Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Παρόλο που ο κήπος της Εδέμ δεν υπάρχει πια στο φυσικό κόσμο, όμως εξακολουθεί να υπάρχει μυστικά μέσα σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Από τον υλικό κόσμο μεταφέρθηκε συμβολικά στον εσώκοσμό μας και αποτελεί το πνευματικό πεδίο των προκλήσεων, των δοκιμασιών, των διλημμάτων και τελικά των πτώσεων μας. Η Εδέμ είναι στη συνείδησή μας. Σ’ αυτή την παλαίστρα πραγματοποιούνται οι καθημερινές μας ήττες αλλά και οι νίκες μας, αν βέβαια στο κέντρο της πνευματικής μας Εδέμ είναι το ξύλο της ζωής, δηλαδή ο Χριστός.
Στον κόσμο διεξάγεται ένας ακατάπαυστος πνευματικός πόλεμος μεταξύ της Εκκλησίας του Χριστού και των κοσμοκρατόρων του σκότους του αιώνος τούτου (Εφ.6/12). Αν κάποιος δεν είναι ενωμένος με το Χριστό, που είναι ο νικητής του κόσμου, τότε βρίσκεται σε πνευματική αιχμαλωσία (Ιω.8/36) με καταναγκαστικά έργα (Ιω.8/44) στο στρατόπεδο των μελλοθανάτων με το Σατανά (Αποκ.21/8). Η ζωή στο στρατόπεδο αυτό κυριαρχείται από φόβο και ενοχές. Αυτά τα συναισθήματα γεννήθηκαν για πρώτη φορά στην ανθρώπινη καρδιά, όταν ο Αδάμ, εκείνο το δειλινό της πτώσης του, άκουσε στην Εδέμ τα «βήματα» του Κυρίου να τον πλησιάζουν και τη φωνή Του να τον ρωτά. «Αδάμ που είσαι»; (Γεν3/8,9).
Το ίδιο κι εμείς αγαπητέ, κάποιο δειλινό της ζωής μας θα ακούσουμε τον απόηχο των βηματισμών του Κυρίου στον κήπο της προσωπικής μας Εδέμ. Τότε ο Κύριος θα μας κάνει την ίδια ερώτηση. «Πού είσαι»; Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση θα σφραγίσει το αιώνιο μέλλον μας. Είθε στο συναπάντημά μας με τον Κύριο εκείνο το κρίσιμο δειλινό, να του δώσουμε τη μόνη απάντηση που αναμένει. Να του αποκριθούμε απλά, συνειδητά και ανυπόκριτα: «Εν Χριστώ».