Ζηλεύω και μακαρίζω όσους ζουν σε μονοκατοικίες. Νομίζω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από το να είναι κάποιος διαχειριστής σε πολυκατοικία. Εάν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να καταλάβεις τι τραβάνε αυτοί που είχαν την ατυχία να αναλάβουν διαχείριση.

Όταν πρωτοήλθα στην πολυκατοικία που μένω μου είπαν ότι έπρεπε κι εγώ, με τη σειρά μου, να αναλάβω. «Είσαι και μορφωμένος, οπότε θα τα καταφέρνεις καλύτερα», μου είπαν.  Κι εγώ δέχτηκα καλοπροαίρετα, χωρίς να ξέρω τι με περιμένει.

·               Πρώτα – πρώτα, έχασα την ησυχία μου. Μέρα, νύχτα, τις πιο ακατάλληλες ώρες χτυπούσαν την πόρτα μου ή το τηλέφωνο, για να μου κάνουν παράπονα, υποδείξεις, να ζητήσουν εξηγήσεις,  κ.ά.

·               Κάθε μέρα ο ταχυδρόμος το δικό μου θυροτηλέφωνο χτυπούσε για να του ανοίξω την εξώπορτα.

·               Το ίδιο και ο συντηρητής του ανελκυστήρα  και οι διάφοροι με τα διαφημιστικά έντυπα.

·               Έπρεπε συνέχεια να παρακολουθώ τη στάθμη του πετρελαίου μη μείνουμε από θέρμανση.

·               Επίσης να περιμένω έξω στο δρόμο να έλθει το βυτιοφόρο να παραλάβω.

·               Οι καμένες λάμπες έπρεπε να αλλαχτούν από μένα, με τη βοήθεια σκάλας.

·               Οι μισοί στα πάνω διαμερίσματα διαμαρτύρονταν ότι η θέρμανση δεν είναι επαρκής και ζητούσαν να ανάβω τον καυστήρα περισσότερες ώρες και σε μεγαλύτερη θερμοκρασία.

·               Αντίθετα, αυτοί που έμεναν στους κάτω ορόφους με κατηγορούσαν ότι κάνω σπατάλη πετρελαίου και ότι έσκασαν από τη ζέστη.

·               Μια κυρία στον τρίτο όροφο παραπονιόταν συνέχεια ότι η από πάνω τινάζει κάθε μέρα τα χαλιά και οι σκόνες πάνε στο μπαλκόνι της.

·               Μια γιαγιά κλείστηκε στον ανελκυστήρα και φώναζε απελπισμένα να πάω να τη βγάλω.

·               Μια άλλη στον τρίτο όροφο είδε ένα ποντίκι στο φωταγωγό και ζητούσε να το πιάσω.

Όλα αυτά με τον καιρό λίγο-πολύ τα συνήθισα και με υπομονή δεν έδινα σημασία. Μέχρι που μερικοί ένοικοι άρχισαν να μη πληρώνουν τα κοινόχρηστα. Τη μέρα που περνούσα από κάθε διαμέρισμα για να εισπράξω, οι μισοί έλειπαν, παρ’ ότι τους είχα ειδοποιήσει όλους γραπτά. Από τους υπόλοιπους μισούς άλλοι μου έδιναν τα χρήματα, κι άλλοι μου έδιναν τα μισά. Άλλοι πάλι μου έλεγαν να περάσω την επόμενη βδομάδα ή στο τέλος του μηνός που θα πληρωθούν.

Τελικά, άρχισα να βάζω από την τσέπη μου, διότι τα έξοδα έτρεχαν, έπρεπε να πληρώσω μεγάλα ποσά, το πετρέλαιο, ΔΕΗ, ύδρευση, καθαρίστρια, συντηρητή, αναλώσιμα, για επισκευή των υδρομετρητών, τον μπογιατζή, κ.ά.  Έχασα τον ύπνο μου και με έπιασε κατάθλιψη.

Αποφάσισα και συγκάλεσα Γενική Συνέλευση, αλλά την καθορισμένη μέρα και ώρα από τους 20 ενοίκους ήλθαν μόνον οι τρεις. Ανήγγειλα νέα Γενική Συνέλευση, αλλά πάλι τα ίδια, ήλθαν μόνο πέντε άτομα.

Από τη δύσκολη αυτή κατάσταση, να είναι καλά, με έβγαλε και πάλι η γυναίκα μου. Άκουσα τη συμβουλή της και πήγα βρήκα τον ΕΡΜΗ, ένα γραφείο διαχείρισης πολυκατοικιών και έκδοσης κοινοχρήστων. Παρέδωσα το ταμείο κι από τότε βρήκα την υγειά μου, την ηρεμία και την ησυχία μου.

Ποτέ πια διαχειριστής πολυκατοικίας !