Μήπως ψάχνεις να βρεις μια τέλεια και αψεγάδιαστη εκκλησία, όπου δεν υπάρχουν προβλήματα, παράπονα, πικρίες, εγωισμοί και όλα κυλούν αρμονικά; Ακόμα κι αν την εύρισκες, θα έπαυε να είναι τέλεια από τη στιγμή που θα ενωνόσουν εσύ μ’ αυτήν, επειδή είσαι ατελής. Παρ’ όλα αυτά, ως σώμα πιστών, πρέπει να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια να διατηρήσουμε την ενότητα της Εκκλησίας και να καλλιεργούμε σχέσεις αγάπης μεταξύ των πιστών, χωρίς διακρίσεις.
Το διχαστικό πνεύμα στην Εκκλησία δεν είναι νέο. Υπήρχε και στην πρώτη εκκλησία. Σήμερα τα πράγματα είναι χειρότερα, επειδή ο χριστιανισμός είναι κατακερματισμένος σε μεγάλες και σε μικρές δογματικές αποχρώσεις, που η καθεμιά θεωρεί ότι αυτή κατέχει την αλήθεια και είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία! Δεν θα ασχοληθούμε με τις διαιρέσεις και διαμάχες ανάμεσα στις διάφορες δογματικές αποχρώσεις. Θα περιοριστούμε στην τοπική Εκκλησία, που θεμέλιό της έχει τη Θεόπνευστη Βίβλο και οι ηγέτες της δεν ακολουθούν αμαρτωλές πρακτικές.
Παράδειγμα διχαστικών τάσεων υπήρξε έντονο στην Εκκλησία της Κορίνθου. Αυτό στενοχωρούσε τον απόστολο Παύλο. Οι πιστοί είχαν χωριστεί σε παρατάξεις. Ήταν ακόλουθοι του ενός ή του άλλου ηγέτη, ανάλογα με τα χαρίσματά του. Αυτό συμβαίνει και σήμερα και είναι αποτέλεσμα πνευματικής ανωριμότητας και υπερηφάνειας. Τα μέλη της Εκκλησίας της Κορίνθου ήταν πιστοί, που εκτελούσαν όλα τα εκκλησιαστικά καθήκοντά τους. Ο απόστολος Παύλος τούς αποκαλεί «αγίους» και «αδελφούς».
Και σήμερα υπάρχουν τέτοιοι πιστοί σ’ όλες τις εκκλησίες, που προσφέρουν υπηρεσίες σε διάφορες διακονίες. Το πρόβλημα τους όμως είναι ότι δεν επικεντρώνουν την προσοχή, την αφοσίωση και τη λατρεία τους στο κεντρικό πρόσωπο της πίστης μας, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Αντίθετα, ακολουθούν και θεοποιούν τους ηγέτες τους. Κάνοντάς το αυτό βρίσκονται σε ολισθηρό έδαφος. Αυτό πληγώνει το σώμα της Εκκλησίας. Οι πιστοί αυτοί κυριαρχούνται από σαρκικό πνεύμα. Δεν καθοδηγούνται από το Πνεύμα του Θεού. Στηρίζονται αποκλειστικά στην ανθρώπινη ικανότητα και σοφία. Εξακολουθούν να φιλοξενούν μέσα τους στοιχεία από τον παλιό άνθρωπο. Τέτοιο φατριαστικό πνεύμα δημιουργεί προβλήματα και η Εκκλησία χάνει την καλή μαρτυρία της. Ασφαλώς, πρέπει να σεβόμαστε και να τιμούμε τους εργάτες του Ευαγγελίου, όπως παραγγέλλει η Βίβλος, αλλά δεν πρέπει την πίστη μας να την στηρίζουμε σ’ αυτούς, όσο άγιοι και χαρισματικοί κι αν είναι. Ο Παύλος τους καυτηριάζει και λέει ότι οι ιεροκήρυκες δεν είναι παρά υπηρέτες. Ο Χριστός είναι το κέντρο. Είναι Αυτός που σταυρώθηκε γι’ αυτούς.
Στο σημείο αυτό πρέπει να προσέξουν και οι ποιμένες, να μην προσελκύουν στον εαυτό τους τη συμπάθεια των μελών της εκκλησίας που διακονούν. Οι ποιμένες κι όσοι ασχολούνται με διάφορες διακονίες, πρέπει να έχουν ως σύνθημα τα λόγια του Ιωάννη του Βαπτιστή: «Εκείνος πρέπει να αυξάνει κι εγώ να μικραίνω» (Ιωάννης 3:30). Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος είπε: Ο Πρόδομος είναι παράδειγμα ταπεινού πνευματικού υπηρέτη, που παραμένει πιστός στην αποστολή του, δεν αυτονομείται και δεν παίρνει δύναμη από τους ανθρώπους που τον εμπιστεύονται, για να μετατραπεί σε είδωλο…Ελλοχεύει, όμως, πάντα ο κίνδυνος, όταν ο Ποιμένας αποκτήσει αίσθηση αυτάρκειας, βλέποντας τους πάντες να εξαρτώνται απ’ αυτόν, γεγονός που του προσδίδει κύρος και δύναμη να νομίζει ότι είναι αυτεξούσιος και αυτόνομος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία απ’ αυτήν». Κάποιος ποιμένας στην Αμερική παραιτήθηκε από την εκκλησία, όταν αντιλήφθηκε ότι πολλά μέλη της εκκλησίας που διακονούσε άρχισαν να τον λατρεύουν.
Η ενότητα της Εκκλησίας είναι ένα από τα πιο σημαντικά θέματα της Καινής Διαθήκης, αλλά και από τα πιο δύσκολα να εφαρμοστεί. Πιστοί χριστιανοί χωρίζουν από εκείνους που δεν συμφωνούν μαζί τους, ακόμη και σε ασήμαντα ζητήματα. Απαιτούν να συμφωνούν οι άλλοι με τις απόψεις τους σε θέματα δογματικά και πρακτικής ζωής.
Ως πιστοί πρέπει να διαφυλάξουμε την ενότητα, επειδή είναι εντολή του Κυρίου μας. Πρέπει να επιλύσουμε τις διαφορές μας με πνεύμα Χριστού, προτού δημιουργηθούν οξύτητες. Η χριστιανική ενότητα είναι σημαντική, επειδή ο Χριστός πέθανε για να την εξασφαλίσει και είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την αποτελεσματική μαρτυρία μας στον κόσμο.
Πολλοί δεν θέλουν να έχουν σχέση με την Εκκλησία εξαιτίας της έλλειψης ενότητας και αγάπης.
Ο γνωστός ιεροκήρυκας M.L. Jones παρατηρεί ότι η ενότητα που περιγράφει ο Παύλος «δεν είναι απλώς ζήτημα φιλίας και κοινωνίας μεταξύ πιστών, είναι κάτι που μας ανυψώνει στη σφαίρα της ευλογημένης Αγίας Τριάδας…!» Ούτε είναι συζήτηση για τα αποτελέσματα του ποδοσφαίρου και των βουλευτικών εκλογών, αλλά συνδέεται με την κοινή μας σωτηρία. Δεν χρειάζεται να εργαστούμε για να την εδραιώσουμε, αλλά για να την διατηρήσουμε και να την τελειοποιήσουμε στην πράξη. Οι αρμονικές σχέσεις, είτε στα σπίτια μας είτε στην εκκλησία, δεν προκύπτουν αυτόματα. Χρειάζεται σκληρή δουλειά! Εργαζόμαστε για την ενότητα «μέχρι που να φτάσουμε όλοι στην ενότητα που δίνει η πίστη και η βαθιά γνώση του Γιου του Θεού, να γίνουμε τέλειοι άνθρωποι φτάνοντας στο βαθμό της πλήρους ωριμότητας του Χριστού» (Εφεσ. 4:13).
Τι φέρνει την ενότητα; Η ενότητα έρχεται όταν οι πιστοί με ωριμότητα καταλαβαίνουν ότι είναι ίσοι υπηρέτες του Ιησού Χριστού και ανήκουν στην ίδια οικογένεια.
Πώς θα διατηρήσουμε την ενότητα στην Εκκλησία;
1) Να μην είμαστε αυστηροί στις κρίσεις μας για τους άλλους. Να μην αποδίδουμε κακά κίνητρα στις ενέργειες των άλλων «Η αγάπη δεν σκέφτεται κακό» (Α΄ Κορ. 13:5).
2) Να μην προσπαθούμε να επιβάλλουμε πεισματικά τις απόψεις και τις πεποιθήσεις μας στους άλλους, Να τις σεβόμαστε, ακόμη κι αν δεν συμφωνούμε.
3) Να μην δημιουργούμε παρατάξεις. Η Εκκλησία δεν είναι λέσχη ή πολιτικό κόμμα.
4) Η χριστιανική ενότητα δεν σημαίνει ομοιομορφία, δηλ. να έχουμε όλοι την ίδια γνώμη και άποψη.
5) Δεν σημαίνει ομοφωνία σε κάθε δόγμα. Βέβαια, στο θέμα αυτό πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στα βασικά Βιβλικά δόγματα και στα επουσιώδη:
(α) Υπάρχουν τα βασικά δόγματα, που είναι απαραίτητα για τη σωτηρία. Η απόρριψη ή η υποβάθμιση σε κάποιο απ’ αυτά αποτελεί αίρεση, όπως π.χ. η θεοπνευστία της Βίβλου, η Τριαδικότητα του Θεού, η θεία και ανθρώπινη φύση του Χριστού, η σταύρωση, η ανάσταση, η Δευτέρα Παρουσία, η σωτηρία διά της πίστεως κλπ.
(β) Άλλα είναι σημαντικά, αλλά όχι σωτήρια. Αυτά επηρεάζουν τον τρόπο που ζούμε ως γνήσιοι πιστοί. Τέτοια είναι, π.χ. η κυριαρχία του Θεού σε αντίθεση με την ελεύθερη βούληση στη σωτηρία, το βάπτισμα, η εκκλησιαστική διακυβέρνηση, τα χαρίσματα, ρόλοι ανδρών και γυναικών στην εκκλησία και στο σπίτι κλπ. Εκείνοι που διαφέρουν από εμάς σ’ αυτά τα θέματα δεν παύουν να είναι πιστοί του Κυρίου.
(γ) Τέλος, άλλα είναι ενδιαφέροντα, αλλά όχι ουσιώδη. Αυτά τα ζητήματα δεν θα επηρεάσουν τον τρόπο που ζούμε τη χριστιανική ζωή. Περιλαμβάνουν μικρά ερμηνευτικά ζητήματα σε δύσκολα χωρία. Ποιοι ήταν οι γιοι του Θεού στη Γένεση, κεφ. 6; Κατέβηκε ο Χριστός στον Άδη; κ.ά. (Α΄ Πέτ. 3:19-20).
6) Διατηρούμε και τελειοποιούμε την ενότητα, όταν αποδεχόμαστε όλους εκείνους τους οποίους ο Χριστός έχει αποδεχθεί, ενώ μένουμε αμετακίνητοι στις αλήθειες που πιστεύουμε ότι είναι σημαντικές για την πνευματική μας ανάπτυξη και τον αγιασμό.
Ο Παύλος γράφοντας στην προβληματική εκκλησία της Κορίνθου παραλληλίζει την Εκκλησία του Χριστού με το ανθρώπινο σώμα, που αποτελείται από διαφορετικά αλλά απαραίτητα μέλη. Κανένα μέλος δεν μπορεί δικαίως να πει στο άλλο μέλος: «δεν σ’ έχω ανάγκη» (Α΄ Κορ. 12:21). Αν και όλοι έχουμε διαφορετικές προσωπικότητες, προτιμήσεις και πνευματικά χαρίσματα, πρέπει να αποδεχτούμε και να εκτιμήσουμε τις διαφορές του άλλου σε επουσιώδη δόγματα.
Κλείνουμε με την ευχή ως πιστοί του Κυρίου να γίνουμε η απάντηση στην προσευχή του Κυρίου μας «ίνα πάντες έν ώσι»(Ιωάννης 17:21) και με την παραίνεση του αποστόλου Παύλου: «Να φροντίζετε με ζήλο να διατηρείτε την ενότητα του Πνεύματος με συνδετικό κρίκο την ειρήνη»(Εφεσίους 4:3).