Η θέση αυτή του καθηγητή γεννά ορισμένα ερωτήματα. Αποτελεί επίσης μια προσπάθεια να δώσει απάντηση σε ένα απ’ τα αρχαιότερα και βασανιστικότερα ερωτηματικά της ανθρωπότητας: Πώς εξηγούνται οι θεοί και οι δαίμονες και οι ιστορίες συναντήσεών τους με τους ανθρώπους; Είναι τα πνευματικά όντα πραγματικά ή φανταστικά; Είναι πραγματικότητες με αντικειμενική ύπαρξη, πέρα από τόπο και χρόνο, ή πρόκειται απλά για προβολή των δικών μας νοητικών διεργασιών;
    Στις ανιμιστικές κουλτούρες το θέμα αυτό συναντά πολύ λιγότερες αμφισβητήσεις. Στο Μπαλί για παράδειγμα η εξωτική ύπαιθρος του νησιού είναι γεμάτη παρόδιους ναούς και ιερούς τόπους σε διάφορους θεούς και δαίμονες (η μεταξύ τους διαφορά τείνει να είναι δυσδιάκριτη). Σε έναν απ’ αυτούς τους ιερούς τόπους μια πνευματιστική συγκέντρωση (σεάνς) αποτελεί το πρελούδιο για έναν εκστασιακό χορό μπαλέτου που στήνεται με σκοπό να καταπολεμηθεί κάποια επιδημία. Δύο κορίτσια, ηλικίας εννιά και δέκα ετών, έχουν επιλεγεί για να χρησιμεύσουν ως σκεύη μέσα στα οποία θα κατοικήσουν οι επισκέπτες θεοί. Φορούν τελετουργικές ενδυμασίες και είναι στολισμένα με λουλούδια. Ακολουθούν αναθυμιάσεις, προσευχές, μουσική, η θυσία ενός ζευγαριού από τρυγόνια και το υπνωτικό χοροπήδημα ιερών ανδρείκελων πάνω στο σκοινί προσκαλώντας τους θεούς να μπουν στο σώμα τους. Τα κορίτσια πρώτα γίνονται άκαμπτα, αλλά έπειτα σηκώνονται σαν φαντάσματα για να χορέψουν επί ώρες κλασικούς χορούς του νησιού Μπαλί. Όσο ελέγχονται από τα πνεύματα, είναι σε μη συνειδητή κατάσταση, αν και μπορούν να προφέρουν μαντείες με παράξενη φωνή ακόμα και να περπατούν επάνω σε φωτιά ή σε αναμμένα κάρβουνα χωρίς να τραυματίζονται.
    Στις μη θρησκευτικές κοινωνίες οι κουρασμένοι από τον εκλεπτυσμό του μοντερνισμού άνθρωποι ζηλεύουν τον «αφελή» πνευματισμό των πρωτόγονων που έχει πρόσβαση στην απτή αυτή πραγματικότητα, αλλά το βρίσκουν δύσκολο να δεχτούν την «αφελή» εξήγηση που δίνεται ως προς την πηγή του. Για το μοντέρνο άνθρωπο οι όροι «θεοί» και «δαίμονες» είναι απλά λέξεις που χρησιμοποιούν οι αμαθείς και οι προληπτικοί, για να εξηγήσουν ψυχολογικές δυνάμεις τις οποίες δεν καταλαβαίνουν.
    Αλλά το θέμα δεν λύνεται με τα επιχειρήματα του ορθολογισμού ή με την κυνική του σκωπτικότητα απέναντι στο όλο ζήτημα. Οι μέθοδοι του ορθολογισμού είναι από τη φύση τους ανίκανες να δώσουν τον ορισμό του τι είναι πνευματικός κόσμος, όπως σωστά παρατηρεί ο Edwyn Bevan:

«Για τη γνώση αυτού του κόσμου σίγουρα ο ορθολογισμός αρκεί, διότι η λογική απλά βασίζεται στην πεποίθηση ότι ο κόσμος λειτουργεί με βάση κάποιο υπόδειγμα και κατά το μέτρο που βρίσκεις αυτό το υπόδειγμα μπορείς να συνάγεις τα μη ορατά από τα ορατά… Αν όμως υπάρχει ένας πνευματικός κόσμος που είναι «άλλος» από τον κόσμο που εμείς διακρίνουμε, μπορούμε να βγάζουμε συμπεράσματα για ό,τι δεν βλέπουμε σ’ αυτόν μόνον εάν υποθέσουμε ότι το υπόδειγμα που έχουμε για τα εδώ κρατούντα ισχύει επίσης και για τον πνευματικό κόσμο. Και θα ήταν πολύ δύσκολο να δικαιολογήσουμε μια τέτοια υπόθεση. Συνεπώς, το να προσπαθούμε να χρησιμοποιήσουμε τη λογική σαν εργαλείο επιστημονικής γνώσης για το τι βρίσκεται πέρα απ’ τη λογική δεν είναι σημάδι ψυχικής υγείας της ανθρωπότητας αλλά δείγμα αποτυχίας μας να κατανοήσουμε τι είναι λογική.» (Sibyls and Seers, Cambridge: Harvard University Press, 1929, σελ. 180).

    H λογική από μόνη της δεν μπορεί να αποφανθεί αν υπάρχουν δαίμονες. Έτσι, μας απομένoυν η «εμπειρία» και η «αποκάλυψη» και η ιστορία έχει να μας δώσει πολλά παραδείγματα και από τα δύο. Ο κόσμος ήταν ανέκαθεν γεμάτος από ιστορίες για υπερφυσικά φαινόμενα και η ανθρωπότητα φαίνεται να έτρεμε μπροστά τους. Όσο πίσω κι αν πάμε στην ιστορία θα δούμε ότι κάθε φυλή, κουλτούρα και πολιτισμός είχε τη δική της συλλογή ιστοριών όπου δαιμονικά όντα έρχονταν σε επαφή με τους ανθρώπους.
    Πολλά από τα φαινόμενα που σχετίζονται με τον κόσμο των δαιμονίων προκαλούν τον τρόμο και φέρνουν καταστροφή. Ακόμη κι εκείνα που περνούν για αβλαβή, είναι συχνά παράξενα και αισθησιακά. Η κλασική ανθρώπινη αντίδραση σ’ αυτά είναι ένα κράμα φόβου και γοητείας. Γεγονότα τόσο σημαντικά όχι μόνο προβληματίζουν το νου αλλά επηρεάζουν και τη ζωή όσων εμπλέκονται σ’ αυτά. Οι άνθρωποι λοιπόν θέλουν να ξέρουν και πώς να τα χαρακτηρίσουν και τι να κάνουν με αυτά.

Σύγχυση και προκατάληψη

    Δυστυχώς η ιστορική αναδρομή στην αθρώπινη σκέψη πάνω στο θέμα της δαιμονικής δραστηριότητας δεν μας βοηθάει πολύ να ξεκαθαρίσουμε την αντίληψή μας. Αντίθετα, δεν θα μπορούσε να βρει κανείς πουθενά αλλού ένα θέμα με τόσο διαστρεβλωμένες έννοιες και εξωφρενικές προλήψεις όσο εκείνες που βρίσκει στη δημοφιλή «δαιμονολογία». Σ’ αυτό τον τομέα, περισσότερο από κάθε άλλον, φαίνεται ότι η φαντασία του ανθρώπου έχει καλπάσει αχαλίνωτη προς την υπερβολή, παράγοντας κατά καιρούς–ακόμη και μεταξύ των ενημερωμένων και μορφωμένων–ένα κλίμα τέτοιου φόβου και τρόμου που δημιουργείται από τις προλήψεις, ώστε να παρασύρει ολόκληρες αυτοκρατορίες σε κυριολεκτική δαιμονολατρία.
    Οι αρχαιότερες και πιο πρωτόγονες ιδέες για τα δαιμόνια ήταν «ανιμιστικές». Ο ανιμισμός αποδίδει «πνεύμα» ή «ψυχή» σε αντικείμενα της φύσης όπως είναι τα δέντρα, οι πέτρες και τα ποτάμια. Συνήθως δε ο ανιμισμός ασπαζόταν επίσης κι ένα στοιχειώδη πανθεϊσμό. Άλλη διαδεδομένη άποψη, στενά συνδεδεμένη με τον ανιμισμό, ήταν η άποψη ότι οι δαίμονες ήταν οι ψυχές ή τα πνεύματα των νεκρών που εκδικούνταν τους ζωντανούς από φθόνο. Από τέτοιους φόβους βγήκε η λατρεία των προγόνων η οποία εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα στην Ανατολική Ασία.
    Η αρχαία περσική θρησκεία αποτελεί το μοντέλο της δυαδικής αντίληψης περί δαιμόνων και πνευμάτων η οποία είναι και η κοινώς αποδεκτή. Αυτό το είδος θρησκευτικής φιλοσοφίας παριστάνει το κακό όχι απλά σαν το αντίθετο αλλά και το ισάξιο του καλού. Οι δαίμονες θεωρούνται ως δημιουργήματα ενός ανεξάρτητου κακού όντος οι δυνάμεις του οποίου εξισορροπούνται απόλυτα από εκείνες του αντιπάλου τους, του καλού όντος.
    Σε ορισμένες περιπτώσεις ο πολλαπλασιασμός των δαιμονικών πνευμάτων έγινε ανεξέλεγκτος. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν φανταστεί ότι το σώμα διαιρείται σε 36 τμήματα που στο καθένα τους αντιστοιχούσε κι ένα ξεχωριστό δαιμόνιο. Τα «τζίνι» των αρχαίων Βαβυλωνίων (το ίδιο όπως και τα «τζιν» των σύγχρονων Αράβων) κυριολεκτικά συνωστίζονταν παντού–μέσα σε κούπες και ντουλάπια, κάτω απ’ τις πόρτες, πίσω από τοίχους, δέντρα, θάμνους–ασκώντας μεγάλη εξουσία στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων το πνευματικό περιβάλλον των οποίων γέμιζε απ’ την παρουσία τους.
    Οι Άραβες που έχουν προλήψεις συνηθίζουν να ψελλίζουν ένα τελετουργικό «συγγνώμη» όταν πετάνε κάτι, χύνουν νερό, μπαίνουν για μπάνιο κτλ., μη τυχόν και χτυπήσουν, καταβρέξουν ή πατήσουν κανένα δαιμόνιο.
    Όσον αφορά τις δυνάμεις των δαιμονίων φαίνεται να υπάρχει ανάλογη σύγχυση. Τα κακά όνειρα και οι εφιάλτες γενικά αποδίδονται σε δαιμόνια. Σχεδόν κάθε δυνατή ανθρώπινη συμφορά–και εκεί περιλαμβάνονται οι κρίσεις, οι αρρώστιες, η φρενοβλάβεια και ο θάνατος– θεωρείται σαν αποτέλεσμα δαιμονικής δραστηριότητας. Οι αρχαίοι Έλληνες, περιλαμβανομένου και του φιλόσοφου Πλάτωνα, όχι μόνο απέδιδαν στα δαιμόνια ατυχίες, όπως φωτιά ή τραυματισμούς, αλλά και φυσικές καταστροφές, όπως πλημμύρες και σεισμούς.
    Η πεποίθηση ότι οι δαίμονες μπορούν να κάνουν «κατοχή» σ’ ένα πρόσωπο ή με κάποιον άλλο τρόπο να το υποβάλουν στον έλεγχο και την επιρροή τους απαντάται σχεδόν παντού, παρόλο που οι μέθοδοι του εξορκισμού τείνουν να θεωρούνται περισσότερο ευρηματικές παρά αποτελεσματικές και συχνά είναι ανησυχητικά βάναυσες στην πράξη. Ο συνήθης τρόπος απαλλαγής φαίνεται να είναι η υποβολή των θυμάτων σε μαρτύρια. Και, πραγματικά, το γεγονός ότι αυτό έχει καταλήξει να είναι και η κρατούσα πρακτική μάς κάνει να υποπτευόμαστε ότι το θέμα έχει να κάνει περισσότερο με τη φύση των εξορκιστών παρά με τη φύση των δαιμονίων που προξενούν το κακό.
    Σήμερα οι προλήψεις για τα δαιμόνια έχουν γίνει οι μύθοι των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Μετά την επιτυχία του Εξορκιστή, μιας αισθησιακής ημι-ντοκυμαντέρ ταινίας τρόμου και κατάληψης, τα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά στούντιο έχουν βγάλει ένα σωρό έργα των οποίων η υπόθεση έχει να κάνει με δαίμονες και με τον τρόμο του υπερφυσικού. Τέτοια έργα, όπως Ο Τρόμος του Άμιτι-βιλ (Amityville Terror), Το Στοιχειό (The Haunting), Η Ύπαρξη (The Entity) και το έργο του Spielberg, Πόλτεργκαϊστ (Poltergeist), έχουν αποφασιστικά επηρεάσει την αντίληψη των μαζών για τα δαιμόνια και τον αποκρυφισμό.
    Συνεπώς, ο μέσος παρατηρητής δικαιολογείται να νιώθει ανήσυχος και μπερδεμένος. Ερχόμενοι αντιμέτωποι μ’ ένα πλήθος αντιφατικών «πληροφοριών», έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: «Mα τι πραγματικά συμβαίνει εδώ; Πώς θα μάθουμε;» Και ίσως–που είναι και το σπουδαιότερο–«Υπάρχει κάποια πηγή πληροφοριών η οποία να είναι ορθή και αξιόπιστη;»

Αξιόπιστες πληροφορίες

    Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι θεμελιώδες. Ποιος ή Τι είναι η αυθεντία μας; Με άλλα λόγια, Ποιον μπορούμε να εμπιστευτούμε; Στον τομέα της αξιοπιστίας των γεγονότων η Αγία Γραφή έχει καθιερώσει απόλυτα την αξιοπιστία της, τόσο ως ιστορική αφήγηση όσο και ως προφητικός λόγος. Ο εβραίος αρχαιολόγος Nelson Glueck στο βιβλίο του ‘Ρυάκια στην Έρημο’ δηλώνει κατηγορηματικά ότι «καμιά αρχαιολογική ανακάλυψη δεν έχει ποτέ διαψεύσει βιβλική αναφορά». Στην αρχαία ιστορία δεν υπάρχει καμιά ανάλογη καταγραφή υλικού που να έχει παράγει ένα τόσο καταπληκτικό αρχείο. Και όχι μόνο ότι η Αγία Γραφή είναι ένα αξιόλογο βιβλίο από πλευράς περιεχομένου, αλλά και προβάλλει αξιόλογους ισχυρισμούς για τον εαυτό της καθόσον αφορά τις πηγές της. Ισχυρίζεται ότι είναι το προϊόν απευθείας επικοινωνίας με τον Ίδιο το Θεό, το Δημιουργό και Κυβερνήτη ολόκληρου του Σύμπαντος (βλ. Β´ Πέτρου α´ 19-21 και Β´ Τιμοθ. γ´ 16).  
    Το γεγονός ότι η Αγία Γραφή είναι αποκάλυψη εκ Θεού σημαίνει πολλά πράγματα. Πρώτα πρώτα, σημαίνει ότι μας δίνονται μέσ’ απ’ αυτήν πληροφορίες–προς όφελος και για τη χρήση μας–για αόρατους πραγματικούς κόσμους στους οποίους δεν έχουμε πρόσβαση με την εμπειρία και τη λογική ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο.

Βιβλική δαιμονολογία

    Η Αγία Γραφή έχει να πει πολλά για τα δαιμόνια: για την υπόσταση, την προέλευση, την ταυτότητα, το σκοπό και τις εξουσίες τους, την παρούσα δράση τους και την αναπόφευκτη τελική τους τύχη. Μάλιστα δε, στη λεπτομερειακή πανοραμική καταγραφή της ιστορίας, παρελθόντος και μέλλοντος, η Αγία Γραφή μάς δίνει τόσες πληροφορίες γι’ αυτά που υπάρχει κίνδυνος να κατακλυστούμε μάλλον παρά να πληροφορηθούμε. Υπάρχουν πολύ περισσότερες πλευρές στο θέμα της δαιμονολογίας απ’ ό,τι θα ήταν δυνατό να εκτεθούν σ’ ένα μικρό κείμενο αυτού του τύπου. Και αυτό ισχύει ακόμη και όταν περιορίσουμε το ενδιαφέρον μας στα θέματα της κατοχής που κάνουν και της απελευθέρωσης απ’ αυτά.
    Συνεπώς, θα βοηθούσε να κρατήσουμε μια ισορροπημένη θέση απέναντι στο ερώτημα αρχίζοντας από κει που αρχίζει και η Αγία Γραφή: Aπό τον Θεό μάλλον παρά από τον Σατανά. Το πρώτο και βασικότερο θέμα σ’ ολόκληρη την Αγία Γραφή είναι ότι ο Θεός είναι κυρίαρχος και ότι στέκει ψηλότερα απ’ όλα σε εξουσία και δύναμη. Αυτός δημιούργησε τον κόσμο για τον εαυτό Του και τον διοικεί με δικαιοσύνη και αγάπη.
    Πώς λοιπόν μπαίνει στη μέση ο Σατανάς; Η λέξη «σατανάς» είναι εβραϊκή, σατάν, και σημαίνει «εχθρός». Αλλά η Αγία Γραφή δεν παρουσιάζει τον Θεό και τον αντίπαλό Του, τον Σατανά, σαν ίσους. Τον Σατανά τον παρουσιάζει ξεκάθαρα σαν δημιούργημα και όχι σαν θεότητα. Είναι μια αγγελική ύπαρξη που ξέπεσε και ακολουθεί μια πορεία ανταρσίας και ανυπακοής ενεργώντας τόσο υπό την εξουσία όσο και υπό την καταδίκη του Θεού.

Πνευματικός πόλεμος

    Δεν μας παρέχονται οριστικές απαντήσεις για το πώς προήλθε αυτή η σύγκρουση, αλλά είναι σαφές από τη Γραφή ότι ο Σατανάς είναι μια προσωπικότητα που δρα κατά βούληση. Πιστεύεται ότι οι δαίμονες είναι άγγελοι, οι οποίοι ακολούθησαν το Σατανά στην επανάστασή του κατά του Θεού. Αυτά τα ισχυρά αλλά διεφθαρμένα όντα τον ακολουθούν ακόμη σαν αρχηγό τους και συμφωνούν μαζί του στην εναντίωσή του στους σκοπούς και το θέλημα του Θεού. Φαίνεται πως ο κύριος σκοπός του Σατανά και των οπαδών του είναι να σφετεριστούν τον τίτλο και το ρόλο του Θεού. Στη σχέση του Σατανά με την ανθρωπότητα αυτό σημαίνει δύο τινα: Ο Σατανάς επιζητεί να έχει τον έλεγχο του ανθρώπου και να έχει και τη λατρεία του. Αν κρατάμε στη σκέψη μας αυτές τις δύο αρχές, στις οποίες στηρίζεται το «σχέδιο μάχης» του Σατανά, θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τις διάφορες δαιμονικές εμφανίσεις οι οποίες διαφορετικά φαίνονται απλά τυχαίες. Μερικές από τις δραστηριότητες του Σατανά αποσκοπούν να αποδιοργανώσουν το Βασίλειο του Θεού και άλλες να οργανώσουν το δικό του βασίλειο. Στόχος του είναι να εμποδίσει την αληθινή γνώση και λατρεία του Θεού καταστρέφοντας και δημιουργώντας σύγχυση και ψέμματα. Το έργο του είναι να δημιουργήσει μια σφαίρα δικής του επιρροής, τόσο θετικά όσο και αρνητικά, προσφέροντας εύνοια σε μερικούς και τρομοκρατώντας άλλους. Ένα μεγάλο μάθημα που έχουμε να μάθουμε είναι ότι το κακό δεν παρουσιάζεται πάντοτε με αηδιαστική ή καταστρεπτική μορφή. Η Αγία Γραφή μάς προειδοποιεί ότι ο Σατανάς μεταμφιέζεται σε «άγγελος φωτός»  και προσθέτει ότι μπορούμε συνεπώς να περιμένουμε ότι και οι υπηρέτες του θα μεταμορφώνονται σε υπηρέτες δικαιοσύνης (Β´ Κορινθ. ια´ 14-15).

Ο άνθρωπος αντιμέτωπος με τον Σατανά

    Από μιας πλευράς η Αγία Γραφή είναι η ιστορία αυτού του πνευματικού πολέμου και είναι προφανές ότι ο άνθρωπος είναι αναμεμειγμένος σ’ αυτή τη διαμάχη σχεδόν από την ημέρα που ο Θεός έφερε στην ύπαρξη τους προγόνους μας. Είμαστε όντα με διττή φύση, πνευματική αλλά και φυσική, και η ολοκλήρωσή μας βρίσκεται σε μια πνευματική σχέση κάτω από τη φροντίδα και καθοδήγηση του Θεού, ο οποίος είναι επίσης Πνεύμα. Οι δραστηριότητες των δαιμόνων σε σχέση με τη ζωή του ανθρώπου έχουν σκοπό να αποτρέψουν τη δημιουργία μιας τέτοιας σχέσης και να βάζουν εμπόδια στη συνέχισή της όπου έχει εδραιωθεί. Συχνά επιδιώκουν να επιτύχουν αυτό το σκοπό μέσω ισχυρών απευθείας επεμβάσεων στις συνθήκες και υποθέσεις της ζωής μας.
    Ενώ είναι φανερό ότι ο Σατανάς και οι δαίμονές του είναι κατώτεροι από το Θεό, η δύναμή τους σε σχέση με τη δύναμη του ανθρώπου είναι πολύ μεγάλη και μπορεί μάλιστα να φαίνεται και τρομερή ή ακατανίκητη. Εάν προσπαθήσουμε να αντισταθούμε στο Σατανά με τη δική μας φυσική δύναμη και ικανότητες, είναι εκ των προτέρων βέβαιο ότι θα νικηθούμε. Η μόνη μας πραγματική ελπίδα έγκειται στο ότι έχουμε μια σταθερή σχέση μ’ Εκείνον ο οποίος έχει τη δύναμη να θριαμβεύσει, δηλαδή το Θεό. Ευτυχώς ο Θεός έχει προνοήσει από την αρχή να καταστήσει τη νίκη εφικτή σ’ εμάς με την προσωπική Του παρέμβαση για λογαριασμό μας στην ιστορία στο επίπεδο της ατομικής μας ύπαρξης. Η πρώτη προφητεία στην Αγία Γραφή είναι η υπόσχεση που δίνεται στον Αδάμ και στην Εύα ότι οι απόγονοί τους πρέπει να αναμένουν τον ερχομό ενός «λυτρωτή» ο οποίος θα νικούσε το δυνατό αυτό αντίπαλο και θα γινόταν το μέσο της απολύτρωσης όλης της ανθρωπότητας (Γέν. γ´ 15). Αυτός ο ερχόμενος, που περιγράφεται ως «ο σπόρος» της γυναίκας, επρόκειτο να εισβάλει στην ανθρώπινη ιστορία ως άνθρωπος, έχοντας τη δύναμη του Θεού, για να συντρίψει την κεφαλή του Φιδιού, αλλά ο ίδιος θα τραυματιζόταν κάνοντας αυτό.
    Άλλοι προφήτες πρόσθεσαν λεπτομέρειες. Σήμερα εμείς γνωρίζουμε ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας ήταν ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, ο Ίδιος ο Θεός με μορφή ανθρώπου. Με την εμφάνισή Του, η πανάρχαιη πνευματική αυτή πάλη μπήκε στην πιο κρίσιμη φάση της. Για να συνεχίσουμε με την αλληγορία της «πάλης», την οποία η Αγία Γραφή συχνά χρησιμοποιεί (Εφεσ. στ´ 10-18),  ο αγώνας έγινε σώμα με σώμα, οι προσπάθειες αυτού του σατανικού αντίπαλου έφτασαν στο απροχώρητο και ο Ιησούς διαρκώς συναντούσε την εχθρική παρουσία δαιμονικών όντων σε όλη την πορεία Του επάνω στη γη.

Η προσωπική παρουσία της Αλήθειας

    Η όλη ζωή του Ιησού έχει να επιδείξει ένα συγκέρασμα ελέους και δύναμης ενεργούμενης με εξουσία, τόσο που οι άνθρωποι έλκονταν προς Αυτόν, για να βρουν απάντηση στο ερώτημα για το σκοπό της ζωής τους. Με μόνο το άγγιγμά Του ασθενείς και ανάπηροι γίνονταν υγιείς. Όταν ερχόταν αντιμέτωπος με τους εχθρούς Του, έδειχνε δύναμη και πειστικότητα χωρίς να καταφεύγει στη βία. Τα παιδιά εύρισκαν σ’ Αυτόν την πραότητα και το ενδιαφέρον για κείνα. Πολλοί από τους ασθενείς κι εκείνους που υπέφεραν πίστευαν ότι μπορούσαν να θεραπευτούν με μόνη την Παρουσία Του. Άνθρωποι που ταλαιπωρούνταν από δαιμόνια ξεφώνιζαν στη θέα Του και ελευθερώνονταν με μόνη την προσταγή Του. Η ζωή του Ιησού δείχνει ότι η απελευθέρωση εκείνων που κατέχονταν από δαιμόνια ήταν κάτι που συνέβαινε συχνά.
    Ο σύνθετος όρος «δαιμονική κατάληψη» (demon possession) ή «υπό δαιμονική κατοχή» (demon possessed) που υπάρχει στην αγγλική μετάφραση της Αγίας Γραφής, γνωστή ως μετάφραση του King James, είναι μια ατυχής απόδοση της απλής ελληνικής λέξης «δαιμονισμένος». Παρόλο που κάποιες από τις διδασκαλίες του Ιησού περιγράφουν καταστάσεις δαιμονικής «επιδρομής» και «δαιμονικής εγκατάστασης ή εγκατοίκησης», η γενική χρήση του όρου «δαιμονισμένος» μάλλον παρά «υπό κατάληψη» φαίνεται να καλύπτει ένα ευρύ φάσμα πνευματικών φαινομένων τα οποία εκτείνονται πέρα από την καθαυτό «δαιμονική εγκατάσταση ή εγκατοίκηση».
    Σε πολλές περιπώσεις η απελευθέρωση από τα δαιμόνια που ενεργούσε ο Ιησούς ήταν κάτι το ξεχωριστό από τη θεραπεία των ασθενών, μολονότι Εκείνος τα έκανε και τα δύο (Ματθ. δ´ 24). Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Ιησούς έβγαζε τα δαιμόνια με μία μονολεκτική προσταγή, δίνοντας στα θύματα μια θαυμαστή και άμεση ελευθερία.
    Ένα τέτοιο περιστατικό συνέβη σ’ ένα μικρό χωριό κοντά στη λίμνη της Γενησαρέτ. Στο γειτονικό νεκροταφείο ζούσε ένας άνθρωπος που είχε πολλά δαιμόνια (Μαρκ. ε´ 1-20). Το ταλαίπωρο αυτό θύμα περιπλανιόταν στην ύπαιθρο μέρα και νύχτα ξεσκίζοντας τα ρούχα του και κατακόβοντας τις σάρκες του με πέτρες. Έντρομοι γείτονες είχαν πολλές φορές επιχειρήσει να τον αλυσοδέσουν, αλλά είχε τόση δύναμη που έσπαζε τις αλυσίδες και συνέτριβε τα δεσμά. Γυμνός και σιχαμένος, γεμάτος πληγές, έτρεξε προς τον Ιησού φωνάζοντας δυνατά. Μια φωνή που βγήκε από μέσα του είπε:
    «Τι σχέση έχουμε εμείς μ’ εσένα, Ιησού, Υιέ του Υψίστου;» Και αμέσως μετά: «Μη με βασανίσεις».
    Τι έκπληξη! Σήμερα αυτός ο ταλαίπωρος άνθρωπος κατά πάσα πιθανότητα θα είχε κλειστεί σε άσυλο. Η φυσική αντίδραση θα ήταν να απομακρυνθούμε από κοντά του με φόβο και απέχθεια. Αλλά ο Ιησούς δεν επεδίωξε να αποφύγει τη συνάντηση. Ήρεμα και ελεητικά τον ρώτησε: «Πώς σε λένε;» Πάλι απάντησε η φωνή και είπε: «Το όνομά μου είναι λεγεών, γιατί είμαστε πολλοί». Και τα δαιμόνια παρακαλούσαν τον Ιησού να μην τα «εξαποστείλει», αλλά να τους επιτρέψει να μπουν σ’ ένα κοπάδι χοίρων που ήταν εκεί κοντά.
    Προκειμένου να δώσει ένα ζωντανό παράδειγμα για το πόσο επικίνδυνα είναι αυτά τα όντα, ο Ιησούς το επέτρεψε. Αμέσως το κοπάδι των χοίρων αγρίεψε με τον ίδιο τρόπο που είχε αγριέψει και ο άνθρωπος και όρμησε ξέφρενα προς το γκρεμό, για να πνιγεί στη θάλασσα που ήταν από κάτω. Ο άνθρωπος όμως, που δεν ήταν πια άγριος αλλά απελευθερωμένος από την επιρροή των δαιμονίων που ενεργούσαν μέσα του, είχε στο μεταξύ ντυθεί και επανέλθει στα λογικά του όταν ήρθαν οι χωρικοί να δουν τι είχε συμβεί.

Η πηγή της δύναμης και η χρήση της εξουσίας

    Το πραγματικά σημαντικό δεν είναι ότι ο Ιησούς μερικές φορές είχε επιτυχία, όπως συνέβη στην παραπάνω περίπτωση, αλλά ότι δεν απέτυχε ποτέ. Σε όλη τη διάρκεια των επαφών του με τα δαιμόνια και με τα θύματα που βασανίζονταν απ’ αυτά είχε απόλυτη και ολοκληρωτική επιτυχία ανεξαρτήτως συνθηκών. Η είδηση για τη δύναμή Του είχε διαδοθεί τόσο πλατιά, ώστε πολλοί έρχονταν από πολύ μακριά για βοήθεια.
    Πολλοί διέκριναν ενστικτωδώς ότι ο Ιησούς ήταν Κύριος και Θεός και Τον λάτρευαν ως Θεό. Μολονότι όλα τα δαιμόνια αναγνώριζαν ποιος ήταν ο Ιησούς, υπήρχαν μερικοί άνθρωποι που αμφέβαλλαν, Τον κατέκριναν και Τον μισούσαν για ό,τι έκανε. Αναφέρεται μια περίπτωση που ο Ιησούς συνάντησε έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν μπορούσε να μιλήσει λόγω δαιμονικής επιρροής. Εκείνος τού έβγαλε το δαιμόνιο και ο άνθρωπος άρχισε να μιλά οπότε το πλήθος θαύμασε. Οι πνευματικοί ηγέτες όμως Τον παρενοχλούσαν και ισχυρίζονταν ότι ήταν σε θέση να βγάζει τα δαιμόνια επειδή είχε συμμαχία με το Σατανά, το βασιλιά των δαιμονίων.
    Σε μια άλλη περίπτωση έφεραν στον Ιησού για βοήθεια ένα δαιμονισμένο ο οποίος ούτε έβλεπε ούτε μιλούσε. Όταν ο Ιησούς πρόσταξε το δαιμόνιο να βγει, επανήλθαν στον άνθρωπο και η όραση και η ομιλία του. Και πάλι τα πλήθη έμειναν κατάπληκτα και άναυδα και Τον ανακήρυξαν Κύριο. Μια άλλη φορά οι εκπρόσωποι του θρησκευτικού κατεστημένου πάλι αποφάνθηκαν ότι οι εντυπωσιακές ενέργειες του Ιησού οφείλονταν στο ότι χρησιμοποιούσε τη δύναμη του Σατανά.
    Τότε ο Ιησούς αποφάσισε να ξεκαθαρίσει το θέμα εξηγώντας τους ότι ένα βασίλειο που είναι εσωτερικά διαιρεμένο ερειπώνεται και μια πόλη που είναι εσωτερικά διαιρεμένη δεν μπορεί να σταθεί. Αν λοιπόν ο Σατανάς βγάζει το Σατανά, μάχεται κατά του ίδιου του εαυτού του και καταστρέφει το βασίλειό του. Ρώτησε λοιπόν ο Ιησούς: «Αν εγώ με τη δύναμη του Σατανά βγάζω τα δαιμόνια, εσείς με ποια δύναμη τα βγάζετε; Αλλά αν εγώ με το Πνεύμα του Θεού βγάζω τα δαιμόνια, τότε έφτασε σ’ εσάς η Βασιλεία του Θεού» (Ματθ. ιβ´ 22-29). Εκείνοι βέβαια δεν μπορούσαν ν’ απαντήσουν σ’ αυτά γιατί ο Ιησούς είχε αυτή την εξουσία και το ήξεραν.

Οδηγίες για τις δοσοληψίες με τον αόρατο κόσμο

    Σ’ αυτή τη γραφική διδασκαλία ο Ιησούς μάς προσφέρει σε αδρές γραμμές ένα μήνυμα που έχει κεφαλαιώδη σημασία. Ένα προς ένα μάς δίνει τα βασικά στοιχεία για την κατανόηση και τις δοσοληψίες μας με τα αόρατα όντα του πνευματικού κόσμου.
    Πρώτον, ο Ιησούς, με την απάντηση που έδωσε σ’ αυτό το περιστατικό, μάς κάνει γνωστό ότι οι πραγματικότητες που εμπλέκονται εδώ είναι προσωπικής και όχι απρόσωπης φύσης. Τα δαιμονικά όντα είναι προσωπικότητες. Όντως, η υπέρτατη πραγματικότητα, ο Ίδιος ο Θεός, είναι στη φύση Του μία προσωπικότητα και ο πνευματικός πόλεμος που μαίνεται γύρω μας φέρνει σε αντιπαράθεση τη σύγκρουση προσωπικών θελήσεων. Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Σε μερικούς κύκλους ακούμε να γίνεται λόγος για απρόσωπες «πνευματικές δυνάμεις» ή για «δυνάμεις» με τις οποίες μπορούμε να έρθουμε σε επαφή και να μάθουμε να τις χρησιμοποιούμε για τους σκοπούς μας. Η διδασκαλία του Ιησού όμως δεν μας αφήνει περιθώρια να τις κατανοήσουμε μ’ αυτό τον τρόπο και μας προειδοποιεί για τους κινδύνους που κρύβει μέσα της μια τέτοια προσέγγιση. Διότι αυτά δεν είναι απλά «δυνάμεις» αλλά αυτόνομα όντα με νοημοσύνη, δύναμη και γνώση πολύ μεγαλύτερη από τη δική μας. Μπορεί βέβαια να θέτουν τις ικανότητές τους στη διάθεσή μας (καίτοι υπάρχει κόστος γι’ αυτό!) με τρόπο που φαίνεται απρόσωπος, αλλά αυτό γίνεται διότι έτσι ικανοποιείται η ανθρώπινη ματαιοδοξία και ο πόθος να είμαστε εμείς εκείνοι που έχουμε τον έλεγχο. Δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε ότι σε τελευταία ανάλυση οι οντότητες αυτές έχουν μια ανεξάρτητη προσωπική θέληση και οι μέθοδοί τους συνδέονται άρρηκτα με τη θεμελιώδη τους εχθρότητα απέναντί μας.
    Θα πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι ο Θεός έχει μια προσωπική πρόθεση για μας. Μας εκζητεί ενεργά μ’ έναν τρόπο που είναι σχεδιασμένος να προκαλέσει την απάντησή μας σ’ Αυτόν, πρόσωπο προς πρόσωπο. Αν προσπαθούμε να συλλάβουμε το Θεό σαν να ήταν μια απρόσωπη Αγαθή Δύναμη που βρίσκεται στον κόσμο ανενεργά, η σχέση την οποία δημιουργηθήκαμε για να απολαύσουμε θα μας διέφευγε και θα χάναμε το πραγματικό νόημα της ύπαρξής μας.
    Δεύτερον, ο Ιησούς ξεκάθαρα διδάσκει ότι ο Θεός είναι Εκείνος που έχει τον έλεγχο. Η Βασιλεία του Θεού όντως είχε έρθει σ’ αυτούς διότι ο Ίδιος ο Βασιλιάς ήταν εκεί. Τα δαιμόνια έφυγαν με την προσταγή Του, διότι αντιλήφθηκαν ότι και η δύναμη και η εξουσία του Ιησού ήταν απόλυτη. Μάλιστα φαίνεται ότι η εξουσία Του ήταν τόσο αδιαμφισβήτητη που σε πολλές περιπτώσεις η δύναμή Του δεν χρειαζόταν καν να ενεργοποιηθεί. Ήταν προφανής. Όταν διέταξε τα δαιμόνια να φύγουν, εκείνα ούτε αντιστάθηκαν, ούτε έφεραν αντίρρηση. Απλά έφυγαν. Έκαναν ό,τι τα διέταξε να κάνουν γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή.
    Τρίτον, ο Ιησούς είπε ότι τα δαιμόνια εκδιώχτηκαν επειδή μπήκε σε λειτουργία η δύναμη και η εξουσία του Θεού δια μέσου της παρουσίας του Πνεύματος του Θεού. Αφού ο Ιησούς είπε ότι το Άγιο Πνεύμα θα ερχόταν να κατοικήσει μέσα σε όλους εκείνους οι οποίοι θα πίστευαν σ’ Αυτόν, στην πραγματικότητα υποσχέθηκε δύο σπουδαία πράγματα στον πιστό: α) την προσωπική του προστασία από δαιμονική επιδρομή και β) τη δυνατότητα να διώχνει ο ίδιος πονηρά πνεύματα από άλλους με τη δύναμη του ονόματός Του.

Εξορκισμός

    Μπορεί να εκπλαγούμε ακούγοντας ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει «χριστιανικός εξορκισμός» με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Η λέξη «εξορκισμός» προέρχεται από την ελληνική λέξη «όρκος». Στην κυριολεξία σημαίνει τη χρήση μαγικών δυνάμεων δια μέσου της χρήσης μιας φραστικής φόρμουλας σε μια τελετουργία. Μεταξύ των ειδωλολατρικών και πρωτόγονων κοινωνιών, ο εξορκισμός με την κυριολεκτική σημασία του όρου ήταν κάτι το συνηθισμένο και εξαρτάτο κατά μεγάλο μέρος από την υποτιθέμενη αποτελεσματικότητα της αποκρυφιστικής φόρμουλας η οποία συνήθως αποτελείτο από ονόματα θεών τελετουργικά επαναλαμβανόμενα επάνω από κείνους που ήταν, ή θεωρούντο ότι ήταν, υπό την επήρεια δαιμονίων. Η εξορκιστική δύναμη θεωρείτο ότι υπάρχει στις λέξεις αυτές καθαυτές και η σωστή απαγγελία της φόρμουλας ήταν σημαντική για την επιτυχία του εξορκισμού. Ο Κύριος Ιησούς δεν χρησιμοποίησε καμία τέτοια μέθοδο ούτε δίδαξε τους μαθητές του να κάνουν κάτι τέτοιο.
    Κατά συνέπεια, αν η φράση «στο όνομα του Ιησού» σημαίνει κάτι παραπάνω από μια μαγική επαναληπτική ρήση, πρέπει να κατανοήσουμε πλήρως την πραγματική της σημασία. Παρόλο που στη σύγχρονη εποχή η σημασία ενός ονόματος περιορίζεται στην προσωπική διαφοροποίηση που εξασφαλίζει μεταξύ των ανθρώπων, το θέμα είχε αλλιώς τα χρόνια της Βίβλου. Στην Αγία Γραφή το «όνομα» του ανθρώπου δεν υποδηλώνει μόνο την ατομική του ύπαρξη, αλλά περιγράφει και την πραγματικότητα της εσωτερικής του φύσης, την ουσία της προσωπικότητάς του. Στη Αγία Γραφή το «όνομα  του Θεού»  μάς δίνει την αποκάλυψη του χαρακτήρα Του. Μέχρις ενός σημείου λοιπόν το όνομα είναι το Πρόσωπο του Θεού όπως Αυτός μάς έχει φανερώσει την ύπαρξή Του και θεωρείται ότι είναι ο εκπρόσωπος της πραγματικής Παρουσίας του Θεού με το χαρακτήρα και τις ιδιότητες που Εκείνος μάς έχει αποκαλύψει. Έτσι, το να δίνει κανείς το όνομά του σ’ έναν άλλο (όπως έχει δώσει ο Θεός το όνομα του Χριστού στους οπαδούς Του) εκφράζει τη δημιουργία της στενότερης δυνατής ένωσης μεταξύ τους.

Η εξουσία που δίνει ο Εξιλασμός
    
    Η μεγαλύτερη αποκάλυψη του χαρακτήρα του Θεού και η βάση του θριάμβου του Ιησού εναντίον του Σατανά συγκλίνουν σε ένα μοναδικό σημείο στο χρόνο και στο χώρο: στη θυσία του Χριστού για χάρη της αμαρτίας η οποία καρφώθηκε επάνω στο Σταυρό σ’ ένα λόφο έξω από την Ιερουσαλήμ. Η επιστολή προς Εβραίους στο 14ο εδάφιο του 2ου κεφαλαίου κάνει ξεκάθαρη αυτή τη σύνδεση όταν λέει ότι επειδή τα παιδιά του Θεού ήταν από σάρκα και αίμα και Αυτός (ο Χριστός) συμμετείχε και στα δύο προκειμένου να καταργήσει με το θάνατό Του εκείνον ο οποίος είχε την εξουσία του θανάτου, δηλαδή το Σατανά. Συνεπώς, σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουμε τα δαιμονικά όντα στον πνευματικό αγώνα, η χρήση του ονόματος του Ιησού έχει μια βαθιά και πολύ καθαρά προσδιορισμένη έννοια: σημαίνει πως έχουμε δεχτεί ότι ο θάνατος του Χριστού αποτελεί ικανοποιητικό αντίλυτρο για την ενοχή μας και αυτό είναι το ηθικό βάθρο πάνω στο οποίο στέκει η συμφιλίωσή μας με το Θεό. Ταυτιζόμενοι λοιπόν μ’ Εκείνον στη σταύρωση και την ανάσταση παίρνουμε το όνομά Του σαν σύμβολο αυτής μας της ταύτισης. Ο απόστολος Ιωάννης διακηρύσσει αυτό το γεγονός όσο απλούστερα γίνεται όταν γράφει στην Αποκάλυψη: «… κατερρίφθη ο κατήγορος των αδελφών ημών [ο Σατανάς], ο κατηγορών αυτούς ενώπιον του Θεού ημών ημέραν και νύκτα. Και αυτοί ενίκησαν αυτόν διά το αίμα του Αρνίου» (Αποκ. ιβ´ 10-11).
Μια πρακτική εφαρμογή

    Αν δεν έχει γίνει μια τέτοια ταύτιση με το εξιλαστήριο αίμα του Χριστού, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα και καμία εξουσία να εμπλακούμε σε δοσοληψίες με τα δαιμονικά όντα, όποιο όνομα και να επικαλεστούμε. Στη περίπτωση αυτή είμαστε απλά σε σχέση ανθρώπου εναντίον αγγέλου και όλες οι προσπάθειες για «εξορκισμό» είναι ανώφελες στην καλύτερη περίπτωση και επικίνδυνες στη χειρότερη.
    Το τι πραγματικά σημαίνει αυτό από πρακτικής πλευράς γίνεται σαφές από δύο περιστατικά που αναφέρονται στις Πράξεις των Αποστόλων.
    Στο 16ο κεφάλαιο των Πράξεων, εδάφια 16-19, βρίσκουμε την αφήγηση ενός περιστατικού στη διακονία του αποστόλου Παύλου. Όταν ο Παύλος επισκέφτηκε τους Φιλίππους, εκείνος και οι σύντροφοί του ενοχλούντο από μια δαιμονισμένη γυναίκα, η οποία ακολουθούσε την ομάδα τους σε όλη την πόλη κοροϊδεύοντας τους ίδιους και το μήνυμα του ευαγγελίου με δυνατή φωνή. Τελικά, μετά από μερικές μέρες, ο Παύλος σε μια έκρηξη αγανάκτησης γύρισε και είπε στο πνεύμα που ενεργούσε μέσα της: «Προστάζω σε εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού να εξέλθης απ’ αυτής». Και το πνεύμα βγήκε αμέσως.
    Ένας απλός λόγος εντολής αρκούσε για να επιφέρει την πλήρη απελευθέρωση του δαιμονισμένου προσώπου. Ο Παύλος ήταν όντως ταυτισμένος με το θάνατο του Χριστού και συνεπώς είχε επαρκή εξουσιοδότηση για να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Ένας εξορκισμός που απέτυχε

    Στο 19ο κεφάλαιο του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων, εδάφια 13-20, πληροφορούμαστε για επτά αδελφούς, οι οποίοι έκαναν εξορκισμούς κατ’ επάγγελμα σαν οικογενειακή επιχείρηση. Προφανώς χρησιμοποιούσαν διάφορα μάγια και τελετουργίες αλλά έχοντας εντυπωσιαστεί από τις ιστορίες που είχαν ακούσει για τη δύναμη του Χριστού, αποφάσισαν να προσθέσουν και το όνομά Του στη φόρμουλα που χρησιμοποιούσαν. Εξόρκιζαν λοιπόν «εις τον Ιησούν τον οποίον ο Παύλος κηρύττει». Το δαιμονικό πνεύμα όμως απάντησε και είπε: «Τον Ιησούν γνωρίζω, και τον Παύλον εξεύρω• σεις δε τίνος είσθε;» Τότε ο άνθρωπος μέσα στον οποίο ήταν το δαιμονικό πνεύμα πήδησε κατεπάνω τους και τους κατατρόπωσε όλους, έτσι που εκείνοι αναγκάστηκαν να φύγουν απ’ το σπίτι στο οποίο βρίσκονταν γυμνοί και κατατραυματισμένοι.

Ο μη παραδομένος

    Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει να θεωρείται ότι εκείνος που δεν έχει πει το ‘ναι’ στοn Χριστό βρίσκεται σε ουδέτερο έδαφος. Σήμερα όμως γίνεται ολοένα και περισσότερο φανερό ότι δεν υπάρχει ουδέτερο έδαφος. Οι άνθρωποι δεν ζουν σε πνευματικό κενό. Ο Ιησούς μίλησε κάποτε για έναν ο οποίος είχε ελευθερωθεί από δαιμόνιο αλλά δεν στράφηκε στον Θεό να τον γεμίσει και να του καθοδηγήσει τη ζωή. Το δαιμόνιο δεν μπορούσε να βρει αλλού καλύτερα και ξαναγύρισε στον άνθρωπο τον οποίο βρήκε αδειανό. Αμέσως λοιπόν πήγε και βρήκε άλλα επτά πονηρά πνεύματα, χειρότερα απ’ το ίδιο, και μπήκαν όλα κι έστησαν την κατοικία τους στον άνθρωπο του οποίου η θέση έγινε χειρότερη απ’ ό,τι ήταν πριν (Λουκ ια´ 23-27). Το να απορρίψεις τον Ιησού και να αρνηθείς την πρόνοια και καθοδήγηση του Θεού έχει σαν αποτέλεσμα ότι παραμένεις υπό την επήρεια του Σατανά, όσο μη προφανής κι αν είναι αυτή.
    Πολλοί άνθρωποι επιδιώκουν να εμπλουτίσουν την ατομική τους ύπαρξη συσχετίζοντάς την με κάποια πραγματικότητα «άλλη» από το «εγώ». Πραγματικά, όλοι ποθούμε να γνωρίσουμε την ένωση με κάτι που θα είναι μεγαλύτερο απ’ τους εαυτούς μας. Οι θεολόγοι αποκαλούν αυτή την επιθυμία «επιθυμία υπέρβασης» και υποκινεί πολλούς σήμερα να εκζητήσουν το υπερφυσικό, το εξωτικό ή το απλά παράξενο. Μερικοί έχουν επιχειρήσει να γνωρίσουν άλλους τρόπους για να αποκτήσουν γνώση, όπως οι μέθοδοι στις οποίες αναφέρεται ο Carlos Castaneda, συγγραφέας του βιβλίου ‘Ιστορίες Δύναμης’ (Tales of Power) και ‘Μια Ξεχωριστή Πραγματικότητα’ (A Separate Reality). Ο Castaneda έγραψε για τις εμπειρίες του σαν μαθητευόμενος σ’ έναν πρωτόγονο Μεξικάνο μάγο-γιατρό. Άλλοι έχουν πειραματιστεί με τις ανατολικές θρησκείες, την τεχνική του διαλογισμού και την απoκρυφιστική γνώση. Για τον ίδιο λόγο ολοένα και περισότεροι άνθρωποι δίνουν το παρών στο κάλεσμα για μια ζωή αφοσιωμένη ενεργά στο Θεό. Σε όλα τα μέρη του κόσμου άνθρωποι με εκζήτηση βρίσκουν αλήθεια στις υποσχέσεις του Θεού, ο οποίος είναι η Πραγματικότητα. Κάτω από την καθοδήγηση της αγάπης και φροντίδας Του αποστρέφουν το πρόσωπό τους από την αμαρτία τους και βρίσκουν συγχώρηση, ζωή και πληρότητα κοντά Του.
    Από μόνοι μας δεν μπορούμε ποτέ να ελευθερωθούμε ή να προστατευτούμε από τα πονηρά πνεύματα. Κάτω από την προστασία του Θεού βρίσκουμε αυτή την ασφάλεια και άπαξ και τη βρούμε είμαστε στην προνομιούχο θέση να μπορούμε να προετοιμαστούμε για να βοηθήσουμε άλλους οι οποίοι βρίσκονται κάτω απ’ την επιρροή τους.
    Ένας ταπεινός πιστός ο οποίος πιστεύει στον Ιησού ως Σωτήρα και Κύριο έχει το βασικό πνευματικό εξοπλισμό να διώχνει δαιμόνια με την εντολή του. Αν ένα τέτοιο πρόσωπο προετοιμάζεται με προσευχή και επικαλείται με εμπιστοσύνη τη δύναμη του Θεού προκειμένου να υποχρεώσει τα δαιμόνια να φύγουν, θα έχει αποτελέσματα. Παραμένει ωστόσο το ερώτημα αν είναι δυνατό να ελευθερωθεί το πρόσωπο που επιθυμεί να κρατήσει το δαιμόνιο. Εξάλλου, οποιοσδήποτε ελευθερώνεται, αλλά εξακολουθεί να αρνείται να γεμίσει τη ζωή του με τη σχέση με τον αιώνιο Θεό, θα μπει και πάλι κάτω από την επιρροή των δαιμονίων. Η απελευθέρωση από τα πονηρά πνεύματα προϋποθέτει ανταπόκριση.

Η απόλυτη προστασία

    Ο Ιησούς υποσχέθηκε ότι θα είναι πάντα στο πλευρό εκείνων που αποφασίζουν να γίνουν οπαδοί Του, αποστρέφουν το πρόσωπό τους από τις παλιές τους συνήθειες και τρόπο σκέψης και Τον εμπιστεύονται για συγχώρηση και ζωή. Αυτός έχει προβλέψει για την ένταξή τους σε κοινότητες αγάπης οι οποίες είναι μέλη της αιώνιας οικογένειάς Του. Υπάρχει μία βασική αλήθεια η οποία ανήκει αποκλειστικά στο χριστιανισμό: εσύ, ως πρόσωπο, είσαι σημαντικός για τον Θεό–για πάντα. Όσοι δέχονται την πραγματικότητα αυτής της αλήθειας, έχουν την υποχρέωση να δεχτούν έναν τρόπο ζωής ο οποίος είναι απόλυτα εναρμονισμένος με την πραγματικότητα μιας διαρκούς σχέσης τους με το Δημιουργό του Σύμπαντος. Αυτή η σχέση σού προσφέρεται απλά επειδή ο Υιός του Θεού, ο Ιησούς Χριστός, φρόντισε να γίνει πραγματικότητα.

«Εκείνο το οποίον ήτο απ’ αρχής,
το οποίον ηκούσαμεν,
το οποίον είδομεν με τους οφθαλμούς ημών,
το οποίον εθεωρήσαμεν,
και οι χείρες ημών εψηλάφησαν,
περί του Λόγου της ζωής•
και η ζωή εφανερώθη, και είδομεν,
και μαρτυρούμεν,
και απαγγέλλομεν προς εσάς
την ζωήν την αιώνιον,
ήτις ήτο παρά τω Πατρί
και εφανερώθη εις ημάς•
εκείνο το οποίον είδομεν και ηκούσαμεν,
απαγγέλλομεν προς εσάς,
δια να έχητε και σεις κοινωνίαν μεθ’ ημών•
και η κοινωνία δε ημών είναι μετά του Πατρός
και μετά του Υιού αυτού Ιησού Χριστού.
Και ταύτα γράφομεν προς εσάς,
δια να ήναι πλήρης η χαρά σας.
Και αύτη είναι η επαγγελία,
την οποίαν ηκούσαμεν απ’ αυτού
και αναγγέλλομεν προς εσάς,
Ότι ο Θεός είναι φως,
και σκοτία εν αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία.
Εάν είπωμεν ότι κοινωνία έχομεν μετ’ αυτού,
και περιπατώμεν εν τω σκότει,
ψευδόμεθα και δεν πράττομεν την αλήθειαν.
Εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί
καθώς αυτός είναι εν τω φωτί,
έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων,
και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού
καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας».

(Α´ Ιωαν. α´ 1-7)

Brooks Alexander
________________________________________
O Brooks Alexander είναι συνιδρυτής και ερευνητής του πρότζεκτ Spiritual Counterfeits (Πνευματικές Απομιμήσεις) το οποίο διαθέτει ποικιλία υλικού για τα αποκρυφιστικά και θρησκευτικά κινήματα.
________________________________________