Γράφει ο Χάρης Ι. Νταγκουνάκης, Νομικός
«Δε βρίσκεσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού»
Ανάγνωσμα: Μάρκος 12,28-34
|
Μ |
ΙΑ από τις μεγαλύτερες τραγικότητες της ζωής είναι η παρ’ ολίγον επιτυχία σε όλους τους τομείς: Ένας σπουδαστής προσπαθεί, διαβάζει, στερείται τα πάντα για ένα και για δύο ή και περισσότερα χρόνια, αλλά τελικά χάνει στις πανελλήνιες για μία μονάδα!
Ένας αθλητής προπονείται, αγωνίζεται, κουράζεται, στερείται τα πάντα για δύο, τρία και τέσσερα χρόνια, και τελικά στους Ολυμπιακούς χάνει έστω και το αργυρό μετάλλιο για λίγα εκατοστά δρόμου, για λίγα γραμμάρια βάρους στην άρση βαρών κλπ.
Ένας υπάλληλος δουλεύει 35 και σαράντα χρόνια, κολλάει ένσημα, προσπαθεί να καταβάλλει σωστά τις εισφορές του, να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, και τελικά ένα μήνα πριν βγει στη σύνταξη, πεθαίνει.
Οι παρ’ ολίγον επιτεύξεις ή επιτυχίες της ζωής…
ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ υπάρχουν κι εκεί περιπτώσεις όπου άνθρωποι έφτασαν πολύ κοντά σε μια επιτυχία, πολύ κοντά σε έναν στόχο, αλλά έχασαν τελικά, γιατί για διαφόρους λόγους δεν κατόρθωσαν να φτάσουν ώς το τέλος.
Και στην περικοπή που διαβάσαμε, εκείνος ο γραμματέας που πλησίασε τον Χριστό με το ερώτημα «ποια είναι η σπουδαιότερη εντολή», αποδείχτηκε τελικά ένα απ’ αυτά τα τραγικά πρόσωπα, που δεν ήταν μακριά από τη βασιλεία του Θεού.
Κι αξίζει, πιστεύω, τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά σε ορισμένα σημεία της κατάστασης αυτών των ανθρώπων, και να εξετάσουμε παράλληλα και τους εαυτούς μας, μήπως ανήκουμε κι εμείς σ’ αυτή την τραγική κατηγορία εκείνων, που ακριβώς για κάτι λίγο, για κάτι μικρό, χάνουν τελικά τον στόχο της σωτηρίας ή της αγίας και της νικηφόρου εν Χριστώ ζωής.
Προσέξτε πόσο ευγενικά και με πόση λεπτότητα μιλάει ο Χριστός σ’ εκείνο τον νομοδιδάσκαλο. Εκείνος πηγαίνει προς αυτόν με σκοπό να τον φέρει σε δύσκολη θέση, όπως εξηγεί τόσο ο Ματθαίος όσο και ο Λουκάς. Ο Κύριος όμως τον αντιμετωπίζει με ευγένεια και πραότητα: «Δεν βρίσκεσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού». Υπάρχουν πολλοί υπεύθυνοι εκκλησιών σήμερα που είναι έτοιμοι με τις φωνές τους, τις απειλές τους και τον άξεστο τρόπο τους να φοβίσουν τους ανθρώπους και να τους στείλουν μια ώρα αρχύτερα στην κόλαση. Που τους βλέπουν όλους το ίδιο: τόσο τους αρνητές και τους πολέμιους της πίστεως, όσο κι εκείνους που ειλικρινά αμφιβάλλουν και έχουν απορίες και ρωτούν…
Όμως δεν μιλάει έτσι ο Χριστός! Ο Κύριος βλέπει την αμαρτία σαν ασθένεια κι όχι σαν τον θάνατο. Κι είναι αυτός ο μεγάλος γιατρός, που καταλαβαίνει και διαβλέπει ότι μερικοί άνθρωποι έχουν περισσότερες ελπίδες απ’ ό,τι κάποιοι άλλοι, και ασχολούνται μ’ αυτούς. Ο μισός κόσμος μας, δηλ. το ένα ημισφαίριο της γης, τώρα, τη στιγμή που μιλάμε, βρίσκεται στο σκοτάδι. Όμως, μερικά μέρη απέχουν λιγότερη ώρα από το ξημέρωμα, απ’ ό,τι άλλα. Έτσι είναι και οι άνθρωποι μακριά από τον Χριστό: Κάποιοι βρίσκονται στο παχυλό σκοτάδι, και κάποιοι άλλοι, ανάλογα με την πρόθεσή τους να γνωρίσουν τον Χριστό, βρίσκονται πιο κοντά στο φως. «Δεν βρίσκονται μακριά από τη βασιλεία του Θεού».
Όμως αν διακρίνουμε τη μεγάλη ευγένεια του Κυρίου μας στα λόγια του, πρέπει να διακρίνουμε και την απόλυτη σοβαρότητα αυτών των λόγων. Δεν βρίσκεσαι μακριά, όχι –αλλά δεν είσαι και μέσα στη βασιλεία. Κι ένας μπορεί να μη βρίσκεται μακριά από τη βασιλεία, αλλά να μην μπει και ποτέ μέσα σ’ αυτήν. Θυμόμαστε όλοι το ναυάγιο του «Σάμινα» τον Σεπτέμβριο του 2000 έξω από το λιμάνι της Πάρου. Είχε διασχίσει όλη την απόσταση από τον Πειραιά μέχρι την Πάρο, δεν βρισκόταν μακριά από το λιμάνι του νησιού, αλλά δεν ήταν μέσα. Και χάθηκε ενώ ήταν πολύ κοντά στο λιμάνι. Όπως υπάρχουν πολλοί που έχουν πλησιάσει πολύ κοντά στον Χριστό αλλά δεν έχουν συνδεθεί μαζί του, και χάνονται ενώ δεν είναι μακριά από τη βασιλεία του Θεού.
Είναι σπουδαίο πράγμα να μην είναι κανείς μακριά από τη βασιλεία του Θεού. Είναι μεγάλη ευθύνη να μην είσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού. Και είναι κάτι που μπορεί να γίνει μεγάλη ευλογία, αν είναι να σε οδηγήσει μέσα στη βασιλεία του Θεού.
1. Τα χαρακτηριστικά.
Τι ήταν εκείνο που έκανε τον Χριστό να πει σ’ εκείνο τον γραμματέα ότι δεν είναι μακριά από τη βασιλεία του Θεού; Μ’ άλλα λόγια, ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα εκείνων που δεν είναι μακριά από τη βασιλεία του Θεού;
α) Είναι δεκτικοί του κηρύγματος του ευαγγελίου. Είναι πρόθυμοι ν’ ακούσουν τα λόγια του Χριστού.
Τον άνθρωπο αυτό θα τον βρούμε μέσα στο πλήθος που περιτριγυρίζει τον Κύριο με λαχτάρα ν’ ακούσει τα λόγια του, ανεξάρτητα αν ο Κύριος βρισκόταν σε μια παραλία, σε ένα βουνό ή στην αυλή του ναού. Ενδεχομένως δεν ήταν τόσο σύνηθες να μαζεύονται τα πλήθη σε ανοιχτούς χώρους, έξω από τις συναγωγές ή από τον ναό, για ν’ ακούσουν θρησκευτικές ομιλίες, και το γεγονός ότι αυτός ο αριστοκράτης, ο μορφωμένος γραμματέας του νόμου, είχε αναμειχθεί με το πλήθος, έδειχνε πως τουλάχιστον ενδιαφερόταν για τα πράγματα της βασιλείας του Θεού.
Κι είναι αυτός ο τύπος εκατοντάδων ανθρώπων σήμερα. Μπορούμε να τους διακρίνουμε μέσα στα ακροατήρια των εκκλησιών να κάθονται με σεβασμό και ενδιαφέρον κάθε Κυριακή και να παρακολουθούν το κήρυγμα. Τους αρέσουν τα πιο φρέσκα και τα πιο έξυπνα κηρύγματα. Κι όμως, αν αναρωτηθεί κανείς τι επίδραση είχε το ευαγγέλιο στην καρδιά αυτού του ανθρώπου, θα διαπιστώσει πως εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι η διανοητική προσέγγιση στον λόγο του Θεού, ή η απλή ηθική θεώρηση, για να μπορεί καλύτερα να εκπληρώνει μερικά θρησκευτικά καθήκοντα, και τίποτε περισσότερο. Όσον αφορά μια βαθύτερη, προσωπική σχέση με τον Χριστό, μια σχέση που απελευθερώνει από τη δύναμη της αμαρτίας και την ενοχή, όλα αυτά του είναι άγνωστα, όπως άγνωστα ήταν και στον γραμματέα της ιστορίας μας. Δεν μπορεί και δεν θέλει να τα καταλάβει.
Τι έχει να πει ο Χριστός σ’ έναν τέτοιο άνθρωπο;
Μήπως του φέρεται άσκημα; Μήπως τον αποπαίρνει ή τον χαρακτηρίζει “τάφο ασβεστωμένο”, όπως έκανε με τους Φαρισαίους; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γυρίζει, τον κοιτάζει με αγάπη και μ’ ένα πονεμένο ίσως χαμόγελο, και του λέει: «Δεν είσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού».
Α, σαν να του λέει: Φίλε μου, το να είσαι μέσα στην εκκλησία, δεν σημαίνει πως είσαι «εν Χριστώ». Αλλά μόνον ο Χριστός είναι ο δίαυλος, μέσα από τον οποίο η ζωή του Θεού διοχετεύεται στον άνθρωπο. Η στενή ένωση μαζί του, σημαίνει στενή ένωση με τη ζωή –την υπέρτατη ζωή. Αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν τον Θεό και τον απεσταλμένο του, τον Ιησού Χριστό.
Μήπως μοιάζεις με αυτό τον συμπαθή άνθρωπο κι εσύ; Σου αρέσει ν’ ακούς τα λόγια του Θεού, σου αρέσει ακόμη να μελετάς το ευαγγέλιο. Μπορεί και να το υποστηρίζεις στις διάφορες συζητήσεις σου με τους άλλους, αλλά: έχεις προσωπική επαφή με τον Χριστό; Έχει η πίστη επιτελέσει αυτό το έργο της ένωσής σου μαζί του; Αυτό είναι το καίριο ερώτημα, και μέχρι αυτό το ερώτημα ν’ απαντηθεί, ο Χριστός θα σου λέει στο αυτί: «Δεν είσαι μακριά –αλλά δεν είσαι και μέσα– στη βασιλεία των Ουρανών».
β) Ενδιαφερόταν ζωηρά και ρωτούσε για την αιώνια ζωή.
Τον γραμματέα της ιστορίας μας τον βλέπουμε να έρχεται στον Χριστό με ένα ερώτημα στα χείλη. Πολλά ερωτήματα υπέβαλλαν κάθε μέρα στον Κύριο. Πολλά απ’ αυτά ήταν περίεργα και άλλα γελοία. Από το τι ρωτάει κανείς τον Χριστό, μπορούμε να βγάλουμε κι ένα συμπέρασμα γι’ αυτό τον άνθρωπο. Κι ο άνθρωπος αυτός εδώ θέτει ένα πολύ σπουδαίο ερώτημα στον Κύριο: «Κύριε», του λέει, «ποια είναι η σπουδαιότερη απ’ όλες τις εντολές;»
Κανένας δεν μπορεί να διανοηθεί τη σπουδαιότητα αυτής της ερώτησης, αν δεν έχει σκύψει να μελετήσει όλες εκείνες τις βαρετές επαναλήψεις των εντολών του Ταλμούδ. Ο γραμματέας αυτός θέλησε να τα ξεπεράσει όλα αυτά και να φτάσει στην καρδιά, στη βάση της αληθινής θρησκείας: «Ποια είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή;»
Κι όταν ο Χριστός του απάντησε με την επιτομή θα λέγαμε του ιερού νόμου του Δευτερονομίου, ο γραμματέας ενθουσιάστηκε κι απάντησε με χαρά στον Κύριο: «Ναι, Κύριε, σωστά τα λες! Το να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά, τον νου και την ψυχή, και το ν’ αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου, αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα θυμιάματα και τις θυσίες!» Κι αυτή η αντίδραση του γραμματέα λες και συνεπήρε τον Κύριο. Αυτός ο Σαδδουκαίος δεν ήταν συνηθισμένος συζητητής. Δεν ήταν μακριά από τη βασιλεία του Θεού…
Έτσι, αυτός ο γραμματέας εκπροσωπεί και σήμερα τον ένθερμο αμφισβητία μέσα στην εκκλησία του Χριστού. Χιλιάδες είναι αυτού του είδους οι συζητητές σε όλο τον κόσμο. Ο Σπέρτζον πολύ εύστοχα τους ονόμαζε «έντιμους αμφισβητίες». Τι πρόσφεραν όμως όλοι αυτοί στην εκκλησία του Χριστού; Μπορεί να μην πρόσφεραν πολλά πράγματα, αλλά πρόσφεραν κάτι μοναδικό: Όταν επείσθηκαν για την αλήθεια του Χριστού, έγιναν ανδρωμένοι υπηρέτες αυτής της αλήθειας. (Παύλος-Μεταληνός-Πασκάλ). Ο Χριστός απέδειξε πως αγαπάει τους έντιμους αμφισβητίες και τους απαντάει: «Δεν είσαι μακριά από τη βασιλεία των ουρανών –αρκεί να μην ξεχάσεις ποτέ πως δεν είσαι μέσα σ’ αυτήν! Η εντιμότητά σου στην αμφισβήτηση δεν θα σε σώσει». Πολλοί ρωτούν: «Μα είναι αμαρτία να αμφιβάλλω;» Όχι, δεν είναι αμαρτία η αμφισβήτηση –είναι αρρώστια, αν παραμείνει για πάντα αμφισβήτηση! Μεγάλοι αμφισβητίες σίγουρα σώθηκαν αλλά δεν τους έσωσε η αμφισβήτησή τους. Σώθηκαν δια της πίστεως που ήταν κάπου κρυμμένη μέσα στην αμφισβήτησή τους.
Είσαι όμως σίγουρος ότι η αμφισβήτησή σου είναι έντιμη; Είσαι βέβαιος πως δεν υπάρχει καμιά υστεροβουλία πίσω από την αμφισβήτησή σου; Μήπως κατά βάθος θέλεις ν’ αρνηθείς τον Χριστό;
Κάποτε ένας μεγάλος ευαγγελιστής, που μιλούσε σε μια σειρά συγκεντρώσεων μιας εβδομάδος στο Κέιμπριτζ, στους φοιτητές, προσκλήθηκε από έναν φοιτητή να πάνε να επισκεφτούν έναν συμφοιτητή του, που ενδιαφερόταν για πολλά θέματα αλλά δεν μπορούσε να έρθει στις συναθροίσεις. Είχε εκφράσει την επιθυμία να συναντήσει τον άνθρωπο αυτό του Θεού, και μια και ήταν από τους καλύτερους φοιτητές, έλπιζε πως δεν θα του χαλούσε χατίρι.
Πράγματι ο ευαγγελιστής επισκέφτηκε τον νεαρό, κι αμέσως ο νεαρός άρχισε να του θέτει μερικές διανοουμενίστικες, θα λέγαμε, δυσκολίες, που τον εμπόδιζαν να δεχτεί τον Χριστό στην καρδιά του: Λ.χ. η θεοπνευστία των Γραφών, η θεότητα του Χριστού κλπ.
Ο ευαγγελιστής τον άκουσε προσεκτικά και κάποια στιγμή του είπε: «Πράγματι, έχω ασχοληθεί με όλες αυτές τις δυσκολίες, και είμαι διατεθειμένος να μείνω εδώ μαζί σου και να τις συζητήσω όλη τη νύχτα. Πες μου όμως κάτι, πριν συνεχίσουμε: Αν καταφέρω να σου λύσω όλες σου τις απορίες, είσαι έτοιμος να έρθεις αύριο το βράδυ στη συνάθροιση και να ομολογήσεις δημόσια τον Χριστό;» Ο νεαρός έμεινε για λίγο σιωπηρός κι ύστερα απάντησε πως δεν μπορούσε να δεσμευτεί πως θα έκανε μια τέτοια ομολογία. «Τότε», απάντησε ο ευαγγελιστής, γιατί να χάσουμε τον καιρό μας όλη τη νύχτα; Με την καρδιά πιστεύει κανείς, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν». Και μ’ αυτά τα λόγια σηκώθηκε κι έφυγε.
Ο νεαρός εκείνος υπέφερε από ηθική δειλία, όσο κι αν δεν το καταλάβαινε, και προσπαθούσε να την κρύψει πίσω από τις αμφιβολίες του. Πόσοι τέτοιοι υπάρχουν σε όλες τις εποχές! Κάνουν πίσω και δεν μπαίνουν στη βασιλεία των ουρανών, επειδή είναι ηθικά αδύναμοι, αλλά ξεγελούν τους εαυτούς τους πιστεύοντας ότι ο λόγος που τους κάνει να διστάζουν είναι οι διανοητικές τους απορίες, που πρέπει πρώτα να επιλυθούν.
2. Πόσο είναι το “παρά λίγο”;
Αυτοί ήταν μερικοί από τους λόγους που έκαναν τον Χριστό να πει σ’ εκείνο τον Σαδδουκαίο: «Δεν βρίσκεσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού».
Αλλά ανάμεσα στο “κοντά” στη βασιλεία και στο “μέσα” σ’ αυτήν, η απόσταση είναι πολύ μικρή. Είναι εκείνο το “παρ’ ολίγον με πείθεις να γίνω χριστιανός” που είπε ο βασιλιάς Αγρίππας στον Παύλο, που του μιλούσε για τη σωτηρία του Χριστού. Το ερώτημα είναι πόσο είναι αυτό το “παρ’ ολίγον”; Η απόσταση μπορεί να είναι μικρή αλλά είναι πολύ σημαντική. Μικρή είναι η απόσταση –λένε– ανάμεσα στον ύπνο και στον θάνατο αλλά είναι τόσο σημαντική!
Μπορούμε στη Βίβλο να διακρίνουμε μερικά μικρά πράγματα, που χαρακτηρίζουν το πέρασμα του ανθρώπου από τον θάνατο στη ζωή, από τη βασιλεία του θανάτου στη βασιλεία των ουρανών. Και τα μικρά αυτά πράγματα τους χωρίζουν όχι μόνον από τη βασιλεία των ουρανών αλλά και από την πρόοδο μέσα σ’ αυτή τη βασιλεία, και από την πλήρη Πνεύματος αγίου χριστιανική ζωή.
α) Πόσοι και πόσοι ακούνε κάθε μέρα για το ευαγγέλιο του Χριστού! Πόσοι και πόσοι δεν ακούνε από την παιδική τους ηλικία για την πίστη που σώζει! Πόσοι και πόσοι δεν εντυπωσιάζονται από την αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό! Γνώρισα πάμπολλα παιδιά στην κατασκήνωση που σε ατμόσφαιρα συναισθηματισμού είχαν πλησιάσει πολλές φορές στο να κάνουν το τελικό βήμα της σωτηρίας και να παραχωρήσουν τη ζωή τους στον Χριστό. Πολλοί απ’ αυτούς ομολόγησαν πίστη σ’ αυτόν, και μάλιστα πολλές φορές. Όμως την ύστατη στιγμή έκαναν πίσω. Διάβαζαν τη Γραφή, ήξεραν τα πράγματα του Θεού, ήξεραν εδάφια απ’ έξω, έπαιρναν βραβεία στο Κυριακό Σχολείο, κι όμως κάτι τους κράτησε και για κάτι πάρα πολύ λίγο χάθηκαν στον κόσμο. Σαν τον βασιλιά Αγρίππα, που “παρά λίγο” θα είχε πεισθεί για το κήρυγμα του Παύλου. Όμως μια αμαρτία, μια προσκόλληση στο πρόσωπο μιας παράνομης συζύγου, στάθηκε πιο δυνατή από τη σώζουσα χάρη του Θεού.
Μήπως κι εσένα κάτι μικρό σε κρατάει και δεν έρχεσαι στον Χριστό; Κάποιους τους κρατάει το τι θα πει ο κόσμος. Κάποιους άλλους το πώς θα ζήσουν τη χριστιανική ζωή, κάποιους τρίτους το πώς θα περιορίσουν πράγματα που αγαπούν, και που δεν θέλουν να τα θυσιάσουν για τον Χριστό. Ψευτοδιλήμματα, με τα οποία ο εχθρός της ψυχής μας τους κρατάει μακριά από τη χάρη του Θεού. Μολονότι δεν βρίσκονται μακριά από τη βασιλεία των ουρανών. Και τη χάνουν για ένα μικρό, ένα τελικό βήμα παράδοσης, στο παρά λίγο.
β) Κάποτε ο προφήτης Ελισαιέ, λίγο πριν πεθάνει θέλησε να διασφαλίσει για πάντα το βασίλειο του Ισραήλ, στη Σαμάρεια, από τους Συρίους. Όταν, λοιπόν, πήγε να τον επισκεφθεί ο βασιλιάς Ιωάς, ο προφήτης του είπε ν’ ανοίξει το παράθυρο και να τοξεύσει. Ο βασιλιάς πήρε το τόξο και έριξε ένα βέλος. «Μπράβο» του λέει ο προφήτης, «έτσι θα νικήσεις τους Συρίους στην Αφέκ». Μετά του λέει: «Ξαναρίξε». Ο βασιλιάς έριξε ένα βέλος, δύο βέλη, τρία και σταμάτησε. Τότε, λέει η Γραφή, οργίστηκε ο Ελισαιέ εναντίον του Ιωάς. «Γιατί σταμάτησες;» του λέει. «Έπρεπε να τοξεύσεις πέντε και έξι φορές. Τότε θα κατατρόπωνες μια για πάντα τους εχθρούς σου. Τώρα θα τους νικήσεις μόνο τρεις φορές» (Β΄ Βασ. 13,13-17).
Είναι φορές που ο χριστιανός χάνει μια πνευματική μάχη γιατί την τελευταία στιγμή κάνει πίσω, αδρανεί ή παρασύρεται και υποχωρεί. Α, τότε το παρά λίγο είναι δυο τρία βέλη, που κάνουν τη διαφορά. Ο χριστιανός τότε βρίσκεται πολύ κοντά, δεν είναι μακριά από μια νίκη στη βασιλείας των ουρανών, και τη χάνει για κάτι πολύ λίγο.
γ) Όλοι θυμόμαστε τον Ησαύ. Εκείνο τον πολεμιστή, τον κυνηγό, τον άντρα της υπαίθρου, τον πρωτότοκο γιο του Ισαάκ, που είχε δικαιωματικά όλα τα προνόμια του πρώτου γιου. Δεν τα κράτησε όμως ώς το τέλος. Τα πούλησε στον αδερφό του τον Ισαάκ για ένα πιάτο φακή. Κι ενώ θα μπορούσε να είναι ο ευλογημένος γιος του πατέρα του, αν κρατούσε τη θέση του ώς το τέλος, εν τούτοις ο Ιακώβ πρόλαβε και του πήρε και την τελική ευλογία. Ο Ησαύ παρά λίγο θα ήταν ο ευλογημένος γιος, αλλά έχασε την ευκαιρία, για ένα πιάτο φακή.
Πόσες ευλογίες δεν χάνουμε στη ζωή μας “για ένα πιάτο φακή”! Γιατί εκτιμάμε περισσότερο τα πράγματα του κόσμου από τα πράγματα του Θεού. Γιατί δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στις υποσχέσεις του κόσμου από ό,τι στις υποσχέσεις του Θεού. Και μένει η ζωή μας στεγνή, τυπική, αποξηραμένη από τους χυμούς του Πνεύματος του Θεού, χωρίς τη χαρά του Χριστού, χωρίς καρπό, χωρίς προοπτική προόδου εν Χριστώ.
δ) Αλλά θυμάμαι και τον Χριστό στη Γεθσημανή. Μόλις, λέει η Γραφή, έφτασε με τους μαθητές του στον Κήπο, πήρε τους τρεις πιο αγαπημένους του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη κι αποχωρίστηκε από τους υπολοίπους. Κι όταν έφτασε σε ένα πιο απόμακρο σημείο, άφησε και τους τρεις και αποχωρίστηκε απ’ αυτούς «ως λίθου βολήν», για να προσευχηθεί. Στην ουσία ήταν για να πάρει την πιο μεγάλη, την πιο σημαντική απόφαση της επίγειας, ανθρώπινης ζωής του: Το δικό του θέλημα ή το θέλημα του Θεού. Τελικά τάχθηκε με το θέλημα του Θεού ο,τιδήποτε κι αν αυτό επρόκειτο να του στοιχίσει –έναν σταυρό.
Πόσο απέχεις για να παραδοθείς ολότελα στο θέλημα του Θεού; Μήπως απέχεις όσο να πετάξεις ένα λιθάρι –κάποια μέτρα– αλλά διστάζεις να πεις «όχι το δικό μου θέλημα Κύριε αλλά το δικό σου να γίνει» και να είσαι κι έτοιμος να πληρώσεις γι’ αυτό; Μήπως κάνεις πίσω την τελευταία στιγμή; Μήπως διστάζεις να αφήσεις την παρέα των αδερφών σου, που μαζί τα λέγατε μια ολόκληρη ζωή –όσο πιστοί άνθρωποι κι αν ήταν– και να πάρεις μια απόφαση κρίσιμη και προσωπική μπροστά στον Θεό;
Πόσο απέχουμε αδερφοί μου από τη βασιλεία των ουρανών; Πόσο είναι για μας εκείνο το “ου μακράν”, που είπε ο Χριστός;
Μήπως κι εμείς απέχουμε όσο το “παρ’ ολίγον” του βασιλιά Αγρίππα ή εκείνου του Σαδδουκαίου, που πλησίασε τον Χριστό, και δεν κάνουμε το τελευταίο βήμα παραχώρησης στη σωτήρια χάρη του Θεού;
Μήπως για μας το “ου μακράν” από τη ζωή της νίκης είναι λίγα βέλη από τη φαρέτρα της πίστεως που δεν τα χρησιμοποιήσαμε στον πνευματικό μας αγώνα, και μένουμε τελικά νικημένοι χριστιανοί, γιατί δεν αγωνιστήκαμε “μέχρις αίματος” εναντίον των πειρασμών και της αμαρτίας;
Μήπως για μας το “ου μακράν” από μια ζωή γεμάτη από τις ευλογίες του Θεού, είναι ένα πιάτο φακή; Μήπως προτιμήσαμε τις αξίες του κόσμου από τις αξίες του Θεού;
Μήπως, τέλος, το “ου μακράν” από τη ζωή της αφιέρωσης είναι μια μικρή απόσταση “ως λίθου βολήν”, που δεν θελήσαμε να την κάνουμε, για να μη χάσουμε την πνευματική μας καλοπέραση, την παρέα μας, τους φίλους μας, γιατί αποφεύγουμε να μη ματώσουμε στην προσευχή;
Είθε ο Κύριος να μας δείξει μέσα στην καρδιά μας πόσο είμαστε μέσα ή πόσο απέχουμε από τη βασιλεία του. Και μακάρι κανένας από μας να μην ακούσει από το στόμα του Χριστού αυτή τη γεμάτη απογοήτευση φράση του: «Δεν βρίσκεσαι μακριά –αλλά δεν είσαι και μέσα– στη βασιλεία του Θεού»…
Ο συνεργάτης μας Χάρης Νταγκουνάκης, αν και δεν είναι ιεροκήρυκας, κηρύττει τακτικά το Λόγο του Θεού σε διάφορες εκκλησίες και ιδρύματα.
Παραθέτουμε παρακάτω το σκελετό, τα κύρια σημεία, του μηνύματος του Χάρη Νταγκουνάκη για τη νηπιακή ηλικία του χριστιανού. Στο τέλος παρατίθεται ένα link στο οποίο κάνοντας κλικ μπορείτε να ακούσετε το κήρυγμα
Α’ Κορινθίους 3:1-9
Η νηπιακή ηλικία στη χριστιανική ζωή είναι μια πραγματικότητα, που όπως και στη φυσική ζωή, είναι παροδική. Αν γίνει μόνιμη κατάσταση, τότε έχουμε πρόβλημα διανοητικής κ.ά. υγείας.
Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νηπιακής ηλικίας είναι:
1) Η ανάγκη για Εξάρτηση και Φροντίδα, όπως ο Μωυσής φρόντιζε και καθοδηγούσε τους Ισραηλίτες στην έρημο (Αριθμοί 11:11-12).
2) Τα Παράπονα, όπως οι σύγχρονοι του Ιησού Ιουδαίοι (Ματθαίος 11:16-17).
3) Η Αστάθεια, όπως το βρέφος που δεν μπορεί να σταθεί όρθιο μόνο του (Εφεσίους 4:14).
4) Η ανάγκη για Ανάπτυξη. Η νηπιακή ηλικία είναι συνάρτηση χρόνου (Εβραίους 5:12).
5) Η αδύνατη Πέψη, όπως το μωρό που πρέπει να πίνει μόνο γάλα (Εβραίους 5:12-13).
Είθε ο Θεός να μας αξιώσει να «γίνουμε ώριμοι και να φτάσουμε στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός» (Εφ 5:13).
ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:
100516_Ntagkoynakhs_Xarhs_H_nhpiakh_hlikia_toy_xristianoy.mp3