του Jon Bloom σε μετάφραση Χαρούλας Κωνσταντινίδου

Από πού πηγάζει το αληθινό θάρρος; Από πού το αντλούμε όταν το χρειαζόμαστε, όταν ο φόβος μας καταλαμβάνει και μας απειλεί, όταν δειλιάζουμε και θέλουμε να βρούμε μια ασπίδα προστασίας;

Για να δώσουμε την απάντηση ας διαβάσουμε την ιστορία στο βιβλίο του Α` Σαμουήλ, κεφάλαιο 17, μία από τις πιο γνωστές αλλά και παρεξηγημένες ιστορίες της Αγίας Γραφής.

Δαβίδ και Γολιάθ

Πριν τρεις χιλιάδες χρόνια, στην κοιλάδα των Τερεβίνθων, ένας ισχυρός πολεμιστής, ο Γολιάθ από τη Γαθ, βγήκε από το στρατόπεδο των Φιλισταίων για να προκαλέσει και να χλευάσει το στρατό του Ισραήλ και το Θεό του. Για σαράντα ημέρες απευθυνόταν προκλητικά στους Ισραηλίτες πολεμιστές, ντροπιάζοντάς τους γιατί κανείς δεν αποδεχόταν την πρόκλησή του για μονομαχία. Κάθε πρωί που εμφανιζόταν, οι άνθρωποι του Θεού πανικοβάλλονταν και τρέπονταν σε φυγή.

Τότε, ένας Εβραίος έφηβος βοσκός εμφανίστηκε στο στρατόπεδο, φέρνοντας ψωμί και τυρί για τους μεγαλύτερους αδερφούς του που ήταν στρατιώτες και άκουσε τον μεγαλόσωμο πολεμιστή να χλευάζει το στρατό του Κυρίου του. Ο Δαβίδ έγινε έξω φρενών. Πήρε τη σφεντόνα του, μάζεψε μερικές πέτρες, χτύπησε το Γολιάθ στο μέτωπο και του έκοψε το κεφάλι.

Τι δεν προκύπτει από την ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ

Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η ήττα του Γολιάθ από το Δαβίδ συμβολίζει το θάρρος που έχουμε μέσα μας όταν βρισκόμαστε υπό αντίξοες συνθήκες. Όποιος διαβάζει την ιστορία, βλέπει στο πρόσωπο του Δαβίδ έναν άνθρωπο αδύναμο, τον Ρόκι Μπαλμπόα της Παλαιάς Διαθήκης να έρχεται ενάντια στον αλαζόνα και παντοδύναμο πολεμιστή. Βλέπουν τον Δαβίδ ως έναν άνθρωπο με αυτοπεποίθηση, ανεξάρτητο, που υπήρξε αρκετά θαρραλέος ώστε να πολεμήσει γι` αυτό που θεωρούσε σωστό, βασιζόμενος στις δικές του δυνάμεις και ικανότητες αντί να ακολουθήσει την μέχρι τότε συνηθισμένη τακτική.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι «Βγες εκεί έξω και αντιμετώπισε τους φόβους σου γιατί όσοι έχουν το θάρρος ενός ήρωα τους θυμούνται όλοι».

Η ιστορία όμως δεν τελειώνει εκεί. Υπάρχει και συνέχεια. Ναι, ο Δαβίδ ήταν θαρραλέος και το θάρρος είναι ένα απαραίτητο και αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό. Όταν όμως ήρθε αντιμέτωπος με το Γολιάθ, το θάρρος του Δαβίδ πήγαζε από κάπου αλλού, όχι από τον εαυτό του.

Από πού προερχόταν το θάρρος του Δαβίδ

Πριν εξετάσουμε από πού προέρχεται το θάρρος του Δαβίδ, πρέπει να δούμε γιατί ο Σαούλ και ο στρατός του δεν είχαν θάρρος τη στιγμή που το χρειάζονταν περισσότερο. Με μια πρώτη ματιά, η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Ο Φιλισταίος στρατιώτης ήταν πανύψηλος και πολύ δυνατός (Α` Σαμουήλ 17:4-7). Ήταν έμπειρος πολεμιστής και δολοφόνος, έχοντας στείλει πολλούς να συναντήσουν το Δημιουργό τους (Α` Σαμουήλ 17:33). Κάθε πολεμιστής στο εβραϊκό στρατόπεδο, σωματικά, υστερούσε. Μία μονομαχία με το Γολιάθ ήταν, με απλά λόγια, κάτι σαν ένας δρόμος προς το θάνατο.

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι και τόσο απλά διότι για τον Δαβίδ, ο οποίος επίσης υστερούσε σωματικά σε σχέση με το Γολιάθ, η μονομαχία δε φαινόταν θανάσιμη. Και επιπλέον διότι οι πολεμιστές αυτοί πίστευαν στο Θεό και γνώριζαν την ιστορία του Ισραήλ. Είχαν ακούσει ιστορίες πώς ο Θεός τους βοήθησε να πολεμήσουν τον έναν γίγαντα μετά τον άλλον. Πολλοί απ` αυτούς είχαν δει με τα μάτια τους το Θεό να κάνει θαύματα, όπως η ήττα των Φιλισταίων από τον Ιωνάθαν στο 14<sup>ο</sup> κεφάλαιο του Α` Σαμουήλ.

Ο στρατός των Ισραηλιτών εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή δεν είχε το απαραίτητο θάρρος για να αντιμετωπίσει το Γολιάθ γιατί του έλειπε η πίστη. Εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, για διάφορους λόγους, και παρά τις ιστορίες διάσωσης και τα θαύματα που είχε κάνει ο Θεός, ο Γολιάθ φαινόταν στα μάτια τους δυνατότερος από το Θεό. Όλοι οι στρατιώτες πίστευαν ότι αν έβγαιναν να τον αντιμετωπίσουν, θα στέκονταν εκεί μόνοι τους, αβοήθητοι και θα κατέληγαν τροφή στα πουλιά του ουρανού και τα άγρια θηρία (Α` Σαμουήλ 17:44).

Η βαθύτατη εμπιστοσύνη του Δαβίδ στον Κύριο

Σε τι διέφερε, λοιπόν, ο Δαβίδ; Δε διέφερε γιατί είχε το αθάνατο θάρρος ενός ήρωα. Το θάρρος του Δαβίδ πήγαζε από την εμπιστοσύνη που είχε στις υποσχέσεις και τη δύναμη του Θεού ότι ο Θεός θα πραγματοποιήσει όλα όσα υποσχέθηκε.

Στο προηγούμενο κεφάλαιο, ο Σαμουήλ ο προφήτης είπε στο Δαβίδ ότι ο Θεός τον διάλεξε να είναι ο επόμενος βασιλιάς του Ισραήλ και τον έχρισε βασιλιά μπροστά στους αδερφούς του (Α` Σαμουήλ 16:13). Ο Δαβίδ το γνώριζε αυτό όταν έφτασε στο στρατόπεδο και άκουσε τα αλαζονικά λόγια του Γολιάθ. Και αντλούσε ακόμα περισσότερο θάρρος όταν θυμόταν πώς τους είχε βοηθήσει ο Θεός στο παρελθόν (Α` Σαμουήλ 17:34-36).

Το θάρρος του Δαβίδ προερχόταν από τη γνώση όλων των παραπάνω γεγονότων. Δεν εμπιστευόταν στις δικές του δυνάμεις. Εμπιστευόταν στο Θεό.

Ο Δαβίδ πίστευε ότι ο Θεός δε θα αθετήσει τις υποσχέσεις Του, κι αν ο Γολιάθ έμπαινε εμπόδιο στις υποσχέσεις του Θεού, τότε ο Θεός θα τον εξαφάνιζε με μία μόνο πέτρα. Στα μάτια του Δαβίδ ο Θεός ήταν μεγαλύτερος και δυνατότερος από τον Φιλισταίο που τους τρομοκρατούσε. Πήγε να πολεμήσει γνωρίζοντας ότι ο Θεός θα τον βοηθούσε να νικήσει και τη στιγμή που θα νικούσε, η νίκη θα αποδείκνυε πόσο πιστός και δυνατός ήταν ο Θεός, όχι πόσο κουράγιο είχε ο Δαβίδ (Α` Σαμουήλ 17:46-47).

Από πού πηγάζει το δικό σου θάρρος;

Το θάρρος δεν είναι χαρακτηριστικό που προκύπτει αυτόματα από εμάς τους ίδιους. Το θάρρος προκύπτει από την πίστη μας, είτε η πίστη μας είναι στο Θεό είτε κάπου αλλού. Το θάρρος είναι χαρακτηριστικό που πάντοτε προκύπτει από κάπου.

Για τους χριστιανούς, η έλλειψη θάρρους, αυτό που ο συγγραφέας στην Προς Εβραίους Επιστολή 10:37-38 αποκαλεί «δειλία», φανερώνει πάντοτε την έλλειψη πίστης στις υποσχέσεις του Θεού. Κάποιος «Γολιάθ» φαίνεται στα μάτια μας δυνατότερος από τον Θεό, οδηγώντας μας στην ταπείνωση. Το μόνο που βλέπουμε είναι η αδυναμία μας και πόσο ανίκανοι είμαστε να τον αντιμετωπίσουμε. Μας φαίνεται αδύνατο να τον αντιμετωπίσουμε, η σκέψη και μόνο μας καθηλώνει.

Όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με τέτοιου είδους φόβους. Το ίδιο και ο Δαβίδ. Το παράδειγμά του μας βοηθά ιδιαίτερα, όχι μόνο γιατί αντλούσε το θάρρος του από τις υποσχέσεις του Θεού αλλά γιατί συχνά ένιωθε φόβο και για να αντλήσει κουράγιο θυμόταν τις υποσχέσεις του Θεού. Μία γρήγορη ματιά στους πρώτους 25 Ψαλμούς μας δείχνει πόσο συχνά ο Δαβίδ ερχόταν αντιμέτωπος με το φόβο και την έλλειψη πίστης.

Θυμώστε με το φόβο σας

Η πίστη του έδινε στο Δαβίδ ακόμα περισσότερο θάρρος. Όταν άκουσε το Φιλισταίο να αψηφά το στρατό του Ισραήλ και το Θεό, θύμωσε. Τα λόγια και οι κατηγορίες του Φιλισταίου περιφρονούσαν τη δόξα του Θεού. Και όσο δεν έβγαινε κανείς από το στρατόπεδο για να υπερασπίσει τη δόξα του Θεού, ο Θεός φαινόταν στα μάτια τους ως αδύναμος. Ο Δαβίδ δε μπορούσε να το ανεχτεί αυτό.

Με τέτοιο τρόπο πρέπει και εμείς να αντιδρούμε στον κάθε φόβο και σε «καθετί που ορθώνεται με αλαζονεία εναντίον της γνώσεως του Θεού» (Προς Κορινθίους Β` 10:5). Οι φόβοι μας δεν έχουν να κάνουν με τον εαυτό μας. Οι φόβοι μας έχουν να κάνουν με το Θεό. Αμφισβητούν το χαρακτήρα του Θεού, τον καθιστούν αδύναμο ή ανύπαρκτο. Περιφρονούν Αυτόν και την εκκλησία Του.

Αυτό είναι προσβολή και εμείς καλούμαστε να μη δειλιάζουμε και να σταθούμε στο ύψος μας μπροστά στους φόβους μας, μη αφήνοντάς τους να μας παρασύρουν στην έλλειψη πίστης.

Εξολοθρεύοντας τους γίγαντες με το Λόγο του Θεού

Η νέα διαθήκη μας λέει ότι δεν παλεύουμε με ανθρώπους (Προς Εφεσίους 6:12)  αλλά πρέπει να αγαπάμε τους εχθρούς μας (Κατά Λουκάν 6:27). Οι «Γολιάθ» που αντιμετωπίζει ο καθένας μας αποτελούν αμαρτίες που κρύβουμε μέσα μας και «πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό» (Προς Εφεσίους 6:12). Και εμείς πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα του πνευματικού πολέμου (Προς Κορινθίους Β` 10:4), φορώντας την ασπίδα της πίστης και ξίφος το Λόγο του Θεού (Προς Εφεσίους 6:16-17). Πρέπει να στοχεύουμε στο να εξολοθρεύουμε.

Οι γίγαντες αυτοί, που είναι μεγαλύτεροι από εμάς και μας τρομάζουν θα εξολοθρευτούν όπως σκοτώθηκε και ο Γολιάθ. Με τη βοήθεια της πίστης. Και το θάρρος μας όταν θα τους εξολοθρεύσουμε δε θα προέρχεται από την εμπιστοσύνη στις δικές μας δυνάμεις αλλά από την εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις του Θεού.

 Gospel Translations, Desiring God ©, του Jon Bloom σε μετάφραση Χαρούλας Κωνσταντινίδου