Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Φαντάσου ότι βρίσκεσαι κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο κάτω από αυστηρή απομόνωση. Καθώς οι μέρες περνούν, αντιλαμβάνεσαι ότι κάποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί σου με διάφορα συμβολικά χτυπήματα. Θέλει να σου αποκαλύψει το χαρακτήρα του με τη μέθοδο των συμβολικών χτυπημάτων, ελπίζοντας ότι θα προσπαθήσεις να τα ερμηνεύσεις.
Τα πιο πάνω αγαπητέ αναγνώστη, είναι μια παραβολή που αφορά στην πνευματική σου ανέλιξη. Τα διάφορα χτυπήματα στη ζωή σου, ίσως να είναι συμβολικά μηνύματα από ένα άγνωστο πρόσωπο που θέλει να επικοινωνήσει μαζί σου. Θυμήσου τότε που αρρώστησες ξαφνικά και ενώ ήσουν τόσο κοντά στο θάνατο, γλίτωσες ως εκ θαύματος. Πώς έγινε αυτό; Πώς άραγε βγήκες από το οικονομικό σου αδιέξοδο, όταν λογικά δεν υπήρχε ελπίδα καμιά; Πώς τα κατάφερες και σπούδασες τρία παιδιά και τα αποκατέστησες με το μεροκάματο του βιοπαλαιστή; Κι ενώ περνούν απ’ το νου σου ένα- ένα τα ατέλειωτα «πώς», έρχεται στη σκέψη σου και μια άλλη μικρότερη αλλά βασανιστικότερη λέξη που λέγεται «γιατί». Γιατί εγώ να υποφέρω και ο κακός να ευημερεί; Γιατί να μου συμβεί αυτή η συμφορά; Ίσως σε κάποια «γιατί», να βρήκες το αναγκαίο «επειδή». Ίσως να κατέληξες σε κάποια «διότι». Αλλά υποθέτω πως τα περισσότερα «γιατί», μένουν ακόμα αναπάντητα. Όμως ελπίζω, τη συμβολική γλώσσα του άγνωστου προσώπου, να την έμαθες καλά αν ήσουν παρατηρητικός και προσεκτικός. Μόνο οι επιπόλαιοι δε δίνουν σημασία στα «χτυπήματα». Πιστεύω ότι η ζωή δεν είναι βίωση τυχαίων καταστάσεων αλλά τα πάντα συμβάλλουν σε ένα σωτήριο σκοπό.
Ο Χριστός είναι το πρόσωπο που υπονοώ στα γραφόμενά μου αγαπητέ αναγνώστη. Θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας μέσα από ποικίλες περιστάσεις της ζωής, με απώτερο στόχο να μας κάνει δικούς Του. Ίσως να πληγωθούμε ώσπου να ξεκαθαρίσει μέσα μας η φωνή Του: «Σε αγάπησα αγάπησιν αιώνιον» (Ιερ.31/3). Από τώρα είσαι δικός μου για πάντα. Ο πόνος αγαπητέ, ίσως να σε φέρει γρηγορότερα και ασφαλέστερα σε μια ζωντανή σχέση με τον Αγαπημένο.