Νομίζω δεν θα βρω ποτέ

τόσο όμορφο ένα ποίημα σαν το δέντρο.

 

Το δέντρο που το πεινασμένο στόμα του ακουμπά

στο γλυκοστάλαχτο μαστό της γης,

το δέντρο που ολημερίς κοιτάει το Θεό

-τα φυλλοφόρα μπράτσα του ψηλά σε προσευχή.

Το δέντρο που το καλοκαίρι στα μαλλιά

λες και φορεί μικροπουλιών φωλιές,

στον κόρφο του το χιόνι που αποσταίνει,

κι αδερφικά με τη ζωή συζεί.

 

Τα ποιήματα τα φτιάχνουν σαν κι εμένα οι αφελείς,

μα μοναχά ο Θεός μπορεί να φτιάχνει δέντρα.

                           

Joyce Kilmer

 

(Μετάφραση από τα αγγλικά: Γιούλικα Κ. Masry, 1991)

 

(Πρωτοδημοσεύτηκε στη στήλη «Ξένη Ποίηση» του ελληνικού περιοδικού «Σάλπισμα», εκδόσεις του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ,  Αθήνα, τόμος 47, Τεύχος 5, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 1991, σελ. 183).