«ΤΟ ρολόι έδειχνε έξι παρά δέκα και ο ήλιος είχε ανατείλει από ώρα. Δεν θυμάμαι πόσες φορές είδα την ανατολή στον Λίβανο τούτο το καλοκαίρι, όμως αυτή την ανατολή είχα μείνει να την κοιτώ…
Οι μέρες είχαν αποκτήσει ξανά το ειδικό τους βάρος, η έννοια του χρόνου ξανάβρισκε την αξία της».
Μ’ αυτά τα λόγια ο δημοσιογράφος «αποχαιρετούσε τα όπλα» τη μέρα που έφευγε από τον Λίβανο. Ο πόλεμος είχε τελειώσει. Ήταν Σάββατο 19 του Αυγούστου 2006. Και το ρεπορτάζ κλείνει με τα παρακάτω λόγια, που επαναλαμβάνουν κάτι που έλεγε ο ταξιτζής της Βηρυτού: «Τώρα είναι η στιγμή της ξεκούρασης, της απόλαυσης, της ειρήνης. Η ειρήνη όμως ποτέ δεν μένει για πολύ εδώ στα μέρη μας…»
Εκεί που όλος ο κόσμος χαίρεται για την κατάπαυση του πυρός, γιατί θα πάψει η ανασφάλεια και ο θάνατος να χτυπούν και τα δύο στρατόπεδα των εμπολέμων, εκεί που οι άνθρωποι πήραν μια ανάσα, έρχεται πάλι η αγωνία να φωλιάσει στις καρδιές: Ειρήνη, ναι. Αλλά για πόσο;
Η ειρήνη ήταν πάντοτε το ζητούμενο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Όχι μόνο επειδή οι ιστορικές εξελίξεις ήταν από πάντα προβληματικές στην περιοχή, εδώ και δεκαετίες, αλλά και γιατί η γνήσια, η πραγματική ιδέα της ειρήνης πρωτοδιατυπώθηκε σ’ ετούτα τα μέρη.
Όταν ο Ιησούς περιδιάβαινε τις ίδιες περιοχές της Γαλιλαίας και είχε μάλιστα φτάσει «εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος», και είχε κάνει το πρώτο του θαύμα στον γάμο της Κανά, διατύπωνε τις μεγάλες αλήθειες για την ειρήνη.
Σε μια απ’ αυτές τις περιπτώσεις, όταν έστελνε τους μαθητές του να φέρουν το μήνυμά του σε άλλες περιοχές, τούς έδωσε την εξής οδηγία:
«Σε όποιο σπίτι μπείτε, πρώτα να λέτε “ειρήνη σ’ ετούτο το σπίτι”.
Αν εκεί μένει κάποιος ειρηνικός άνθρωπος, η ευχή σας θα πιάσει τόπο, αλλιώς θα γυρίσει πίσω σ’ εσάς»
(Λουκάς 10,5-6 –Νέα Μετάφραση της Βίβλου).
Μια λεπτομέρεια που ίσως θα έπρεπε να την προσέξουν όλοι οι διπλωμάτες, οι υπουργοί εξωτερικών και οι πρωθυπουργοί των χωρών που σκύβουν συχνά πυκνά πάνω στο πρόβλημα και προσπαθούν να δώσουν κάποια λύση: Υπάρχει σ’ εκείνη την περιοχή κανένας ειρηνικός άνθρωπος; Μάλλον δύσκολο… Χιλιάδες άνθρωποι εκατέρωθεν βασανίζονται από τη θλίψη και τον πόνο για ό,τι έχασαν σ’ αυτό τον πόλεμο, και στις καρδιές τους κάτω από την επιφάνεια σιγοκαίει η φωτιά της εκδίκησης. Οι ίδιες συμφορές σε λίγο καιρό θα επαναληφθούν –όπως πολλοί από τους κατοίκους της περιοχής εκτιμούν.
Πέρα απ’ όλα αυτά όμως, το ερώτημα παραμένει: Υπάρχει κανείς «υιός ειρήνης» εκεί; Ας επεκτείνουμε το ερώτημα πέρα από τη Μέση Ανατολή. Ας το σκεφτούν όλοι όσοι αγωνίζονται με κάθε τρόπο για την ειρήνη ή εύχονται αυτή να έρθει στη γη. Είμαστε άνθρωποι της ειρήνης; Η πρώτη πράξη για ν’ αποδείξουμε κάτι τέτοιο, είναι να έχουμε συνάψει εμείς οι ίδιοι προσωπική ειρήνη με τον Θεό. Όλα τα άλλα βρίσκονται. Έχουμε όμως εμείς ειρήνη με τον Θεό;
Ο απόστολος Παύλος λέει ότι η ειρήνη αυτή με τον Θεό έρχεται στη ζωή μας με τη δικαίωσή μας ενώπιον του Θεού δια της πίστεως (Ρωμαίους 5,1).
Έχεις, αλήθεια, ζητήσει τη δικαίωση του Θεού στη ζωή σου; Του ζήτησες να σου πάρει τις αμαρτίες που σε έκαναν εχθρό του, και να σου χαρίσει την αιώνια ζωή και την παντοτινή ειρήνη μαζί του; Τότε μόνο θα έχουμε όλοι πραγματική ειρήνη. Μια ειρήνη που θα είναι μόνιμη στην καρδιά μας.
ΧΑΡΗΣ Ι. ΝΤΑΓΚΟΥΝΑΚΗΣ