Toυ Γεώργιου Σ. Κανταρτζή
Ζούμε σε ημέρες που οι διαμάχες σ’ όλα τα πεδία και επίπεδα καλά κρατούν. Οι διαμάχες στη σφαίρα της πολιτικής, είναι σε ημερησία διάταξη. Οι πολιτικοί των διαφόρων κομμάτων αλληλοκατηγορούνται συνεχώς με πραγματικές ή φανταστικές κατηγορίες. Κι όλα αυτά για την εξουσία και το οικονομικό συμφέρον. Οι διαμάχες είναι συχνό φαινόμενο και στον χώρο της οικογένειας. Υπάρχει και η διαμάχη μεταξύ των εθνών, που κάποτε μπορεί να οδηγήσει και σε πόλεμο. Δυστυχώς, η διαμάχη δεν είναι άγνωστη και στους εκκλησιαστικούς χώρους, είτε μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών ομολογιών είτε ανάμεσα στις διάφορες δογματικές αποχρώσεις κι άλλοτε ανάμεσα στα μέλη της ίδιας τοπικής εκκλησίας.
Λέγεται για δύο σκαντζόχοιρους που βρέθηκαν σ’ ένα παγωμένο δάσος. Για να ζεσταθούν κόλλησε ο ένας πάνω στον άλλο. Όταν όμως ένιωσαν τα αιχμηρά αγκάθια να τους σουβλίζουν, αμέσως αποχωρίστηκαν. Η ζέστη τους ένωσε, τα δε αγκάθιά τους απομάκρυναν! Πολλές φορές τα μέλη μιας τοπικής εκκλησίας μοιάζουν σαν τους σκαντζόχοιρους. Χρειάζονται ο ένας την κοινωνία του άλλου, συμφωνούν στα δόγματα που πρεσβεύει η εκκλησία τους αλλά συχνά ο ένας ή κάποτε και οι δυο αφήνουν τ’ αγκάθια του παλιού ανθρώπου να τσιμπούν σε τέτοιο σημείο, που τους αναγκάζει να χωρίσουν.
Βέβαια, δεν ακούγεται σωστό από πνευματική άποψη να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν χριστιανοί με τους οποίους δεν μπορούμε να συνεργαστούμε. Κι όμως, συχνά, δημιουργούνται διαμάχες ανάμεσα σε πιστούς. Κι αυτό συμβαίνει, επειδή ο τρόπος που κάνει ο άλλος τα πράγματα είναι διαφορετικός ή και αντίθετος με τον τρόπο που κάνουμε εμείς.
Είναι σημαντικό ν’ αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις με νηφαλιότητα και πνεύμα Χριστού. Πρώτα, υπάρχει η εντολή να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Είναι η δεύτερη μεγάλη εντολή, που είναι στενά συνδεδεμένη με τη μεγαλύτερη εντολή, να αγαπάμε τον Θεό. Ο απόστολος Ιωάννης μάς λέει ότι αν δεν αγαπάμε τον αδελφό μας τον οποίο βλέπουμε, πώς μπορούμε να αγαπάμε τον Θεό, που δεν Τον έχουμε δει; (Α΄ Ιωάννου 4:20). Επίσης, η χριστιανική ενότητα έχει πρώτιστη σημασία. Ο Ιησούς προσευχήθηκε λίγο πριν από τον θάνατό Του για την ενότητα (Ιωάννης κεφ. 17).
Η Βίβλος προειδοποιεί ενάντια στη διαμάχη και κατακρίνει αυτούς που την προκαλούν (Παροιμίες 20:3, 18:6). Ο απόστολος Παύλος κατακρίνει την εκκλησία της Κορίνθου για «διαμάχη και διχοστασίες» (Α΄ Κορινθίους 3:3). Οι διαμάχες έχουν πηγή τους τις αμαρτωλές μας επιθυμίες (Ιακ. 4:1).
Οι πιστοί του Κυρίου, ας μην βάλουν ως προτεραιότητα τις διαφορετικές απόψεις τους, που δημιουργούν διαμάχες. Πρέπει να αποφεύγουν κάθε διαμάχη που καταστρέφει την ενότητα. Αντίθετα, να καλλιεργούν την αγάπη. Οι διαμάχες μπερδεύουν τον κόσμο που παρακολουθεί τους χριστιανούς. Σκανδαλίζουν τους νέους στην πίστη. Είναι σημάδι κοσμικότητας και σαρκικότητας και μας αποπροσανατολίζουν από τον απώτερο σκοπό μας να δώσουμε τα Καλά Νέα.
Διαμάχη Παύλου και Βαρνάβα
Στο σημείο αυτό θα σχολιάσουμε τη διαμάχη που δημιουργήθηκε ανάμεσα στον απόστολο Παύλο και τον Βαρνάβα (Πράξεις 15:36-39). Οι συγγραφείς της Βίβλου, καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, δεν ωραιοποιούν ούτε αποκρύπτουν τις αμαρτίες των ανθρώπων του Θεού. Ο Λουκάς, συγγραφέας των Πράξεων, αναφέρεται στη διαμάχη που έγινε ανάμεσα στον Βαρνάβα και τον Παύλο, που δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν, αν θα έπρεπε να πάρουν και πάλι μαζί τους τον Ιωάννη Μάρκο. Ο Βαρνάβας, που ήταν ξάδερφος του, ήθελε να δώσει μια ακόμη ευκαιρία σ’ αυτόν τον νέο. Ο Παύλος, όμως, δεν ήθελε να το ριψοκινδυνέψει, επειδή το έργο ήταν τόσο σημαντικό όσο και επικίνδυνο και σκέφτηκε ότι δεν θα ήταν σοφό να πάρουν κάποιον που δεν μπορούσαν να βασιστούν πάνω του. Εξαιτίας αυτού υπήρξε οξεία διαφωνία («παροξυσμος») μεταξύ τους. Υπάρχουν πολλές διαφωνίες, μεταξύ των σχολιαστών, για το αν ο Παύλος ή ο Βαρνάβας είχε δίκιο! Και οι δύο άνδρες είχαν δίκιο. Ο ένας έβλεπε το έργο της διακονίας κι ο άλλος το πρόσωπο. Καθώς ο Παύλος έβλεπε το έργο, είναι απόλυτα σωστό να πούμε: Δεν θέλουμε κάποιον ως συνεργάτη, που θα μας είναι εμπόδιο. Ο Παύλος ίσως είχε υπόψη τα λόγια του Ιησού: «Κανένας, που βάζει το χέρι του στο αλέτρι και κοιτάζει κατόπιν πίσω, δεν είναι κατάλληλα προετοιμασμένος για τη βασιλεία του Θεού». (Λουκάς 9:62). Το Έργο του Θεού, είναι απαιτητικό, κι εκείνοι που το αναλαμβάνουν πρέπει να είναι έτοιμοι, με κάθε θυσία, να μείνουν σταθεροί ως το τέλος, γιατί αλλιώς το έργο του Θεού τραυματίζεται απ’ αυτούς που το εγκαταλείπουν στη μέση.
Από την άλλη πλευρά, ο Βαρνάβας, σίγουρα θα συμφωνούσε όσον αφορά τη σπουδαιότητα του έργου, αλλά ενδιαφερόταν και για τον νέο. Ήξερε ότι ήταν ιδιαίτερα προικισμένος. Ναι, σίγουρα είχε αποτύχει, αλλά υπάρχει κάποιος που δεν έχει δοκιμάσει αποτυχίες; Ποιος από εμάς δεν χρειάζεται μια δεύτερη ευκαιρία; Δεν θα’ πρεπε να έχουμε συγχωρητικό πνεύμα, που όλοι το χρειαζόμαστε, για να δώσουμε δεύτερη ευκαιρία;
Ο Βαρνάβας, ο γιος της παρηγορίας, ήταν διατεθειμένος να δώσει στον Μάρκο μια δεύτερη ευκαιρία. Κάποιες φορές υπάρχουν διαφορές απόψεων, που απαιτούν χωρισμό. Το θέλημα του Θεού ήταν ο Βαρνάβας να πάρει τον Μάρκο και να πάει στην Κύπρο, γιατί, την Κύπρο, τη γενέτειρά του, δεν την είχε επισκεφθεί από τότε που ιδρύθηκαν εκκλησίες εκεί. Επίσης, ήταν το θέλημα του Θεού για τον Παύλο να πάρει τον Σίλα και να πάει στη Συρία και την Κιλικία, γιατί οι εκεί εκκλησίες χρειάζονταν τη διακονία τους.
Ασφαλώς, όμως, δεν ήταν το θέλημα του Θεού να υπάρχει έντονη διαμάχη ανάμεσα τους. Αυτό δεν ήταν σωστό. Ναι, ήταν το θέλημα του Θεού να χωριστούν. Ασφαλώς, βέβαια, δεν ήταν το θέλημα του Θεού να καυγαδίσουν. Υπάρχουν περιπτώσεις που το Πνεύμα του Θεού οδηγεί τους χριστιανούς να ακολουθήσουν διαφορετικούς δρόμους, να πάνε χωριστά. Θα πρέπει να το κάνουν με χαρά και με πνεύμα αλληλοκατανόησης. Να αφήσουν το Άγιο Πνεύμα να εκφράζεται και σε διαφορετικές απόψεις.
Από τη διαμάχη μεταξύ Παύλου και Βαρνάβα μαθαίνουμε να μη θεωρούμε τις απόψεις των άλλων, ως απειλή για το εγώ μας. Να αναγνωρίζουμε και να τιμούμε το έργο του Θεού που κάνουν οι άλλοι, ακόμα κι όταν έχουμε αποκλίνουσες απόψεις
Προσευχή μας είναι: Δίδαξέ μας, Πατέρα μας, πώς να το εφαρμόσουμε αυτό στην πράξη. Όταν διαφωνούμε με άλλους, βοήθησέ μας να το κάνουμε με τρόπο που να μην θέτουμε σε κίνδυνο ούτε την αλήθεια, αλλά ούτε την αγάπη Σου.