του Παναγιώτη Κανταρτζή
Η Ελλάδα αρχίζει να βιώνει τα τελευταία χρόνια μια πραγματικότητα που η Δυτική Ευρώπη αντιμετώπισε αρκετά χρόνια πριν. Αναφέρομαι στην μετάβαση από κοινωνίες ομοιογενείς και ομοιόμορφες σε πολυπολιτισμικές και πολύχρωμες. Αυτό φυσικά δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε απλό και μια ματιά στις πρόσφατες εκλογές στην Φιλανδία το αποδεικνύει. Η πρόκληση αυτή φυσικά προέκυψε κυρίως από την μετανάστευση και το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Υπάρχουν όμως και άλλα ζητήματα που δημιουργούν εντάσεις και προβληματισμό. Ένα από αυτά είναι και το θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού. Το ενδιαφέρον στο θέμα αυτό είναι ότι σε αντίθεση με τους μετανάστες και τις θρησκευτικές μειονότητες, το κίνημα των ομοφυλοφίλων διαθέτει και δύναμη και χρήματα και προσβάσεις. Είναι λοιπόν νομίζω σημαντικό να προσέξουμε ότι η ατζέντα που το κίνημα αυτό θέτει στο δημόσιο διάλογο δεν είναι απλά η ανοχή και η ελευθερία συνείδησης αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο. Ζητά ή ακριβέστερα απαιτεί αποδοχή των απόψεων και των αντιλήψεών του. Διαβάζω από την εφημερίδα Athens Voice μία σειρά από δηλώσεις των καλλιτεχνών που θα λάβουν μέρος στις εκδηλώσεις του Athens Pride. Η λέξη που κυριαρχεί είναι η λέξη «πρέπει». Δείτε ένα σταχυολόγημα.
«Πρέπει να είμαστε στο Athens Pride όλοι!» / «…πρέπει να την κοιτάξουν κατάματα και να συνυπάρξουν αρμονικά χωρίς να καταπιέζει η μία πλευρά την άλλη» / «… δεν θα μπορούσαμε παρά να είμαστε δίπλα στην LGBT κοινότητα της Αθήνας… είναι σημαντικό να στηρίζουμε…» / «..τέτοιους είδους σκέψεις δεν μας αφήνουν να εξελιχθούμε ως άνθρωποι…». Κορύφωση η δήλωση του δημάρχου, «όμως ήρθε η ώρα να ξεπεράσουμε φοβικά σύνδρομα και προκαταλήψεις και να δούμε την πραγματικότητα… καιρός να τελειώνουμε με αυτό».
Δεν ξέρω αλλά αυτές οι δηλώσεις με τρομάζουν. Το αίτημα τους δεν είναι ο φιλελευθερισμός και η ανεκτικότητα αλλά η βίαιη επιβολή απόψεων, δηλαδή ένας νέος ολοκληρωτισμός. Το ζητούμενο δεν είναι να ανεχτούμε ή ακόμη καλύτερα να σεβαστούμε το δικαίωμα του άλλου στην επιλογή του αλλά να αποδεχτούμε και να επιδοκιμάσουμε αυτή την επιλογή. Ρωτώ λοιπόν ευθαρσώς, είναι δυνατόν να πιστεύω ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αρνούμαι το δικαίωμα κάποιων να την επιλέγουν; Η κουλτούρα του φιλελευθερισμού και της δυτικής δημοκρατίας απαντά ναι. Το κίνημα των ομοφυλοφίλων απαντά όχι. Αυτό είναι το πρόβλημα και δυστυχώς όλοι κρυμμένοι πίσω από τα στερεότυπά μας δεν το βλέπουμε και δεν το συζητάμε. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι μόνο θεολογικό ή ηθικιστικό. Είναι βαθιά πολιτικό και αφορά την φύση και την ποιότητα της δημοκρατίας. Δεν είναι δυστυχώς ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που κινήματα στο όνομα της δημοκρατίας δημιούργησαν τις πιο τυραννικές και καταπιεστικές καταστάσεις. Αυτό νομίζω συμβαίνει και τώρα. Και σε αυτό πρέπει πιστεύω να εστιάσουμε.
Δημοσιεύτηκε στις 4 Ιουνίου 2011.