Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης

       Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι γονείς στην Ελλάδα δούλευαν μια ζωή σκληρά και με θυσίες για να «αποκαταστήσουν» τα παιδιά, δηλαδή να τα σπουδάσουν, να τα παντρέψουν, να τους αγοράσουν σπίτι, αυτοκίνητο, κ.ά. Κι όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και τα εγγόνια. Κι όταν έφτανε η ώρα να μοιράσουν την ακίνητη περιουσία τους, έδιναν το μεγαλύτερο μερίδιο σ’ εκείνο το παιδί που θα τους φρόντιζε στα γεράματα.

       Η διανομή της περιουσίας ήταν ανέκαθεν ένα πρόβλημα – να μη ξεχνάμε και τα δυο αδέλφια της παραβολής του άσωτου υιού. Τις περισσότερες φορές τα παιδιά αισθάνονται αδικημένα το ένα σε σύγκριση με το άλλο, σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που να δημιουργούνται μεγάλες πικρίες και πολύ κακές σχέσεις.

       Η κρίση στη χώρα μας έχει αλλάξει, εκτός από τα άλλα, κι αυτές τις σχέσεις ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, κι ανάμεσα στα αδέλφια. Τα περισσότερα παιδιά σήμερα είναι απρόθυμα να δεχτούν γονική παροχή ή δωρεά από τους γονείς, επειδή στη συνέχεια θα πρέπει να αναλάβουν να πληρώνουν μεγάλους φόρους, χαράτσια, κοινόχρηστα, κ.ά.

       Τέλος, πολλά παιδιά δέχονται μεν να αποκτήσουν τα ακίνητα των γονέων, αλλά αμέσως μετά τα πουλάνε όσο-όσο, για να εισπράξουν τα χρήματα και να τα ξοδέψουν.