ΑΦΗΣΑΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΝΑ ΥΠΑΓΩΣΙΝ
(«Αφήσατε τούτους να υπάγωσιν» ήταν τα λόγια που πρόφερε ο Ιησους, αναφερόμενος στους μαθητές Του, στο τάγμα και τους υπηρέτες των Φαρισαίων οι οποίοι, οδηγούμενοι από τον Ιούδα, ήρθαν στη Γεθσημανή με σκοπό να Τον συλλάβουν. Ιωάνν. 18:8).
*
Ψυχή μου, παρατήρησε προσεκτικά τη φροντίδα που δείχνει ο Ιησούς για το ποίμνιό Του ακόμα και την ύστατη τούτη ώρα της δοκιμασίας Του! Στο θάνατο το ένστικτο είναι πολύ δυνατό. Εκείνος παραιτείται μεν από τα δικά Του δικαιώματα απέναντι του εχθρού, αλλά παρεμβάλλει δυο λόγια που τα προφέρει με εξουσία προκειμένου να αφεθούν ελεύθεροι οι μαθητές Του. Ο Ίδιος πορεύεται όπως το πρόβατο που πηγαίνει για σφαγή –βουβός και μη ανοίγοντας το στόμα Του– αλλά για τους μαθητές Του μιλάει με δύναμη Παντοδύναμη. Μέσα εδώ υπάρχει η αγάπη: αγάπη συνεχής και αμετάθετη, αγάπη πιστή, αγάπη αυταπάρνησης.
Μήπως όμως υπάρχει εδώ και κάτι πέρα απ’ αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά; Δεν έχουμε σ’ αυτά τα λόγια, το απόσταγμα του πνεύματος της εξιλέωσης; Ο Καλός Ποιμένας θυσιάζει τη δική Του ζωή για τη ζωή του ποιμνίου Του και ζητεί να αφεθούν εκείνοι ελεύθεροι. Η εγγύηση καταβλήθηκε και η δικαιοσύνη απαιτεί πια να αφεθούν ελεύθεροι εκείνοι για τους οποίους προσφέρθηκε υποκατάστατο. Κατά τα χρόνια της δουλείας στην Αίγυπτο, τα ίδια αυτά λόγια ηχούν σαν αίτημα που προβάλλεται με εξουσία. «Ας αφεθούν ελεύθεροι».
Οι λυτρωμένοι πρέπει να εξέλθουν από τη δουλεία της δύναμης της αμαρτίας και του Σατανά. Στο κάθε κελί της φυλακής της Απελπισίας αντηχεί η φωνή «αφήσατε αυτούς να υπάγωσιν». Την ακούει η Αποθάρρυνση και αναχωρεί. Την ακούει πανικόβλητος ο Εχθρός της Ψυχής, ο Σατανάς, και σηκώνει το πόδι του από το λαιμό των ανθρώπων που τους κρατούσε υπόδουλους. Την ακούει και ο Θάνατος, οπότε ο Άδης ανοίγει οι πύλες του και ανασταίνονται οι νεκροί. Ο δρόμος τους είναι ένας δρόμος προόδου, αγιότητας, θριάμβου, δόξας και κανένας δεν θα τους σταματήσει στην πορεία τους. Κανένα λιοντάρι δεν θα φράξει το δρόμο τους και κανένα σαρκοβόρο ζώο δεν θα ξεσηκωθεί εναντίον τους. Το «Ελάφι της Αυγής» έχει τραβήξει τα βέλη των άγριων κυνηγών καταπάνω Του κι έτσι τώρα και οι πιο δειλές γκαζέλες και ελάφια του λαγκαδιού μπορούν να βοσκήσουν με απόλυτη ειρήνη ανάμεσα στα κρίνα της αγάπης Του. Ο κεραυνός έπεσε πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά και οι προσκυνητές της Σιών δεν θα πληγούν ποτέ από τον καταπέλτη της τιμωρίας και της καταδίκης.
Έλα, καρδιά μου, να χαρείς την ασυλία που σου εξασφάλισε ο Λυτρωτής σου και δόξασε το Όνομά Του. Ολημερίς. Κάθε μέρα…
Μετάφραση: Δρ. Γιούλικα Κ. Masry
(C. H. Spurgeon, Morning Devotional, March 25, 2008
http://bible.christiansunite.com/devotionals.shtml)
II
«Δεμάτιον σμύρνης είναι εις εμέ ο αγαπητός μου»
(Άσμα Ασμάτων 1/13)
C. H. Spurgeon
Η «σμύρνα» μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιείται ως τύπος του Ιησού για την πολυτιμότητα, το άρωμα, την ευεξία που προκαλεί, τις ιαματικές και απολυμαντικές της ιδιότητες, την ικανότητα που έχει να συντηρεί και τη συσχέτισή της με τη θυσία. Αλλά γιατί ο Ιησούς Χριστός να παρομοιάζεται με «δεμάτι από σμύρνα»; Πρώτα πρώτα για την αφθονία και πλησμονή. Ο Κύριος δεν είναι μόνο μια μικρή ποσότητα σμύρνα. Είναι ένα ολόκληρο φορτίο γεμάτο σμύρνα. Δεν είναι απλά ένα κλαδάκι ή λουλουδάκι από σμύρνα. Είναι μια ολόκληρη αγκαλιά. Ο Ιησούς Χριστός επαρκεί για όλες μου τις ανάγκες. Ας μην αναβάλω να προστρέξω στην πηγή της αφθονίας Του.
Εξάλλου, ο αγαπημένος μας παρομοιάζεται με «δεμάτι» και λόγω της ποικιλίας που κλείνει μέσα Του. Γιατί στον Ιησού δεν υπάρχει μόνο το ένα πράγμα που χρειαζόμαστε αλλά «εν αυτώ κατοικεί όλον το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολοσ. 2/9). Το καθετί που χρειαζόμαστε βρίσκεται Σ’ Αυτόν. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τον Ιησού στις διάφορες ιδιότητές Του και θα δούμε εκεί μια θαυμαστή ποικιλία: Προφήτης, Αρχιερέας, Βασιλιάς, Νυμφίος, Φίλος, Ποιμένας. Ας Τον σκεφτούμε στο θάνατο, στη ζωή Του, στην Ανάσταση, στην Ανάληψη, στη Δεύτερη Παρουσία Του. Ας Τον δούμε σαν την προσωποποίηση της αρετής, της καλοσύνης, του θάρρους, της αυταπάρνησης, της αγάπης, της πιστότητας, της αλήθειας, της δικαιοσύνης. Σε όλα είναι μια αγκαλιά πολύτιμων θησαυρών, είναι ένα «δεμάτι σμύρνης» κατάλληλο για να συντηρεί. Όχι σκόρπια σμύρνα σε ματσάκι για να αποθηκευτεί κάπου παράμερα. Πρέπει να Τον εκτιμούμε σαν τον πολυτιμότερο θησαυρό μας, να υπολογίζουμε τα λόγια και τις εντολές Του, να κρατάμε τις σκέψεις μας για Κείνον και τη γνώση του Προσώπου Του σε καλοφυλαγμένο και ασφαλές μέρος, μη τυχόν κι ο Εχθρός της ψυχής, ο σατανάς[1], μας κλέψει κάτι απ’ αυτά.
Επίσης ο Ιησούς Χριστός είναι «ένα δεμάτι σμύρνα» για την ιδιαιτερότητά Του. Η εικόνα που μάς δίνει το «δεμάτιον σμύρνης» είναι μια εικόνα διαφοροποιημένης, ιδιαίτερης Χάρης. Πριν από τη Δημιουργία του κόσμου είχε ξεχωριστεί για τους δικούς Του και αναδίδει το άρωμά Του μόνο σ’ εκείνους που γνωρίζουν πώς να εισέλθουν σε κοινωνία μαζί Του, να έχουν μια στενή επαφή μαζί Του. Ω, ευλογημένοι πιστοί, τους οποίους ο Κύριος Ιησούς έχει κάνει μέτοχους των μυστικών Του και για τους οποίους ξεχωρίζει τον εαυτό Του. Ω, διαλεχτοί και ευτυχισμένοι εσείς που μπορείτε να πείτε:
«Δεμάτιον σμύρνης είναι εις εμέ ο αγαπητός μου»
Μετάφραση Δρ Γιούλικα Κ. Masry
(http://bible.christiansunite.com/devotionals.shtml, 12 Απριλίου 2008)
[1] Στα εβραϊκά η λέξη «σατανάς» (σατάν) κυριολεκτικά σημαίνει εχθρός, αντίπαλος (Σ.τ.μ.).