του J. Lee Grady σε μετάφραση Αντρέα Φούρναρη, Εκπαιδευτικού
Ο απόστολος Παύλος, όταν κήρυττε, όχι μόνο αντιμετώπιζε την αμαρτία, αλλά εξέθετε μάλιστα και κατονόμαζε συγκεκριμένες αμαρτίες, όπως τον οδηγούσε το Πνεύμα το Άγιο. Γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο σήμερα.
Οι άνθρωποι συχνά παραπονούνται για τους θυμωμένους ιεροκήρυκες. Ούτε και σ΄ εμένα αρέσουν, και συμφωνώ ότι εάν ένα άτομο χρησιμοποιεί στο κήρυγμα του γλώσσα μίσους (ή αν πιστεύει ότι ο Θεός τον έχει καλέσει για να στηλιτεύει άλλες εκκλησίες), τότε είναι σε λάθος θέση. Ωστόσο, σήμερα έχουμε φτάσει στο αντίθετο άκρο. Τώρα φοβόμαστε να εκθέσουμε την αμαρτία.
Δεν μπορούμε να κηρύξουμε για τον πλουτισμό, γιατί μπορεί να προσβληθούν οι πλούσιοι στο ακροατήριο, καθώς και οι φτωχοί που αγοράζουν λαχεία κάθε εβδομάδα. Δεν μπορούμε να κηρύξουμε για την πορνεία, γιατί υπάρχουν άνθρωποι στην εκκλησία που συζούν. Δεν μπορούμε να κηρύξουμε για την ενδοοικογενειακή βία, επειδή υπάρχουν άντρες που χτυπάνε τις γυναίκες τους. Δεν μπορούμε να κηρύξουμε κατά της ομοφυλοφιλίας, γιατί ο πολιτισμός μας λέει ότι είναι απεχθές να αποκαλείς αμαρτία τον σεξουαλικό αυτό «προσανατολισμό». Και ο κατάλογος συνεχίζεται. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι ιεροκήρυκες αποφεύγουν εντελώς τη λέξη αμαρτία, επειδή είναι πάρα πολύ αρνητική ως όρος. Και όλοι γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις οι άνθρωποι προτιμούν μάλλον να ακούνε θετικά μηνύματα.
Αυτός ο πειρασμός να «νερώσουμε» το ευαγγέλιο έχει δημιουργήσει μια νέα συνταγή για το μοντέρνο κήρυγμα: Αρχίζεις με μια βαρύγδουπη συναισθηματική δήλωση, («Το παρελθόν σου δεν καθορίζει το μέλλον σου!”), προσθέτεις μερικές κουταλιές φθηνή χάρη, («Μην επικεντρώνεσαι στην αμαρτία σου!»), ρίχνεις στο μίγμα λίγο ευαγγέλιο της ευημερίας, (Τρέξε εδώ στον άμβωνα και άρπαξε το οικονομικό σου θαύμα!»), ρίξε και λίγο άρωμα κάποιας μοντέρνας ψυχολογικής θεωρίας, («Είναι όλα για σένα!») και ιδού!, θα καταλήξεις με μια γλοιώδη τροφή με την οποία ούτε ένας Χριστιανός μωρό δεν θα μπορούσε να επιβιώσει.
Έχω συχνά αναρωτηθεί πώς θα έβλεπε ο απόστολος Παύλος το θετικό, μοντέρνο μας ευαγγέλιο. Λίγο πριν μαρτυρήσει ο απόστολος των εθνών, έδωσε στο πνευματικό του παιδί τον Τιμόθεο σαφείς οδηγίες για το πώς να κρατήσει το μήνυμά του στον σωστό δρόμο. Του γράφει: «…Κήρυξε τον λόγο, επίμενε έγκαιρα, άκαιρα έλεγξε, επίπληξε, πρότρεψε με κάθε μακροθυμία και διδασκαλία» (Β’ Τιμ. 4,2). Σήμερα έχουμε δυστυχώς διασκευάσει τα λόγια του Παύλου. Ο κανόνας είναι: «Κηρύξετε ό,τι οι άνθρωποι θέλουν να ακούσουν! Αποφύγετε τη διαμάχη! Χαϊδέψτε, ανακουφίστε και ηρεμήστε τους ανθρώπους. Μόνο έτσι θα ξανάρθουν και την επόμενη Κυριακή!» Δεν είναι λοιπόν παράδοξο που μια τέτοια χαμηλή σε πρωτεΐνες πνευματική διατροφή έχει παραγάγει μια αναιμική, χλιαρή εκκλησία.
Το κήρυγμα του Παύλου κατά τον πρώτο αιώνα προκαλούσε αναμφισβήτητα αντιπαράθεση. Δεν απέφευγε να εκθέσει την αμαρτία, ούτε φοβόταν να τη χαρακτηρίσει όπως ακριβώς είναι. Ο Παύλος ήξερε ότι ένας ασπόνδυλος χριστιανισμός παράγει ασπόνδυλους χριστιανούς. Σύμφωνα με τις προτροπές του προς τον Τιμόθεο, τα ουσιώδη συστατικά του ευαγγελικού αποστολικού κηρύγματος είναι:
1. Ο έλεγχος: Η λέξη αυτή στο αρχαίο κείμενο σημαίνει “επιτίμηση, υπόδειξη καθήκοντος ή ξεσκέπασμα». Αν θυμηθούμε τον πειθαρχικό έλεγχο της μητέρας μας όταν σαν παιδιά παρεκτρεπόμασταν, θα συνειδητοποιήσουμε ότι ο έλεγχος μπορεί να είναι η πιο αγνή μορφή αγάπης.
2. Η επίπληξη: Το ρήμα επιπλήττω σημαίνει “επιτιμώ έντονα» ή «αποδοκιμάζω αυστηρά.” Δεν μιλώ εδώ για κήρυκες που «χτυπάνε» τους ανθρώπους με τον Λόγο του Θεού. Το να βάζω τις φωνές σε ανθρώπους δεν είναι βιβλική επίπληξη. Αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες το Άγιο Πνεύμα να τύπτει τη συνείδησή σου κατά τη διάρκεια ενός κηρύγματος;
3. Η προτροπή (παράκληση): Αυτό είναι η πιο ήπια από τις τρεις λέξεις. «Παρακαλώ» σημαίνει στη Γραφή «παρηγορώ». Είναι η ίδια λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το Άγιο Πνεύμα, ο οποίος είναι ο Παράκλητός μας. Το αληθινό, βιβλικό κήρυγμα όχι μόνο εκθέτει την αμαρτία και προειδοποιεί για τις συνέπειές της, αλλά μας καλεί να πάμε στον Θεό για να μας βοηθήσει στην υπέρβαση της αδυναμίας μας. Όταν ελέγχουμε τους ανθρώπους για τις αμαρτίες τους, θα πρέπει να παρέχουμε και τα μέσα για την απελευθέρωση και την αποκατάσταση τους, που είναι μόνο η μετάνοια, η πίστη, η χάρη και το έλεος του Θεού.
Ο Παύλος, επίσης, δεν φοβόταν να ονοματίσει την αμαρτία. Έκανα πρόσφατα μια έρευνα μέσα από όλες τις επιστολές του Παύλου για να δω πώς αντιμετώπιζε τη σεξουαλική ανηθικότητα. Ανακάλυψα ότι αντιμετωπίζει τη σεξουαλική αμαρτία χωρίς περιστροφές, σε 10 από τις 13 επιστολές του. Ξεκάθαρα αποδοκιμάζει τη μοιχεία, την πορνεία, τον αισθησιασμό και την ομοφυλοφιλία σε έναν πολιτισμό που ήταν εμποτισμένος μέσα στον ηδονισμό. Αφού προτρέπει τους Θεσσαλονικείς να απέχουν από τα σεξουαλικά αμαρτήματα, τους προειδοποιεί αυστηρά, λέγοντας ότι όποιος διαφωνεί με τους νόμους του Θεού για το σεξ, «δεν απορρίπτει άνθρωπο, αλλά τον Θεό που δίνει το Άγιο Πνεύμα Του σε εμάς” (Α’ Θεσ. 4,8). Αυτά είναι δυνατά λόγια. Θα πρέπει να επαναλαμβάνονται και να κηρύττονται με παρρησία από τους άμβωνες μας και σήμερα με την ίδια δύναμη.
Ο Παύλος δεν προσπαθούσε να αυξήσει τη δημοτικότητά του, αμβλύνοντας το Ευαγγέλιο, τα δε σχόλιά του σχετικά με το σεξ θα μπορούσαν σήμερα να τον βάλουν στη μαύρη λίστα και να χαρακτηριστεί ως “persona non grata”. Ωστόσο, όταν έγραφε αυτά τα σκληρά λόγια, μιλούσε από την καρδιά του Θεού σε όλους μας – με αγάπη – υπό την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος.
Ήρθε η ώρα να αναπτύξουμε πνευματική σπονδυλική στήλη ως χριστιανοί. Ας απαλλαγούμε από τον χλιαρό χριστιανισμό, τους ασπόνδυλους ιεροκήρυκες και τα χαλαρά ήθη. Ας κηρύξουμε το πραγματικό μήνυμα της Βίβλου και όχι μια ουδέτερη, ανάλατη εκδοχή. Ας μην εκθέτουμε μόνο την αμαρτία και τις φοβερές συνέπειές της, αλλά ας υποδείχνουμε στους ανθρώπους και την μοναδική ελπίδα που έχουν να ελευθερωθούν από αυτήν, δηλαδή τον Ιησού Χριστό τον μόνο Σωτήρα, του οποίου ο θάνατος στο σταυρό ήταν η απόλυτη αντιμετώπιση και αθέτηση της αμαρτίας.
Απόδοση στα ελληνικά: Αντρέας Φούρναρης