Γράφει ο Χάρης Ι. Νταγκουνάκης, Νομικός
Την προηγούμενη μόλις Κυριακή ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας της πατρίδας μας εξέλεξε τον νέο αρχηγό του. Μαζική ήταν η προσέλευση, έντονο το ενδιαφέρον, μεγάλο το άγχος των υποψήφιων αρχηγών, αλλά στο τέλος «βγήκε καπνός» και εκλέχτηκε με καθαρή νίκη ο αρχηγός. Κανένας δεν είναι που να μη διέκρινε αμέσως από την αρχή τη φιλοδοξία, το πάθος αλλά και τη διαφορετικότητα στις αρχές και στη φιλοσοφία του κάθε υποψήφιου αρχηγού…
Διαφορετικές οι απόψεις μεταξύ τους ως προς τα μεγάλα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, της οικονομίας, της σχέσης με τα άλλα κόμματα, της αντιπολιτευτικής τακτικής κλπ. Κανένας όμως δεν μπορεί να μην προσέξει και να μην επιβραβεύσει τη διάθεση ενότητας από την πρώτη κιόλας στιγμή της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων. Ο ηττημένος συγχαίρει τον νικητή, ο νικητής ανοίγει την αγκαλιά του και τους δέχεται όλους «χωρίς νικητές και ηττημένους», και όλοι μαζί, στελέχη, αρχηγοί και «βάση» ξορκίζουν τη διχόνοια και κηρύττουν την ενότητα και τη μελλοντική προοπτική της νίκης για το κόμμα τους.
Πόσο αξιοζήλευτη είναι αυτή η κατάσταση, και πόσο θα ευχόταν κανείς να την έβλεπε να επικρατεί και στα εκκλησιαστικά πράγματα, και στις σχέσεις των χριστιανών μεταξύ τους. Διαφορές πάντοτε υπάρχουν στη φιλοσοφία της ζωής, στα διάφορα δογματικά θέματα, στα πνευματικά ζητήματα, στα θεολογικά προβλήματα που για αιώνες τώρα δεν έχουν επιλυθεί. Αντί όμως να επικεντρώνουμε στις διαφορές, πόσο διαφορετικοί θα ήμασταν αν επικεντρώναμε σ’ αυτά που μας ενώνουν!
Κάπου λέει η Γραφή ότι «η αγάπη πάντα ανέχεται». Αν αγαπάς, υπομένεις και τη διαφορετικότητα των άλλων, και τις βλέψεις που τυχόν έχουν σε ένα κοινό πεδίο δραστηριότητας και διακονιών, και τη διαφορά του χαρακτήρα και της τακτικής. Μπροστά στον κοινό εχθρό της εκκλησίας που είναι ο κόσμος και ο «άρχων του κόσμου τούτου», ο σατανάς, ας σταθούμε όλοι οι πιστοί του Χριστού παρατεταγμένοι με ενότητα, παραβλέποντας την κάθε διαφορετικότητα αν θέλουμε να πορευόμαστε σε μια προοπτική νίκης…