του Γεωργίου Σ. Κανταρτζή
Με χαρά και αισιοδοξία υποδεχτήκαμε πριν από 15 χρόνια τον 21ο αιώνα. Με ελπίδα προσδοκούσαμε όλοι μια νέα εποχή, έναν χρυσό αιώνα, απαλλαγμένο από τα δεινά που άφησαν πίσω τους με εκατόμβες νεκρών και πολλές καταστροφές οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, το 1914 και το 1937, χώρια οι μικροί ή μεγάλοι πόλεμοι και οι εμφύλιοι σπαραγμοί. Κι όμως διαψεύστηκαν οι ελπίδες μας. Και να, τώρα ζούμε κάτω από τον τρομερό εφιάλτη της τρομοκρατίας.
Στην πατρίδα μας πριν από λίγα χρόνια πανηγυρίσαμε για την εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Νομίσαμε ότι η τρομοκρατία εξαλείφθηκε οριστικά και ησυχάσαμε. Το κακό όμως είναι πολυκέφαλο, πραγματική Λερναία Ύδρα.
Η τρομοκρατία έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Από την 11η Νοεμβρίου 2001, μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους, η ζωή μας δεν είναι πια η ίδια. Η σκιά του τρόμου σαν μαύρο πέπλο σκεπάζει τον πλανήτη μας. Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος, η κορωνίδα της δημιουργίας του Θεού, να πέσει τόσα χαμηλά; Κανένας δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι στις μέρες μας στο Παρίσι, στην «πόλη του φωτός», κάποιοι άνθρωποι ζωσμένοι με εκρηκτικά και κρατώντας καλάσνικοφ θα εισβάλουν σε χώρο ψυχαγωγίας και θα σκορπίσουν τον θάνατο σε δεκάδες νέους ανθρώπους. Και ενώ οι τρομοκράτες είναι καλά οργανωμένοι, τα κράτη φαίνονται απροετοίμαστα και αδύναμα να αποτρέψουν το κακό.
Την τελευταία δεκαετία άλλαξε η φύση της τρομοκρατίας. Τη δεκαετία του 1970 οι τρομοκράτες ήθελαν κυρίως να έχουν μεγάλο τηλεοπτικό κοινό και όχι μεγάλο αριθμό νεκρών. Σήμερα οι τρομοκράτες με τις επιθέσεις τους έχουν σκοπό να σκοτώσουν πολλούς ανθρώπους και να δημιουργήσουν φόβο και ανασφάλεια σε παγκόσμια κλίμακα. Οι άνθρωποι ζουν σε καθεστώς τρόμου και πανικού, καθώς κάθε λίγο περιμένουν ποιο θα είναι το επόμενο κτύπημα. Πόσα θύματα θα θρηνήσουμε ακόμη; Πού κατευθύνεται η ανθρωπότητα; Ο κόσμος όλος ζει σε βαριά ατμόσφαιρα αβεβαιότητας και τρόμου. Είμαστε ευάλωτοι στο ξέσπασμα τυφλής τρομοκρατίας με εκατόμβες θυμάτων. Τέτοια δραματικά γεγονότα τραντάζουν την ανθρωπότητα. Υπάρχει απόγνωση και σκεπτικισμός. Παρόλα όμως αυτά, ο άνθρωπος, αντί να αφυπνιστεί από τον λήθαργο της ηθικής και πνευματικής πώρωσης και να στραφεί στον Θεό, βυθίζεται ακόμη πιο βαθιά στην ανηθικότητα. Οι κυβερνήτες των λαών έχουν εκδιώξει τον Θεό από τα κοινοβούλιά τους. Ψηφίζουν επαίσχυντους νόμους που υποστηρίζουν κάθε είδους ανωμαλία και εκτροπή. Αλλά και οι απλοί άνθρωποι δεν συνετίζονται. Συνήθως οι άνθρωποι σε καιρό πολέμου και έκρυθμων καταστάσεων στρέφονταν στον Θεό ως τελευταίο αποκούμπι. Τώρα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Οι εκκλησίες ολοένα αδειάζουν. Σε μερικές χώρες της Δύσης λειτουργούν πλέον ως μουσεία ή πουλιούνται σε επιχειρήσεις, για να μετατραπούν σε καταστήματα και σιγά σιγά σε τζαμιά. Οι άνθρωποι αντί να συνειδητοποιήσουν τη ματαιότητα της ζωής και ν’ αλλάξουν, γίνονται περισσότερο αλαζόνες.
Όλα αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν σοβαρά. ΄Ετσι, καθώς σε λίγο θα υποδεχτούμε τον νέο χρόνο, ας κάνουμε μερικές σκέψεις:
1) Οι άνθρωποι πίστευαν ότι με την καλύτερη εκπαίδευση, την υψηλή τεχνολογία και τις επιστήμες η ζωή τους θα γινόταν καλύτερη. Αντίθετα, το σκοτάδι στην κάποτε φωτεινή ήπειρο, την Ευρώπη, γίνεται πιο πυκνό. Η τρομοκρατία και η βία έγιναν καθημερινό μενού στα ΜΜΕ, με πάμπολλα αποτρόπαια γεγονότα. Υπάρχει και η βία που εκδηλώνεται ποικιλότροπα, συχνά με τους «γνωστούς άγνωστους» που διαλύουν τα πάντα στην Αθήνα, στα πανεπιστήμια και συχνά στους «ναούς» του ποδοσφαίρου. Μ’ ένα λάθος σφύριγμα του διαιτητή σε βάρος της ομάδας τους, που η πλειοψηφία των καλοπληρωμένων παικτών είναι είτε μελαψοί είτε ξανθοί, το γήπεδο μετατρέπεται σε αρένα. Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Ο βασικός λόγος είναι επειδή ο άνθρωπος έπαψε να ενεργεί ωςάνθρωπος. Αυτό είναι αποτέλεσμα της άσοφης επιλογής του να αποτινάξει τον «ζυγό» των ηθικών και πνευματικών αξιών. Πίστεψε ότι ο ίδιος είναι θεός και μπορεί να κουμαντάρει τη ζωή του. Η πίστη στην ευφυΐα του, χωρίς Θεό, έφερε τα δεινά που μαστίζουν την ανθρωπότητα. Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευόμαστε τον άνθρωπο που «η καρδιά (του) είναι απατηλή περισσότερο απ’ όλα, και υπερβολικά διεφθαρμένη»; (Ιερεμίας 17/9). Ο διεφθαρμένος άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει το καλό. Κανένας πολιτικός ηγέτης, κοινωνικός μεταρρυθμιστής ή φιλόσοφος δεν μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα του ανθρώπου, «γιατί από την καρδιά (των πολιτικών και του λαού) πηγάζουν οι πονηρές σκέψεις, οι φόνοι, οι μοιχείες, οι πορνείες, οι κλεψιές, οι ψευδομαρτυρίες, οι βλαστήμιες» (Ματθ. 15/19). Καιρός είναι να βάλλουμε τον Θεό στο κέντρο της ζωής μας. Τότε μόνο όλα θα μπούνε στη θέση τους και θα βρει ο άνθρωπος τον προορισμό του. Διαφορετικά, το μέλλον είναι ζοφερό.
2) Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή του ανθρώπου είναι σύντομη. Μάρτυρας γι’ αυτό είναι η καθημερινότητα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας αναπάντεχα φεύγουν από τον κόσμο της φθοράς από αρρώστιες, τροχαία, ατυχήματα, τρομοκρατία. … Πόσο αξίζει η ζωή μας; «…Οι μέρες μας πάνω στη γη είναι σαν τη σκιά και δεν υπάρχει ελπίδα μονιμότητας» (Α’ Χρονικών 29/15). Σύμφωνα με τη Βίβλο, η ζωή είναι σαν ατμός, χορτάρι, όνειρο. Είναι σύντομη και ο άνθρωπος δαπανά τις δυνάμεις του, για να ικανοποιήσει τις υλικές του ανάγκες, αδιαφορώντας για την αιώνια ψυχή του. Οι περισσότεροι πουλούν την ψυχή τους για μερικά ψίχουλα πρόσκαιρων ηδονών. Μέσα στην αβεβαιότητα ας καταφύγουμε στον Κυρίαρχο Θεό, στου Οποίου τα χέρια είναι η ζωή και οι υποθέσεις μας.
3. Να σκεφτούμε πώς δαπανούμε τη ζωή μας: Ένα τραγούδι λέει: «Μια ζωή την έχουμε κι αν δε την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντίσουμε (κερδίσουμε)». Ο σοφός άνθρωπος αγαπά τον Θεό και επενδύει σοφά τον χρόνο του, που είναι δώρο Θεού. Επειδή γνωρίζει ότι είναι ξένος στη γη και παρεπίδημος, ζει ως πολίτης του ουρανού. Δεν αποκάμει να κάνει το καλό προς όλους ανεξαίρετα, γιατί ξέρει ότι κάποτε θα φτάσει στο τέλος της επίγειας ζωής του. Δείχνει απλόχερα αγάπη, συμπόνια, καλοσύνη, συγχωρητικότητα σε όλους τριγύρω του, ακόμη και σ’ αυτούς που τον έβλαψαν. Έχει το φρόνημα του Χριστού. Δεν είναι σαν αυτούς που, όταν περνούν κάποια δοκιμασία στη ζωή τους, μόνο τότε στρέφονται στον Θεό. Κάθε μέρα προετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι, γιατί δεν ξέρει πότε θα έρθει η ώρα του. Έχει πάρει το «εισιτήριο» για την αιωνιότητα, γιατί με μετάνοια και πίστη δέχτηκε την απολυτρωτική θυσία του Χριστού.
4. Να ενδιαφερόμαστε για την αιώνια ζωή και όχι για τη μακροζωία. Ο άνθρωπος νοιάζεται πώς θα ζήσει περισσότερα χρόνια. Αγωνίζεται για τη μακροζωία, δηλαδή να προσθέσει 5, 10, 30… χρόνια στη ζωή του. Και ποιο είναι το κέρδος; Απλώς, θα ικανοποιήσει τις σαρκικές επιθυμίες του και θα αποθησαυρίσει περισσότερα αγαθά …  Όμως ό,τι και αν επιτύχει με τη σύγχρονη ιατρική ή τα φάρμακα, μια μέρα θα εγκαταλείψει τον κόσμο αυτό, όσο γαντζωμένος και αν είναι στα γήινα, και θα πάει να συναντήσει τον Αμερόληπτο Δημιουργό του. Το ερώτημα που εγείρεται είναι: Είσαι έτοιμος γι’ αυτή τη μεγάλη συνάντηση; Μήπως ενώ ετοιμάζεσαι για όλα, ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα, ενεργείς όπως ο άφρονας της παραβολής, αδιαφορώντας για το μεγάλο ταξίδι της αιωνιότητας; «Γιατί, πράγματι, δεν έχουμε εδώ μόνιμη πόλη, αλλά επιζητούμε τη μελλοντική» (Εβραίους 13/14).
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ (ΤΕΥΧΟΣ ΔΕΚ. 2015)
Â