Σ’ ένα αξιοθέατο μεγάλης κοσμικής αξίας υπάρχει χαραγμένος ο ισχυρισμός: «Η φύση του Θεού δεν επιτρέπει να έχει γιο». Δεν είναι παράδοξο, ότι καμία από τις ανθρώπινες θρησκείες δεν γνωρίζει τη σκέψη, πως ο Θεός μπορούσε να έχει έναν Υιό, διότι αυτό υπάγεται στην κρυφή σοφία του Θεού, την οποία «οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου» δεν ανέβηκε (Α΄ Κορ. 2:7-9).
Μάλιστα περισσότερο, αφού ο Θεός αποκαλύφθηκε μέσα στον Υιό Του, μπορεί αφ’ ενός ν’ αρνηθεί κανείς αυτό το γεγονός, αφ’ ετέρου όμως είναι ο Χριστός του Θεού (Λουκ. 9:20) αντικείμενο πικραμένης έχθρας ολόκληρου του κόσμου – αυτού του συστήματος υπό την καθοδήγηση του Σατανά. Αυτό στηρίζεται στην απόρριψη του ότι ο Θεός εγγυήθηκε σ’ αυτό τον κάποτε παθόντα Χριστό (Πραξ. 3:18, 4:27.28) να κυβερνήσει με εξουσία και δόξα μετά το δοξασμό Του ως Κεφαλή υπεράνω πάντων, αντίθετα προς τα σχέδια των ανθρώπων (Πραξ. 2:34-36, Εβρ. 1:13, 10.12-13 κ.α.).
Μάλιστα, ο αληθινός Θεός είναι ένας πλούσιος Θεός. Αυτός ο πλούτος κορυφώνεται στο ότι έχει έναν Υιό, και φανερώθηκε στο ότι έδωσε αυτόν το μονογενή Υιό – μοναδικό στο είδος Του – για τη σωτηρία χαμένων ανθρώπων. Τόσο πολύ και με τέτοιο τρόπο αγάπησε τον κόσμο – την ανθρώπινη κοινωνία – ώστε ήταν πρόθυμος να το εκτελέσει.
… δεν φείστηκε
Στο Ρωμαίους 8:32 έχουμε μια υπόδειξη του μέτρου, του μεγέθους αυτής της δωρεάς: «[Ο Θεός] τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πώς και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;». Με πόσο εντυπωσιακό τρόπο τονίζεται εδώ, ότι ο Χριστός είναι ο εαυτού Υιός. Παρόμοια μιλάει ο Παύλος προς τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας στην Έφεσο για τον «Ίδιο» του Θεού[i] (Πραξ. 20:28). Ο Θεός δεν Τον φείστηκε – αυτό σημαίνει, ότι ο Θεός δεν το θεώρησε κρίμα. Μόνο με ιερό σεβασμό μπορούμε να κάνουμε αυτό το συλλογισμό. Δικαίως λέει ένας ποιητής: «Ένας Θεός, ο Οποίος έδωσε τον Υιό Του, ένας τέτοιος Θεός δεν στερεί τίποτε πλέον». Όλα τα άλλα μπορούν μόνο να είναι μικρότερα.
… πλούσιος σε έλεος, «δια την πολλήν αγάπην αυτού»
Η αγάπη του Θεού είναι το ουσιαστικό κίνητρο για τις ενέργειες Του. Ο Θεός είναι αγάπη, κι απ’ αυτή τη φύση εκρέει έλεος, το οποίο έστρεψε σε μας τους πιστούς, όταν ήμασταν ακόμη νεκροί στις παραβάσεις μας. Όχι μόνο επρόκειτο να δοθούμε εμείς ως λυτρωμένοι αμαρτωλοί στον Κύριο Ιησού ως καρπό του πόνου της ψυχής Του, αλλά κι εμείς να είμαστε κοινωνοί της ζωής Του ως αναστημένου. Γι’ αυτό ο Θεός μας συνανέστησε και συνεκάθισε στα επουράνια εν Χριστώ Ιησού. Μ’ αυτό τον τρόπο δείχνει «τον υπερβάλλοντα πλούτον της χάριτος αυτού δια της προς ημάς αγαθότητος εν Χριστώ Ιησού» (Εφεσ. 2:4-8). Ο Θεός μπορεί να παραχωρήσει τέτοιο πλούτο μόνο εν τω Υιώ Του. Γι’ αυτό τώρα ο Υιός του Θεού είναι περιεχόμενο και επίκεντρο ολόκληρου του σχεδίου σωτηρίας του Θεού. Μόνο από το πλήρωμά Του μπορέσαμε να λάβουμε όλοι, μάλιστα χάρη αντί χάριτος. Ο νόμος μπόρεσε να δοθεί στο Μωϋσή σε μορφή λόγων Θεού. Η χάρις και η αλήθεια αντίθετα είναι προσωποιημένες σ’ ένα πρόσωπο: έγιναν δια του Ιησού Χριστού (Ιωαν. 1:16-17).
Ας ρίξουμε ακόμη μια ματιά στην παραβολή με τους άπιστους γεωργούς (Ματθ. 21:33-39, Μαρκ. 12:1-8, Λουκ. 20:9-16). Εδώ έχουμε μια απεικόνιση των προσπαθειών του Θεού να φέρει σε επίγνωση του χρέους τον Ισραήλ μέσω της μαρτυρίας πολλών προφητών. Ο οικοδεσπότης δεν είχε άλλη επιλογή από το να στείλει το μοναδικό, αγαπητό του γιο αναμένοντας να μην τολμήσουν οι γεωργοί να τον αγγίξουν. Ο Θεός αντίθετα έδωσε τον μονογενή, αγαπητό Του Υιό, γιατί αποκλειστικά και μόνον αυτό ανταποκρινόταν στη φύση του Θεού αγάπης. Ο Μάρκος δείχνει την απόλυτη κορυφή στην προτροπή προς την καρδιά του Ισραήλ με το λόγο «έτι έναν υιόν». Δεν θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί κάτι ανώτερο, κάτι μικρότερο δεν θα ήταν αντάξιο σ’ Αυτόν. Δεν θα πρέπει ποτέ να σχηματίσουμε την εντύπωση, πως ο άπειρος Θεός έπρεπε να ενεργήσει στα πλαίσια μιας αναγκαιότητας – μόνο επειδή εμείς δεν βλέπουμε άλλη δυνατότητα.
Παρόμοια είναι η περίπτωση στο Ρωμαίους 11, όπου εξηγείται το πρόβλημα, πώς ο Θεός εναρμονίζει τη βουλή της χάριτός Του με τις επαγγελίες Του απέναντι στον Ισραήλ. Κινεί τον Παύλο σε δοξολογία: «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού! Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού!» (Ρωμ. 11:33).
E. E. Hücking
Μετ.: Ιωνάς Ζάϊντελ