Το «Αλίμονο στους νέους» είναι μία από τις κλασικές ταινίες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου. Πρόκειται για μία διασκευή τού μύθου του Φάουστ επεξεργασμένη από τον Σακελάριο και ερμηνευμένη από τον απολαυστικό Δημήτρη Χορν. Πρέπει να πω ότι αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τον τρόπο με τον οποίο στην πατρίδα μας εμείς οι μεγάλοι αντιμετωπίζουμε τους νέους. Σκεφτόμαστε, τα καημένα τα παιδιά μας που οι συνθήκες είναι σήμερα δύσκολες και που οι απαιτήσεις είναι πολλές και στην κοινωνία και σε κάθε άλλο τομέα της ζωής. Κοντολογίς τους λυπόμαστε και τους αντιμετωπίζουμε με μία διάθεση σχεδόν απολογητική. Η εξήγηση αυτής της στάσης ίσως να μπορεί να εντοπιστεί στο βάθος της ψυχής μας, εκεί που συνήθως κατοικούν οι ενοχές και οι τύψεις για τα λάθη μας και τις ελλείψεις μας. Δίπλα σε αυτό πρέπει οπωσδήποτε να μπει και ο υστερικός υπερπροστατευτισμός μας, που μερικές φορές είναι για γέλια ενώ τις περισσότερες για κλάματα. Με αυτά τα ψυχικά υλικά φτιάξαμε μια κοινωνία που μονότονα λέει «άστα τα παιδιά, δείξε κατανόηση, μην τα πιέζεις». Ε, λοιπόν, πιστεύω ότι αυτό είναι λάθος. Λάθος και από λογικής αλλά και από θεολογικής άποψης.
Ξεκινώ με την λογική. Είναι δυνατόν να λέμε ότι η σημερινή γενιά έχει να αντιμετωπίσει προκλήσεις δυσκολότερες από αυτές της γενιάς του πολέμου του ’40 ή της κατοχής; Η κάθε γενιά αντιμετωπίζει προκλήσεις. Μπορεί αυτές να αλλάζουν από εποχή σε εποχή είναι όμως πάντα, είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο, παρούσες και πιεστικές. Σίγουρα ο σύγχρονος νέος που λόγω ανεργίας σκέφτεται να μεταναστεύσει αξίζει της συμπάθειάς μας αλλά ας μην ξεχνούμε τις γενιές των νέων και μεγαλυτέρων που σε άλλες εποχές (όχι τόσο μακρινές) έπαιρναν το καράβι και πήγαιναν στο πουθενά για να ξεκινήσουν από το μηδέν. Σήμερα οι νέοι μας αν χρειαστεί να φύγουν θα πάνε με τα μεταπτυχιακά τους και τις γλώσσες τους για να εργαστούν σε πολύ καλύτερες συνθήκες επικοινωνώντας όποτε θέλουν με την πατρίδα από το skype.
Αυτή όμως η στάση που αντιμετωπίζει με αυτή την άνευρη λύπηση τους νέους δεν στέκει και θεολογικά. Το βιβλίο των Αριθμών στην Παλαιά Διαθήκη απωθεί πολλούς και αυτό είναι κατανοητό. Και μόνο ο τίτλος του σε προκαταβάλει για κάτι ολίγον βαρετό. Είναι όμως ένα πολύ πρακτικό και χρήσιμο βιβλίο. Το περιεχόμενό του είναι η αφήγηση της ανάδυσης μιας νέας γενιάς που έρχεται αντιμέτωπη με τις ευθύνες της. Η προηγούμενη γενιά, η γενιά της ερήμου, απέτυχε και για αυτό σαράντα χρόνια περιπλανιόταν μέσα στην έρημο τού πουθενά μέχρι τον τελικό αφανισμό της. Μέσα εκεί όμως γεννήθηκε μια νέα γενιά. Αναρωτιέται κανείς, πώς να περιμένεις πράγματα από αυτήν όταν το μόνο που η προηγούμενη γενιά της έδωσε ήταν η έρημος; Αυτό είναι σωστό, όμως μην ξεχνούμε ότι τουλάχιστον δεν είναι πια κάτω από το ζυγό του Φαραώ, όπως οι γονείς τους, είναι ελεύθεροι. Όμως θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει, τι μπορεί να περιμένει κανείς από μία γενιά παιδιών των οποίων οι γονείς απέτυχαν τόσο οικτρά; Κι αυτό είναι αλήθεια, αλλά ο Θεός τους φέρνει μπροστά στην Γη της Επαγγελίας και τους καλεί να προχωρήσουν μπροστά, δίνοντάς τους μια νέα ευκαιρία.
Έχω απαιτήσεις από τους νέους. Όχι επειδή είμαι σκληρός και δεν τους καταλαβαίνω. Έχω απαιτήσεις επειδή πιστεύω ότι ο Θεός σε κάθε γενιά δίνει μια νέα ευκαιρία. Την δική της ευκαιρία η οποία μπορεί να διαφέρει από την ευκαιρία που έδωσε στη δική μου γενιά ή στη γενιά των γονιών μου. Και το ερώτημα είναι το εάν ο Θεός θα πει για μας αυτό που είπε για τον Δαβίδ, ότι δηλαδή υπηρετήσαμε τις βουλές του Θεού στη γενιά μας (Πράξεις 13:36). Σας θυμίζω ότι όταν ο Θεός συνάντησε τον Δαβίδ αυτός ήταν ένας ανώριμος, άγουρος νέος. Δεν βολεύτηκε όμως στα άλλοθι του παρόντος του αλλά ακολούθησε με πίστη την κλήση του Θεού μπαίνοντας στον άγνωστο αλλά συναρπαστικό κόσμο των σχεδίων Του.
Αλίμονο στους νέους; Φυσικά όχι. Δεν τους λυπάμαι, τους ζηλεύω. Και τους εύχομαι καλό ταξίδι! Καλό ταξίδι για εξερευνήσεις και ανακαλύψεις στον ωκεανό των βουλών του Θεού. Περιμένουμε από σας με αγωνία, αγάπη και προσευχή να μας δείξετε νέους τόπους, νέα μέρη. Να μας φέρετε εκεί που εμείς δεν φανταστήκαμε ή δεν τολμήσαμε ή δεν πιστέψαμε ότι μπορείς να φτάσεις. Να μας δείξετε το πόσο μεγάλος και ανεξάντλητος είναι ο Θεός μας. Ο Θεός της γενιάς μας, ο Θεός της γενιάς σας, ο Θεός που είναι το «καταφύγιό μας από γενιά σ’ άλλη γενιά» (Ψαλμός 90:1)
(Αφιερωμένο στον Γιώργο)
ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ