι, ενώ οι γιοι φορούσαν παπούτσια.
23 «Φέρτε επίσης το καλοθρεμμένο μοσχάρι και σφάξτε το για να φάμε και να ευφρανθούμε, 24 γιατί αυτός εδώ ο γιος μου νεκρός ήταν και ξανάζησε, χαμένος ήταν και βρέθηκε. Κι άρχισαν να ευφραίνονται».
Στο σπίτι εκείνο η γιορτή τέλειωσε. Αλλά όταν ο Πατέρας κερδίσει έναν αμαρτωλό, λέει: «Αυτός είναι ο γιος μου, ήταν χαμένος και τώρα βρέθηκε». Και εισέρχονται σε κοινωνία που η ευθυμία της δεν έχει τέλος!
Ο μεγαλύτερος γιος ήταν στο χωράφι. Ήταν σαν τους Φαρισαίους. Δε θα τολμούσε να πει ότι δεν είχε σωθεί αλλά δε μπορούσε και να φανταστεί ότι ήταν χαμένος.
25 «Στο μεταξύ ο μεγαλύτερος γιος ήταν στο χωράφι. Καθώς λοιπόν πλησίασε στο σπίτι την ώρα που επέστρεφε, άκουσε μουσική και χορούς. 26 Φώναξε τότε έναν από τους υπηρέτες και ρωτούσε να μάθει τι σημαίνουν όλ’ αυτά. 27 Κι εκείνος είπε: Επέστρεψε ο αδελφός σου και ο πατέρας σου έσφαξε το καλοθρεμμένο μοσχάρι, επειδή ξανάρθε πίσω σ’ αυτόν υγιής. 28 Οργίστηκε τότε εκείνος και δεν ήθελε να μπει μέσα. Βγήκε λοιπόν έξω ο πατέρας του και τον παρακαλούσε, 29 μα εκείνος αποκρίθηκε στον πατέρα του και του είπε: Τόσα χρόνια τώρα εργάζομαι για σένα και ποτέ δεν παραμέλησα κάποια εντολή σου. Κι όμως σ’ εμένα δεν έδωσες ποτέ ούτε ένα κατσίκι για να διασκεδάσω με τους φίλους μου. 30 Μα σαν ήρθε ο γιος σου αυτός, που κατέφαγε όλο το βιος σου με πόρνες, έσφαξες για χάρη του το καλοθρεμμένο μοσχάρι. 31 Τότε εκείνος του είπε: «Παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου και όλα όσα έχω εγώ δικά σου είναι. 32 Μα να γιορτάσουμε έπρεπε και να χαρούμε, γιατί ο αδελφός σου αυτός νεκρός ήταν κι αναστήθηκε, κι ήταν χαμένος και βρέθηκε».
Ο μεγαλύτερος αδελφός προκειμένου να χαρεί και να πει, ας πάω να τον δω και να χαρώ μαζί του, οργίστηκε. Οργίστηκε και δεν ήθελε να μπει μέσα στο σπίτι. Τότε βγήκε έξω ο πατέρας του και τον παρακαλούσε. Θεωρούσε πως αυτό που έκανε ο πατέρας του ήταν υποτιμητικό να περιποιείται το μικρότερο αδελφό, ύστερα από ό,τι είχε κάνει. Εδώ δείχνει το μεγαλύτερο αδελφό που αντιπροσωπεύει το Φαρισαίο που δε θέλει καν να σκέπτεται ότι ο μικρότερος αδελφός του, ο εθνικός, θα μπορούσε να πάρει μέρος στα προνόμια που ο Θεός αρχικά είχε δώσει σ’ αυτούς. Ήταν σαν αυτούς που έλεγαν για το Χριστό, «ο άνθρωπος αυτός δέχεται αμαρτωλούς και τρώει μ’ αυτούς». Και είπε στον πατέρα του, «τόσα χρόνια εργάζομαι για σένα και ποτέ δεν παραμέλησα καμιά εντολή σου. Κι όμως σε μένα δεν έδωσες ποτέ ούτε ένα κατσίκι για να διασκεδάσω με τους φίλους μου». Φαίνεται ότι δεν υπήρχε αγάπη μέσα του. Γιατί αν υπήρχε θα προσευχόταν να γυρίσει ο αδελφός του στο σπίτι. Δε θα έλεγε μάλιστα ο γιος σου αλλά ο αδελφός μου. Ο πατέρας του είπε, «εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου και όλα όσα έχω είναι και δικά σου». Στο χέρι του ήταν να οικειοποιηθεί και να απολαύσει τα πάντα αν επιθυμούσε. Και τελευταία, ο πατέρας του, του υπενθυμίζει εκείνο που είχε παραβλέψει, «έπρεπε να γιορτάσουμε και να χαρούμε, γιατί ο αδελφός σου αυτός ήταν νεκρός και αναστήθηκε, κι ήταν χαμένος και βρέθηκε». Εκείνοι που τηρούν το νόμο κατά γράμμα, δε μπορούν να καταλάβουν τη χάρη του Θεού. Είναι απολύτως ξένη γι αυτούς.
Σημείωση: επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω κάτι που ίσως να μην προσέξατε. Σ’ ένα σημείο της Γραφής διαβάζουμε: «Έχετε γευτεί τη χάρη του Θεού». Στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε αν το στίγμα στο τέλος της πρότασης θα έπρεπε να είναι τελεία, θαυμαστικό ή ερωτηματικό. Αυτό ο Θεός το αφήνει να το βάλεις εσύ. Και αυτό, για να θυμάσαι, πως όποιο στίγμα βάλεις, είναι εκείνο που βρίσκεται μέσα στην καρδιά σου.
Προσευχή:
Κύριε Ιησού Χριστέ, Σε παρακαλώ βοήθησέ με να κάνω καλή χρήση πάνω σε ό,τι μου έχεις εμπιστευτεί, στο όνομά Σου το άγιο το ζητώ, Κύριε, Αμήν.
Σωτηρία
(Λουκ. 19:1-10)
Η σωτηρία του Ζακχαίου
1 «Μπήκε κατόπιν στην Ιεριχώ και περνούσε μέσα απ’ αυτήν. 2 Εκεί λοιπόν εμφανίστηκε κάποιος, που ονομαζόταν Ζακχαίος – ο οποίος ήταν προϊστάμενος των τελωνών και ήταν πλούσιος – 3 και προσπαθούσε να δει ποιος είναι ο Ιησούς αλλά δε μπορούσε εξαιτίας του πλήθους γιατί ήταν κοντός στο ανάστημα. 4 Τους προσπέρασε τότε τρέχοντας μπροστά κι ανέβηκε σε μια συκομουριά για να Τον δει, επειδή από εκείνο το δρόμο θα περνούσε ο Ιησούς. 5 Μόλις λοιπόν έφτασε ο Ιησούς στο μέρος εκείνο, κοίταξε προς τα πάνω, τον είδε και του είπε: «Ζακχαίε, βιάσου να κατεβείς, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου». 6 Βιαστικά τότε κατέβηκε και τον υποδέχτηκε με χαρά. 7 Όλοι οι άλλοι, όμως, όταν το είδαν αυτό, γόγγυζαν λέγοντας πως σ’ ενός αμαρτωλού το σπίτι μπήκε να μείνει. 8 Σηκώθηκε όρθιος τότε ο Ζακχαίος και είπε στον Κύριο: «Κύριε, να! Από τώρα τα μισά από τα υπάρχοντά μου τα προσφέρω στους φτωχούς. Κι αν από κάποιον πήρα κάτι με τρόπο εκβιαστικό, του το επιστρέφω στο τετραπλάσιο».
Το περιστατικό αυτό του Ζακχαίου αναφέρεται μόνο στο ευαγγέλιο του Λουκά. Το κεφάλαιο αυτό έρχεται να μας πει ξεκάθαρα ότι η σωτηρία του Θεού είναι για όλους. Ότι τα πάντα είναι δυνατά στο Θεό. Ότι η πόρτα της ελπίδας να σωθούμε, που μας αποκαλύπτει το Ευαγγέλιο, παραμένει ανοιχτή κι ότι μετάνοια και πίστη είναι το σύνθημα της εισόδου στον ουρανό.
Ο Ζακχαίος, με την ιστορία του οποίου αρχίζει το 19ο κεφάλαιο, ήταν αρχιτελώνης και πάρα πολύ πλούσιος. Οι τελώνες ήταν μισητοί. Χρέωναν το λαό ό,τι ήθελαν. Πρώτα για φόρο στους Ρωμαίους κι έπειτα για δική τους χρήση. Κανείς δεν ήξερε τι φόρο θα έπρεπε να πληρώσει. Όλα ήταν στην κρίση των τελωνών. Ο Ζακχαίος δεν ήταν ένας απλός τελώνης, αλλά αρχηγός των τελωνών και πλούσιος από τα έσοδα της δουλειάς του.
Ο Ζακχαίος θα πρέπει νε είχε ακούσει για τον Ιησού και πιθανόν ότι Αυτός θα πρέπει να ήταν ο υποσχόμενος Μεσσίας που περίμεναν να τους ελευθερώσει από το Ρωμαϊκό ζυγό που θα έφτιαχνε ξανά το βασίλειο του Ισραήλ και θα ξανάφερνε τους Ισραηλίτες πίσω στο δρόμο του Θεού. Η ιδέα αυτή φαίνεται ότι του γέννησε την περιέργεια να δει τον Ιησού. Ήταν κοντός στο ανάστημα και το πλήθος των ανθρώπων που είχε συγκεντρωθεί τον εμπόδιζε να έχει καλή ορατότητα. Έτσι έτρεξε μπροστά κι ανέβηκε επάνω σε μια συκομουριά. Ο Ιησούς περνώντας από κει τον είδε και του φώναξε, «Ζακχαίε, βιάσου να κατεβείς, γιατί σήμερα πρέπει να μείνω στο σπίτι σου». Κανένας δεν είχε αρνηθεί να φιλοξενήσει τον Κύριό μας. Ο Ζακχαίος κατέβηκε βιαστικά και δέχτηκε τον Ιησού με χαρά. Όταν οι άνθρωποι είδαν το Ζακχαίο που δεν ήταν μόνο αρχιτελώνης αλλά και αμαρτωλός, άρχισαν να μουρμουρίζουν. Δεν τους άρεσε να δουν τον Ιησού να τρώει στο σπίτι του Ζακχαίου, ενός ανθρώπου που οι περισσότεροι μισούσαν και μάλιστα τον θεωρούσαν και προδότη. Ο Ιησούς από την άλλη δε γνώριζε μόνο το όνομά του αλλά και την καρδιά του. Έτσι μέσα στο σπίτι του Ζακχαίου και την ώρα του φαγητού, φαίνεται ότι ο Ιησούς του μίλησε πως πρέπει να μετανοήσει και να πάρει την πρέπουσα θέση ενώπιον του Θεού. Εκεί που η ψυχή του τελώνη ήρθε σ’ επαφή με τον Κύριο, φαίνεται ότι το έργο του Θεού τελείωσε. Δεν υπάρχουν μεσάζοντες. Το έργο της σωτηρίας γίνεται μεταξύ Κυρίου και μετανοημένης ψυχής.Τώρα οι Φαρισαίοι γνώριζαν ότι ο Ζακχαίος ήταν αμαρτωλός, αλλά για τον εαυτό τους πίστευαν ότι ήταν δίκαιοι και δε μπορούσαν καν να σκεφτούν ότι ήταν αμαρτωλοί και χρειάζονταν Σωτήρα. Πόσο λυπηρό! Αυτό συμβαίνει σε όλα τα θρησκεύματα. Αυτή είναι η διαφορά του θρησκευόμενου από το χριστιανό. Γι αυτό, φίλη ψυχή, σε προτρέπω να προσέξεις γιατί όλοι είμαστε αμαρτωλοί και χρειαζόμαστε Σωτήρα. «Δεν υπάρχει άνθρωπος που να κάνει το καλό και να μην αμαρτάνει».
Ο φτωχός εκείνος αμαρτωλός είχε καταλάβει ότι η ύλη τον είχε σπρώξει να γίνει τόσο υποκριτής. Τώρα όμως που πήρε τη χάρη του Θεού, σηκώνεται όρθιος κι ομολογεί δημόσια την αλλαγή του και το νέο τρόπο ζωής που πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Όχι μόνο να συμφιλιωθεί με τους ανθρώπους που είχε βλάψει, αλλά να δώσει πίσω τα χρήματα από όσους τα είχε πάρει στο τετραπλάσιο και να βοηθήσει το φτωχό και ταλαιπωρημένο συνάνθρωπό του.
9 «Τότε ο Ιησούς του είπε: «Σήμερα συντελέστηκε σωτηρία στο σπίτι αυτό, καθότι γιος του Αβραάμ είναι κι αυτός. 10 Γιατί ο Γιος του Ανθρώπου ήρθε να αναζητήσει και να σώσει το χαμένο».
Και αυτό όχι γιατί προσφέρεται να ξαναδώσει στο τετραπλάσιο όσα είχε κλέψει, ούτε γιατί θα βοηθούσε τους φτωχούς, όχι. Ας προσέξουμε γιατί έγινε σωτηρία.
«Σήμερα έγινε σωτηρία στο σπίτι αυτό, γιατί αυτός είναι γιος του Αβραάμ». Η Γραφή μας λέει ότι όλοι όσοι έχουν πίστη, είναι ευλογημένοι μαζί με τον πιστό Αβραάμ. Ο μισητός λοιπόν από όλους τους ανθρώπους τελώνης είχε πραγματική πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό, γιατί Τον είχε αναγνωρίσει ως Γιο του Θεού και Σωτήρα του. Κατά συνέπεια σωτηρία είχε έρθει στο σπίτι του. Η Χάρη τον είχε σώσει και αλλάξει. Τον είχε κάνει νέο πλάσμα.
Η αποστολή του Κυρίου ήταν να βρει και να σώσει το απολωλός. Η αποστολή του είναι ακόμα η ίδια. Δεν άλλαξε. Μεσιτεύει για όλους μας στα δεξιά του Θεού και σε περιμένει να πας ενώπιόν Του μετανοημένος. Θέλει να σε σώσει. Δώσε Του κι εσύ την ευκαιρία, γιατί αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά.
Τετέλεσται
(Ιωάν. 19:30)
«Τετέλεσται». Αξίζει να δώσουμε πολλή προσοχή στη λέξη αυτή που ο Κύριος μεταχειρίζεται, γιατί μας λέει ότι η σωτηρία μας επετεύχθη πλήρως με το θάνατό Του. Η ανάστασή Του δεν είναι ανεξάρτητη απ’ το θάνατό Του, αλλά ο Χριστός σκοπεύει να κρατήσει την πίστη μας στραμμένη μόνο στον εαυτό Του και να μην της επιτρέψει να παρεκκλίνει προς καμία άλλη κατεύθυνση. Η έννοια, κατά συνέπεια, είναι ότι όλα όσα προσφέρονται για τη σωτηρία του ανθρώπου, είναι στο Χριστό, και δεν πρέπει να τα αναζητούμε κάπου αλλού.
«Τετέλεσται». Αυτή ήταν η κραυγή του θριάμβου. Είχε τελειώσει το έργο που ο Πατέρας Του είχε αναθέσει. Είχε δοξάσει το Θεό πλήρως στο χώρο που τόσο φοβερά είχε υποτιμηθεί, και τώρα, αφού το έργο τελείωσε, ο Θεός μπορεί «να είναι δίκαιος και να δικαιώσει εκείνον που πιστεύει στον Ιησού».
Έτσι το μήνυμα που στέλνεται έξω σήμερα, είναι το εξής: «Το έργο που σώζει, είναι πλήρως τελειωμένο! Ο Ιησούς το τελείωσε επάνω στο σταυρό». Όταν ο Ιησούς διευθέτησε το θέμα της αμαρτίας, έγειρε το κεφάλι Του και παρέδωσε το πνεύμα Του. Αυτό δείχνει ότι ο θάνατός Του ήταν εθελούσιος. Αυτός αποφάσισε το χρόνο του θανάτου Του. Με πλήρη έλεγχο πάνω στις ικανότητές Του, άφησε το πνεύμα Του –μια ενέργεια που κανείς δε θα μπορούσε να πραγματοποιήσει. Ας είναι ευλογημένο το όνομά Του.
Υιοθεσία
Ο απόστολος των εθνών, Παύλος, μας κάνει μια νέα αποκάλυψη που μας δίνει απέραντη ανακούφιση. Η αποκάλυψη αυτή αναφέρεται στην προσάρτηση της υιοθεσίας μας απ’ το Θεό με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που κάνει όλους τους πιστούς (= αγίους) που συμπάσχουν με το Χριστό, κληρονόμους του Θεού και συγκληρονόμους του Ιησού Χριστού.
Στην προς Ρωμαίους κεφάλαιο 8 μας λέει: «Όσοι οδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού, αυτοί είναι γιοι του Θεού. Γιατί δε λάβαμε πνεύμα που να μας κάνει δούλους ώστε νάχουμε φόβο, αλλά λάβαμε Πνεύμα που μας χαρίζει υιοθεσία, χάρη στο Οποίο αποκαλούμε το Θεό Πατέρα. Αυτό το Πνεύμα, μαζί με το δικό μας, δίνει τη μαρτυρία Του ότι είμαστε παιδιά του Θεού. Και αφού είμαστε παιδιά Του, είμαστε και κληρονόμοι Του. Μάλιστα, κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού στη δόξα.» Είμαστε παιδιά απ’ τη γέννηση αλλά γιοι με υιοθεσία. Η υιοθεσία μας αυτή δεν έχει ολοκληρωθεί. Αυτό θα γίνει με την τελική αποκατάστασή μας, όταν τα σώματά μας απολυτρωθούν κατά την επάνοδο του Κυρίου μας.
Ας γυρίσουμε λίγο στην ιστορία να δούμε το θέμα μας από μια πρακτικότερη θέση. Όταν ένας Ρωμαίος πατέρας αναγνώριζε νόμιμα στο δικαστήριο ή και σε μια επίσημη εκδήλωση το παιδί του σα γιο του και κληρονόμο του, η γιορτή αυτή λεγόταν «υιοθεσία.» Μόνον οι υιοθετημένοι αναγνωρίζονταν ως γιοι. Έτσι κι εμείς που έχουμε γεννηθεί από το Λόγο Του (Α΄ Πέτρου 1:23) είμαστε παιδιά Του, όπως ήταν όλοι οι πιστοί από την εποχή του Άβελ κι εντεύθεν. Όταν όμως το Πνεύμα του Θεού άρχισε να ενοικεί μέσα στις καρδιές μας και να μας καθοδηγεί, υιοθετηθήκαμε! Γίναμε γιοι Του και κληρονόμοι Του!
Και για να ολοκληρώσουμε το μάθημά μας, ας πάμε στην προς Γαλάτας κεφάλαιο 4:12 «Για όσον καιρό ένας κληρονόμος είναι ανήλικος, δε διαφέρει από έναν δούλο, παρόλο που είναι κύριος όλων. Απεναντίας, βρίσκεται κάτω από την επίβλεψη επιτρόπων και διαχειριστών, μέχρι τότε που θα συμπληρωθεί η προθεσμία την οποία όρισε ο πατέρας του.» Ο χρόνος αυτός είναι για τη διαπαιδαγώγηση και προετοιμασία του παιδιού για την κληρονομιά. Είναι ο χρόνος που απαιτείται για τη διαπαιδαγώγηση και αύξηση σε όλα τα νήπια που ανήκουν στο Χριστό σε άντρα που έχει σταυρώσει την παλιά του φύση με τα πάθη και τις επιθυμίες της και οδηγείται απ’ το Πνεύμα Του. Σε άντρα αποδεσμευμένο απ’ την κυριαρχία του νόμου και των παραδόσεων, σφραγισμένο με το Πνεύμα του Γιου Του που μπορεί να φωνάζει: «Αββά, Πατέρα μου!» Και να απολαμβάνει από σήμερα τη ζωή που απολαμβάνουν οι άγγελοι στον ουρανό!!!
Φως
Ο Χριστός, το φεγγάρι και ο Άνθρωπος
Τι είναι εκείνο που σε κάνει
Να θαυμάζεις το φεγγάρι
Και η σκέψη να σε φέρνει
Έξω στ’ ουρανού τη φτέρνη;
Αν το φως του το κρατούσε
Θάταν κάτι απατηλό
Να κοιτάμε τη θωριά του
Εκεί ψηλά στον ουρανό.
Τι αφίλαυτο που είναι
Φως να παίρνει από τον ήλιο
Και να σπάζει το σκοτάδι
Δίνοντας όλο τ’ αντήλιο !!!
Φως, μπορείς και συ να πάρεις
Δωρεάν απ’ το Χριστό μας
Και να δίνεις και στους άλλους
Όπως κάνει το φεγγάρι, κι ο καλός Δημιουργός μας.
Χάρη
Πριν λίγα χρόνια, με πήρε στο τηλέφωνο ένας παλιός μαθητής μου – καθηγητής τώρα – και με ρώτησε αν θα ήθελα να μιλήσω στην τάξη του γύρω απ’ το θέμα που σπουδάζω. Η απάντησή μου ήταν θετική. Εντάξει, μου είπε, θα σε πάρω ξανά να κανονίσουμε ημέρα και ώρα. Αμέσως το έβαλα σε προσευχή. Θέλω τα πάντα να γίνονται στη ζωή μου με την οδηγία κι επίβλεψη του Αγίου Πνεύματος. Έτσι και έγινε. Όταν με φώναξε, ήμουν πανέτοιμος. Μπήκα στην τάξη που δίδασκε κι αφού με σύστησε στους μαθητές του, μου είπε ότι το θέμα ήταν «η χάρη του Θεού.» Όταν άκουσα το θέμα, ένιωσα πολύ όμορφα. Ευχαρίστησα το Θεό και άρχισα την ομιλία.
«Η Ελλάδα, όπως πολλοί θα γνωρίζετε, τη δεκαετία του 1940 είχε εμφύλιο πόλεμο. Η αιτία να φτάσουν τα πράγματα ως εκεί ήταν γιατί πολλοί άνθρωποι ήταν δυσαρεστημένοι με το πολίτευμα της χώρας. Έτσι επαναστάτησαν. Πήραν όπλα και βγήκαν στο κλαρί. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι χάθηκαν. Πολλοί διανοούμενοι ενδιαφέρθηκαν να σταματήσει το κακό, αλλά οι προσπάθειές τους απέβησαν μάταιες.
Μια μέρα ο βασιλιάς, απ’ του οποίου τη σκέψη δεν έφυγε ποτέ ο λαός του, έβγαλε ένα διάταγμα. Έστειλε το μονογενή του γιο από πόλη σε πόλη να αναγγείλει ότι δόθηκε «χάρη»: Ότι, όποιος από αυτούς που είχαν παραβιάσει το νόμο, μετανοούσε και ζητούσε συγχώρηση, θα του δινόταν «χάρη». Θα του δινόταν πλήρης άφεση αμαρτιών και θα μπορούσε να ζει και να κινείται ελεύθερα μέσα στο χώρο που έμενε πριν, στο χώρο της βασιλείας του.
Όσοι απ’ αυτούς μετανόησαν και ζήτησαν συγχώρηση, αφέθησαν ελεύθεροι. Οι άλλοι που ποτέ δε μετανόησαν, καταδικάστηκαν.
Το ίδιο ακριβώς έγινε με τον Πατέρα Θεό. Όταν είδε ότι η αμαρτία είχε απλώσει τα πλοκάμια της και διαφθείρει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, έστειλε το Μονογενή (το μόνο απ’ το γένος του Θεού) Γιο Του να σώσει τον κόσμο.
Η καταδεκτικότητα του Γιου να πάρει ανθρώπινη σάρκα και η άψογη ζωή Του να μας δείξει το δρόμο επιστροφής στον Πατέρα – με τον Οποίο είχαμε χάσει κάθε επαφή απ’ τη στιγμή που παρακούσαμε το Λόγο Του – η θυσία της Αγάπης Του, και η εκπλήρωση της υπόσχεσής Του να στείλει τον Παράκλητο, ανοίγει διάπλατα το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Αρκεί να μετανοήσουμε ειλικρινά και να ζητήσουμε συγχώρηση. Οι οδηγίες Του είναι όλες γραμμένες μέσα στο ευλογημένο εκείνο Βιβλίο που λέγεται Ευαγγέλιο, και η πρόσκλησή Του παραμένει ακόμα ανοιχτή. Ας την ακούσουμε: «Ελάτε σε Μένα όλοι εσείς που είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι, κι Εγώ θα σας δώσω ανάπαυση – αγαλλίαση, ειρήνη (Ματθ. 11:28). Δε χρειάζονται θυσίες και τελετουργίες να πάμε κοντά Του. Η δική Του θυσία είναι αρκετή. Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ ότι η Θυσία του Γιου να γίνει ο Ίδιος αμαρτία για να δικαιωθούμε εμείς, φαίνεται στην Ανάσταση του Γιου που ικανοποίησε τον Πατέρα κι έδωσε άφεση αμαρτιών σε όλους όσους Τον δέχτηκαν και πίστεψαν στο όνομά Του (Ιωάν. 1:12).
Δεν υπάρχει πλέον καμιά κατάκριση για εκείνους που ανήκουν στο Χριστό, (Ρωμ. 8:1). Βρισκόμαστε στην εκκλησιαστική περίοδο της Χάριτος. Ας το προσέξουμε. Η επιλογή είναι δική μας.
Ψαράς ανθρώπων…
Είσαι παιδί και πίσω από τα μάτια σου
Διακρίνω κάτι που το λένε αλήθεια,
Κι όταν μ΄αγάπη σου μιλάω για το Χριστό,
Θέλω από μόνο σου να ρθεις μέσα στα δίχτυα.
Τάχω ριγμένα στα ρηχά νερά
Και περιμένω προσευχόμενος για νάρθεις,
Να βρεις το μεγαλείο στο Χριστό,
Που κέρδισε για σένανε στου Γολγοθά τη μάχη.
Προτροπή
Θέλει να ακούσει από τα χείλη σου:
«Να ομολογήσεις ότι είναι ο Κύριός σου,
ότι για σένα το απολωλός σταυρώθηκε,
Και να πιστέψεις ότι είναι ο Θεός σου.»
Ωμέγα
«Εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα, λέει Κύριος ο Θεός, Αυτός που υπάρχει, που υπήρχε και που είναι να έρθει» (Αποκ. 1:8)
«Εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα». Από το αλφαβητάρι βγαίνει ο λόγος, και ο Ιησούς Χριστός καλείται «ο Λόγος του Θεού», η έκφραση των χειλέων του Θεού – η πλήρης αποκάλυψη του Θεού. Αυτός είναι το Άλφα και το Ωμέγα και όλα τα γράμματα στο ενδιάμεσο. Εάν θέλεις να πλησιάσεις το Θεό, ο μόνος τρόπος είναι μέσω του ομιλητή Του, του Ιησού Χριστού.
Ο Ιησούς Χριστός είναι η αρχή και το τέλος. Η αρχή έχει εκπληρωθεί αλλά το τέλος είναι να έρθει. Μια μέρα κι αυτό θα ολοκληρωθεί.
«Η αρχή και το τέλος» αναφέρεται στην αιώνια ζωή του Γιου και την αμεταβλησία Του. Σχετικά με αυτό, ο απόστολος Παύλος γράφει στην προς Εβραίους 13:8 : «Ο Ιησούς είναι ο ίδιος χθες, σήμερα και στους αιώνες». Εδώ αναφέρεται στην ιδιότητά Του. Ότι δεν αλλάζει. Ότι είναι αμετάβλητος.
«Λέει ο Κύριος». Αυτή είναι μια βεβαίωση της Θεότητας του Ιησού Χριστού.
«Αυτός που υπάρχει». Αναφέρεται στο παρόν, στο δοξασμένο Χριστό.
«Αυτός που υπήρχε». Αναφέρεται στο παρελθόν, την πρώτη έλευση του Ιησού Χριστού ως Σωτήρα.
«Αυτός που είναι θα έρθει». Αναφέρεται σε μέλλοντα χρόνο και στη Δεύτερη Έλευσή Του, ως Κυρίαρχος πάνω στη γη.
Είθε οι καρδιές όλων μας να ενοικούνται από την ευλογημένη εκείνη Ελπίδα της επιστροφής Του.