Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Χθες το απόγευμα, καθώς ταξιδεύαμε οικογενειακώς στην περιοχή της Πιτσιλιάς, ένα φορτηγάκι προσπέρασε το αυτοκίνητο μας. Κάποιος νεαρός ποδηλάτης προπορευόταν διακόσια μέτρα περίπου. Όταν το φορτηγάκι τον πλησίασε, ο οδηγός ελάττωσε ταχύτητα, ενώ ο ποδηλάτης τον χαιρέτησε κουνώντας το δεξί του χέρι. Στη συνέχεια, ο νεαρός πλησίασε το πίσω μέρος του φορτηγού και πιάστηκε από μια μικρή σιδερένια σκάλα στο αριστερό άκρο. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο ποδηλάτης κατάφερε να βγάλει την ανηφόρα.

Αυτό το περιστατικό με γύρισε πίσω στα παιδικά μου χρόνια, γιατί από τότε δεν έτυχε να ξαναβρεθώ σε παρόμοια σκηνή. Αλλά καθώς οδηγούσα, ένα πνευματικό μήνυμα διαμορφώθηκε μέσα μου και θέλω με ευχαρίστηση να το μοιραστώ με σένα, αγαπητέ αναγνώστη. Λοιπόν, σαν εκείνον τον ποδηλάτη πορεύεται ο καθένας μας στους δύσκολους και ανηφορικούς δρόμους της ζωής. Όταν εξαντληθούν οι δυνάμεις μας μπορούμε να απλώσουμε το χέρι και να πιαστούμε απ’ το Χριστό που βρίσκεται δίπλα μας. Αυτός θα μας ανεβάσει στην κορυφή της ανηφόρας, επειδή κατανοεί τα προβλήματά μας αφού έγινε όμοιος με εμάς. Ο αναμάρτητος Υιός του Ανθρώπου δεν είναι μια ιδέα καταγραμμένη στην φαιά ουσία του εγκεφάλου μας. Ο Χριστός μπορεί να γίνει μια ζωντανή και ενεργούσα προσωπικότητα μέσα μας (Γαλ.2/20). Φτάνει να ενωθούμε μαζί Του μέσω της πίστης, όπως προσκολλήθηκε στο φορτηγάκι ο ποδηλάτης.

Καθώς βρίσκεσαι στην ανηφόρα της ζωής, άπλωσε το χέρι της πίστης και γαντζώσου στο Χριστό. Ο ποδηλάτης δε φοβάται τις ανηφόρες, γιατί άδραξε το φορτηγάκι. Απλώς έχει προσκολληθεί σ’ αυτό και το εμπιστεύεται. Είναι τόσο απλό, αγαπητέ αναγνώστη.

stavrinoup@hotmail.com
Λεμεσός- Κύπρος