του Oswald Chambers
«Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν αλλά να έχη ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 3/16).
«…ώστε να δυνηθήτε, ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι εν αγάπη, να καταλάβητε μετά πάντων των αγίων, τι το πλάτος και μήκος, και βάθος και ύψος˙ και να γνωρίσητε την αγάπην του Χριστού, την υπερβαίνουσαν πάσαν γνώσιν, δια να πληρωθήτε με όλον το πλήρωμα του Θεού» (Εφεσ. 3/18-19).
Με τον όρο ‘διαστάσεις αποτελεσματικής λύτρωσης’ πρέπει να εννοήσουμε τη Λύτρωση του Θεού όπως εκδηλώνεται στην ατομική εμπειρία. Αλλά είναι απαραίτητο να προσέξουμε να μην περιορίσουμε τη Λύτρωση μόνο στην ατομική μας εμπειρία.
ΤΟ ΠΛΑΤΟΣ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ («Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον…»
Η λέξη ‘κόσμος’ περιλαμβάνει και πράγματα υλικά καθώς και πράγματα μη αγαθά, πράγματα αμαρτωλά και πράγματα που στενάζουν. Ας σκεφτούμε πόσο στενή και μισαλλόδοξη κάνουμε την αγάπη του Θεού όταν δεν τη συνδέουμε με το Λόγο Του. Κάνουμε το Θεό να είναι κάτι το εντελώς αντίθετο από κείνο που ο Ιησούς Χριστός μάς είπε ότι είναι. Το πλάτος της αγάπης του Θεού, η αγωνία αυτής της αγάπης, εκφράζεται με μία λέξη: «τόσον». Αν μπορείτε να υπολογίσετε πόσο είναι το «τόσον», έχετε συλλάβει τη φύση του Θεού. Η δική μας αγάπη είναι ελλιπής γιατί δεν θα μας πάει τόσο χαμηλά. Πρέπει να κατέβουμε χαμηλά, χαμηλότερα κι από τον Άδη, για ν’ αγγίξουμε την αγάπη του Θεού. Εμείς επιμένουμε να κατοικούμε στο 16ο όροφο όταν η αγάπη του Θεού βρίσκεται στο ισόγειο. Κάνουμε υποθέσεις για την αγάπη του Θεού και μιλάμε για το θαυμάσιο της Λύτρωσης ενώ η Λύτρωση δεν έχει γίνει ποτέ πραγματικότητα για μας.
Η λύτρωση του ανθρώπου είναι πιο πλατιά
από τα μέτρα που διαθέτει ο νους του ανθρώπου.
Αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο. Ας συγκρίνουμε το παραπάνω εδάφιο από το ευαγγέλιο του Ιωάννη με την προσευχή του Κυρίου μας στο 17ο κεφάλαιο του ίδιου ευαγγελίου. Ο Κύριός μας δεν προσευχήθηκε για να σωθούν οι άνθρωποι, αλλά για να γνωρίσουν την αγάπη με την οποία τους αγάπησε ο Θεός: «ότι… ηγάπησας αυτούς» (Ιωάν. 17/23). Ο Κύριός μας προσεύχεται για κείνους οι οποίοι έχουν τη Λύτρωση να είναι ενεργή μέσα τους, έτσι ώστε να ζουν σε αποτελεσματική επικοινωνία με το Θεό –«δια να ήναι εν, καθώς ημείς ήμεθα εν».
Το ίδιο ισχύει και για την αμαρτία και τη δυστυχία. Στην Αγία Γραφή δεν θα βρείτε ποτέ μια απαισιόδοξη νότα. Στο μέσο των πιο συντριπτικών συνθηκών υπάρχει πάντοτε εξαιρετική ελπίδα και βαθιά χαρά διότι στο βάθος όλων αυτών είναι ο Θεός. Η αποτελεσματική ενέργεια της Λύτρωσης στην προσωπική μας εμπειρία μάς κάνει να πηδάμε από χαρά στο μέσο συνθηκών τις οποίες οι άλλοι βλέπουν σαν συντριπτική καταστροφή. Όταν η Λύτρωση είναι αποτελεσματικά ενεργή, πάντα υψώνεται προς την πηγή της, δηλαδή στο Θεό.
ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ («…ώστε έδωκε τον υιόν αυτού τον μονογενή…»)
Όταν με άγγιξε η αλήθεια του έξοχου της αγάπης του Θεού στο να δώσει απ’ τον εαυτό Του για μένα, μπόρεσα ν’ αγαπήσω τον εαυτό μου με τη δύναμη της δικής Του αγάπης. Αυτό σημαίνει ότι εγώ, ένα παιδί του Θεού, παρουσιάζομαι πλέον ενώπιον του Θεού σαν αποτέλεσμα της ουσιαστικής Λύτρωσης που έκανε ο Ίδιος ο Θεός για μένα «…φέρων εις την δόξαν πολλούς υιούς…» (Εβρ. 2/10). Αυτό είναι μια ικανοποίηση για το Θεό διότι επιστρέφει σ’ Εκείνον την αγάπη Του μέσα από την απτή πραγματικότητα της δικής μου ζωής. Όταν η Λύτρωση είναι αποτελεσματική μέσα μου, εγώ δεν είμαι πια ταγμένος να ζω για τον εαυτό μου αλλά για το Θεό.
ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ («… δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν…»
Η αγάπη του Θεού καθαρίζει και τον πιο απύθμενο πάτο της Κόλασης κι από τα βάθη της αμαρτίας και του πόνου φέρνει στο Θεό παιδιά: γιους και θυγατέρες. Αν εγώ εισάγω το στοιχείο της προσωπικής μου αξίας στην πίστη, ότι δηλαδή κάτι κάνω εγώ με το να πιστέψω, είναι σαν να ακυρώνω την πίστη μου και να την κάνω βλασφημία. Πίστη είναι η παραίτηση από κάθε δικαίωμα υπαναχώρησης. Γιαυτό είναι τόσο δύσκολο να πιστέψει κανείς στον Ιησού. Απαιτεί την παραίτηση από το δικαίωμα ότι εγώ είμαι κάποιος –ότι ‘πρέπει να μου εξηγηθεί τούτο ή εκείνο’ ή ότι ‘πρέπει πρώτα να πειστώ’. Όταν το πνεύμα του Θεού με αδράχνει, γκρεμίζει κάθε θεμέλιο πλασματικότητας μέσα μου και δεν αφήνει τίποτε στη θέση του εκτός από μια σπηλιά πόνου που διψάει να γεμίσει με Θεό. «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» (Ματθ. 5/3).
Εμείς αγαπάμε τους αξιαγάπητους γιατί μας κολακεύει να το κάνουμε. Αγαπάμε τους ομοίους μας γιατί αυτή είναι η φυσική ροπή του εγωισμού. Ο Θεός αγαπά εκείνους που δεν είναι αξιαγάπητοι και Του κόστισε ακριβά να το κάνει αυτό: Του ράγισε την καρδιά. Το βάθος της αγάπης του Θεού αποκαλύπτεται σε κείνη τη θαυμάσια λέξη «πας», δηλαδή ο καθένας. Η Αγία Γραφή φανερώνει ένα Θεό που αγαπά τους εχθρούς Του (Ρωμ. 6-10). Εμείς μένουμε προσηλωμένοι αυστηρά στα δικαιώματά μας μέχρι που, με τις συνθήκες που οργανώνει ο Θεός, κάθε τέτοιο δικαίωμα φεύγει μακριά μας και πετάει κι εμείς μένουμε με τίποτε. Γινόμαστε πάμφτωχοι και λέμε: «Πάει, τέλειωσαν όλα». Και μέσ’ απ’ αυτό το μονοπάτι βρίσκουμε το δρόμο για τον Ουρανό! Εμείς πάντα επιμένουμε να μένουμε προσκολλημένοι σ’ εκείνο που πρέπει να καταδικαστεί.
Όχι με την πάλη αλλά με την προσχώρηση
Παίρνουμε τις πιο πλούσιες ευλογίες.
ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ («…αλλά να έχη ζωήν αιώνιον»)
Όταν η Λύτρωση του Ιησού Χριστού ενεργεί αποτελεσματικά μέσα μου με βάζει στη θέση που Εκείνος ήταν, είναι και θα είναι αιωνίως (Ιωάν. 16/23 και 26 καθώς και 14/23). Πρόκειται για τη φανταστική ανύψωση του ανθρώπου όταν έρχεται και ενώνεται με το Θεό αποκλειστικά και μόνο δια μέσου της δύναμης του Θεού και χωρίς καμιά εκ μέρους μου βοήθεια –αν βέβαια αφήσω τον Θεό να το κάνει αυτό. Δεν πρόκειται για καμιά νεκρομαντεία η οποία παράγει θαύματα, αλλά για την ενέγεια της ζωής του Ίδιου του Θεού. Το πιο αληθινό πράγμα στον κόσμο είναι η αγάπη του Θεού που φανερώνεται με την ενεργοποίηση της πραγματικής Λύτρωσης. Στο δικό μας, τον ανθρώπινο, κόσμο μπορεί να έχουμε αληθινή αγάπη αλλά είναι χαμηλού επιπέδου: η αγάπη μου, δηλαδή η κυρίαρχη προτίμησή μου ενός προσώπου άλλου απ’ τον εαυτό μου, αποσκοπεί στο να επιτευχθεί ο δικός μου σκοπός. Και όταν έρχεται και μπαίνει στη ζωή ο Ιησούς Χριστός, φαίνεται σαν Εκείνος να ήταν ο αντίπαλος αυτής της αγάπης. Δεν είναι. Είναι μόνο ο εχθρός του χαμηλού επιπέδου εκείνης της αγάπης. Όταν η αγάπη του Θεού πραγματώνεται μέσ’ από μένα, η κυρίαρχη προτίμησή μου για το πρόσωπο του Θεού Τού επιτρέπει να φανερώσει μέσ’ από μένα τους δικούς Του σκοπούς.
Το να συνειδητοποιήσουμε τις διαστάσεις της αγάπης του Θεού –το πλάτος της, το μήκος της, το βάθος και το ύψος της– βοηθάει να μας κάνει κατανοητή την αγάπη του Θεού και το αποτέλεσμα της πίστης μας σ’ αυτή την αγάπη θα είναι πως ποτέ κανένα ερωτηματικό δεν θα μας κλονίσει βαθιά και καμία θλίψη δεν θα καταβάλει το πνεύμα μας γιατί η καρδιά μας αναπαύεται στο Θεό, όπως και η καρδιά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού αναπαυόταν στον Πατέρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πίστη μας δεν θα περάσει από δοκιμασίες. Αν είναι πίστη, πρέπει να δοκιμαστεί. Αλλά από πλευράς της βαθιάς σημασίας των πραγμάτων, θα μας είναι εξαιρετικά εύκολο να έχουμε πίστη στο Θεό.
Oswald Chambers, The Highest Good (Το ύψιστο αγαθό), Dimensions of Effective Redemption (Διαστάσεις αποτελεσματικής λύτρωσης), Christian Literature Crusade, ΗΠΑ και Marshall, Morgan & Scott, Μ. Βρετανία, 1976, σελ. 119-121.
Μετάφραση: Δρ Γιούλικα Κ. Masry (2006)