Γράφει η Μαρία Φραγκοπούλου – Μωλιώτη, Νομικός-Εκπαιδευτικός

“… ξέρουμε πως η θλίψη καλλιεργεί την υπομονή, και η υπομονή την επιβεβαίωση, και η επιβεβαίωση την ελπίδα” (Ρωμαίους 5:3).

Μέσα στο σοκ και την απόγνωση που προκάλεσε το τρομοκρατικό πλήγμα κατά των Δίδυμων Πύργων στις Η.Π.Α., πέρασε σχεδόν απαρατήρητη μια είδηση νίκης και επαίνου: Ο μαθητής Μάνος Μπόγδος από τα Γρεβενά εισάγεται στην ιατρική Σχολή Αθηνών με 19,9, την υψηλότερη βαθμολογία ανάμεσα στους υποψήφιους όλων των Σχολών.

Δεν είναι η πρωτιά που εξασφάλισε ο νεαρός επαρχιώτης που μας αφήνει έκπληκτους. Είναι μάλλον η υπομονή, το θάρρος και η δύναμη θέλησης που επέδειξε κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Ένα τραγικό ατύχημα, που συνέβη πριν δύο χρόνια στα Μετέωρα, καθήλωσε τον άτυχο νέο στην αναπηρική καρέκλα για την υπόλοιπη ζωή του.

Φαίνεται όμως ότι η ψυχή και το πνεύμα του Μάνου δεν υπέκυψαν στο χτύπημα της μοίρας. Παρακινούμενος από τη φλόγα για μάθηση, ο συνετός αυτός νέος εργάσθηκε με ψυχικό σθένος, ελπίδα και αισιοδοξία για την επιτυχία ενός υψηλού στόχου: Ν’ ασχοληθεί με την επιστημονική έρευνα στον τομέα της γενετικής με σκοπό να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του.

Ο Θεός για μια ακόμη φορά απέδειξε ότι μπορεί να μετατρέψει μια τραγωδία σε θρίαμβο.
Ας στρέψουν λοιπόν οι σημερινοί νέοι την προσοχή τους στο Μάνο Μπόγδο σαν φωτεινό παράδειγμα για την πορεία της ζωής τους.
Δυστυχώς πολλοί απ’ αυτούς – αρτιμελείς και με αμέριστη γονική βοήθεια – επιδίδονται χωρίς μέτρο σ’ εφήμερες διασκεδάσεις και άλλες καταστρεπτικές συνήθειες, υπονομεύοντας έτσι σοβαρά τη υγεία και το μέλλον τους.

Όλοι έχουμε όνειρα, αλλά πόσοι αγωνιζόμαστε για την πραγματοποίησή τους; Αν σταματήσουμε τις δικαιολογίες για την αποτυχία μας και αναλάβουμε τις ευθύνες μας, τότε θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε τις διάφορες αντιξοότητες της ζωής όχι σαν τροχοπέδη αλλά ως μια αφετηρία για νέες κατακτήσεις.
Συγχαρητήρια στο Μάνο Μπόγδο και στους αξιέπαινους γονείς του, για τη σωστή καθοδήγηση και συμπαράστασή τους. Τέτοιοι νέοι τιμούν τον τόπο μας.