Απάντηση σε μια συνέντευξη (1)
Ο Μ. Θεοδωράκης είναι παγκόσμια τιμημένος και καταξιωμένος μουσικοσυνθέτης. Για την πολιτική του καριέρα και τις τοποθετήσεις του σε πολιτικά ή άλλα θέματα δεν θα τοποθετηθούμε. Δικαίωμα του καθένα είναι να πιστεύει ότι θέλει ή ακόμη να είναι και μηδενιστής! Ο κατά τα άλλα συμπαθής Μίκης όταν εκφράζεται για θέματα πίστης και θρησκείας πάντα είναι αντιδραστικός.
Πριν κάμποσο καιρό έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό «ΔΑΥΛΟΣ» (το περιοδικό είναι κατάσπαρτο από μανία ενάντια στη χριστιανική πίστη και ιδιαίτερα την Παλαιά Διαθήκη). Είναι αλήθεια ότι τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι θιασώτες της αρχαίας ελληνικής ειδωλολατρίας, που έγιναν μάλιστα και μαχητικοί ενάντια στη χριστιανική πίστη. Ζητούν να βγει αμέσως η Π. Διαθήκη από τα σχολεία.
Και μόνο ο χτυπητός τίτλος του περιοδικού εκφράζει την ουσία της συνέντευξης:
« Ο Μ. Θεοδωράκης μιλά στον «Δ» : ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤ’ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΙΝ ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ. Το ιδεολόγημα του «Ελληνοχριστιανισμού» εμπόδιο στην ανάπτυξη των Νεοελλήνων».
Ο Μ.Θ. δηλώνει: « Σε αντίθεση με τη διδασκαλία του Ιεχωβά, που θέλει τον άνθρωπο να γεννιέται ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ, εγώ πιστεύω ότι ο άνθρωπος γεννιέται ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ…». Πλέκει το εγκώμιο της αρχαίας Αθήνας, που είχε τον άνθρωπο «στο κέντρο του κόσμου, κυρίαρχο της μοίρας του», που δόξαζε το ανθρώπινο πνεύμα και σώμα. Και σε αντίθεση μ’ αυτή τη φιλοσοφία, που « οδήγησε τον άνθρωπο σε πνευματικές κατακτήσεις αξεπέραστες ακόμη και έως σήμερα, η μονοθεϊστική αντίληψη για τη ζωή… διαμόρφωσε αυτήν την παραμορφωτική σχέση ανάμεσα στον Ένα και τους πολλούς που θεσμοθέτησε την ενοχή και το φόβο των πολλών απέναντι στο δικαίωμα των λίγων να τους τιμωρούν για να τους σώζουν στο όνομα του Ενός, δηλ. του Θεού είτε των Ιουδαίων είτε των Χριστιανών είτε των Μουσουλμάνων…»
Αν ο άνθρωπος γεννιέται ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ τότε ο «κόσμος μας θα ήταν αγγελικά πλασμένος». Κάτι τέτοιο όμως δεν δείχνει η συμπεριφορά του. Ο άνθρωπος γεννιέται ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ. Κι αυτό φαίνεται στις διάφορες εκδηλώσεις της ζωής του. Από παιδί ακόμη λέει ψέματα, εξαπατά και κάνει κάθε είδους κακό. Αυτή είναι η φύση του. Κι αν δεν υπήρχε ο φόβος του νόμου, η κοινωνία μας θα ήταν ζούγκλα! Ο ένας προσπαθεί να «φάει» τον άλλον. Κι αυτοί «οι πράοι, φιλήσυχοι και έντιμοι πολίτες και οικογενειάρχες», όπως θεωρούνταν, ήταν οι τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη! Και πόσοι τέτοιοι ευυπόληπτοι συνάνθρωποί μας ξεσκεπάστηκαν και φάνηκε η ηθική και πνευματική τους γύμνια! Όλοι οι άνθρωποι είναι ανικανοποίητοι, ανασφαλείς. Δεν βλέπουμε και πολλούς ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΥΣ, αντίθετα συναντούμε πολλούς ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΥΣ.
Ο άνθρωπος, χωρίς εξαίρεση, έχει αμαρτωλή φύση. Η Αγία Γραφή, δείχνει την κατάστασή μας, ότι είμαστε αμαρτωλοί και προχωρεί να μας δείξει το μόνο τρόπο της λύτρωσής μας. Η θεραπεία του άνθρώπου είναι έξω απ’ αυτόν. Οι συνταγές των πολιτικών, των κοινωνιολόγων, των φιλοσόφων, των… είναι ασπιρίνες μπροστά στην απελπιστικά σοβαρή ηθική αρρώστια του ανθρώπου. Και επεμβαίνει ο Θεός, όχι για να τιμωρήσει, αλλά για να σώσει τον αμαρτωλό, προσφέροντας ως θυσία το Μονογενή Υιό Του, τον Ιησού Χριστό, ώστε όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν να σώζεται και να έχει αιώνια ζωή. Αυτό το τόσο απλό φαίνεται μωρία στον «καλλιεργημένο και σοφό» άνθρωπο του 21ου αιώνα. Κι όμως αυτή τη συνταγή ακολούθησαν εκατομμύρια και βρήκαν τη σωτηρία και τώρα είναι ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΙ. Ο άνθρωπος για ν’ αλλάξει δεν θέλει περισσότερη μόρφωση, ούτε και μεταρρύθμιση. Χρειάζεται μεταμόρφωση, νέα ζωή που τη δίνει μόνο ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.
Μακάρι και συ, κ. Μίκη και οι ομόφρονες σου, να αφήσετε την ανθρώπινη αλαζονεία και με ταπείνωση να στραφείτε στον αληθινό Θεό. Τα χρόνια περνούν και μια αιωνιότητα σας περιμένει. Τι θα σε ωφελήσει αν κερδίσεις όλη τη φήμη, δόξα και χρήμα στον κόσμο αυτό- και νομίζουμε τα έχεις αποκτήσει όλα σε μεγάλο βαθμό- αν στο τέλος ζημιωθείς την πολύτιμη ψυχή σου;
Στη συνέχεια θα δούμε τις αντιφάσεις του Μίκη Θεοδωράκη πάνω στο θέμα αυτό.
Απάντηση σε μια Συνέντευξη ( 2 )
Η ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
Συνεχίζουμε την απάντησή μας στο μεγάλο μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη.
Στη συνέχεια αντιφάσκει μ’ αυτά που πιστεύει. Αφού εξηγεί τι είναι «ρωμιοσύνη» λέει για την ελληνική Εκκλησία: « Βεβαίως δογματικώς είναι φανερές οι πηγές και οι δεσμοί της. Όμως ιστορικώς και κοινωνικώς θα μου επιτρέψετε να πιστεύω ότι οι ελληνικές παραδόσεις- ακόμα και οι αρχαιοελληνικές- διαμόρφωσαν ένα διαφορετικό ήθος, που διαχωρίζει την ελληνική Εκκλησία από όλες τις άλλες χριστιανικές Εκκλησίες (καθολικούς, προτεστάντες, ακόμη και ορθόδοξους άλλων περιοχών). Σταματώ εδώ και ομολογώ ότι δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, δεδομένου ότι έως ένα βαθμό ο ψυχικός και μουσικός μου κόσμος διαμορφώθηκε μέσα σε τοπικές ελληνικές εκκλησίες από τα παιδικά μου ακόμα χρόνια». Βέβαια, συγκαταβαίνει ο Μ.Θ. να δεχτεί ότι « μερικές βασικές αρχές του χριστιανισμού, όπως λ.χ. το «αγαπάτε αλλήλους» αλλά και ορισμένες από τις παραδόσεις της ελληνικής Εκκλησίας, που έχουν ταυτιστεί με τα ήθη και έθιμα μας είτε με τα μουσικά μας ακούσματα, που εμένα προσωπικά με επηρέασαν βαθύτατα».
Θέλοντας να φανεί αρεστός στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού και στον κλήρο, ζαχαρώνει το χάπι και λέει πράγματα που αλληλοσυγκρούονται. Πώς είναι δυνατόν η ελληνική Εκκλησία να έχει «δογματικώς» τις ίδιες πηγές και δεσμούς (δηλ. την Καινή και Παλαιά Διαθήκη) με του Καθολικούς και Προτεστάντες και τους Ορθοδόξους άλλων χωρών, κι όμως να είναι διαφορετική απ’ αυτές « ιστορικώς – κοινωνικώς» και σύμφωνα με τις «ελληνικές παραδόσεις- ακόμη τις αρχαιοελληνικές»! Ποιες είναι αυτές οι λαϊκές και αρχαιοελληνικές παραδόσεις, που κάνουν ξεχωριστή την Ελλαδική Εκκλησία απ’ όλες τις άλλες; Αν η ελλαδική Εκκλησία στηρίζονταν πάνω σε τέτοιες παραδόσεις τότε δεν θα είχε καμία σχέση με τη Χριστιανική θρησκεία που θεμέλιό της έχει την Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη). Η Χριστιανική Εκκλησία δεν περιορίζεται μόνο σ’ ένα έθνος, αλλά την αποτελούν άνθρωποι απ’ κάθε γλώσσα, φυλή, έθνος και το θεμέλιο της δεν είναι οι παραδόσεις οι νέες και οι αρχαίες των διαφόρων λαών αλλά ο Θεόπνευστος, Αλάνθαστος, μοναδικός Λόγος του Θεού. Αν η Εκκλησία στηρίζεται στις εθνικές και τις τοπικές παραδόσεις, στα ήθη και έθιμα και στα μουσικά ακούσματα τότε είναι οτιδήποτε άλλο παρά χριστιανική.
Βέβαια ο Μ.Θ. συγκατανεύει να δεχτεί «μερικές βασικές αρχές του χριστιανισμού, όπως λ.χ. το «αγαπάτε αλλήλους». Αλλά, κ. Θ., ακόμη και να δεχτείς όλη τη θαυμάσια και μοναδική χριστιανική διδασκαλία, την «επί του όρους ομιλία», τις Δέκα Εντολές κ. λ π., αυτό δεν σε κάνει χριστιανό. Ο άνθρωπος δεν γίνεται χριστιανός με το να πιστεύει μερικά δόγματα ή με το ότι γεννήθηκε σε μια χριστιανική οικογένεια ή έθνος αλλά γίνεται δια της απλής πίστεως στο Πρόσωπο και το Έργο του Σωτήρα Χριστού. « Σε όσους Τον δέχτηκαν (τον Χριστό), σ’ αυτούς έδωσε το προνόμιο να γίνουν παιδιά του Θεού, σ’ εκείνους δηλ., που πιστεύουν στο ΄Ονομά Του» (Ιωάν. 1/12).
Γεώργιος Σ. Κανταρτζής