Όταν η Άννα ζήτησε από τον Κύριο να της δώσει ένα τέκνο αρσενικό, ο Κύριος απάντησε την προσευχή της. Ο Σαμουήλ ήταν η ενσάρκωση της προσευχής της Άννας και της απάντησης του Θεού. Ναι, ο Θεός απαντά στην προσευχή.
Ο Ιησούς είπε «και εγώ σας λέγω, αιτείτε και θα σας δοθεί, ζητάτε και θα βρείτε, κτυπάτε και θα ανοιχτεί σε σας» (Λουκάς 11.9). Ο Ιησούς ποτέ του δεν υπερέβαλλε ή έλεγε κάτι που δεν εννοούσε. Ο λόγος Του είναι αλήθεια και μόνον αλήθεια. Όταν λέγει «εγώ δε σας λέγω», αυτό που λέει δεν μπορεί και ούτε πρέπει ποτέ να αμφισβητείται, γιατί ο λόγος Του μένει στον αιώνα. Μέσα στην καρδιά μας πρέπει να υπάρχει αταλάντευτη πίστη και ισχυρή βεβαίωση πως όταν ζητηθεί οτιδήποτε από τον Θεό που δεν είναι αντίθετο με το θέλημα του, αυτός θα ανταποκριθεί θετικά και θα δώσει αυτό που του ζητήθηκε. Όπως το μήλο που πέφτει από την μηλιά δεν μπορεί παρά να πέσει κάτω από την μηλιά, έτσι και η προσευχή προς τον Θεό δεν μπορεί με κανένα τρόπο να μείνει αναπάντητη, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, αυτός που αιτείται θα του δοθεί, αυτός που ζητά θα βρει, σε αυτόν που κτυπά θα του ανοιχτεί. Χωρίς λοιπόν κανένα απολύτως διαλογισμό ή σκέψη, ας δεχτούμε και ας πιστέψουμε την υπόσχεση αυτή που ο Ιησούς μάς έδωσε. Ας αφήσουμε αυτό τον λόγο, όπως και κάθε άλλο λόγο που βγήκε από το στόμα Του να είναι η καθημερινή μας πεποίθηση και η βάση πάνω στην οποία ζούμε και περπατούμε.
«Έχετε πίστη Θεού»
Αυτά είναι τα λόγια που ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του μετά το συμβάν της συκιάς που ξηράθηκε: «Έχετε πίστη Θεού, διότι σας λέγω την αλήθεια, ότι όποιος πει προς το όρος αυτό, σηκώσου και ρίξου στην θάλασσα, και δεν διστάσει στην καρδιά του, αλλά πιστεύει ότι εκείνα τα οποία λέγει γίνονται, θα γίνει σε αυτόν ό,τι πει. Διά τούτο σας λέγω, πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε και θα γίνει σε σας…» (Μάρκος 11. 22-24). Και εδώ ο Κύριος, όπως και πιο πάνω με τα λόγια Του, ενισχύει την πεποίθησή μας στην δύναμη της προσευχής. Ποιος μπορεί να διανοηθεί πως ένα βουνό μπορεί να σηκωθεί με έναν λόγο και να ριφθεί στην θάλασσα; Με την προσευχή μπορούν να γίνουν πράγματα που είναι ανθρωπίνως αδύνατα, να βρεθούν λύσεις και απαντήσεις σε πολύ δύσκολες για μας καταστάσεις για δόξα Θεού.
Τα πάντα είναι δυνατά σε αυτόν που πιστεύει, είπε ο Ιησούς στον πατέρα που τον παρακάλεσε να βοηθήσει το παιδί του και να τους σπλαχνιστεί (Μάρκος9.23). Είναι προφανές πως ο Ιησούς δεν υπερέβαλλε και αυτό το γνωρίζουμε, διαβάζοντας τα έργα που ο Πατέρας Του έκανε, όταν ο Ιησούς το ζητούσε. Η πίστη Θεού ήταν αυτό που έκανε τα αιτήματα του να απαντιούνται και αυτά που έλεγε να γίνονται. Η πίστη αυτή δεν ήταν ανθρώπινη πίστη, αλλά όπως την ονόμασε ήταν πίστη Θεού, πίστη δηλαδή που προερχόταν από το Πνεύμα το Άγιο.
Η φυσική πίστη των μαθητών που είχαν μέχρι στιγμής ήταν περιορισμένη και αδύνατη δεν μπορούσε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Πολλές φορές ο Κύριος αποκαλούσε την πίστη των μαθητών του ολιγοπιστία ή απιστία. Όταν σε μια άλλη περίπτωση οι μαθητές Του, του ζήτησαν να τους αυξήσει την πίστη τους, Αυτός τους απάντησε: «Εάν είχατε πίστη σαν έναν κόκκο σιναπιού, θα λέγατε σε τούτη τη συκαμινιά: Ξεριζώσου και φυτέψου στην θάλασσα και θα σας υπάκουε» (Λουκάς 17.6)
Αυτό που χρειαζόντουσαν οι μαθητές και εμείς δεν είναι αύξηση της ονομαζόμενης πίστης μας, αλλά το είδος της πίστης που ήταν και ενεργούσε μέσα στον ίδιο και που ονόμασε πίστη Θεού. Ένας κόκκος σιναπιού της πίστης αυτής μετακινεί βουνό και ένα βουνό της ανθρώπινης φυσικής πίστης δεν μπορεί να μετακινήσει ένα κόκκο σιναπιού. Η δική μας πίστη είναι ανάμειχτη με δισταγμό και γι’ αυτό κρίνεται από τον Θεό σαν ολιγοπιστία. Αυτό το είδος της πίστης ήταν που ενεργείτο μέσα στον Ιησού, ώστε να ζητά χωρίς διαλογισμό και δισταγμό και να λαμβάνει αυτό που ζητούσε. Για το ότι η συκιά ξηράθηκε ήταν για τους μαθητές απρόσμενο, όχι όμως για τον ίδιο, γνώριζε εκ των προτέρων τι θα συνέβαινε και δεν ξαφνιάστηκε όταν έγινε. Πίστευε ότι εκείνα που έλεγε γίνονται και προσευχόμενος μπορούσε να λάβει αυτά που ζητούσε.
Η πίστη Θεού λοιπόν είναι κλειδί στην προσευχή, γιατί αυτή εκβάλλει από την καρδιά κάθε δισταγμό που είναι εμπόδιο στο να λάβουμε αυτά που ζητούμε. Όχι μόνο να πιστεύουμε ότι θα λάβουμε αυτά που ζητούμε, όπως γράφεται στο κατά Ματθαίο 21.22 αλλά ότι λαμβάνουμε αυτά που ζητούμε. Η πίστη Θεού ενεργείται κατόπιν της ενέργειας του Πνεύματος και είναι υπερφυσική και όχι παράγωγο του νου. Όταν ο Πέτρος αναφέρθηκε στην πίστη διά της οποίας γιατρεύτηκε ο παραλυτικός ήταν πίστη αυτού του είδους, ήταν πίστη Θεού και ήταν δώρο από Αυτόν, «και η πίστις η δι’ Αυτού έδωκε εις αυτόν την τέλεια αυτήν υγείαν …» (Πράξεις 3.16). Επειδή όλοι μας γνωρίζουμε πως η προσευχή για να απαντηθεί πρέπει να ενεργείται με πίστη, προσπαθούμε να την δημιουργήσουμε, προγραμματίζοντας το μυαλό μας με την θετική σκέψη, ή με το να ομολογήσουμε εκ των προτέρων ότι λάβαμε αυτό που ζητήσαμε, αλλά μάταια, δεν είναι αυτή η πίστη για την οποία μίλησε ο Ιησούς. Η πίστη Θεού ενεργείται όταν ένας πληρούται με Πνεύμα Άγιο, ώστε να ζητά κατά το θέλημα του Θεού, δίδοντας έτσι και την ανάλογη πίστη μέσα στην καρδιά.
Όταν ξεκάθαρα υπάρχει η υπόσχεση του Θεού ότι έχει δώσει κάτι, είτε μέσα στο γραπτό Του λόγο είτε προφορικά στην καρδιά (ρήμα Θεού) διά του Πνεύματος, τότε ενεργείται και η απαιτούμενη πίστη(πίστη Θεού) για να ζητήσει ένας και να λάβει αυτό που ζητά. Σε κανένα δεν μπορεί να ενεργηθεί η πίστη αυτή για να λάβει κάποιος κάτι αν δεν είναι πρώτα δοσμένο από τον Θεό. Αν δεν υπάρχει ξεκάθαρη υπόσχεση μέσα στον γραπτό λόγο, τότε θα πρέπει ο Θεός να μιλήσει σε μας με κάποιο τρόπο, ώστε να ενεργηθεί μέσα μας πίστη Θεού, ούτως ώστε χωρίς δισταγμό να ζητήσουμε και να λάβουμε αυτό που ζητούμε. Αυτό είναι που έγινε και στην περίπτωση της Άννας, ζήτησε αρσενικό παιδί και λόγος Θεού μιλήθηκε σε αυτήν από τον Ηλεί «πήγαινε σε ειρήνη και ο Θεός του Ισραήλ ας σου δώσει την αίτηση σου, την οποίαν εζήτησες από Αυτόν» (Σαμουήλ 1.17). Η Άννα έλαβε τότε αυτό που ζήτησε διά της πίστεως, γιατί αμέσως μετά έφαγε και το πρόσωπο της δεν ήταν πια σκυθρωπό.
Το προνόμιο της προσευχής
Το μέγα προνόμιο της προσευχής στην Καινή Διαθήκη, δόθηκε από τον Θεό στην Εκκλησία Του πρωταρχικά για συνέχιση του έργου του Θεού στην γη, μετά που ο Ιησούς θα επέστρεφε στον Πατέρα Του. «Αλήθεια σας λέγω, όποιος πιστεύει σε μένα τα έργα τα οποία εγώ κάνω και εκείνος θέλει κάνει, και μεγαλύτερα τούτων θέλει κάνει, διότι εγώ πηγαίνω προς στον Πατέρα μου» (Ιωάν.14.12). Αυτή είναι η αποστολή της εκκλησίας να εργάζεται τα έργα του Θεού, μέσω της προσευχής. Αυτή προσεύχεται σύμφωνα με αυτό που ο Θεός θέλει να κάνει και Αυτός με την σειρά του το εκτελεί: «Ο Πατέρας, που μένει μέσα μου, Αυτός εκτελεί τα έργα», είπε ο Ιησούς. Αυτό θα πρέπει συνειδητά να το εννοήσουμε, αν είναι να μάθουμε να προσευχόμαστε σωστά. Το προνόμιο της προσευχής δεν δόθηκε πρωταρχικά για να βρίσκει ο λαός Του λύση στα προβλήματα του και έξοδο από τις θλίψεις του, αλλά για να εργάζεται τα έργα του Θεού. Ο Ιησούς, ενόσω ήταν στην γη έκανε τα έργα που ο Πατέρας του έδωσε και μέσω αυτών των έργων τον δόξασε στην γη. Η εκκλησία ήταν αυτή που θα συνέχιζε αυτήν την δύσκολη αλλά θαυμαστή αποστολή. Το Πνεύμα το Άγιο που υποσχέθηκε ο Ιησούς στους μαθητές Του να στείλει για να είναι μαζί τους και μέσα τους, θα τους διατηρούσε σε ζωντανή επαφή και κοινωνία μαζί Του για να καθοδηγούνται στην προσευχή και να γνωρίζουν το θέλημα Του, αλλά ταυτόχρονα να αντλούν δύναμη και να βρίσκουν χάρη μέσα στις πολλές θλίψεις που ο Θεός γνώριζε και ο Ιησούς είπε ότι θα είχαν μέσα στον κόσμο (Ιωάν.16.33).
«Δίδαξε μας να προσευχόμαστε»
Οι μαθητές είδαν τον Ιησού να προσεύχεται και του ζήτησαν να τους διδάξει να κάνουν το ίδιο. Βέβαια οι μαθητές θα μάθαιναν να προσεύχονται σωστά με τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, εντούτοις ο Ιησούς τους έδωσε ορισμένες κατευθυντήριες γραμμές, που θα έπρεπε να διακρίνουν την κάθε προσευχή τους, όπως και διέκριναν κάθε δική Του προσευχή και βέβαια που θα πρέπει να διακρίνουν και κάθε προσευχή δική μας. Πρέπει να είχαν προσέξει ότι όταν ο Ιησούς προσευχόταν, προσευχόταν ένθερμα, απόδειξη των βαθιών επιθυμιών και εκζητήσεων της καρδιάς. Δεν είχαν δει ποτέ τους προηγουμένως κάτι παρόμοιο. Οι προσευχές των Φαρισαίων της εποχής ήταν μάλλον μακρές, επιδειχτικές χωρίς νόημα, τυπικές και κρύες. Το έργο, το Όνομα, η δόξα, το θέλημα του Πατέρα Του, ήταν αυτά που έκαναν την καρδιά του Ιησού να φλέγεται. Έβλεπε την αμαρτία, τα έργα του σκότους να κυριαρχούν γύρω Του και ανθρώπους να καταδυναστεύονται από τον διάβολο, έβλεπε την κτίση του Θεού να υποφέρει και να αγωνιά, πολύτιμες ψυχές να καταπίνονται στον Άδη και όλα αυτά τον έκαναν να προσεύχεται με δάκρυα, με κραυγή, ένθερμα. Πρέπει να κατανοήσουμε πως αυτά που τους δίδαξε να λέγουν όταν προσεύχονται θα έπρεπε να ήταν οι εκφράσεις και οι φανερώσεις της καρδιάς τους και όχι απλά λόγια για να τα επαναλαμβάνουν μηχανικά.
Έτσι να λέτε τους είπε: «Πατέρα μας που είσαι στους ουρανούς, να αγιαστεί το Όνομα σου, να έλθει η βασιλεία Σου, να γίνει το θέλημα σου στην γη όπως στον ουρανό», λίγο πιο μπροστά τους είπε, «Ζητάτε πρώτα την βασιλεία του και την δικαιοσύνη του και όλα τα άλλα θα σας προστεθούν». Αυτή ήταν η δική Του καρδιά και ζητούσε όπως και η δική τους και η δική μας είναι το ίδιο. Τους δίδαξε μετά να λέγουν, «δώσε σε μας κάθε μέρα τον άρτο ημών τον επιούσιο», να εξαρτώνται δηλαδή και να ζητούν από τον Πατέρα για τις καθημερινές τους ανάγκες, τις απόλυτα αναγκαίες. Τους καθοδήγησε μετά να προσεύχονται και να ζητούν να «συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους, αλλά και οι ίδιοι να συγχωρούν, να φυλάγονται από πειρασμό για να μην αμαρτάνουν και για να τους φυλάει ο Πατέρας από τον πονηρό», τίποτε άλλο δεν τους είπε.
Τα τελευταία είναι αιτήματα που έχουν να κάνουν, όχι με πρόσκαιρα πράγματα, αλλά με αιώνια, γιατί είναι ζητήματα που αφορούν την κατάσταση της δικής μας πολύτιμης ψυχής, αλλά και των άλλων. Στη συνέχεια τους είπε την συμβολική ιστορία ενός ανθρώπου που ένα βράδυ είχε ένα αναπάντεχο επισκέπτη. Αυτό τον βρήκε απροετοίμαστο, γιατί δεν είχε ψωμί στο σπίτι. Ο άνθρωπος αυτός στην ανάγκη του, πήγε σε ένα φίλο του που κοιμόταν την ώρα εκείνη και του χτύπησε την πόρτα. Αυτός, παρά την αρχική του αρνητική αντίδραση, σηκώθηκε και τον προμήθευσε τα αναγκαία. Σκοπός της ιστορίας ήταν να τους ενθαρρύνει να ζητούν σε καιρούς χρείας από τον Θεό που είναι πολύ πιο πρόθυμος από τον φίλο που κοιμόταν να δώσει. «Αιτείτε και θα σας δοθεί, ζητάτε και θα βρείτε, κτυπάτε και θα σας ανοιχτεί…» τους είπε. Τελειώνοντας τους είπε κάτι πολύ σημαντικό: «Αν λοιπόν εσείς, που είσαστε πονηροί, γνωρίζετε να δίδετε αγαθές δόσεις στα παιδιά σας, πόσον περισσότερο ο Ουράνιος Πατέρας θα δώσει Πνεύμα Άγιο σε αυτούς που του ζητούν;» (Λουκάς 11.13).
Ο Ιησούς γνώριζε πως χωρίς το Πνεύμα το Άγιο μέσα τους δεν θα μπορούσαν να προσευχηθούν κατά Θεόν. Χωρίς Πνεύμα Άγιο η καρδιά παραμένει κρύα, φίλαυτη, εγωιστική, ανίκανη να προσευχηθεί σωστά. Οι προσευχές χωρίς Πνεύμα δεν είναι ένθερμες, αλλά εσωστρεφείς, κατά μέρος επιδεικτικές, έχουν περισσότερο να κάνουν με επιθυμίες του εαυτού, με την απαλλαγή από προβλήματα, είναι βαττολογίες. Ο Παύλος μάς προτρέπει στην επιστολή του προς Εφεσίους, να προσευχόμαστε μέσα στο Πνεύμα «Προσευχόμενοι πάντοτε, με κάθε προσευχή και δέηση μέσα στο Πνεύμα» (Εφ.5.18). Η δέηση έχει περισσότερο ίσως να κάνει με τις δικές μας ανάγκες και αδυναμίες και για τις οποίες ενθαρρυνόμαστε να ερχόμαστε με παρρησία στον Θρόνο της χάρης, για να βρούμε έλεος και χάρη και βοήθεια σε καιρό ανάγκης, πνευματικής και φυσικής «Επειδή, δεν έχουμε αρχιερέα, που δεν μπορεί να συμπαθήσει στις ασθένειές μας, αλλά ο οποίος πειράχτηκε σε όλα, κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία. Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο της χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης» (Εβραίους4.16).
Προσευχόμενοι μέσα στο Όνομα του Ιησού
Ο Πέτρος είπε αυτά τα λόγια προς τους Ισραηλίτες που θαύμαζαν, μετά την θεραπεία του παραλυτικού έξω από τον ναό: «Ο Θεός του Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ, ο Θεός των πατέρων μας, δόξασε τον Υιό Αυτού, Ιησού …» (Πρ.3.13). Εσείς τον αρνηθήκατε και τον θανατώσατε, Ο Θεός όμως τον ανάστησε από τους νεκρούς, τους είπε «Και διά της εις το όνομα Αυτού πίστεως, τούτον τον οποίον θεωρείτε και γνωρίζετε, το Όνομα αυτού εστερέωσε» (Πράξεις3.16). Ο Θεός δόξασε τον Υιό Του, γιατί του έδωσε να καθίσει στα δεξιά Του, δίδοντας σε Αυτόν κάθε τιμή και δόξα και δύναμη και εξουσία στον ουρανό και στην γη και Όνομα που είναι πάνω από κάθε άλλο όνομα. Το δοξασμένο Όνομα του Ιησού είναι γνωστό στον ουρανό και στην γη και στον υποχθόνιο κόσμο και δεν υπάρχει τίποτε που να μπορεί να το αμφισβητήσει, καμιά δύναμη, καμιά εξουσία, καμιά αρχή. Μέσα στο όνομα αυτό είναι που ο Θεός όρισε να προσεύχεται η εκκλησία Του: «Αλήθεια σας λέγω, αν ζητήσετε τι από τον Πατέρα εις το Όνομα μου, θέλει σας δώσει…. Αιτείτε και θα λάβετε για να είναι πλήρης η χαρά σας» (Ιωάννης 16.23-24).
Να προσευχόμαστε και να αιτούμαστε στο Όνομα του Ιησού, σημαίνει βέβαια κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που συνήθως λίγο ή πολύ κάνουμε όλοι μας, δηλαδή απλά να προφέρουμε το Όνομα του Ιησού στο τέλος κάθε παράκλησης ή προσευχής. Αυτό που εννοείται στην αλήθεια είναι να είμαστε ταυτισμένοι μαζί Του, να ζητούμε αυτά που ο Ίδιος θα ζητούσε. Η προσευχή στο όνομα του Ιησού δεν είναι, όπως πολλοί νομίζουν, μια εν λευκώ υπογραμμένη επιταγή, που μας έχει δοθεί, για να γράψουμε εμείς πάνω, οποιοδήποτε ποσό. Ναι, είναι επιταγή υπογραμμένη για να γράψουμε εμείς πάνω, αλλά μετά από συλλογισμό και εκζήτηση το σωστό αίτημα, το αίτημα που είναι κατά Θεόν, που είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η προσευχή μας τότε δεν μπορεί παρά να απαντηθεί. Η προσευχή που γίνεται μέσα στο Όνομα του Ιησού κάνει τις πύλες του Άδη να σείονται, κάνει όλες οι δυνάμεις του ουρανού να υπακούουν και ο Θεός να αισθάνεται την άγια δύναμη μιας τέτοιας παράκλησης. Αναφορικά με την προσευχή μέσα στο Όνομα Του, μίλησε και ο Ίδιος ο Ιησούς. Είπε στους μαθητές Του πως ο ίδιος θα επέστρεφε στον Πατέρα Του και πως αυτοί (η εκκλησία) θα συνέχιζαν το έργο του Θεού στην γη. Δεν θα τους άφηνε όμως ορφανούς και ούτε χωρίς εφόδια, αλλά θα τους έστελνε τον Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο που θα ερχόταν να κατοικήσει μέσα τους και θα γίνονταν έτσι ένα μαζί Του, «εσείς μέσα μου και εγώ μέσα σας» (Ιωάν.14.20).
Αυτός στον ουρανό, η Κεφαλή, οι μαθητές Του στην γη, το σώμα, ενωμένοι μαζί θα συνέχιζαν το έργο του Θεού. Τους είπε πως στην περίπτωση την δική του, ο Πατέρας ήταν Αυτός που εργαζόταν τα έργα και πως αυτό θα συνεχιζόταν και στην δική τους περίπτωση διά της προσευχής: «Αλήθεια σας λέγω, όποιος πιστεύει σε μένα τα έργα τα οποία εγώ κάνω και εκείνος θέλει κάνει, και μεγαλύτερα τούτων θέλει κάνει, διότι εγώ πηγαίνω προς στον Πατέρα μου και ότι αν ζητήσετε εν τω ονόματι μου, θα το κάνω, για να δοξάζεται ο Πατέρας μέσα στον Υιό» (Ιωάννης 14. 12,13).
Επανάλαβε το ίδιο μετά, «εάν μείνετε μέσα μου και τα λόγια μου μείνουν μέσα σας, θα ζητάτε ό,τι θέλετε και θα γίνεται σε σας. Μέσα σε αυτό δοξάζεται ο Πατέρας μου, εις το να φέρετε πολύν καρπό» (Ιωάννης15.7). Κάποιος μπορεί να ερωτήσει, τι έργα είναι αυτά; Η απάντηση είναι αυτή «έργα καλά πού ο Θεός ετοίμασε για να περπατήσουμε μέσα σε αυτά» (Εφ.2.10) Από αυτά καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική είναι η διακονία του Πνεύματος στην προσευχή. Αυτός είναι που μας κάνει να είμαστε μέσα στον Χριστό και Αυτόν και τα λόγια Του να είναι μέσα μας. Τότε μόνο είμαστε έτοιμοι να ζητήσουμε μέσα στο Όνομα Του και να γίνει σε μας, και αυτό γιατί η προσευχή μας είναι κατά Θεόν και όχι κατά άνθρωπον. Η αποστολή μας είναι να πράξουμε τα έργα του Θεού στην γη μέσα στο Όνομα του Ιησού για να δοξάζεται ο Πατέρας μέσα στον Υιό.
Πάνω από όλα η στάση της καρδιάς μας πρέπει να είναι προς τον Θεό, την δόξα Του, το Όνομα Του, την βασιλεία Του. Αυτό είναι και πρέπει να είναι η πρώτη και συνεχής μας εκζήτηση, ποτέ η δική μας φίλαυτη ανάγκη ή πρόβλημα. Το Πνεύμα του Θεού μέσα μας κάνει αυτή τη φωτιά να καίει ακατάπαυστα, έτσι μέσα από όλες τις ανάγκες μας, η εκζήτηση της δόξας του Θεού είναι το πρώτιστο μας μέλημα. Αυτό είναι η στάση μιας καρδιάς γεμάτης από Πνεύμα Άγιο. Ο Πατέρας δεν δοξάζεται τόσο μέσα στα θαύματα και αυτά που θεωρούμε εμείς δυνάμεις, όσον μέσα στη ζωή ανθρώπων που ζητούν και κάνουν το θέλημα Του. Ας μην ξεχνούμε πως οι ουράνιες δυνάμεις γνωρίζουν το μέγεθος της δύναμης Του και της δόξας Του από την αρχή. Όταν όμως γίνονται μάρτυρες της ζωής ανθρώπων, που με υπομονή υποτάσσονται στο θέλημα του Θεού μέσα σε θλίψεις και εναντιώσεις, τότε ο Θεός δοξάζεται ενώπιον τους με έναν τρόπο άλλον, που δεν ήξεραν προηγουμένως. Ο Θεός δοξάστηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά μέσα στον Υιό Του, όταν αυτός υπέμεινε τον σταυρό.
Ένθερμη προσευχή
Ο Ιάκωβος στην επιστολή του μας λέει και κάτι άλλο αναφορικά με την προσευχή. Μας λέει πως ισχύει πολύ η προσευχή του δικαίου που γίνεται ένθερμα και φέρει για παράδειγμα τον προφήτη Ηλία που προσευχήθηκε ένθερμα να μην βρέξει και δεν έβρεξε στην γη για τρία χρόνια και έξη μήνες και πάλιν προσευχήθηκε και ο ουρανός έδωκε βροχή και η γη βλάστησε τον καρπό της (Ιακ.5.17). Τι θαυμαστή εικόνα! Σε απάντηση της ένθερμης προσευχής ο ουρανός έδωσε και η γη βλάστησε και ο Θεός δοξάστηκε. Αυτό που χρειάζεται είναι καρδιές γεμάτες Πνεύμα Άγιο, που να φλέγονται για την δόξα του Θεού, όχι χλιαρές προσευχές, αλλά προσευχές που δεν δέχονται το όχι για απάντηση.
«Πλήρωσε μας, Θεέ, με Πνεύμα Άγιο και κάνε τις καρδιές μας να φλέγονται για Σένα, για το Όνομα σου το Μεγάλο, για το έργο σου στην γη, για τα πρόβατα Σου τα χαμένα, για τα οποία υπέμεινες θλίψεις και θάνατο σταυρού. Οδήγησε μας, Κύριε, να κράξουμε σε Σένα, μέχρι που ο ουρανός να δώσει και η γη να βλαστήσει τον καρπό της. Η γη είμαστε εμείς, Κύριε, και Εσύ είσαι Αυτός που εκχύνει το Πνεύμα Του, την χάρη Του, την δύναμη Του για να φέρουμε πολύ καρπό, για να δοξάζεται ο Πατέρας και να φανερώνεται ότι εμείς είμαστε πραγματικοί μαθητές Σου».
Αυτή πρέπει να είναι η στάση της καρδιάς μας και αυτές πρέπει να είναι οι προσευχές μας, όταν συνερχόμαστε μαζί ή και όταν προσευχόμαστε μόνοι και όχι φίλαυτες, εσωστρεφείς προσευχές. Πριν ο Ιάκωβος πει για τον Ηλία και την ένθερμη προσευχή του είπε τα εξής: «κακοπαθεί κάποιος μεταξύ σας, ας προσεύχεται, ευθυμεί κάποιος, ας ψάλλει. Ασθενεί κάποιος μεταξύ σας, ας προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας και ας προσευχηθούν επάνω του και ας αλείψουν αυτόν με λάδι εν τω ονόματι του Κυρίου. Και η μετά πίστεως ευχή θέλει σώσει τον πάσχοντα και ο Κύριος θα τον εγείρει και αμαρτίες αν έπραξε θα συγχωρεθούν σε αυτόν».
Η ασθένεια μέσα μας και σε όλα τα μέλη του σώματος Του πρέπει να γιατρευτεί. Πόσον λανθασμένα συνήθως ερμηνεύεται αυτή η περικοπή και αυτό γιατί «αν κάποιος μεταξύ σας ασθενεί» το ερμηνεύουμε αν κάποιος είναι σωματικά άρρωστος. Η λέξη ασθένεια μέσα στις Γραφές δεν σημαίνει μόνο αυτό, αλλά σημαίνει όπως ερμηνεύεται και η λέξη «χωρίς σθένος», χωρίς δύναμη δηλαδή, και αυτή μπορεί να είναι αποτέλεσμα αρρώστιας και να είναι αδυναμία του σώματος, αλλά μπορεί και να σημαίνει και πνευματική αδυναμία ή αδυναμία πίστης. Έχω τη γνώμη πως αυτό είναι που εννοεί ο Ιάκωβος και γι’ αυτό δεν μιλά για θεραπεία ως απάντηση της προσευχής των πρεσβυτέρων και του αλείμματος με λάδι, αλλά για σωτηρία και για έγερση και συγχώρηση. Μιλά και για θεραπεία στο επόμενο εδάφιο αλλά σαν αποτέλεσμα ευχής υπέρ αλλήλων, αλλά όχι μέσα στην δυναμική της πιο πάνω υπόσχεσης.
Το άλειμμα με λάδι (το χρίσμα) είχε να κάνει περισσότερο στην παλαιά οικονομία με αφιέρωση. Η πνευματική αδυναμία είναι συνήθως αποτέλεσμα μιας μη ολοκληρωτικής αφιέρωσης στον Κύριο με αποτέλεσμα μια χλιαρή σχέση με τον Θεό και θλιβερή ανεπάρκεια να πράξει κάποιος τα έργα του Θεού, όπως έκανε και ο προφήτης Ηλίας. Το άλειμμα με λάδι ίσως να ήταν μια συμβολική εξωτερική ένδειξη της αφιέρωσης του ασθενούς στον Κύριο, ξαναβρίσκοντας έτσι το πνευματικό του σφρίγος, τη δύναμη και τη ζωντάνια. Το φρόνημα μας πρέπει να είναι πάντοτε πνευματικό φρόνημα και όχι συναισθηματικό, κοσμικό ή σαρκικό. Οι προσευχές μας χρειάζεται να κατευθύνονται, όσον μπορούμε από το Πνεύμα το Άγιο για πράγματα που για τον Θεό προέχουν.
Έχοντας αυτά κατά νουν, μπορούμε και μας εντέλλεται να προσευχόμαστε και να ζητούμε μέσα στο Μεγάλο Όνομα του Ιησού, χωρίς καμιά απολύτως αμφιβολία ότι αυτό που ζητούμε θα μας δοθεί και ότι θα βρούμε αυτό που ζητούμε. Πολλοί θεωρούν πως ο Θεός δεν απάντησε την προσευχή τους και απογοητεύονται και σταματούν να προσεύχονται. Ο Θεός όμως είναι αληθής, είναι Πιστός σε κάθε λόγο Του, δεν μπορεί να αρνηθεί τον Εαυτό Του. Ο Θεός απαντά κάθε προσευχή μέσα στο θέλημα Του και αν ένα αίτημα μένει αναπάντητο είναι γιατί δεν είναι το θέλημα Του, ή γιατί το φρόνημα μας δεν είναι κατά Θεόν. Αντί να απογοητευόμαστε, είναι καλύτερα να ερευνούμε τις καρδιές μας, τα κίνητρα μας, το φρόνημα μας και να ζητούμε από τον Κύριο να μας γεμίζει με το Πνεύμα Του και να μας καθοδηγεί στις προσευχές μας. Είναι αναγκαίο πολλές φορές να μην προτρέχουμε στο τι θα ζητήσουμε, αλλά να προσμένουμε μέσα στην ησυχία. Θα πρέπει παραδεχτούμε με απόλυτη ειλικρίνεια πως στην προσευχή δεν κινούμαστε πάντα μέσα στο Πνεύμα, αλλά υποκινούμαστε συνήθως από συναισθήματα και πολλές φορές από εγωιστικά κίνητρα και είναι για αυτό τον λόγο που οι προσευχές μας πέφτουν στο κενό. Αυτό είναι που λέγει και ο Ιάκωβος στην επιστολή του «Ζητάτε και δεν λαμβάνετε γιατί κακώς ζητάτε, για να δαπανήσετε στις ηδονές σας» (Ιακ.4.3).
Το προνόμιο της προσευχής δόθηκε πρωταρχικά στην εκκλησία για να μπορεί να ζητά την δικαιοσύνη, την βασιλεία, το θέλημα του Θεού και όχι για αποφυγή θλίψεων. Οι θλίψεις, οι ανάγκες είναι και θα είναι αναπόφευκτες στην ζωή μας. Ας κοιτάξουμε την ζωή του Παύλου, ας ακούσουμε τι λέει (Κορ.11.23-29). Όσον περισσότερο σταυρώνουμε την σάρκα και πεθαίνουμε προς τον εαυτό και τις δικές μας φιλοδοξίες, επιδιώξεις, σαρκικές απολαύσεις, σαρκικά συναισθήματα, τόσο πιο έτοιμοι θα είμαστε για να λαμβάνουμε από τον Θεό αυτά που ζητούμε από Αυτόν.
Ο Θεός ποτέ δεν θα δώσει απάντηση σε ένα αίτημα που είναι αντίθετο με τον χαρακτήρα Του ή τους νόμους Του ή τα διατάγματα Του. Με αυτό εννοώ πως ο Θεός δεν θα απαντήσει για παράδειγμα μια προσευχή για να συμβεί κακό σε κάποιον, όπως στην περίπτωση των μαθητών, που ήθελαν να ζητήσουν να πέσει φωτιά από τον ουρανό πάνω στους Σαμαρείτες, αυτό δεν ήταν αίτημα του δικού Του Πνεύματος. Ο Θεός δεν θα απαντήσει προσευχές που γίνονται βάσει δικών μας φιλοδοξιών ή προσωπικών επιδιώξεων ή για πλησμονή της σάρκας. Όπως δεν θα απαντήσει, αν κάνουμε κάτι εκτός του θελήματος Του ή θεληματικά αγνοήσουμε τις υποδείξεις Του για ένα θέμα. Δεν μπορούμε να παρακούσουμε τον Θεό σε κάτι και έπειτα να ζητούμε την ευλογία Του. Αυτό που θα πρέπει να κάνουμε σε τέτοια περίπτωση είναι να μετανοήσουμε και να ζητήσουμε την συγχώρεση Του, που σίγουρα θα μας δώσει. Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί μετά ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του πως κάθε αίτημα στον Πατέρα πρέπει να γίνεται μέσα στο Όνομα Του.
Ας πάμε πίσω στην περίπτωση της Άννας και την απάντηση στην προσευχή της. Η Άννα πρώτα από όλα ζήτησε κάτι το συγκεκριμένο, δεν βαττολόγησε ούτε περιττολόγησε, ζήτησε από τον Θεό ένα αρσενικό τέκνο. Ο λόγος που η Άννα ήθελε τόσο αυτό το παιδί ήταν γιατί είχε μια πολύ ευαίσθητη καρδιά προς τον Θεό. Η πραγματική της λύπη δεν ήταν γιατί ήθελε να σφίξει ένα παιδάκι στην αγκαλιά της, αλλά μάλλον φοβόταν πως είχε εκπέσει από την εύνοια του Θεού, πως Αυτός για κάποιον λόγο άγνωστο σε αυτή, την είχε απορρίψει. Ο Θεός που γνωρίζει τις καρδιές, γνώριζε την καρδιά της Άννας και απάντησε την προσευχή της. Γνώριζε πως τα κίνητρα και οι διαλογισμοί της δεν ήταν φίλαυτοι και εγωιστικοί. Το τέκνο που ζήτησε θα ήταν γι’ αυτήν η επισφράγιση και η βεβαίωση πως ο Θεός δεν την αγνόησε, πως δεν την απέρριψε για πάντα, αυτό ήταν που ζητούσε και ήταν διατεθειμένη το τέκνο που ο Θεός θα της έδινε να το δώσει πίσω σε Αυτόν. Η καρδιά της Άννας και οι σκέψεις της φανερώνονται μέσα από τον ύμνο που έψαλλε στον Κύριο μετά που γέννησε, «Ευφράνθηκε η ψυχή μου στον Κύριο», όχι στο παιδί που γέννησε.
Πόσο πιο μεγάλος όμως είναι ο Θεός από εμάς και τις προσευχές μας! Πώς μπορούσε ποτέ η Άννα να διανοηθεί πως με την προσευχή της θα εκπλήρωνε το θέλημα και την επιθυμία του Θεού να εγείρει έναν μεγάλο προφήτη όπως τον Σαμουήλ στους δύσκολους καιρούς που θα ακολουθούσαν: «Και σ’ αυτόν που μπορεί με υπερπερίσσιο τρόπο να κάνει παραπάνω από όλα όσα ζητάμε ή αντιλαμβανόμαστε με τον νου, σύμφωνα με τη δύναμη που ενεργείται μέσα μας, σ’ αυτόν ας είναι η δόξα μέσα στην εκκλησία, διαμέσου τού Ιησού Χριστού, σε όλες τις γενεές τού αιώνα των αιώνων. Αμήν» (Εφ.3.26).
Είθε ο Κύριος να δώσει σε μας τον δικό Του νου και να μας κάνει συνεργούς Του σε αυτά που θέλει να κάνει ανάμεσα μας, στην εκκλησία, στο έθνος μας, ιδιαίτερα αυτούς τους έσχατους καιρούς. Όπως λέει και ο Παύλος δεν ξέρουμε το τι πρέπει να προσευχηθούμε και γι’ αυτό χρειαζόμαστε το Πνεύμα το Άγιο που “με στεναγμούς αλάλητους ικετεύει υπέρ των αγίων κατά Θεόν” (Ρωμ.8.26,27).
«Ω, βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσης Θεού! Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι κρίσεις του, και ανεξιχνίαστοι οι δρόμοι του! Επειδή, ποιος, γνώρισε τον νου τού Κυρίου; Ή, ποιος έγινε σύμβουλός του;
Ποιος, πρώτος, έδωσε κάτι σ’ αυτόν, για να του γίνει ανταπόδοση; Επειδή, απ’αυτόν, και διαμέσου αυτού, και σ’ αυτόν είναι τα πάντα· σ’ αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν» (Ρωμ.11. 33-36).
Μιλτιάδης Γιαπάνης